menu

Ayreon - Transitus (2020)

mijn stem
3,41 (64)
64 stemmen

Nederland
Metal / Rock
Label: Mascot

  1. Fatum Horrificum (10:24)
  2. Daniel's Descent Into Transitus (2:41)
  3. Listen to My Story (4:03)
  4. Two Worlds Now One (4:06)
  5. Talk of the Town (5:21)
  6. Old Friend (1:41)
  7. Dumb Piece of Rock (4:13)
  8. Get Out! Now! (5:05)
  9. Seven Days, Seven Nights (1:27)
  10. Condemned Without a Trial (3:50)
  11. Daniel's Funeral (4:58)
  12. Hopelessly Slipping Away (4:28)
  13. This Human Equation (4:20)
  14. Henry's Plot (2:19)
  15. Message from Beyond (5:21)
  16. Daniel's Vision (1:45)
  17. She Is Innocent (2:10)
  18. Lavinia's Confession (1:53)
  19. Inferno (2:17)
  20. Your Story Is Over! (2:42)
  21. Abby in Transitus (3:02)
  22. The Great Beyond (2:49)
totale tijdsduur: 1:20:55
zoeken in:
avatar van jasper1991
3,5
Heb hem ook ontvangen. En geluisterd. Tja, probeer het vuur maar brandende te blijven houden op album nummer 10 (exclusief side projects!). Het lijkt soms onvermijdelijk dat de verveling een beetje gaat toeslaan. Al op het vorige album werden eerder gebruikte zangers opnieuw ingezet. Op zich niet erg, maar vond de verzameling op The Source wel wat beter dan deze. The Source was relatief hard, deze wat meer proggy misschien. Beetje 'horror'-sfeertje, relatief bombastisch. Stripboekje erbij, tja, best grappig, mooie tekeningen. Voelt beetje geforceerd ofzo, alsof er een nieuwigheidje per se bij moet om het leuk te houden. Het album begint wel gaaf en heeft best zijn momenten. Paul Manzi vind ik geweldig. Cammy Gilbert zingt ook met veel gevoel. Dat van Mills met die stemmen over elkaar moet Arjen niet opnieuw willen doen vind ik. Wel leuke rol voor Simone Simons; alleen This Human Equation, op zich leuk nummer, heeft zo'n irritant bigbandcliché met 'nice'. Aan het einde was een nummer dat me deed denken aan Cassandra Complex van Star One. Zeker niet verkeerd al met al, met wat aardige nieuwigheden en voldoende catchy momenten.

avatar van OzzyLoud
2,0
Nha nha nhaaa.... Its The Theory Of EveryThing all over again!..........
Ja ik ben dus echt niet te spreken over Transitus...... Net als bij The Theory wordt een fictie roman gegoten in een muzikaal jasje.....Het verhaal vormt het middelpunt, en niet de muziek......
Gatverdamme het is net alsof ik zit te luisteren naar een bouquetreeks romannetje met zo overdreven superdik aangezette emotionele zanglijnen waar eurovisie songfestival nummertjes nog een dikke punt aan kunnen zuigen! Daarbij komt dat er bij elk nummer de storyteller het verhaal voorkauwt (wat ene Tom Baker op zich wel fantastisch doet, daar niet van). Dat heeft Arjen eerder gedaan en ben daar ook nooit echt fan van geweest maar kon het bij eerdere werkstukken beter hebben, hier ligt het er zo dik bovenop dat er geen ruimte is voor eigen fantasie/beleving, iets wat de muziek normaal gesproken zo met jou kan doen ( die striptekeningetjes helpen daar ook niet bij).
Als lichtpuntje wil ik nog wel benoemen dat het beginstuk Fatum Horrificum instrumentaal wel sterk is, zeker mede door het koor dat me aan Therion doet denken. Dat had Arjen wat mij betreft wel wat meer kunnen gebruiken. Verder valt op dat het muzikaal wat minder gelaagd is, er zijn beduidend minder muzikale uitspattingen zoals keyboard soundscapes. Ik was ook heel benieuwd naar Joe Satriani, helaas maar 1 solo maar het was wel gelijk verbluffend in Get Out Now.
Maar dit musicalleske hoorspel is duidelijk niet aan mij besteed. Voor het eerst zal ik dit album niet aanschaffen en of het nog lang in mijn afspeellijst zal staan waag ik ook zeer te betwijfelen.

avatar van aarrtentonny
Leuk album. Alleen jammer dat er geen tekstboekje bij de CD is gevoegd.

avatar van namsaap
3,5
Mijn review op Zware Metalen

Oorspronkelijk was Transitus niet als Ayreon-album bedoeld, maar als soundtrack voor een zelf uit te brengen film. Als gevolg van het coronavirus zijn de plannen voor de film op een laag pitje gezet en heeft Arjen Lucassen besloten de muziek toch onder de noemer Ayreon uit te brengen. En waarom niet? Transitus heeft de kenmerken van een typisch Ayreon-album: de verhaallijn (al sluit die niet aan op de eerdere albums), een hele trits aan geweldige zangers en zangeressen en een grote variëteit aan instrumentalisten. Ook de muzikale thema’s klinken vertrouwd en typisch Ayreon.

Toch wijkt het tiende album van Ayreon muzikaal ook af van het eerdere werk. De muziek is wat theatraler en laat zich luisteren als een Broadwaymusical. Transitus is ook minder heavy dan bijvoorbeeld The Source uit 2017 en doet meer denken aan The Gentle Storm. Grote afwezige is drummer Ed Warby, de powerhouse die vanaf 1998 op alle albums van Ayreon drumde. Zijn krachtige drumstijl paste niet op Transitus. Zijn plaats op de drumkit wordt ingenomen door Juan van Emmerloot, die met zijn dynamische en gevarieerde stijl een belangrijke stempel op de muziek drukt. Vergelijk The Gentle Storm maar eens met Transitus om te horen welke invloed een drummer op de muziek kan hebben.

Centraal op deze plaat staat het verhaal over de verboden liefde tussen Daniel (gezongen door Tommy Karevik) en Abby (Cammie Gilbert). Dit verhaal wordt tussen de nummers door op karakteristieke wijze door Tom Baker (Dr. Who, Little Britain) verteld. Deze opzet doet denken aan Lost In The New Real, waar Rutger Hauer als verteller aan meedeed.

Het gaat wat ver om ruim tachtig minuten, waarin tweëntwintig nummers voorbij komen, in detail te bespreken. Hoogtepunten zijn er genoeg, zoals Two Worlds Now One, waarin Tommy Karevik en Cammie Gilbert excelleren. Maar ook het nummer Talk Of The Town, met een hoofdrol voor Paul Manzi (ex-Arena), die zichzelf lijkt te ontstijgen met een fantastische zangprestatie. Of neem Get Out! Now!, een onvervalst rocknummer waarop Dee Snider laat horen dat de tijd geen vat op hem lijkt te krijgen. Wat een stem heeft deze man nog steeds! Het is Joe Satriani die op dit nummer een spetterende solo weggeeft.

Simone Simons laat als Angel Of Death samen met haar Furies (Charlotte Westendorp en Marcelo Bovio) op This Human Equation horen dat ze zich als zangeres enorm blijft ontwikkelen. Het jazzy Message From Beyond is een prachtig duet tussen Amanda Sommerville en Cammie Gilbert, afgetopt met een mooi opgebouwde solo door Marty Friedman. Grootste verrassing op Transitus is wellicht Johanne James, bekend als drummer van Threshold, die onder andere op Lavinia’s Confession en Inferno laat horen over een mooie soulvolle stem te beschikken die bij vlagen doet denken aan Carl Anderson (Judas in Jesus Christ Superstar).

Voor zover de lofzang, want er zijn ook wel een aantal kritiekpuntjes te noemen. Waar de muziek van Ayreon altijd wel over-the-top is, wordt op Transitus de grens van goede smaak soms iets te nadrukkelijk opgezocht. Door de gekozen opzet van het album wordt af en toe het tempo iets teveel uit het album gehaald. Elk nummer wordt ingeleid door de Storyteller en ook intermezzo’s die het verhaal ondersteunen, zoals Old Friend en Daniel’s Vision, voelen een beetje stroperig aan. Het album is dan ook duidelijk bedoeld om als geheel te beluisteren en het verhaal te beleven. Het leent zich niet voor de shuffle-functie op Spotify. En waarom zou je? Arjen Lucassen en het platenlabel hebben kosten noch moeite gespaard om van Transitus een totaalbeleving te maken. De CD en LP gaan vergezeld van een een comicbook waarin het verhaal van Transitus opgetekend is, en de earbook is helemaal een lust voor het oog en oor.

Score: 85/100

avatar van Aad Bannink
3,0
Om de collectie compleet te houden heb ik dit album blind aangeschaft via de pro-order-stroom.
Na de eerste luisterbeurt bekroop me voor het eerst in de Ayreon-geschiedenis het gevoel dat het album mij weinig tot niet wist te boeien. Nadat ik het album nog een paar keer gedraaid had, veranderde dit gevoel niet echt. Dit terwijl Lucassen had aangekondigd het anders dan anders te gaan doen.

Dat anders dan anders is naar mijn bescheiden mening iets dat hij echter ook als eens op "The Theory Of Everything" gedaan heeft...namelijk de verhaallijn in het middelpunt zetten en de muziek erom heen gieten.
Op zich hoeft daar niets mis mee te zijn. Maar om eerlijk te zijn mis ik op Transitus vooral een bepaalde manier van passie en spanning in de composities. De verhaallijn is zo prominent aanwezig dat het de sfeer, van de nummers die het verbindt, doorbreekt. Ik moet steeds moeite doen om er weer in te komen.

Muzikaal gezien is het allemaal weer strak. Misschien wel te strak, want ik mis de melodieuze atmosfeer van bijvoorbeeld "Into the Electric Castle". In dat album zat zoveel gevoel. Zowel in de zang als in bijvoorbeeld de gitaarsolo's. Dat mis ik op dit album een beetje. "Transitus" klinkt allemaal wat meer klinisch. Uiteraard is het niet allemaal kommer en kwel. Lichtpunten in dit album vind ik bijvoorbeeld de vocalen van Paul Manzi (ex-Arena), het magistrale drumwerk van Juan van Emmerloot en natuurlijk de bijdragen van Joe Satriani en Marty Friedman.

Toch kan ik van het totaal niet echt helemaal van worden en ik vind het een ietwat tegenvallend album. Voor de eerste keer in de Ayreon-geschiedenis moet ik zoiets zeggen. Eigenlijk "baal" ik daar van. Ik heb Lucassen namelijk vreselijk hoog zitten en geef hem liever een 5 dan een magere 3. Dat verdient hij eigenljk niet, na zoveel top-albums te hebben afgeleverd. Helaas is dit een album waarop ik niet vaak terug zal komen. De mooie albumcover zal niet beschadigd raken door het gebruik.

Lucassen kennende komt er over enkele jaren wel weer een volgend album. Ik ga ervan uit dat hij deze plooi dan wel weer gladstrijkt.

avatar van Ayreonfreak
Ik denk dat ik mijn nickname moet veranderen.

Mijn eerste mening is niet mals over het nieuwe album en ik moet er bij zeggen; het is nu (pas) twee keer beluisterd. Ik ga nog geen cijfer toekennen, want dat zou amper boven de 3 uitkomen. En dat kan mij hart niet aan.

Vooropgesteld; in de Aardschok krijgt deze cd 95/100 punten. Nogmaals: 95 van de 100 punten!!

Ik dacht even dat ik een tijdelijke verstandsverbijstering had, maar toen zag ik wie de cd beoordeeld (en de recensie geschreven) heeft.

Aaaah; dat verklaart één en ander: Liselotte Hegt.

Ik hak er maar gelijk in; wat vind ik niet mooi aan dit album? De mislukte combinatie tussen de muziek en het vocale (en theatrale) aspect van het album. De nadruk van dit dubbel album ligt meer op de vocale lijnen dan op de muziek. Ik word voor mijn gevoel nergens gegrepen door een mooie melodie. De muziek wekt geen heftige emoties op en de emotie die er wel is liggen volledig in de vocale lijnen. De cd zit vol dialogen, de storyteller (Tom Baker) heeft een enorm takenpakket meegekregen waardoor “de sleep” van de muziek continu onderbroken wordt. De verhaallijn moet in mijn optiek onderdanig zijn aan de muziek en niet andersom. Daarbij krijg ik echt de indruk dat de intentie van Lucassen met dit project meer bij een andere toepassing lag dan deze cd release. Is het niet gewoon geschreven als theater stuk, en hebben de film plannen niet een te grote invloed gehad op de muzikale creatie? Zat hij nog in de flow van de Electric Castle concerten?

Dan de muziek, de muziek krijgt op dit album in mijn optiek niet de tijd om te rijpen. Om de spanning op te bouwen. Er zijn maar weinig climaxen en veel erupties. Je wordt nergens meegesleept, op wat mooie piano en hammond partijen van Joost van den Broek na. De solo’s (incl die van Joe Santriani) zijn mooi, hoor maar voelen soms als een vreemde eend in de bijt. Daar worden er toch weer elementen uit de kast getrokken die we al veel eerder hebben gehoord. Qua compositie, maar ook qua muzikale foefjes.

De vocale partijen zijn wel van ongekend hoog niveau, ik kan niet anders zeggen. Elke artiest klinkt geweldig en Lucassen heeft nog steeds het fingerspitzengefühl om de zangers en zangeressen anders te laten klinken dan ze op hun eigen werk doen. Voor mij is Cammie Gilbert daar een goed voorbeeld van, die wordt tot het uiterste gedwongen en klinkt heel anders dan ze op een Oceans Of Slumber album klinkt. En zo zijn er nog meer voorbeelden. Knap!
Ga je voor het vocale aspect op een cd, dan is deze cd een must have, ga je voor de muziek, dan wordt je in mijn optiek teleurgesteld.
Oh ja; Liselotte Hegt is naast recensent voor Aardschok ook zangeres. Dat verklaart dus een heleboel.

avatar van james_cameron
3,0
De eerste musical van Ayreon is een feit en valt helaas een beetje tegen. Of is het een hoorspel? Kan ook. Het dik aangezette romantische epos heeft elementen van beide genres maar weet nergens echt te vlammen of ook maar tot leven te komen. De songs zijn te kort en worden continu onderbroken door de vervelende vertelstem, die de behoefte voelt om ieder aspect van het verhaal uit te kauwen. Zo blijft er weinig meer te ontdekken binnen het songmateriaal zelf, dat overigens vrij mat en oubollig klinkt. De zanglijnen staan volledig in dienst van het verhaal en zijn wat mij betreft ook veel te letterlijk qua teksten. Op technisch gebied heeft meneer Lucassen het album wel weer knap in elkaar gezet en er komt een hoop talent opdraven, maar ik mis toch die ene naam die het geheel helemaal in stijl had kunnen afmaken. Meatloaf.

avatar van Bonk
3,5
Na meerdere luisterbeurten moet ik me helaas toch aansluiten bij degenen die toch wel (lichte) teleurstelling ervaren bij dit album. Ik blijf het te waarderen vinden dat Arjen steeds op zoek blijft hoe hij binnen het genre weer nieuwe wegen inslaat, nadenkt over hoe het concept en het verhaal visueel op mooie wijze (dat is toch wel gelukt, zelfs de cover herbergt meer detail dan ik eerst dacht) ondersteund kan worden.

Maar het gaat hier in eerste instantie toch echt om de muziek en ondanks de kwaliteit van de diverse artiesten weet die me gewoon wat minder te pakken dan op de meeste andere albums. Dat komt ook wel door de verhaalvorm, waardoor het fragmentarischer overkomt. Niets mis met die prachtige voorleesstem, maar het haalt de flow er wel echt uit. En ik mis toch ook wel de wat frivole, verrassende instrumentale stukken. Het is wat gelijkmatiger en voorspelbaarder, maar ik mis ook de mooie overgangen van het ene naar het andere nummer.

Is het daarmee slecht? Nee verre van, maar ook niet bijzonder en dat is toch wel wat Ayreon gewoonlijk voor staat. En wellicht speelt het geheel er ook wel wat in mee, maar het verhaal heeft me ook wel eens wat meer gegrepen dan nu. Daar had ook wel iets meer diepgang in gemogen wat er bij eerdere albums wel in zat. Hij is nog steeds van plan een film ervan te maken, maar vraag me toch af of dat weet te pakken met zo'n dun lijntje.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Ik heb geen enkel probleem met de opzet, want de ideeën zijn leuk en de arrangementen lekker vet, het tempo zit er goed in, en de sfeer wordt voor mijn gevoel niet onderbroken maar juist goed vastgehouden door de verteller (bij wiens stem ik trouwens steeds aan Christopher Lee moet denken, maar een Engelse luisteraar hoort ongetwijfeld eerst en vooral Doctor Who). Wat mij wèl stoort is het gebrek aan goede zangmelodieën, want er zitten gewoon te weinig nummers op waarbij ik niet al halverwege genoeg van de beperkte melodische afwisseling van de saaie zangpartijen heb. Uitzonderingen zijn Dumb piece of rock, Get out! Now! (fantastisch gezongen door Dee Snider) en Message from beyond met die prachtige elektrische piano, maar tegelijk benadrukken die nummers meteen hoe weinig variatie en progressie er zit in de melodieën van bijvoorbeeld Daniel's descent into Transitus, Talk of the town en Daniel's funeral. Het blijft Ayreon en dus sympathiek, maar het gevoel van opwinding dat zijn eerdere platen bij mij opwekten bekruipt me ditmaal te weinig.

avatar van RuudC
3,5
Ah, de plaat van Ayreon met het laagste gemiddelde. Ook op RYM is dit het geval en heeft het zelfs een gemiddelde onder de 3*. Transitus was de eerste (nieuwe) cd die ik sinds jaren gekocht had. Vooral omdat ik met Lennert veel progbands gemarathond, ben ik het genre flink meer gaan waarderen en de filmpjes die Arjen Lucassen op social media gooide, waren erg aanstekelijk. Toch heb ik Transitus na de aanschaf niet veel gedraaid. Het deed me uiteindelijk toch niet zoveel. Nu zijn we drie jaar verder en heb ik het album weer wat kansen gegeven. Daardoor is muziek bij mij gegroeid, maar nog ik heb toch wel echt de indruk gekregen dat de creatieve piek van Lucassen tussen Universal Migrator en The Human Equation ligt. Daarna zakt het toch geleidelijk, maar zonder dat men echt de mist in gaat.

Transitus heeft hetzelfde euvel als de vorige platen. De focus ligt teveel op het verhaal. Dat verhaal is leuk hoor, maar ik geniet het meest van echt goede songs. Die mis toch wel echt hier. Het niveau ligt wel redelijk hoog. Als geheel is Transitus een prima album om te horen, maar ik denk dat we allemaal teveel verwend zijn met wat Arjen Lucassen twintig jaar geleden deed. De pros zijn er overigens wel. Zo voegt Tom Baker als verteller heus wel wat toe. De Doctor met de gigantisch lange sjaal heeft een prachtige vertelstem en zijn momenten hakt de muziek wel mooi in behapbare stukken. Qua keuze voor zangers ben ik erg in mijn nopjes met Cammie Gilbert. Boven alle verwachtingen vind ik Dee Snider hier ook heel sterk.

Misschien is Transitus inderdaad teveel een musical. Overdreven gefocust op het verhaal en de zangpartijen. Het instrumentale geweld en pakkende liedjes komen er bekaaid van af. Toch vind ik dit van de recente platen wel de betere.


Tussenstand:
1. Star One - Space Metal
2. Ayreon - The Universal Migrator - Part One: The Dream Sequencer
3. Ayreon - The Human Equation
4. Ayreon - The Universal Migrator - Part Two: Flight of the Migrator
5. Guilt Machine - On This Perfect Day
6. Star One - Victims of a Modern Age
7. Ayreon - The Final Experiment
8. Ayreon - 01011001
9. Ambeon - Fate of a Dreamer
10. Ayreon - Into The Electric Castle
11. Ayreon - Transitus
12. Ayreon - The Source
13. Ayreon - The Theory Of Everything
14. The Gentle Storm - The Diary
15. Arjen Anthony Lucassen - Lost In The New Real
16. Stream of Passion - Embrace The Storm
17. Ayreon - Actual Fantasy

Gast
geplaatst: vandaag om 15:56 uur

geplaatst: vandaag om 15:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.