Elton John - Goodbye Yellow Brick Road (1973)

Klasse album, onbegrijpelijk dat dit album nooit in de Nederlandse hitlijsten heeft gestaan. Elton laat op dit album duidelijk zien dat hij van diversiteit houdt. Van Klassiek (Funeral for a Friend) tot rockers als bijvoorbeeld Saturday Nights.. Gelukkig heeft dit album in Engeland en Amerika meer waardering gekregen zoals het eigenlijk verdiend.
Wat Songs in the Key of Life is voor Stevie Wonder is dit album voor Elton John.
Absoluut hoogtepunt!

Geweldig. Hoewel ik wel moet bekennen dat het snel begint te vervelen, maar op z'n tijd is dit echt een geweldige plaat. Misschien had ik het album niet zo vaak moeten draaien toen ik de cd net aangeschaft had...

Te inconsistent album, het album bevat een aantal briljante nummers, vooral het openingsnummer en het titelnummer, maar ook veel te veel vulmiddel. Gelukkig lag de kwaliteit in die jaren zo hoog dat zelfs het vulmiddel nog een acceptabel niveau heeft, maar meestal verslapt mijn aandacht na nummer zes.

Funeral for a Friend/Love lies bleeding: Progrock avant la lettre. Geweldig.
Candle in the wind

Dit album vandaag voor het eerste geluisterd en erg onder de indruk. Vooralsnog de beste nummers: Saturday Night's Alright for Fighting en natuurlijk Candle in the Wind. Deze versie van Candle in the Wind klinkt erg goed.

Het mooiste nummer Goodbye Yellow Brick Road heeft de top 40 net gehaalt nummer 39 hoog uit.ongelooflijk!

Welke top 40?

In de enige top 40 die ik ken, nog die van Veronica in 1973, haalde Goodbye yellow brick road toch de 20e plaats. De plaat stond 5 weken genoteerd.

Niet schokkend maar toch beter dan een treurige 39e plaats.

Dat neemt niet weg, dat drie andere singles wél een heel droevig lot beschoren was. Saturday night is alright for fighting kwam niet hoger dan de Tipparade.

Bennie and the jets en Candle in the wind wisten zelfs deze lijst niet te halen

Ik moet overigens wel opbiechten dat ik dat andere drietal ook niet tot de beste nummers van het album vind horen maar goed, dan nog.

Bennie & the Jets, die piano....... hoe heerlijk is dat!

Een klassieker in het grote oeuvre van Sir Elton John. Met veel sterke composities en afwisseling. Evergreens als Candle in the Wind/Bennie and the Jets en natuurlijk Goodbye Yellow Brick Road. Maar ook het soepele Jamaica Jerk Off of ingetogen Sweet Painted Lady en Social Disease mogen er zijn. Samen met het uptempo van Saturday Night's Alright for Fighting is het een hele rit...maar wel een aangename.

Had ik nog niet gestemd op deze? Shame on me, want dit is toch wel Elton's allerbeste. Vooral het titelnummer(mijn favoriete Elton) en de ruim elf minuten durende opener. Maar ook Candle In The Wind, I've Seen That Movie Too en Saturday Night's Allright For Fighting zijn een genot om naar te luisteren.

Ik ging deze eerst 4.5* geven, maar het is uiteindelijk de volle mep geworden. Prachtplaat!

Jammer dat iedereen sinds The White Album een dubbel album wilde maken, anders had dit wellicht een klassieker geworden. Staan een aantal van zijn sterkste songs op maar door de lengte van dit album is het soms wat saai, overbodige fillers vind ik.

Titelnummer alleen is al geniaal, heb je nog de heerlijk agressieve, energieke Saturday Nights Allright For Fighting, Bennie And The Jets, Candle In The Wind en last but not least Funeral For A Friend. Dit zijn wat mij betreft 5 godsgruwelijk mooie liedjes!

Normaal gesproken had je dan al een dik half album gehad, zet je Sweet Painted Lady en I've Seen That Movie Too er nog op en je hebt een werelds album.

Helaas heeft Elton John naar de kwantiteit gekeken en niet naar de kwaliteit.
Nu zitten er meerdere mindere nummers op en is het allemaal niet even sterk.
Toch door bovengenoemde nummers 4* maar als Sir Elton John het wat slimmer had aangepakt had dit album (in iedere geval voor mij) een meesterwerk geweest.

Dat verzin je maar. UIt de duim gezogen. Elton John wilde er zelfs geen dubbelalbum van maken.

En terzijde, voor The White Album waren er ook al de dubbelalbums van Dylan (Blonde on Blonde) en van Zappa (Freak Out!).

Ondanks een aantal trashnummers (tragische figuren trekken dat van de waardering af) heeft deze dubbelaar de godenstatus.

Plaat één van deze dubbelaar heeft wat meer te bieden dan plaat twee. Dat kan toch?

wanneer je plaat 2 afknipt wordt plaat 1 niet plotseling beter.

De afzonderlijke nummers niet, maar wel de gemiddelde beoordeling. Maar zeg nou zelf: 4 sterren is toch ook prachtig?

geen moeite mee maar ik geloof niet gemiddelden, meer in uitschieters.

Van de week voor wel 3 hele euro' s gescoord bij de FRS.Wat een fijne plaat is dit zeg ,en dan voornamelijk het openingsnummer.Nooit zoveel aandacht besteed aan Elton uit zijn beginperiode.Er slingert hier nog wel ergens een verzamelaar rond,maar die doet meer dienst als achtergrond als er visite is.Ik ga snel eens op zoek naar wat meer ouder werk ,want dit smaakt naar meer.

Ha.. het is juist die jaren 70 periode die bij uitstek zijn beste werk herbergt. Dit album maar ook Captain Fantastic zijn grote favorieten van me.

Vergeet ook niet dat donkere meesterwerkje Madman Across The Water. Ongekend fraai!

Het deel Classic Albums over Yellow Brick Road (zonet op Canvas) is 50 minuten lang regelmatig kippenvel. Een ontzettend gevarieerde prachtplaat is dit. Als je hoort hoe dat in die tijd ging, de snelheid en onbevangenheid waarmee klassiekers werden opgenomen, dat bestaat nu niet meer.

Heb ik vanavond ook gezien. Leuke jaren 70-beelden weer.
Quote: Elton schreef een song in de tijd dat ik een boterham at.
Mijn dochter laten zien dat ik dit album ook heb (op CD nog wel!).
Snel maar weer eens opzetten.

De documentaire was alweer uit 2001. Producer Gus Dudgeon (overleden in 2002) kwam uitgebreid aan het woord. Het was een geweldig creatieve tijd, De ongelooflijke snelheid waarmee zo'n album werd gemaakt. Twee albums per jaar was een normaal tempo in die jaren. Maar wat een druk legde dat ook op de groep. Elton John blikte op die periode terug als een tijd waarin hij enorm veel lol had, totdat de drugs kwamen. Hij zei het heel nadrukkelijk en met spijt in zijn stem. Die worsteling kwam hij uiteindelijk in de jaren '90 te boven.
Prachtige docu op Canvas overigens.

Het album Goodbye Yellow Brick Road weet voor mij als weinig andere albums de sfeer te vertegenwoordigen van de beginjaren zeventig en dan met name 1973. Wat was er zo bijzonder aan die tijd? Ik denk toch het gevoel van artistieke vrijheid dat in de lucht hing. En dan vooral het individuele aspect daarvan. De groepsgeest van de jaren ’60 raakte wat losser, het individu kwam op. Je mocht zeggen wat je dacht en voelde en je mocht ook vooral afwijken van de gebaande paadjes. Dat vertaalde zich ook in muziek.

In die periode kwam het verschijnsel singer-songwriter op in de popmuziek. Nu kan ik een heel rijtje namen noemen, ik vergeet er dan een paar natuurlijk, maar ik ga het toch proberen: James Taylor, Carole King, Carly Simon, Joni Mitchell, Jim Croce, Dan Fogelberg. Allemaal Amerikanen, maar dat had zijn weerslag op de generatie liedjesschrijvers in Engeland: Gilbert O'’Sullivan, Rod Stewart, Colin Blunstone en natuurlijk Elton John.

Artistieke vrijheid. Dat proef ik hier op deze dubbelaar ook. Het 11 minuten durende requiem Funeral for a Friend (Love Lies Bleeding). Fantastisch nummer, krachtige compositie en een echte ‘emotionele rollercoaster’. Gemaakt omdat 'het moest'’. Niet vanuit een concept bedacht, maar als creatieve opwelling.

Dan de meer ingetogen songs. Wat een warmte en gevoel ligt er in nummers als: Candle In The Wind, This Song Has No Title en titelnummer Goodbye Yellow Brick Road. Nog niet eerder werd je als luisteraar zo gevoelig bejegend. Het pianospel van Elton is bijzonder fraai. De manier waarop hij accenten plaatst, de timing, de zang. Het is een eenheid waarin de spanning geen moment wegvalt.

Bennie & the Jets is een goed slepend rocknummer, maar jammer is dat het ingemixte meeklappende publiek een beetje nep klinkt. Daar had in de productie wat meer aandacht aan besteed kunnen worden. Het nummer kwam veertig jaar geleden, in februari ’74, uit.

Plaat twee bevat meer theater en vuurwerk in nummers als: Dirty Little Girl, Your Sister Can't Twist (But She Can Rock'n'Roll) en Saturday Night's All Right for Fighting. Persoonlijk vind ik deze rockers niet nodig, maar ze geven wel het nodige contrast aan het album. Roy Rogers is een sterke bijdrage. Tekstschrijver Bernie Taupin kon hierin voluit zijn passie kwijt voor de zingende cowboy. Afsluiter Harmony kwam niet op single uit maar had naar mijn idee een grote hit kunnen zijn. Wat een prachtmelodie!

Eigenlijk kom ik geen zwakke nummers tegen op deze dubbelaar. Kwantiteit hoeft niet altijd de kwaliteit onder druk te zetten. Onvoorstelbaar hoe snel dit album weer werd uitgebracht. Het zesde album in drie jaar tijd. In drie dagen geschreven en in twee weken opgenomen. En dan zoveel moois neerzetten, zonder vulmateriaal. Ik bedoel maar: Elton John en zijn band konden echt wat op dat moment. De spirit bracht onvoorstelbare dingen tot stand.

Ik moet zeggen dat Elton John vanaf dit album steeds meer aandacht kreeg als extravagante podiumverschijning. Zijn muzikaal talent raakte ondergesneeuwd. Hij speelde een rol, werd een act. De man werd ook wel geëxploiteerd door krachten om hem heen. Vanaf 1974 raakte hij aan de coke, die hij in de Caribou Ranch studio, in Colorado VS, voor het eerst kreeg aangereikt. De volgende platen werden er dan ook niet beter op.

Ik kan niet anders dan deze plaat 5 sterren geven omdat dit de basis is van mijn muzikale ontdekkingsreis. Dit is de eerste (dubbel)LP die ik als kind draaide en draaide en draaide. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik 'm mee nam naar school en liet horen in de klas en iedereen mij aankeek of ik van Mars kwam! Ik was totaal in de ban van "a funeral for a friend" uren met de koptelefoon op en ik kreeg geen genoeg van deze plaat. Later werd de liefde nog uitgebreid met o.a. "Captain Fantastic", ook een geweldige plaat waar ik vooral de percussie helemaal TOP vind! Het is eeuwig jammer dat velen hem kennen van liedjes als"" Nikita" waar ik persoonlijk een enorme wegtrekker van krijg en vind dat hij daar zichzelf daarmee zwaar tekort doet! Luister maar eens naar het album "the Fox" waar de "Carla etude" op staat, fantastisch hoe deze man kan componeren! Ik denk serieus dat hij ziekelijk getalenteerd is maar dat wellicht zijn manier van leven en het vele drugsgebruik hem ergens van zijn eigen pad hebben gebracht want hij heeft heel wat jaren niks meer gemaakt wat in de buurt kwam van het niveau van zijn eerste albums.
Nu inmiddels jaren afgekickt en gesetteld en zelfs vader geworden komt hij met "the diving board" en daar hoor je toch wel weer de Elton terug van toen! Ook vond ik zijn eerdere cd met Leon Russel best leuk en de moeite waard. Wat in het vat zit verzuurd blijkbaar niet en daar ben ik maar wat blij mee!

Leuke reactie, Ellen. Ik kan me dat voorstellen. We zijn net van een generatie ( ik ben 51) die 'en masse' achter heel andere dingen aanliep. In Nederland helemaal niet zo'n populair album in '73. Weinig verkocht. Onterecht natuurlijk.
Vorige maand schreef ik m'n stukje en een paar dagen later zag ik dat er een superdeluxe remasterbox uitkomt op 21 maart a.s. Als je er 55 euro voor over hebt, ga je gang. Vind ik persoonlijk best veel, de remaster van 1995 doet het bij mij ook nog prima.

Bij mij doet hij het ook goed hoor Fedde, goed genoeg om geen 55 euro voor neer te leggen voor een remasterbox! "Goodbye yellow brick road" is trouwens één van de eerste LP's die ik op cd kocht. Ik had die plaat inmiddels zo grijs gedraaid dat ik gewoon moest wennen dat er geen gekraak te horen was in de wind die je hoort waaien in "funeral for a friend".( een geweldig stuk vind ik dat!).
Ik was inderdaad een vreemde eend in de bijt met mijn liefde voor muziek en zeker deze muziek, de enige die het grappig vond was de leraar, de rest van de klas had er niks mee.
Dat de rest van Nederland er ook niks mee kon begrijp ik niet, zou dit toch een beetje inherent zijn aan de sucadelapjes en piepers die om vijf uur op tafel moesten staan?

Nederland is een plat land, dat is het.

tsja en vochtig he Fedde?

De 40th anniversary superdeluxe editie is die naam echt waard. Prima remaster, alle gerelateerde liedjes, geweldige concertregistratie en ik kan ook die covers prima hebben.