Sufjan Stevens - The Ascension (2020)

Ja, ik durf zelfs te stellen het beste van het album. Ik ben dan ook niet zo van de neuzelige, langdradige Sufjan. Die voert hier helaas wel de boventoon. Er staat een aantal goede nummers op deze plaat, maar na 4 luisterbeurten ga ik toch concluderen dat ik deze plaat niet zo snel meer uit mezelf op ga zetten...

Nooit echt heel bekend geweest met Sufjan Stevens. Zijn vrij fletse stem doen dit album niet vaak goed. Op Video Game vind ik het wel prima, een leuke track! tracks als Ursa, Landslide, oef...
Ik weet het nog niet zo goed met deze plaat. Ergens hoor ik een Shearwater met Oxbox, maar het is allemaal nog moeilijk te doorgronden.

Inderdaad niet alles is even sterk. Kom zelf uit op 50 minuten prachtige muziek.

De totale tijdsduur is aan de lange kant en niet alles is even indrukwekkend. Over de gehele linie is het album wat eenvormig, veel van hetzelfde of zelfs muzakkig. Zonde, want er staan best indrukwekkende nummers op en de koerswijziging t.o.v. eerder werk is verrassend.

In het geheel past het nummer wel. Maar op zichzelf stelt het teleur. Nja, als je dit allemaal geneuzel vindt, moet je idd ver weg blijven van dit album. Dat is net het inventieve hieraan. Anders zou het pas saai zijn.

Aanvankelijk was ik teleurgesteld dat de track My Rajneesh niet op deze plaat is beland, maar uiteindelijk is dat toch een goeie keuze gebleken, naar mijn mening. Het nummer had hier namelijk niet echt z'n plaats gehad; America is een goeie afsluiter voor dit nieuwe album van creatieve duizendpoot Sufjan Stevens.

Na het verstilde, introverte en soms zelfs pijnlijk persoonlijke Carrie & Lowell heeft de Amerikaan zich nu weer wat meer op zijn extraverte alter ego gefocust. Dit levert een plaat op die in zekere zin vergelijkbaar is met The Age of Adz; druk, uitbundig, soms wat kil, soms ook weer ingetogen en lieflijk. The Ascension is een behoorlijk eclectische plaat geworden, waarvan helaas niet elke song me weet te pakken. De speelduur had wat mij betreft makkelijk met 20 minuten mogen worden ingekort.

Het begint alvast erg goe; opener Make Me an Offer I Cannot Refuse trekt me meteen de plaat, het Sufjan-universum in. Video Games komt als los nummer wat potsierlijk over, maar na meerdere luisterbeurten van deze plaat is het kwartje dan toch gevallen. Ativan en de titeltrack zijn wondermooi, en mogen wat mij betreft bij in het rijtje van Sufjan's toptracks. Bij het beluisteren van die songs bedenk ik me dan weer dat deze plaat toch minder uitbundig klinkt dan ik me er altijd bij voorstel.

Helaas weten nummers als Lamentations en Ursa Major me dan weer totaal niet te boeien. Ze dreinen wat voort op de achtergrond zonder een impact te hebben op me, en verglijden uiteindelijk in het grote niets.

Dit nieuwe werk van Sufjan Stevens kan zich niet meten met zijn beste platen, maar laat toch weer een indruk na, dat moet je hem toch telkens nageven.

3,5 sterren

Ik zag hier erg naar uit. Hoewel het niet slechts is, valt het wel tegen. De opener is erg fijn, wat maakt dat ik hem toch makkelijk opzet. Maar ik moet toegeven dat de plaat verder grotendeels langs me heen gaat verder. Kabbelen dekt de lading niet, daarvoor is de muziek te raar, maar het gaat wel voort zonder echt indruk te maken. Het zeven-en-een-halve minuut durende Sugar is daar het meest typische voorbeeld van. De titeltrack daarna is dan wel weer fijn. Een voldoende is dit dus wel waard maar een hoogvlieger is dit zeker niet. En dat is voor Sufjan dus tegenvallend. Jammer.

Dit is echt voor mij dé recensie van deze plaat. En deze eerste plaat die ik luister bemoedigd me niet om meer van Sufjan op te zetten.

Illinoise en Carrie & Lowell zijn andere koek, en zwaar aan te raden.

Een artiest met het oeuvre als Sufjan op basis van één album links laten liggen zou toch wel zonde zijn.
De 2 hierboven genoemde albums zijn beiden pareltjes, al zij het zeer verschillend.