Sufjan Stevens - The Ascension (2020)

Toen Sufjan de tracks Video Game, Sugar & America al had uitgebracht waren mijn verwachtingen hoog gespannen voor dit album. Die tracks bevielen mij erg namelijk. De gelaagde electronica matchte hier goed met de melodische zang van Sufjan.

Nu na een aantal luisterbeurten van het album ben ik gematigd tevreden. Er valt inderdaad veel te ontdekken en ik denk zeker dat het album nog wel kan groeien. Helaas zijn er tot nu toe ook een aantal fases van het album dat me nog niet zoveel doet. Vooral track 10 t/m 12. Daar verlies ik telkens mijn aandacht.

De eerste genoemde tracks zijn nog steeds heel mooi en ook Lamentations, Ursa Major & The Ascension zijn goed te behappen. Toch had ik ergens op meer gehoopt merk ik. Goed al met al zeker een interessante fijne listen.

Verbaasd dat ik hier zoveel mensen zie betreuren dat My Rajneesh er niet op staat. Vond ik een vrij saai nummer, had ook niet erg bij de rest gepast. Over Video Game en Sugar lijk ik dan weer stukken enthousiaster dan de meesten hier. Ogenschijnlijk simpele nummertjes, maar daarom zo sterk. Dit album als geheel is natuurlijk ridicuul lang, maar toch werkt het wel voor mij. Elke keer als ik denk 'zo is het wel mooi geweest', komt er weer iets voorbij wat me terugbrengt in de greep van het album. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Sufjan ook precies op dat effect uit is: beetje tergen/bevreemden/vervelen en je dan weer heel dicht tegen hem aandrukken. Vind het uiteindelijk toch ook wel weer een behoorlijk emotionele plaat. En al is het een lange zit, als tachtig minuten voelt het toch nooit. Zal hier voorlopig wel niet op uitgeluisterd raken.

⁷Na het persoonlijke vol met verdriet en onmacht gevulde Carrie & Lowell is eigenlijk alles wel verteld. Nadat de Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens in het verleden al meesterwerken als Seven Swans en Illinoise afgeleverd heeft, kan hij met voldoening terugkijken op een geslaagde carrière. Met Aporia ondergaat hij vervolgens samen met zijn stiefvader het dierbare rouwproces van het overlijden van zijn moeder en voormalige partner van Lowell Brams, en is vooral een plaat die draait om rust en troost, maar misschien zelfs nog meer om bevrijding en verwerking.

Met de vooruitgeschoven single America laat hij al horen dat The Ascension geen logisch vervolg op Carrie & Lowell is geworden, en stilistisch veel sterker op het met elektronica gevulde The Age of Adz aansluit. Al zijn de dromerige kantjes ondertussen ook tot het minimum teruggebracht en wordt er gelijk al overtuigend toegeslagen met de harde precisie beats van Make Me an Offer I Cannot Refuse. Een fraaie compositie welke geheel ontleed weer opnieuw in elkaar is gepuzzeld. De waanzinnige industriële klanken schreeuwen zich een weg naar buiten toe, en ontplooit zich als een ware nachtmerrie waarin de vocalen van Sufjan Stevens voor het zalvend antwoord zorgen.

Wat volgt is een meer commerciële voortzetting van het geluid, waardoor je direct gaat denken dat dit in het belang van een platenmaatschappij is geweest. Voor een mooi bedrag een veilige plaat maken, het offer wat niet geweigerd kon worden, al komt dit weer niet overheen met de werkelijkheid. Feitelijk staat zijn Asthmatic Kitty label gelijk aan eigen beheer. Gewichtloze rondcirkelende ambientpop wordt afgewisseld met de tragiek van meer beeldende lichtgevoelige verhaallijnen. De diepgang van het geheel zit hem toch in de wonderbaarlijke benadering van de veelzijdige instrumentalist, die zijn verhalen weer weet te versterken met de juist gekozen muzikale omlijstingen waarbij de zachtheid van zijn vocalen een breekbare rol vervullen.

Sufjan Stevens durft de grote massa recht in de ogen te kijken en schaamteloos zich te richten op een jonger publiek. Nu de jaren tachtig revival in volle gang gaande is, gooit hij er met gemak een paar retro tracks als het new wave getinte Video Game en de Eurodisco van het van Star Wars afgeleide Death Star tussendoor, welke niet alleen door de nostalgische titels het verlangen naar vroeger en het ontbreken van liefde oproept. Nu de veertiger de dood van zijn moeder een plek heeft gegeven, is het tijd voor de grote schoonmaak. Waarbij iemand anders terug grijpt naar vergeelde fotoboeken, lijkt het erop dat Sufjan Stevens oude herinneringen archiveert in verbeeldende tracks en memorabele geluidscollages. Tekstueel geeft hij hierin een flinke sneer naar de wereldmaatschappij toe, door te benadrukken dat hij zich niet door deze laat leiden.

De sombere ondertoon getuigd van een afsluitend proces, waarbij het zweverige Die Happy gezien kan worden als de griezelige conclusie dat iemand in vrede kan sterven. Ook met de overduidelijke vraag Tell Me You Love Me zoekt de zanger de grens van de bevestiging op. Het is even wennen aan de vernieuwde muzikale invalshoek, maar daaronder houdt zich zoveel emotionele schoonheid schuil, die in de juiste context net zoveel kracht oproept. Het is een gewaagde stap om de pijn en demonen uit het verleden te bestrijden en deze te reproduceren tot het verlangen naar acceptatie.

En dan komen we uiteindelijk weer uit bij het eerder vrijgegeven smekende epische America, waarbij de link van de jaren tachtig naar het heden van 2020 wordt gelegd. De opkomst en invloed van machtige multinationals als Coca Cola en McDonalds was in die vroegere periode het grootste, en van dat succes profiteerden toen de grote zakenlieden financieel ook flink van. Sterker nog, het geeft zelfs een van die mediapersoonlijkheden de voedingsgrond om later uit te groeien tot de president van de Verenigde Staten. Een prachtige indrukwekkend eindresultaat, waarbij de vraag reist of The Ascension achteraf gezien gaat worden als een goede tussenpaus, of dat Sufjan Stevens Zich definitief gaat toeleggen tot dit elektronische geluid.
Sufjan Stevens - The Ascension | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

Ken je dat, dat je iets heel graag mooi wilt vinden? Dat had ik met de muziek van Sufjan.
Ik raakte voor het eerst bekend met hem door zijn nummers in de film Call Me by Your Name (2017) - MovieMeter.nl. Ik voegde de nummers meteen toe aan mijn playlist, maar merkte dat ze mij zonder de beelden in de film net iets minder deden. Toch ging ik mij in hem verdiepen, luisterde meer muziek, las artikelen over hem, maar het lukt me maar niet te ervaren wat sommigen overduidelijk wel ervaren wanneer ze naar hem luisteren.
Ik krijg op een gegeven moment ook te erge suïcidale neigingen van zijn stem, ergens klinkt het gerust prettig, maar ergens prikkelt het ook depressieve gevoelens.
Ook dit album een kans gegeven, maar nee, niet aan mij besteed.

Hier kan ik dus helemaal niets mee. Ik wist ook niet dat er zoveel electronica in zat. En daar hou ik echt niet van. Niet goed ingelezen.

Ik heb hem uitgezeten, maar ik vind het helemaal niets. Het is Sufjan Stevens te prijzen dat hij verschillende paden bewandelt. Dan kan het ook betekenen dat ik ergens afhaak. Dit is gewoon totaal niet aan mij besteed.

2*

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Het nieuwe album van Sufjan Stevens duurt tachtig minuten, maar na vijf minuten moet je al even naar adem happen. Opener Make Me An Offer I Cannot Refuse heeft duizelingwekkende tempowisselingen en werkt als een op hol geslagen wasmachine toe naar een climax met zinderende industriële beats.

Het contrast met voorganger Carrie & Lowell (2015), waarop hij wist te ontroeren met verstilde liedjes met diep persoonlijke teksten over familietragedies, kan haast niet groter. Stevens verruilt op The Ascension de gitaar en piano van die hartverscheurende plaat voor synthesizers, elektronica en drumcomputers.

Deze nieuwe muzikale richting is behoorlijk wennen geblazen en vond ik aanvankelijk niet zo geslaagd. Alsof Stevens een fel gekleurd jasje aan heeft getrokken dat hem niet echt staat. Pas na flink wat luisterbeurten raakte ik meer gewend en groeide mijn waardering. Deze plaat klinkt meer ‘bossy’ en 'bitchy’ - zoals hij het zelf bij The Atlantic noemde - en dat is niet voor niks.

The Ascension is namelijk een opvallend politiek geëngageerde plaat, waarop pessimisme en verbittering doorklinkt over zijn land waar een tv-beroemdheid uit kon groeien tot president. “I’m ashamed to admit I no longer believe”, zingt hij op de 12 minuten durende afsluiter America - niet verwijzend naar zijn eigen geloof - waarna hij vervolgt: “Don’t do to me what you did to America”. Op de aanstekelijke elektropop van Video Game zet hij zich op indirecte manier af tegen de jacht op zoveel mogelijk likes en volgers.

Lang niet alle nummers zijn zo toegankelijk als die single. Zo vergt Die Happy, waarop slechts zo'n twintig keer ‘I wanna die happy’ klinkt, best wat van de luisteraar en is Death Star met z'n mathematische ritme een wat krampachtige poging om Radioheads Idiotheque naar de kroon te steken. Meer geslaagd zijn het fraaie dromerige Run Away With Me en Tell Me You Love Me. Tegen het einde bewijst Stevens op de indrukwekkende titeltrack dat hij het diepst weet te raken als hij het muzikale geweld achterwege laat.

Het valt te prijzen dat Stevens op iedere plaat weer op zoek gaat naar een nieuw geluid, maar hij maakt het luisteraars wel moeilijk op het erg lange The Ascension. Wie de tijd neemt wordt beloond, maar ik vermoed dat het gros van zijn fans hoopt dat dit slechts een tijdelijk muzikaal uitstapje is.

Ik ga om mezelf meer tevreden te stellen een persoonlijke playlist maken van dit album. Ik reduceer het tot de voor mij mooiste nummers. Kortom, ik maak er een 40 minuten album van. En voeg als bonustrack My Rashneesj of-zo-iets toe.
Een soort van Dutch Edition of zo?

Ben benieuwd waar je dan op uitkomt!

Zelf heb ik het idee dat het skippen van Ursa Major tot Death Star al veel doet. Doet een beetje pijn om dit te zeggen over een van mijn favoriete artiesten. En misschien verandert het ook wel na nog een paar luisterbeurten.

Ik laat in ieder geval de Tracks 1, 14 en 15 toe tot de playlist. En voeg My Rasjneesh toe als bonus.
Ik ga niet over één nacht ijs, dus t kan ff duren totdat ik zufrieden bin.

Heb eenzelfde ook eerder toegepast op Illinoise. Daar vond ik de UFO track en Gacy meteen al de mooiste.

Ik hou van de 'zweverige' nummers van Mr. Sufjan.

Keer terug op eerdere schreden; vandaag hele dag in rust modus 2 maal album beluisterd. Eigenlijk een 3,75 wil ik geven, dus vanwege dat Sufjan toch Sufjan is een 4*.

Ik vind het maar een matig album. Er zijn wat aardige momenten of ideeën, maar het zit te vol en duurt te lang. Ik houdt best van electronica en drumcomputers, maar het is allemaal al eens veel beter gedaan, zelfs door Sufjan zelf. Jammer want zijn experimenteerdrift pakt vaak goed uit, maar nu is meneer Stevens toch wat uit de bocht gevlogen.

Inderdaad een matig album. Alsof hij graag ook iets met electronica/drumcomputers wil doen, maar niet weet hoe. Veel tracks zijn veel te vol gegooid waardoor het onsamenhangend geheel wordt in plaats van een gelaagd geheel. Ik vind de productie is ook niet fijn, rommelig. Nou ja, volgende keer beter.

Na een 5tal luisterbeurten begin ik meestal een algemeen gevoel over een album te krijgen. Stilaan beginnen de nummers op zijn plaats te vallen en begin ik de schoonheid in te zien.
Sommige nummers doen me nog niet veel, maar toch al enkele favorieten:
-Make Me An Offer I Cannot Refuse
-Ativan
-Sugar
-The ascension
-America

benieuwd of dit nog blijft doorgroeien voor mij.

Ik zie een hoop mensen suggereren dat Sufjan zich voor het eerst aan electronica zou wagen. Vergeten we Sufjan Stevens - Enjoy Your Rabbit (2001) - MusicMeter.nl en Sufjan Stevens - The Age of Adz (2010) - MusicMeter.nl niet? Je kan veel over dit album beweren, maar niet dat Sufjan zo nodig iets anders wilde doen. Deze kant hoort ook gewoon bij hem. Dat hij na een verstilde folkplaat op de proppen komt met een geflipt electrowerk is in zekere zin zelfs behoorlijk voorspelbaar. En dat zegt dan wel weer iets over de bijzonderheid van deze artiest.

Vandaag voor het eerst op vinyl geluisterd, wat meteen er voor zorgt dat ik naar 3,5* ga. Kant D is wondermooi, heb de tekst van The Ascension nog niet helemaal door maar ik voel de emotie.

Deze gaat nog wel verder groeien de komende tijd...

Gaat voor het grootste deel langs mij heen. Ik hoor Tunng-invloeden, maar meestal niet zo goed als Tunng het zelf had gedaan.

Het laatste half uur (vanaf Death Star) is wel echt fenomenaal. Doet me per luisterbeurt meer

Eerste nummers tem ‘Ativan’ zijn fantastisch. Tell me you love me is één van de beste songs, de onderzekerheid dat liefde met zich meebrengt hoor je terug in de zachte stem en de weemoed die de song uitstraalt. Vanaf ‘Ursa Major’ zakt het niveau en wordt er teveel geëxperimenteerd. De laatste 3 songs zijn dan weer van betere allure. Ietsje teveel songs. Maar ik merk wel hoe meer ik luister hoe beter hij wordt.

Als geheel een aantrekkelijke plaat (2+2=5). Maar wat een ergernis zijn die hoge tonen die in een handvol nummers de overhand dreigen te hebben? Luister 'Landslide' en je weet wat ik bedoel. Het is een bewussie van Sufjan, maar ik heb geen idee wat daar de positieve bijdrage van is. Daarom ga ik nu nog niet hoger dan __***

Nu toch al zeker een twintigtal keer beluisterd, en blijft redelijk moeilijk te doorgronden. Ik geniet wel enorm van nog eens zo'n complex album voorgeschoteld te krijgen.

Zeker niet onverdeeld positief (zoals vaker reeds gezegd, is deel Ursa Major, Landslide en Gilgamesh best moeilijk te verteren maar ervoor en erna tel ik toch best wat hoogtepunten.

Lievelingsnummers so far: Make me an offer I cannot refuse, het Anima-geinspireerde Ativan en het wondermooie the Ascension

Inmiddels al best vaak beluisterd en ik vind het echt een goed album, maar ik betwijfel of-ie mijn eindejaarslijst gaat halen. Staan toch net een paar nummertjes op die ik niet echt voel.

Een album van extreme hoogtes en laagtes. Ik kom uiteindelijk toch uit op een 4, maar er staan een paar verschrikkelijke bliepjesdraken op - Gilgamesh, Death Star en Landslide voel ik echt niet. Daartegenover staan America, Sugar, Video Game en het prachtige titelnummer dat tot z'n allerbeste werk behoort.

Wat Johnny zegt.

Slechts bekend met Illinois (3,5) en C & L (de volle mep), was ik in dit (voor mij) tot nu toe zeer matige muziekjaar, toch wel benieuwd. En zie daar; voor mij tot nu toe album van het jaar.

Vorige week meteen 3x achter elkaar intensief geluisterd en wist niet zo goed wat ik ervan moest vinden. De volgende dag tijdens huishouden opgezet en toen klonk het gek genoeg erg goed. De afgelopen dagen iedere dag gedraaid en hij blijft maar groeien.

Ook hier was vanaf het begin track 10 t/m 12 de achilleshiel. De piepjes in Gilgamesh blijven irriteren, maar Deathstar en Goodbye To All That vallen steeds meer op hun plaats. Nu op 4,5 ster en ik sluit niet uit dat daar nog een halfke bij gaat komen.

Favorieten zijn nauwelijks te noemen, maar dat je na een uur nog getrakteerd wordt op Sugar, Ascension en America...

Tja, Sufjan heeft het inderdaad al eens eerder gedaan op 'Enjoy Your Rabbit' en 'The Age of Adz'. Waar die laatste plaat zich kenmerkte door een grote variatie in dynamiek en songvarieteit, is het nu toch wel een beetje veel van hetzelfde. Geen vervelende 'meer van hetzelfde', maar toch ook weer wat de verkruimeld om in de sfeer van het album te komen. Plaat kent wel een paar mooie hoogtepunten (o.a. de titeltrack), maar over het geheel iets te anoniem voor de hoge standaard van de heer Stevens.

Ik ben zeker een liefhebber van de muziek van Sufjan, en dan voornamelijk van zijn meer op folk gerichte albums zoals Illinois en Carrie & Lowell. Deze zou zoals aangekondigd weer meer in de richting gaan van The Age of Adz, een album en kant van Sufjan die ik niet slecht vind maar mij toch minder trekt dan zijn andere albums.

En inderdaad zijn hier de drukke en meer elektronische nummers aanwezig. Veel van de nummers zijn lekker druk en vol met geluidseffecten die hij uit zijn synths weet te toveren. Gelukkig is het niet anderhalfuur gekkigheid en bouwt hij ook nog wat rustmomenten in. Het album opent met de eerste paar nummers erg fijn, en met de opener en Video Games zijn er gelijk twee van mijn favorieten van dit album te vinden.

Dan volgt echter een moeilijk middenstuk. Niet dat het muzikaal nou moeilijke kost word, maar eentonigheid komt op de loer te liggen. Muzikaal verandert er namelijk niet zoveel ten opzichte van de eerste nummers, maar ze zijn ook net een stukkie minder boeiend. Mijn aandacht verslapt dan ook voor een net te lange tijd om dit met minimaal een 4* te beoordelen.

Vanaf Sugar weet Sufjan mijn aandacht weer te grijpen, met een mooi opgebouwd nummer. The Ascension is vervolgens ook een mooi nummer en sluit het album af met prijsnummer America.

Track 1 tem 6 en 13 tem 15 plus bonus My Rasjneesh is mijn playlist van Ascension.
10 nummers, een uur Sufjan.
Maar mijn waardering zakt nu wel sowieso onder de 4... Geen sterren onder de 4 van mijn kant. Lekker makkelijk.

Luister de eerste keer. "die happy" springt eruit. Opvallend dat die zo weinig stemmen krijgt.

Toch wel de ontgoocheling van het jaar. Dat dit geen Carrie & Lowell ging worden, was met de singles al duidelijk. Ik had eerder gehoopt op the Age of Adz 2, maar een prijsnummer zoals Vesuvius of Futile Devices hoor ik niet. Bovendien had dat album enkel Bad Communication als misser, hier wordt de plaat door het hele middenstuk de dieperik in getrokken.
Ik probeer nog enkele keren of dit album in geknipte versie werkt, maar ik vrees dat er uiteindelijk maar een handvol nummers overblijven: Make Me an Offer, Video Game, het titelnummer en America.