menu

Sufjan Stevens - The Ascension (2020)

mijn stem
3,39 (219)
219 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Electronic
Label: Asthmatic Kitty

  1. Make Me an Offer I Cannot Refuse (5:19)
  2. Run Away with Me (4:07)
  3. Video Game (4:16)
  4. Lamentations (3:42)
  5. Tell Me You Love Me (4:22)
  6. Die Happy (5:47)
  7. Ativan (6:32)
  8. Ursa Major (3:43)
  9. Landslide (5:04)
  10. Gilgamesh (3:50)
  11. Death Star (4:04)
  12. Goodbye to All That (3:48)
  13. Sugar (7:37)
  14. The Ascension (5:56)
  15. America (12:30)
totale tijdsduur: 1:20:37
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5

Het zou wel eens alle muzikale kanten op kunnen gaan met dit album: alle Sufkan-kanten komen misschien wel aan bod op één album. Prima nummer weer (vooral de lange versie even beluisteren).

avatar van ArthurDZ
4,0
Prachtnummer! Ja ziet ernaar uit dat dit album een volle, indigestie-opwekkende snoepzak gaat worden. Zin in!

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Sugar is weer een lang nummer, maar deze glijdt een stuk beter naar binnen dan America en My Rajneesh. Video Game was ook al top, dus begin nu wel hogere verwachtingen te krijgen.

Thekillers87327
Sugar is tot nu toe het minste nummer van alle vrijgegeven nummers. Heel slap helaas.
My rajneesh, america en video game zijn duidelijk beter.
Misschien word sugar een groeier, wie zal het zeggen..

avatar van Ducoz
5,0
De release is uitgesteld naar 2 oktober

avatar van hrmnbstr
2,5
Ducoz schreef:
De release is uitgesteld naar 2 oktober
De fysieke release wel, maar de digitale niet, voor zover ik weet.

avatar van Lura
Klopt.

RichardKoning
Video Game doet mij ontiegelijk veel denken aan “Das Model” van Kraftwerk!

avatar van coldwarkids
4,0
Sugar is nu ook uit. Geweldig mooi nummer! Na Video Game de tweede klapper. Kom maar op met die herfst.

avatar van jurado
Dat geen toppertje worden voor mij, spijtig.
Video Game vind ik verschrikkelijk en van Sugar ben ik ook niet direct kapot van.
Het riekt mij teveel naar Ikea/VT Wonen-pop.
Dan te bedenken dat ik Michigan en Illinois als twee van de beste platen van de jaren '10 beschouw.

avatar van Grizzly Bear
jurado schreef:

Dan te bedenken dat ik Michigan en Illinois als twee van de beste platen van de jaren '10 beschouw.


Das wel een heel groot compliment, want die kwamen uit in de jaren 00!

avatar van jurado
Grizzly Bear schreef:
(quote)


Das wel een heel groot compliment, want die kwamen uit in de jaren 00!


Oeps!

avatar van herman
4,0
Ik ben ook niet helemaal kapot van Video Game en Sugar. Goede nummers, maar komen eigenlijk niet in de buurt bij American en zeker My Rajneesh die echt iets magisch hebben en tot Sufjan's beste werk behoren. Maar ik moet zeggen dat ik de nummers van bv. Carrie & Lowell losstaand ook minder indrukwekkend vind dan in albumcontext. Dus blijf erg benieuwd. Nog een paar daagjes wachten...

avatar van AOVV
3,5
Ik kijk ondertussen toch ook erg uit naar dit nieuwe album. America is geweldig, My Rajneesh overtreft dat nog, maar staat helaas niet op het album. Video Game is niet al te geweldig, Sugar maakt ook geen verpletterende indruk, maar komt op het album zelf wellicht beter tot zijn recht.

Dat wordt vrijdagvoormiddag meteen beluisteren, natuurlijk!

avatar van panjoe
panjoe (moderator)
Sugar is een wat mindere single dan de voorgaande, maar die video is wel bloedje mooi!

avatar van swoon
4,0
Recensies vooralsnog mixed..

avatar van Collapse
If you like your Sufjan Stevens in neon electronic mode, armed to the teeth with abrasive drum sounds, dive right in — and keep swimming. For anyone more enamored with his folk and chamber-pop records, it may feel like a rude assault to the senses.

Ik ga me alvast voorbereiden op een teleurstelling, wat er na Videogames/Sugar al zat aan te komen.

avatar van repelstefan
4,5
Ten eerste, net wat meer Age of Adz gekte dan dat de vrijgegeven nummers doen vermoeden. Maar dit is vele malen beter gedoseerd dan op het knappe Age of Adz, dat me tegelijkertijd ook ongemakkelijk kan laten voelen op een of andere manier.

Bij het opzetten direct weggeblazen door Make Me an Offer I Cannot Refuse. Dit kan niet anders dan de goede kant op gaan, en op Lamentations veer ik weer even extra op en wederom bij de wending (of wellicht beter gezegd, ontknoping) aan het einde bij Tell Me You Love Me.

Dan denk je bij Die Happy, dit wordt misschien een wat minder betoverend nummer, totdat ook die ontpopt tot iets wat alleen Sufjan in dit universum lijkt te kunnen maken. Op Ativan tovert hij er een soort dromigere techno/elektronica achtige vibe doorheen waar Maceo Plex een aardig remixje van zou kunnen maken.

Telkens als je denkt, 'zie je wel, dit niveau houdt hij nooit aan', is er wending nummer zoveel die je er weer in meetrekt. 120 minuten, geen minuut te veel of te weinig. Persoonlijk misschien Gilgamesh, maar ik vergeef hem op dit punt in het album alles.

Wat een ongekend getalenteerd musicus. Het lijkt allemaal zo logisch, het oneindige palet aan samples en melodieën perfect in harmonie. Maar ik ken geen enkele artiest die het op deze manier uitvoert. Zelden zo aandachtig een eerste luisterbeurt ervaren als nu.

Een meesterwerk. Sufjan doet het weer.

avatar van vinylbeleving
2,5
swoon schreef:
Recensies vooralsnog mixed..


Valt toch alles mee, de drie sterren van de Volkskrant is tot nu toe zuinig, maar toch ook al wat vier sterren recensies voorbij zien komen. Een meesterwerk als Illinois, of C&L zal het misschien niet zijn, maar er valt vast genoeg te genieten. Video Game vond ik een wat te makkelijke pop single, maar blijft toch aardig plakken, net als Sugar. Ik ga er morgen eens de tijd voor nemen!

avatar van herman
4,0
Quietus heeft een interview met hem. Ik ga het pas lezen als ik het album heb beluisterd, maar ben wel benieuwd:

The Quietus | Features | A Quietus Interview | “I Wish There Could Be A Revolution”: Sufjan Stevens Interviewed - thequietus.com

avatar van aERodynamIC
4,5
Kan Sufjan nog echt verrassen?! Toen ik de singles voorafgaand aan The Ascension hoorde meende ik van niet. Het leek een mooie doorsnee te gaan worden van wat we kenden. En juist daar zat altijd weer de verrassing. Zou het de verstilde Sufjan worden, de banjo-gekte of zouden de elektronische flarden weer richting onze oren geschoten worden?!

In dat opzicht zou The Ascension dus wel eens interessant kunnen gaan worden; want als het inderdaad een mengeling zou worden, hoe pakt dat dan uit?

Make Me an Offer I Cannot Refuse zou ik zeggen en daar begint het al: rauw alle kanten op worden geblazen. Op deze manier heb ik het hem nog niet horen doen. Zou hij het dan toch weer gaan flikken om met iets nieuws op z'n Sufjans te komen? Dit lijkt er wel op. Wat een heerlijk stevige opener is dit, en dan weet je dat je nog een uur en kwartier te gaan hebt.

Een behoorlijke zit die omvliegt zo blijkt, en eentje die inderdaad alle kanten op gaat waarmee het de lading van Sufjan's carrière aardig dekt. Alleen al het golvende nummer Run Away with Me na die spetterende opener. En het kan ook gewoon!

Video Game werkt als los nummer wat minder goed, maar op het album pakt het gelijk een stuk beter uit. En zo gaat het hierna voort met vooral veel elektronica en drumcomputers zoals het stuiterende Lamentations dat eindigt in een hemelse galm of het ietwat dreigende en donkere Tell Me You Love Me.

Ativan (prikkelende ritmes, dromerige zang, spannende opbouw), Ursa Major (vervreemdend), Landslide (dromerig): allemaal pareltjes.

Gilgamesh (een warrige kluwen waar je even moet zien uit te komen), Death Star (ik voel gek genoeg een funky vibe zoals bij Hot Thing van Prince op zijn album Sign O' the Times) en het naadloos volgende Goodbye to All That zetten het avontuur moeiteloos voort zonder dat het gaat vervelen.

Het broeierige Sugar kenden we al, en net als Video Game past het beter in de context van het album dan als losstaande single (met een schitterende videoclip).

Titelnummer The Ascension lijkt een soort berustende afsluiter, ware het niet dat er nog ruim 12 minuten zullen volgen in de vorm van America.

En America is Sufjan zoals we hem kennen, terwijl hij ons toch weer weet te overrompelen (hoe jammer het ook is dat My Rajneesh het album niet heeft gehaald en slechts de b-kant van dat nummer is geworden).

Ik bewonder Sufjan enorm: hij doet alles zelf, van het bespelen van de instrumenten tot aan het artwork toe. Hij weet te verrassen, te ontroeren en heeft het in zich om mij als muziekliefhebber meer dan een uur te boeien, waar andere artiesten me dan juist gaan vermoeien.

Die Happy? Ja, misschien wel na het horen van alweer een meesterwerkje dat zich na verloop van tijd ongetwijfeld stevig zal weten te verankeren in mijn muzikale voorliefdes.

Zo kleurrijk als de hoes, zo kleurrijk is The Ascension.

avatar van RoyDeSmet
2,5
Weer matig. Wat Sufjan nodig heeft is een producer die zegt wanneer het liedje afgelopen is. Misschien ook eentje die interessante soundscapes kan maken. De beatjes die Sufjan hier onder zijn teksten zet zijn door letterlijk ieder ander beter gedaan: Bon Iver, Sigur Ros, Kanye West, Armin van Buuren en iedere Xite-artiest.. Het lijdt mooi af van de zwakke teksten en oninteressante melodieën.

avatar van Appels123
4,0
RoyDeSmet schreef:
Weer matig. Wat Sufjan nodig heeft is een producer die zegt wanneer het liedje afgelopen is. Misschien ook eentje die interessante soundscapes kan maken. De beatjes die Sufjan hier onder zijn teksten zet zijn door letterlijk ieder ander beter gedaan: Bon Iver, Sigur Ros, Kanye West, Armin van Buuren en iedere Xite-artiest.. Het lijdt mooi af van de zwakke teksten en oninteressante melodieën.


Je vindt dit album "wederom" matig, echter je hebt hem al geluisterd voordat deze officieel uit was? Vreemd. Meestal luister ik niet naar leaks van artiesten die ik niet blief.

avatar van Elbow
3,5
RoyDeSmet schreef:
Weer matig. Wat Sufjan nodig heeft is een producer die zegt wanneer het liedje afgelopen is. Misschien ook eentje die interessante soundscapes kan maken. De beatjes die Sufjan hier onder zijn teksten zet zijn door letterlijk ieder ander beter gedaan: Bon Iver, Sigur Ros, Kanye West, Armin van Buuren en iedere Xite-artiest.. Het lijdt mooi af van de zwakke teksten en oninteressante melodieën.


Als je ook Carrie & Lowell maar een 2 geeft dan moet je toch al weten dat Sufjan Stevens niet jouw meug is ?

avatar van RoyDeSmet
2,5
@Appels123, Elbow: mijn eerste kennismaking met Sufjan was de All Delighted People EP. Er staat nog een oude (overdreven lovende) recensie van mij op deze site van die EP. Daarna had ik voor Age of Adz even wat luisterbeurten nodig, maar dat werd mijn favoriete album. Ook The BQE vond ik in die tijd aardig. In mijn vriendenkring was iedereen lovend over Illinois, Michigan en Seven Swans. In het begin liep ik daarin mee, en een live bootleg van Planetarium vond ik ook erg interessant, maar na verloop van tijd kwam ik erachter dat ik Illinois gewoon niet 'voelde' en 'Planetarium' ging in die stemming mee ten onder. Seven Swans waardeer ik nog wel, maar het sluit toch niet helemaal aan op wat ik van een gelauwerd songwriter verwacht. Toen Carrie & Lowell uitkwam, was de liefde op. De officiële release van Planetarium heb ik dan ook langs me heen laten gaan, net als dat laatste album dat hij samen met zijn stiefvader maakte.
Afgelopen weekend had ik weer een discussie met een vriend over waarom Carrie & Lowell toch echt een meesterwerk moest zijn en dat Sufjan Stevens de muzikale messias is. De singles van dit album werden ook genoemd: hij zegt zo veel, het is zo persoonlijk en tegelijkertijd levert hij kritiek op heel America en de hele social media maatschappij, en ik moest er toch echt weer eens naar gaan luisteren. Dus ik heb gister overdag eerst Sufjan's optreden op Sasquatch in 2016 gekeken, daarna 's avonds Carrie & Lowell Live en zou wachten tot middernacht om deze ook gelijk een kans te geven, want ergens wil ik toch de second coming van de messias niet missen. Toen kwam ik rond 10 uur een 'leak' tegen (in oostelijkere tijdzones was het album gewoon al uit), dus heb ik hem inderdaad wat eerder beluisterd.

Mag ik nu weer meepraten?

Edit: Ik ga hem overigens vandaag weer beluisteren want als ik iets niet goed vind, wil ik het wel zeker weten! Misschien valt het kwartje op een later moment alsnog, maar voor nu vind ik de teksten echt zwak, de melodieën niet interessant, de productie op elk nummer hetzelfde trucje herhalen (voor het laatste refrein even inzakken en dan weer opvoeren, een langer instrumentaal einde dat plotseling wegfadet), en de 80 minuten steeds hetzelfde klinken. Ik word gewoon nergens ergens door verrast.

avatar van rebjuh
3,0
Sufjan heeft fantastische albums gemaakt, ik heb me wel even afgevraagd of hij me nog zou kunnen verrassen. Ik moet eerlijk zeggen dat het niet echt is gelukt, niet positief of negatief. Ook Aporia verscheen eerder dit jaar, en dit ligt daar mijns inziens wel bij in de buurt. Het labeltje pop/folk vind ik ook niet echt passen trouwens.

Trouwens, Gilgamesh, wat een irritant scherpe geluiden zitten er in dat nummer. Ik vroeg me serieus af of de buren een nieuw systeem hadden geïnstalleerd om katten buiten hun tuin te houden. Maar wel weer mooi hoe Sufjan zo'n prachtig stukje geschiedenis vertolkt in dit nummer.

Voor nu 3 *

avatar van Appels123
4,0
RoyDeSmet schreef:
@Appels123, Elbow: mijn eerste kennismaking met Sufjan was de All Delighted People EP. Er staat nog een oude (overdreven lovende) recensie van mij op deze site van die EP. Daarna had ik voor Age of Adz even wat luisterbeurten nodig, maar dat werd mijn favoriete album. Ook The BQE vond ik in die tijd aardig. In mijn vriendenkring was iedereen lovend over Illinois, Michigan en Seven Swans. In het begin liep ik daarin mee, en een live bootleg van Planetarium vond ik ook erg interessant, maar na verloop van tijd kwam ik erachter dat ik Illinois gewoon niet 'voelde' en 'Planetarium' ging in die stemming mee ten onder. Seven Swans waardeer ik nog wel, maar het sluit toch niet helemaal aan op wat ik van een gelauwerd songwriter verwacht. Toen Carrie & Lowell uitkwam, was de liefde op. De officiële release van Planetarium heb ik dan ook langs me heen laten gaan, net als dat laatste album dat hij samen met zijn stiefvader maakte.
Afgelopen weekend had ik weer een discussie met een vriend over waarom Carrie & Lowell toch echt een meesterwerk moest zijn en dat Sufjan Stevens de muzikale messias is. De singles van dit album werden ook genoemd: hij zegt zo veel, het is zo persoonlijk en tegelijkertijd levert hij kritiek op heel America en de hele social media maatschappij, en ik moest er toch echt weer eens naar gaan luisteren. Dus ik heb gister overdag eerst Sufjan's optreden op Sasquatch in 2016 gekeken, daarna 's avonds Carrie & Lowell Live en zou wachten tot middernacht om deze ook gelijk een kans te geven, want ergens wil ik toch de second coming van de messias niet missen. Toen kwam ik rond 10 uur een 'leak' tegen (in oostelijkere tijdzones was het album gewoon al uit), dus heb ik hem inderdaad wat eerder beluisterd.

Mag ik nu weer meepraten?

Edit: Ik ga hem overigens vandaag weer beluisteren want als ik iets niet goed vind, wil ik het wel zeker weten! Misschien valt het kwartje op een later moment alsnog, maar voor nu vind ik de teksten echt zwak, de melodieën niet interessant, de productie op elk nummer hetzelfde trucje herhalen (voor het laatste refrein even inzakken en dan weer opvoeren, een langer instrumentaal einde dat plotseling wegfadet), en de 80 minuten steeds hetzelfde klinken. Ik word gewoon nergens ergens door verrast.


Meepraten, zeker - jouw eerste opmerking deed mij echter eerder denken aan een gemakkelijke provocatie dan een onderbouwde kritische mening, ook gezien het tijdstip. Wellicht dat ik hierbij zelf te argwanend ben.

Dat wil niet zeggen dat je tot op zekere hoogte geen punt hebt. Sufjan's manco op sommige projecten (dan denk ik m.n. aan All Delighted People) is dat hij nummers vaak tot extreme lengte uitmelkt. Op dit album komt dat zeker ook terug (Sugar, Ativan), maar blijft de kwaliteit van de nummers wat mij betreft overeind door de vele beat switches en lagen in de instrumentatie. Dit te vergelijken met Armin van Buuren en Xite-artiesten vind ik een zwaktebod - dat Kanye dit productioneel beter heeft gedaan ben ik het wel mee eens. Kanye kan daarentegen niet tippen aan de emotie die Sufjan in zijn muziek stopt - ook met de directere teksten van dit album.

avatar van remcodurez
3,0
rebjuh schreef:
Sufjan heeft fantastische albums gemaakt, ik heb me wel even afgevraagd of hij me nog zou kunnen verrassen. Ik moet eerlijk zeggen dat het niet echt is gelukt, niet positief of negatief. Ook Aporia verscheen eerder dit jaar, en dit ligt daar mijns inziens wel bij in de buurt. Het labeltje pop/folk vind ik ook niet echt passen trouwens.


Voorlopig hetzelfde gevoel..., maar de meeste nummers die Sufjan maakt zijn groeiers en worden pareltjes naarmate ze ouder worden.
Het album lijkt me ook sterk geanticipeerd op het live-effect, waarbij hij zijn "georganiseerde chaos" volledig tot zijn recht kan laten komen.

avatar van repelstefan
4,5
RoyDeSmet schreef:
@Appels123, Elbow: mijn eerste kennismaking met Sufjan was de All Delighted People EP. Er staat nog een oude (overdreven lovende) recensie van mij op deze site van die EP. Daarna had ik voor Age of Adz even wat luisterbeurten nodig, maar dat werd mijn favoriete album. Ook The BQE vond ik in die tijd aardig. In mijn vriendenkring was iedereen lovend over Illinois, Michigan en Seven Swans. In het begin liep ik daarin mee, en een live bootleg van Planetarium vond ik ook erg interessant, maar na verloop van tijd kwam ik erachter dat ik Illinois gewoon niet 'voelde' en 'Planetarium' ging in die stemming mee ten onder. Seven Swans waardeer ik nog wel, maar het sluit toch niet helemaal aan op wat ik van een gelauwerd songwriter verwacht. Toen Carrie & Lowell uitkwam, was de liefde op. De officiële release van Planetarium heb ik dan ook langs me heen laten gaan, net als dat laatste album dat hij samen met zijn stiefvader maakte.
Afgelopen weekend had ik weer een discussie met een vriend over waarom Carrie & Lowell toch echt een meesterwerk moest zijn en dat Sufjan Stevens de muzikale messias is. De singles van dit album werden ook genoemd: hij zegt zo veel, het is zo persoonlijk en tegelijkertijd levert hij kritiek op heel America en de hele social media maatschappij, en ik moest er toch echt weer eens naar gaan luisteren. Dus ik heb gister overdag eerst Sufjan's optreden op Sasquatch in 2016 gekeken, daarna 's avonds Carrie & Lowell Live en zou wachten tot middernacht om deze ook gelijk een kans te geven, want ergens wil ik toch de second coming van de messias niet missen. Toen kwam ik rond 10 uur een 'leak' tegen (in oostelijkere tijdzones was het album gewoon al uit), dus heb ik hem inderdaad wat eerder beluisterd.

Mag ik nu weer meepraten?

Edit: Ik ga hem overigens vandaag weer beluisteren want als ik iets niet goed vind, wil ik het wel zeker weten! Misschien valt het kwartje op een later moment alsnog, maar voor nu vind ik de teksten echt zwak, de melodieën niet interessant, de productie op elk nummer hetzelfde trucje herhalen (voor het laatste refrein even inzakken en dan weer opvoeren, een langer instrumentaal einde dat plotseling wegfadet), en de 80 minuten steeds hetzelfde klinken. Ik word gewoon nergens ergens door verrast.


Meepraten graag zelfs! Zeker met zo'n uitgebreid verhaal. Je haalt de stemmers die het niet of nauwelijks luisteren en direct stemmen er inmiddels wel een beetje uit. Of 5 albums op rij van dezelfde artiest een 0,5 geven (bij wijze van). Het gevoel van macht om een stemgemiddelde drastisch te kunnen veranderen zal iets in ze losmaken ofzo, begrijpen doe ik het niet. Ieder zijn ding. Ik kan me overigens goed voorstellen dat je het te lang vind duren. Je wordt er in meegezogen of niet, voor mij is de duur van de plaat (en nummers) gevoelsmatig nodig om het effect te krijgen. Al is het voor mij geen album dat ik lekker even tussendoor opzet. Soms moet je er net even zin in hebben.

En onder aan de streep maakt het uiteindelijk ook geen bal uit of je het goed of slecht vindt. Het is mooi om het erover te hebben.

avatar van RoyDeSmet
2,5
@repelstefan, Appels123: lange nummers vind ik geen probleem, trouwens. Maar in tegenstelling tot jullie vind ik het niet functioneel. Ik heb het gevoel alsof hij een zin bedenkt, die 16 keer herhaalt en het opvult met allemaal geluidseffectjes (Run Away With Me, Video Game, America). De Geert Wilders van de muziek! En 'Die Happy' had een outtake van de IT: Chapter 2 OST kunnen zijn. Ja, van een beetje gemakkelijk provoceren ben ik inderdaad niet vies

Weer even op serieuze toon, want ik ben hier niet om ruzie te maken: Ativan en Lamentations bevielen me vanochtend wel wat beter, dus ik blijf nog even doorgaan met het een kans geven.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:56 uur

geplaatst: vandaag om 06:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.