Elton John - Goodbye Yellow Brick Road (1973)

De cd afgebeeld als elpee...klasse. Wat is het met Elton John bij mij? Wil wel zo'n beetje alle albums van hem hebben, maar zet vrijwel nooit een album in z'n geheel op. Ieder album bevat een paar pareltjes maar ik heb ook genoeg EJ-nummers die compleet aan mij voorbij gaan. Dit album start heel sterk van Funeral tot en met Grey Seal (geweldig nummer dit). I've Seen en Ballad Of Danny ook favoriet, maar dan zijn er nummers als Sweet Painted Lady, Dirty Little Girl, Your Sister, Roy Rogers en vooral Social Disease waar ik niets mee heb. Maar zonder die nummers blijft er nog een heel goed volwaardig album over.... en ik hou van de sfeer van het album. toch een 4.

Mij pakt dit album niet echt, ondanks dat er een paar prachtige nummers op staan. Ik vind overigens zijn vroege bekende nummers echt geweldig, een klasse apart, en hij heeft natuurlijk (of beter gezegd had) een prachtige herkenbare mooie stem.
Elton John, wie is er niet groot mee geworden....

Vandaag eindelijk maar eens op cd aangeschaft.
Blijft een parel en sterk afwisselend in de songs.
Mad Man Across The Water ook meegenomen.
Blijft een ijzersterke periode van Elton.
Tot 1975 zijn beste periode.
Geweldig materiaal.

Dan heb je wat Elton John betreft een goede keus gemaakt
En vooral het Brick Road album is zeker in jou genoemde periode zijn Topper...!
Ik vind het sowieso zijn allermooiste

Vind trouwens heel typerend dat een album zoals deze (wereldwijd +- 8 miljoen verkocht) niet eens in de Albumlijst in Nl voorkwam????

Ik wil het werk er voor ook nog wel scoren teus.
Elton begon natuurlijk als een Singer/ Songwriter en ben ook erg gecharmeerd van zijn relaxte piano/ stem werk uit die periode.
Dit is een perfecte mix van glamrock en diepgaander relaxter werk.
De man was echt indrukwekkend in de begin/ mid 70's periode.

Best idioot, zoiets.

Ben er ook maar eens mee begonnen.

Heb na een paar jaar The Very Best Of EJ weer terug gevonden in de kelder en ik ben in een EJ-trip beland. De Your Songs-verzamelaar aangeschaft van m'n schatje's Ebay gift-card en die is zelfs nog beter, dus overstag en een groep originele cd's besteld op Ebay met deze, Madman Across The Water en Honky Chateau.
Ik heb m'n oog al op een andere 'batch' laten vallen.

Mij benieuwen!!

Schijnt ook een heel goed album te zijn.

Eén van de klassieke dubbelaars uit de pophistorie. Desondanks wel een album die enigszins 'seventies' klinkt (er zijn ook van die platen die wel volledig los komen van uit hun tijd, zoals Manassas of 'The river'). Maar terugluisterend vanaf Elton Johns gezapige singels uit de jaren tachtig was het voor mij wel verrassend dat hij hier in zijn jonge jaren toe in staat was. Afwisselender en gewoon beter dan zijn wat overgeorkestreerde 2e album (met 'your song') en naar verluidt ook het favoriete album van George Michael.

Veelzijdige dubbelaar dat fantastisch aftrapt met Funeral/Love Lies Bleeding. Het zwiebert wat alle kanten uit, van somber (Seen That Movie Too) naar uitbundig (Saturday Night) en alle schroom en onzekerheid lijkt hij van zich te hebben afgeworpen (al lag dat prive heel anders). Honky Chateau vind ik de binnenkomer in z'n oeuvre, maar dit is zo'n beetje het tweede station om een idee te krijgen van wat de man in huis heeft.

Ik heb al een aardig idee van z'n collectie (zojuist nog een pretpakket van 18 cd's van m'n schatje gekregen) en ben nog geen enkele tegenvaller tegen gekomen. Sommige albums hebben de productie wat tegen (Reg Strikes Back), maar ik ben me nog geen buil gevallen. Zelfs Victim Of Drugs heeft z'n amusementswaarde!

Nou, dat laatste ben ik niet met je eens, zie mijn recensie aldaar (en ik zie nu ook de jouwe ). Maar ook ik ben door de jaren heen een Elton-adept geworden. Zijn beste werk dateert ongetwijfeld uit de eerste helft van de jaren zeventig, met deze, Honky Chateau en Tumbleweed Connection als zijn beste albums. Maar in tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, vind ik veel van die latere albums ook altijd nog wel behoorlijk wat kwaliteit hebben.
Wel is het zo dat het peil rond het verschijnen van A single man (1978) wat begint in te zakken. De urgentie lijkt dan verdwenen bij Sir Elton, en het wordt meer confectiepop in plaats van echt goede rockmuziek. Maar latere albums als Too low for zero, The fox, Breaking hearts en Songs from the West coast getuigen wel van songschrijvers-vakmanschap.

Maar zo goed als op dit album wordt het niet meer natuurlijk. Die fantastische opener zet de toon (ik geloof niet dat Elton ooit een beter nummer heeft gemaakt, en daarna is het inderdaad variatie troef. Grey seal vind ik een andere topper van dit album. Alleen gedurende die tweede plaat zakt het niveau licht in, maar het weerhoudt mij er niet van om de volle score toe te kennen.

Dit is de plaat waar Elton lekker uitpakt met van alles en nog wat.
Hij gooit het hier wel over een andere boeg en de bedoeling moet zijn geweest om een groter publiek te pakken.
Dat is aardig gelukt, al had een wat kortere speelduur de impact wat vergroot.
Het bekende nadeel van een dubbelaar is meestal gewoon dat er ook wat minder goed werk op staat.
Jamaica Jerk- Off bijv. had Elton wel weg mogen laten.
Mede daardoor geen full score voor mij.
Maar het is natuurlijk wel een uitstekend album.

Van mij mag Jamaica Jerk-Off er wel op. Het is een van de kleurrijke elementen in het bonte gezelschap. Zonder dat nummer zou de variatie er gewoon minder op worden. En omdat het verwijst naar de opnamegeschiedenis van het album, begonnen in Jamaica maar omwille van teveel problemen uiteindelijk opgenomen in Château d'Hérouville, vind ik het ook een meerwaarde.

Dat wist ik dan weer niet.
Idd wel een heel aardig achtergrondverhaal.
Maar het liedje zelf is mij wat te veel bubblegum meets reggea, maar dan wel heel blank.
Ik vind het een draakje eigenlijk.

In mei 1973 opgenomen in Château d'Hérouville, en uitgebracht in oktober dat jaar, is het album al bijna weer 45 jaar oud. In een interview, maart 2014 in Rolling Stone, zei Elton John over die periode o.a.:
Tekstschrijver Bernie Taupin vertelde verder in dat interview:
Creatief hoogtepunt van John en Taupin.

En het gekke is dat dit album van hem uit hetzelfde jaar wel goed scoorde in Nederland (nummer 2):
Elton John - Don't Shoot Me, I'm Only the Piano Player (1973)

Goodbye Yellow Brick Road haalde intussen wel de nummer 1 positie in the USA, the UK, Canada & Australia. Overigens verkocht hij er alleen al 8 miljoen van in alleen the USA (8x platina).

Ongekende productiviteit, als je Elton's discografie uit die jaren eens naloopt. Een album per jaar, en zelfs twee in 1973. Waar is het misgegaan dat artiesten/bands tegenwoordig zoveel meer tijd nodig hebben en de kwaliteit ook nog eens een stuk minder is?

De pop- en rockmuziek geraakt gewoon een beetje op denk ik.

Neem nu Elvis. De laatste tijd beluister ik veel van zijn muziek en daardoor kreeg ik die gedachte.
Er is deze verzamelaar met al zijn U.S. singles van 1954 tot 1962. Vier uur muziek. Honderd nummers. Eigenlijk allemaal klassiekers die na een luisterbeurt blijven hangen maar toch onverslijtbaar zijn. Wie zou dat vandaag nog voor elkaar krijgen?

Een album als Goodbye Yellow Brick Road is ook een straffe toer. Jamaica Jerk-Off vind ik weinig aan maar voor de rest lijkt het wel een best of, terwijl het gewoon een album is dat zo veel sterke nummers bevat dat artiesten van vandaag niet eens met een best of in de buurt kunnen komen.

Als reactie op Poles Apart en Kronos: jullie slaan de nagel op de kop. Het is inderdaad triest gesteld met de hedendaagse muziek. De kwaliteit is evenredig gedaald met het beoordelingsvermogen van luisteraars. Wat in de 21ste eeuw als groot talent beschouwd wordt, was zeker in de jaren 60, 70 en 80 gewoon middelmaat of minder. We worden geconfronteerd met minimum 90% aan niemendalletjes en die worden opgehemeld. Ondertussen worden echte talenten genegeerd of afgebroken. Als bandjes en artiestjes zoals Radiohead en West de norm geworden zijn ... In België worden we opgedrongen hoe goed Stromaeke, Bazarke en Oscarke met zijn wolfjes zijn. Zelfs in het journaal krijgen we er beelden van te zien. Over de laatste van Yevgueni wordt met geen woord gerept. Arm Vlaanderen.

Er zijn de laatste jaren zeker nog interessante artiesten zoals Radiohead maar die halen de hitlijsten niet, wat in de jaren '70 nog min of meer het geval was.
Volledig eens dat het oeuvre van Elton John de eerste helft van de jaren '70 zeer sterk was met deze Goodbye Yellow Brick Road als uitschieter. Nadien werd het wisselvallig.

Wat bereikte Elton John samen met Bernie Taupin een creatieve piek in zijn carriere begin jaren 70. Dit blijft zijn beste hoewel de voorgaande albums op kwalitatief gebied nog niet eens zoveel onder doen voor deze schijf. Goodbye Yellow Brick Road bleek wel min of meer het magnum opus want hierna ging het bergafwaarts. De diversiteit is groot, en dat vormt in dit geval de kracht van deze schijf. Een groter contrast tussen nummers als Candle in the Wind en Saturday Night's Alright is bijna niet mogelijk maar John gooit alles door een blender en er komt een lekker brouwsel uit. Mooie nummers aan het begin van het album; Bennie & the Jets en het kleine maar mooie Candle In the Wind. Vreemd genoeg vind ik de 2e helft van de schijf beter dan de eerste helft. Harmony, Social Disease, Sweet Painted Lady en The Ballad of Danny Bailey vormen wat mij betreft de hoogtepunten. Hier komen de beste ingrediënten samen. De volle mep blijft echter achter omdat er toch een paar nummers opstaan die wat gewoontjes zijn en net te lang worden uitgerekt. In het genre van de piano pop/rock van de jaren 70 een mijlpaal.

Een album om nooit te vergeten. Nu nog hopen dat de verfilming van deze legende - Rocketman - binnenkort in het Netflix aanbod komt. Daar wordt de muziek zo goed in verwerkt...

Heb het vandaag nog eens geprobeerd, maar het is niet mijn ding dit, Vroeger kon het me al niet bekoren en nu nog steeds niet. Compleet niet mijn smaak, dus geen stem van mij.

Hierboven lees ik dat het album in Nederland nooit de albumlijst gehaald zou hebben. Dat klopt niet want het staat wel degelijk in de OOR jaarlijst over 1974. Op een bescheiden gedeelde 51e plaats, dat wel.

Die Oorlijst is niet interessant. Wat wel een onderzoek waard is, is het feit dat deze fijne dubbel lp (met name side 1 en 2) nooit in de Nederlandse albumlijst heeft gestaan? Wie kan daar eens zijn licht over laten schijnen? Kan toch niet waar zijn, zowel in de UK als USA naar ik meen de nummer 1 positie gehaald!

in mijn boekenkast staat een Hitdossier 1965 - 1978, met daarin vermeld alle singles die de top 40 haalden in die periode.

Maar niet alleen de singles staan er in, ook de albums die vanaf ongeveer december 1969 tot en met december 1978 in de zgn LP top 50 genoteerd hebben gestaan.

Wat sommigen hier al vermeld hebben, klopt (vreemd genoeg) ook nog.
Er staan in deze editie van Hitdossier 13 albums vermeld van Elton John in de periode 1970 - 1978, maar deze Goodbye Yellow Brick Road staat er dus echt niet tussen.

En het is nota bene ( voor mij, en vele anderen denk ik ) zijn beste album....

Precies Hacker, kijk mijn Hitdosier uit 1990 ook nog eens in en asjemenou hij staat er nog steeds niet tussen. Zou het komen dat de muziekliefhebber even geen dubbel lp's kocht tijden de oliecrisis tussen oktober 1973 en maart 1974? De release datum was namelijk 3 oktober 1973! Een andere oorzaak zou ik niet zo snel weten te verzinnen........

Het was mij ooit ook al eens eerder opgevallen. En ik heb me er ook over verbaasd. Dat van die oliecrisis, wat caravelle aandraagt, klinkt aannemelijk, maar lijkt me uiteindelijk toch niet zo waarschijnlijk. Ik kan me tenminste niet herinneren dat het invloed had op de beschikbaarheid van vinylplaten in die tijd (toegegeven, ik was 10 jaar toen, dus misschien heb ik alsnog iets gemist... )

Ik denk dat Elton in die dagen gewoon niet zo goed verkocht in Nederland. Wat mij bij het doorbladeren van die Hitdossier-boeken altijd opvalt, is dat de LP-verkoop in die dagen heel sterk gerelateerd was aan de verkoop van singles die de Top 40 haalden, en aan wat er op de radio gedraaid werd. Had je een grote hit te pakken, dan werd de LP vrijwel automatisch meegezogen in de verkoopcijfers.

Ik denk dat de mega-populariteit van Elton John in de jaren zeventig vooral betrekking had op zijn gigantische succes in de Verenigde Staten. Daar leverde hij twee jaar op rij het best verkochte album af: in 1973 met deze Brick Road en in 1974 met zijn eerste Greatest Hits-album.

Maar misschien moeten we gewoon erkennen dat Elton John in de Lage Landen in die tijd helemaal niet zo populair was in zijn artistieke topjaren. Veelzeggend vind ik dat de titelsong maar een klein hitje was. Saturday night haalde de tipparade en andere geheide single-krakers als Candle in the wind en Bennie and the Jets deden hier helemaal niets, zelfs geen tipparade-notering.
Het voorgaande album Don't shoot me scoorde in Nederland wél aardig dankzij relatief grote single-successen als Daniel en Crocodile rock. Al zou je juist daarom kunnen zeggen dat er enig momentum was opgebouwd ten tijde van het verschijnen van GYBR. Maar een dubbel-LP verkoopt ook weer moeizamer dan een enkele plaat, zeker als er nauwelijks hits op staan.

Daarnaast had Elton tot dan toe sowieso maar mager gescoord in Nederland. Zelfs geheide klassiekers als Your song en Don't let the sun go down deden niet veel in de hitparade. Nee, de echt grote verkoopsuccessen van Elton John in Nederland kwamen pas later, met ronduit matige albums als A single man en Ice on fire, dankzij grote hits als Song for Guy en Nikita.

In de geschiedschrijving heet het dat Elton zijn beste en meest succesvolle albums in de jaren 1970-1976 maakte (wat natuurlijk ook zo is) en dat zijn populariteit destijds gigantisch was. In de VS (de grootste muziekmarkt ter wereld) en de UK was dat inderdaad zo, maar in Nederland waarschijnlijk gewoon niet. De geschiedschrijving heeft dat perspectief een beetje vertekend, denk ik.

En nog steeds niet blijkbaar. Op MusicMeter toch niet. Dit album heeft de meeste stemmen: 274. Peanuts.

Heel goed verhaal Gaucho! Natuurlijk maakte ik maar een grapje met de oliecrisis maar op basis van de voorganger van GYBR had ik toch wel wat verkopen verwacht door de gemiddelde muziekliefhebber? Ook David Bowie kon hier rond 1973 geen goed doen in Nederland aangezien The rise and fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars ook nergens te bekennen valt in de lp lijst (ook geen hitsingles van deze lp). Maar misschien was die periode wel weer te Engels voor ons kaaskoppen? Net als T rex begin jaren 70 of Blur jaren later?

En het nog veel hit-lozere Tumbleweed Connection haalde wel een mooie plek in de hitlijsten lees ik hier net. Bizar hoe deze plaat over het hoofd werd gezien dus. Misschien was men nog te veel aan het genieten van Don't Shoot Me en diens hits, en raakte deze dus wat ondergesneeuwd?