Nubya Garcia is één van de sleutelfiguren binnen de bloeiende Londense jazzscene. De saxofoniste timmerde de laatste jaren behoorlijk aan de weg, zowel met haar solowerk als met haar vele samenwerkingen met bevriende muzikanten. In 2017 bracht ze de fraaie (lange) EP
Nubya's 5ive (2017) uit en in 2018 kwam daar de EP
When We Are (2018) bij, met daarop twee briljante composities, When We Are en Source. Verder bracht ze in 2016 en 2019 materiaal uit als onderdeel van
Nérija en in 2018 met het collectief
Maisha. Ook haar bijdrage aan de compilatie
We Out Here (2018) is erg interessant. Op het door Shabaka Hutchings gecureerde album speelt Nubya op 5 van de 9 nummers; van haar eigen hand is het nummer Once, dat ook magnifiek is. Verder heeft ze onder meer samengewerkt met Moses Boyd, Shabaka Hutchings, Makaya McCraven, Theon Cross en vele anderen. Kortom, Nubya heeft de afgelopen jaren bepaald niet stilgezeten.
Live is Nubya Garcia ook niet te versmaden. Nubya treedt al heel lang op met Daniel Casimir (bas) en Joe Armon-Jones (toetsen) en Sam Jones was tijdens haar laatste tours steeds present achter het drumstel. In deze goed op elkaar ingespeelde bezetting heeft het kwartet al op menig podium geëxcelleerd. Ongeveer een jaar geleden zag ik een optreden van het collectief tijdens het Brussels Jazz Festival in Flagey, in de tijd dat concertbezoek nog gemeengoed was. Een prachtig, wervelend optreden, met het gebruikelijke repertoire en één nieuw nummer, Pace, dat met een indrukwekkende bassolo aanving. Dat nummer is wat mij betreft ook de ideale opener van Source, Nubya’s eerste langspeelplaat, uitgebracht op Concord.
Pace is een prachtige, meanderende compositie met buitengewoon fraaie melodieën. Ook het bruisende The Message Continues en Source, een geslaagde dub/reggae-bewerking van het gelijknamige nummer uit 2018, zetten meteen de toon voor de rest van het album. Daarna neemt de groep wat gas terug: eerst in het de beurt aan het contemplatieve Together Is a Beautiful Place to Be en daarna volgt de mantra Stand with Each Other, met Sheila Maurice-Grey, Cassie Kinoshi en Richie Seivwright van
Kokoroko in het koortje. Inner Game is vervolgens weer zo’n uitwaaierend nummer met de prachtigste melodieën, zonder meer één van mijn favorieten op het album. La Cumbia Me Está Llamando (
“de cumbia roept me”), met vocale begeleiding van de groep La Perla, is dan weer een lofrede op de nationale muziek- en dansstijl van Colombia, het Zuid-Amerikaanse land waar Nubya voor langere tijd verbleef. Het energieke Before Us: In Demerara & Caura verwijst in woord en geluid naar Nubya’s Caribische wortels, die in Guyana (via haar moeder) en op Trinidad (vader) liggen. Het kalme Boundless Beings, met een bijdrage van de Amerikaanse zangeres Akenya, vormt het passende slotakkoord op deze waanzinnig gevarieerde plaat. Source is het album waar ik in 2020 het meeste naar uitgekeken heb en is tevens het album waar ik het meeste van genoten heb.