Pain of Salvation - Panther (2020)

Ik kon deze heren nog helemaal niet. Door aanraden vandaag eerste luisterbeurt gehad met gelijk hun nieuwe cd, maar het kon mij (nog) niet echt pakken en dacht met regelmaat ik wil skippen. Misschien ook verkeerde verwachtingen gehad nadat mij gezegd was dat het zo een geweldige "METAL" plaat was. Ik ga het van de week nog eens proberen maar voorlopig nog even geen stem. (dat zou ook niet eerlijk zijn, vind ik)

Metal is dit natuurlijk niet meer. Album nu twee keer gehoord. Bij de vorige plaat wou ik nog vergelijken met The Perfect Element en Remedy Lane, maar dat gaat dat nu niet meer. Het melodramatische is er volledig uit, de geweldige uithalen ook.

Het is voor mij iets te 'oppervlakkig' en je zit constant in het achterhoofd met 'deze heren kunnen toch echt beter'. Toch verwacht ik dat het album nog gaat groeien, er zijn een paar heel fijne nummers bij maar beter dan de voorganger en de albums uit de gouden periode (00-04) gaat dit niet zijn.

Toch chapeau dat ze telkens proberen te vernieuwen. Er zijn andere progbands die veel minder presteren en proberen.

Het schijnt dat zijn avonturen in het ziekenhiis de stem van Gildenlöw toch best heeft aangetast. Dan snap ik ook wel dat je de vocale acrobatiek wat achterwege laat. Helemaal als je live ook nog eens de oudere nummers ook fatsoenlijk te gehoren wil brengen. Moet zeggen dat hij op dit album ondanks de wat meer gematigde zang toch een aantal zeer fraaie zanglijnen heeft op weten te nemen. En zo'n uithaal aan het einde van Accelerator mag dan wel niet zo hoog zijn als vroeger, de impact is niet minder wat mij betreft!

De hele plaat bevalt me eigenlijk best goed. Wellicht al wel wat beter dan de vorige, welke het toch vooral moet hebben van de femonenale opener en afsluiter. Hier bereikt niks direct dat niveau, maar het is wel lekker consistent. Het concept kan me, tot zover ik het snap wel gestolen worden (gaat het nu over "andersdenkende speciale mensen in een wereld vol normale/onwetende mensen" of zoiets dergelijks? Gaaap). De donkere vervreemde toon van het album daarentegen gaat erin als koek! Denk vooral dat de plaat me daarom doet denken aan Scarsick, al is het muzikaal verder wel erg verschillend.

Held van het album is wat mij betreft Leo Margrit trouwens, wat staat die vent te drummen zeg. Van het ogenschijnlijke rustige Restless Boy is nog een fraaie drum playthrough online gezet en zelfs daar zit stiekem een ontzettend gave drumpartij in verstopt.

Zojuist de green vinyl variant binnen gekregen, na het album ettelijke malen te hebben beluisterd via iTunes.
Het duurde ditmaal wat langer om het kwartje te laten vallen, maar wat een briljante plaat is dit weer geworden zeg!!
Op zich duidelijk herkenbaar PoS, maar met wat moderne (lees electronische) twists hier en daar.
Werkelijk geen misser te ontdekken tussen deze tracks. Highlights voor mij zijn Icon, Wait, Keen to a Fault, Panther en Restless Boy.

Ik was zeer onder de indruk wat ik toch wel als een soort 'come-back' plaat voor PoS ervaarde: In the Passing Light of Day. Deze scoort echt nog hoger wat mij betreft, grote klasse!!

Nee, tot nu toe kan ik er nog niet positief over zonder zijn onvermeerderd. Ook niet helemaal negatief.
2 van hun vroegere platen staan nog altijd in mijn top 10, maar Daniel's smaakt verwijderd zich van die van mij. Gebrek aan originaliteit is hem zoals bij alles wat hij maakt niet te verwijten. Voor mij persoonlijk is zijn geweldiger gevarieerde stem ook nog steeds one of a kind.

Maar net als de vorige en ook eigenlijk de Road Salts die wel hun pareltjes hebben, wordt hem for my taste saaier.

Hij moet (hopelijk) nog wat groeien bij me maar Panther komt interessanter over op me dan in the passing light of day. Maar deze fan houd denk ik meer van de prog metal side of PoS things.

Productie valt overigens ook tegen. Niet alles maar bv Accelerator

Tenslotte, als drummer, nee het is een prima vervanger van de oude drummer, zitten wat leuke trucjes in maar ik zou deze plaat geen wereldklasse drums toedichten voor mijn smaak, wel leuk maar zeker geen Perfect element, remedy lane of be. Niet in the same league drumwise imho.

3.5 hopend dat ie naar 4 stijgt. Dalen naar 3 zie ik niet gebeuren

Luister voor Daniel's experimenteer driften eens naar "Fifi Gruffi' (WTF? ) .. een van de bonus tracks.

Net zoals de vorige weet deze plaat snel te pakken (iets dat het oudere werk niet echt wil doen bij mij). Maar hij weet mij niet zo sterk vast te houden als die deed. Het voelt hier allemaal wat afstandelijker aan.

Verademing. Daar waar bands als Tool mij niet meer verrassen, doet PoS dat wel. Ook hun vorige album vond ik al zo getuigen van hun creativiteit en de durf om te veranderen. Pas dan weet een band te boeien. Ze zoeken grenzen op binnen verschillende stijlen en weten daar bijzondere vlechten van te maken, zonder de kern van hun muziekstijl te frustreren. Muzikale gasten..., ennuh het drumwerk is wederom geniaal.

Na rondje één was ik nog niet heel erg enthousiast, maar inmiddels begint het kwartje wel te vallen.

Ik ga me steeds minder storen aan zaken die me aanvankelijk heel erg tegen stonden (ben geen van alles wat met rap van doen heeft), en ontdek steeds meer boeiende aspecten aan deze plaat. Absolute favoriet is toch wel Icon, Hoe mooi kun je een plaat afsluiten? Geweldig nummer!

Speel ITPLOD en deze na elkaar af, en je hebt POS zoals ik het graag hoor.

Eerst maar inzetten op 4*, maar met uitzicht op meer.

Ik heb het weer een keer geprobeerd met Pain of Salvation, maar meer dan "wel ok" komt er bij mij helaas niet naar boven bij het beluisteren van deze muziek. Naar boven afgerond 3*