@
Appels123,
Elbow: mijn eerste kennismaking met Sufjan was de All Delighted People EP. Er staat nog een oude (overdreven lovende) recensie van mij op deze site van die EP. Daarna had ik voor Age of Adz even wat luisterbeurten nodig, maar dat werd mijn favoriete album. Ook The BQE vond ik in die tijd aardig. In mijn vriendenkring was iedereen lovend over Illinois, Michigan en Seven Swans. In het begin liep ik daarin mee, en een live bootleg van Planetarium vond ik ook erg interessant, maar na verloop van tijd kwam ik erachter dat ik Illinois gewoon niet 'voelde' en 'Planetarium' ging in die stemming mee ten onder. Seven Swans waardeer ik nog wel, maar het sluit toch niet helemaal aan op wat ik van een gelauwerd songwriter verwacht. Toen Carrie & Lowell uitkwam, was de liefde op. De officiële release van Planetarium heb ik dan ook langs me heen laten gaan, net als dat laatste album dat hij samen met zijn stiefvader maakte.
Afgelopen weekend had ik weer een discussie met een vriend over waarom Carrie & Lowell toch echt een meesterwerk moest zijn en dat Sufjan Stevens de muzikale messias is. De singles van dit album werden ook genoemd: hij zegt zo veel, het is zo persoonlijk en tegelijkertijd levert hij kritiek op heel America en de hele social media maatschappij, en ik moest er toch echt weer eens naar gaan luisteren. Dus ik heb gister overdag eerst Sufjan's optreden op Sasquatch in 2016 gekeken, daarna 's avonds Carrie & Lowell Live en zou wachten tot middernacht om deze ook gelijk een kans te geven, want ergens wil ik toch de second coming van de messias niet missen. Toen kwam ik rond 10 uur een 'leak' tegen (in oostelijkere tijdzones was het album gewoon al uit), dus heb ik hem inderdaad wat eerder beluisterd.
Mag ik nu weer meepraten?
Edit: Ik ga hem overigens vandaag weer beluisteren want als ik iets niet goed vind, wil ik het wel zeker weten! Misschien valt het kwartje op een later moment alsnog, maar voor nu vind ik de teksten echt zwak, de melodieën niet interessant, de productie op elk nummer hetzelfde trucje herhalen (voor het laatste refrein even inzakken en dan weer opvoeren, een langer instrumentaal einde dat plotseling wegfadet), en de 80 minuten steeds hetzelfde klinken. Ik word gewoon nergens ergens door verrast.