Neil Young - Archives Vol. II: 1972-1976 (2020)

Zojuist de box ontvangen. Dacht de drie cd’s die ik al had te gaan verkopen op MP. blijken ze toch anders te zijn. Dan maar niet he.

Alleen de hoesjes zijn anders, de muziek is hetzelfde, sterker nog, op Roxy staat één nummer extra ten opzichte van de normale release. Ik heb ze gewoon verkocht.

Weet ik. Maar wat brengt het op?

Ik dacht dat ik 35 euro had gevangen voor de drie cd's, inclusief verzending. Verlies beperkt gehouden dus. Er zijn altijd liefhebbers die niet de hele box willen kopen.

Nummers als Homefires, Daughters en of Goodbye Christians hadden destijds gemakkelijk op een lp uit die periode kunnen staan. Dat zijn echt juweeltjes.
Ik vind niet alles wat uit die schatkamer komt even opzienbarend maar het is bijna fascinerend om te bedenken hoeveel nummers hij schreef, opnam en daarbij regelmatig optrad. En dan te bedenken dat zijn LP's in de periode 69 79 van een uitzonderlijk hoog nivo zijn. Ik ga de box niet aanschaffen. Daar heb ik al teveel van maar geniet van al die onontdekte liedjes. Op YouTube is inmiddels alles te beluisteren.

Ps Pocahontas in de Crazy Horse uitvoering is beter dan het origineel. Wat een heerlijke gitaar partijen zeg.

De set vrijdag in ontvangst genomen en dit weekend alles een eerste keer in me opgenomen. Bijna 9 uur muziek op 10 cd’s, waarvan grofweg de helft niet eerder verscheen. Ik merk dat ik bij de eerste vijf cd’s nog wel wat moet afstappen van het idee dat het niet allemaal rarities en novelties zijn. De archieven zijn daar immers groot genoeg voor en laten we eerlijk wezen: alleen de die hard rusties die alles al hebben, kopen deze set. Er is nog een boel op de plank gebleven, dat soms wel of niet digitaal beschikbaar komt. Jammer, want er is vaak ruimte genoeg op de cd’s. Toch is Archives II wat dat betreft een serieuze verbetering t.o.v. deel I. Toen was het meeste toch al wel uitgebracht of overbekend van bootlegs. Bovendien was het verassingseffect veel groter geweest als Tuscaloosa, Roxy en Homegrown niet al eerder waren verschenen, maar tegelijkertijd met de rest van de set plotseling daar waren. Anderzijds is Archives mede bedoeld om een (grotendeels) chronologische context te scheppen. Neils albums zijn vaak bij elkaar geraapt van verschillende sessies en hij maakte niet altijd de beste of meest vanzelfsprekende keuzes, zo bewijst deze set in ieder geval.

De eerste cd, Everybody’s Alone, waarvan het gelijknamige nummer op deel 1 verscheen en verderop in deel 2 nog eens in een andere versie. De sessies uit 1972 (solo en met Stray Gators) springen eruit. Neil scheen in die tijd aan een album te werken genaamd The Last Dance. Tezamen met de nummers die hij nog over had van voor Harvest en hetgeen hij nog zou schrijven, had dat een ijzersterk album kunnen zijn. De overgang naar de livestukken van omstreeks Time Fades Away doorbreekt dat ‘albumgevoel’ wat ruw, maar dat is nu eenmaal het idee van een compilatie. De mooie ingetogen vocale bijdragen van Crosby & Nash op ‘Human Highway’ geven een inkijkje in de originele CSNY Human Highway-sessies. Het gitaarwerk van Stills klinkt daarin wat te klinisch en gestileerd voor de verder mooie rootsy uitvoering. 4,25*

Tuscaloosa was dus al bekend en werd ooit beoogd als Time Fades Away II. Helaas geen volledige show, maar toch een fijne uitbreiding op Time Fades Away. Favoriet is hier de funky uitvoering van ‘New Mama’. Ik geef niet zo om ‘Heart of Gold’ en ‘Old Man’, maar daar staan ‘Here We Are in the Years’ en ‘Out on the Weekend’ tegenover, evenals een versie van ‘Time Fades Away’ die beter is dan het ‘origineel’ (datzelfde geldt overigens voor de studio-opname uit 1972). ‘Lookout Joe’ komt ook beter uit de verf, die ik in studio-uitvoering nooit zo geweldig vond. 4,25*

Tonight’s the Night is wat eigenaardig samengesteld in de zin dat het maar waar weinig nieuws biedt: een wat zinloze jam van ‘Speakin’ Out’, ‘Everybody’s Alone’ door de Santa Monica Flyers, ‘Raised on Robbery’ met Joni Mitchell en een verlengd intro voor ‘Tonight’s the Night’ met studio talk. Geen raps, niets van de TTN acetate, geen originele Briggs-van het album versie dus. Eigenlijk had Roxy perfect volstaan als afspiegeling van het TTN-tijdperk. Wel moet gezegd worden dat de flow van de nummers hier beter werkt dan op het album, waar ook wat nummers uit andere sessies op staan. De muziek blijft een hoogtepunt uit zijn oeuvre, daarom toch 4,5*.

Roxy is met Massey Hall het beste live-album dat Young ooit uitbracht en vervangt laatstgenoemde misschien op den duur nog wel eens in mijn top 10. De Santa Monica Flyers zijn als je het mij zou vragen mijn favoriete band waarmee Young speelde: Billy Talbot, Ralph Molina, Nils Lofgren en Ben Keith. Met name Keith drukt hier zijn stempel op pedal steel. De optredens waren legendarisch onder Rusties en jarenlang moesten we het doen met waardeloos klinkende bootlegs. Binnen de context van deze set, en die staat bomvol indrukwekkend materiaal, valt nog maar eens op hoe dit materiaal en de intensiteit waarmee het hier gespeeld wordt eruit springt. 5*

Walk On opent met wat ik zie als de laatste klassieke Crazy Horse-opname. Weliswaar zonder Danny Whitten en met Ben Keith, maar ’Winterlong’ heeft nog precies het kenmerkende, funky geluid dat de eerste incarnatie van Crazy Horse had. Een uitstekende uitvoering bovendien, die voor mij altijd wat verloren was, omdat het op Decade staat, die ik niet zo vaak (in zijn geheel) draai. Walk On is eigenlijk een alternatieve versie van On the Beach, zijn beste studio-album als ik er één moet kiezen. Het inspireerde me jaren geleden om zelf ook eens honey slides te maken, maar ik verbrande alleen mijn tong en Neil vertelde er niet bij wat een kutzooi het is om je pan daarna weer schoon te krijgen! Lezend in het boekje had ik me nooit gerealiseerd dat het Ben Keith op bas is tijdens ‘Ambulance Blues’. Een tikkeltje onbeholpen en erachteraan sjokkend, maar heel soulvol en dienend geeft hij de opname precies de diepte die het nodig heeft. Ook komt de groove die Tim Drummond en Ralph Molina samen hebben op ‘On the Beach’ en ‘Revolution Blues’ hier veel beter uit de mix dan toen het album voor het eerst op cd verscheen. ‘See the Sky About to Rain’ ontbreekt, maar daar komen ‘Winterlong’, ‘Bad Fog of Loneliness’, ‘Borrowed Tune’, een akoestische ‘Traces’ en ‘Greensleeves’ voor terug. Dat maakt deze alternatieve versie nog beter dan het origineel. 5*

The Old Homestead, zeg maar de Homegrown-sessies en alles wat eromheen werd opgenomen. Soms (bijna) solo akoestisch, dan weer smaakvol rootsy met bijdragen van o.a. Ben Keith en twee ijzersterke liveversies met CSNY: ‘On the Beach’ en ‘Pushed it over the End’, die laatste veel beter dan op CSNY 1974. 19 nummers, bijna allemaal niet eerder uitgebracht. Veelal liedjes voor Carrie, die zo persoonlijk waren dat ze werden weggestopt en maar mondjesmaat verschenen. Zijn grote muze, zonder wie ook On the Beach, Zuma en zelfs Harvest er anders uit hadden gezien. Hoeveel artiesten zijn er wiens onuitgebrachte werk net zo goed of nog beter is dan hetgeen wel verscheen? Hoeveel artiesten hebben in één jaar genoeg materiaal voor vijf albums, terwijl ze ook een gigantische stadiontour (CSNY 1974) ondernemen? 5*

Homegrown, na 45 jaar mystificatie, valt eigenlijk wat tegen als je net hebt gehoord wat er nog meer in het vat zat. Het is ook maar de vraag in hoeverre de in 2020 uitgebrachte versie het origineel beoogde Homegrown was. Diverse bronnen hinten op een mogelijk afwijkende tracklist. Het had makkelijk een 4,5 of 5* album kunnen zijn, een van Youngs grote klassiekers, maar daarvoor staan er net wat te veel mindere nummers op: ‘Florida’, ‘We Don’t Smoke it No More’ en het titelnummer zelf is niet de sterkste versie. Wel biedt het eindelijk een waardig podium aan nummers als ‘Separate Ways’, ‘Love is a Rose’, ‘Little Wing’ en ‘Star of Bethlehem’. Het zegt misschien alles over Archives II dat juist de uitgesproken klassieker de minste cd is. 4,25*

De titel Dume verwijst naar de opnamesessies in Pt. Dume in 1975 voor Zuma, al werd een deel ook op Neils ranch opgenomen. Een tijd waarin Neil over Carrie heen kwam, al is haar invloed hier nog vaak terug te horen, en met Poncho een nieuwe, stabiele versie van Crazy Horse werd gevormd. Het geluid van Zuma hebben ze daarna nooit meer gehad. Dume is eigenlijk gewoon Zuma expanded: het album met een aantal outtakes. Daarvan klinken de meeste nog niet helemaal af (‘Ride My Llama’, ‘Born to Run’, ‘Kansas’, ‘Powderfinger’). ‘Hawai’ is dit keer in een elektrische versie, die ook nog niet helemaal afgerond lijkt te zijn, maar toch fijn gitaarwerk heeft. ‘Pocahontas’ haalt het niet bij de versie van Rust Never Sleeps, maar is wel een fijne toevoeging. ‘Too Far Gone’ en ‘No One Seems to Know’ krijgen we daar als bonus nog bij. 4,5*

Look Out For My Love is een van mijn favoriete Neil Young-nummers en dat kan maar zo ook voor deze cd gaan gelden. Inmiddels in een klein staartje van 1975 en 1976 aanbeland. Een van de meest veelzijdige cd’s uit de set: poppy en vrolijk, donker, solo, met Crazy Horse, met de Stills-Young Band en met Crosby, Stills, Nash & Young. Deze versie van ‘Separate Ways’ klinkt erg indrukwekkend. Soulvol en donker, gedreven door het orgelspel van Jerry Aiello. Ik had niet verwacht dat Young zo goed zou matchen met Stills’ band. Met ‘Seperate Ways’, ‘Let it Shine’, ‘Long May You Run’, ‘Fontaineblue’ en ‘Traces’ krijgt de Stills-Young Band veel aandacht. Bovendien hoor je de Stills-Young Band ook met CSNY-vocals op ‘Ocean Girl’ en ‘Midnight on the Bay’ en hoor je een hele mooie, natuurlijke ‘Human Higway’ met CSNY. De Human Highway-sessies (1973, 1974 en 1976) zijn voor mij misschien wel de heilige graal uit de archiefmaterialen. Typisch en frustrerend dat de CSNY-versie van ‘Long May You Run’ hier ontbreekt, al is die op sommige persingen van Decade te vinden. Met de CSNY-versie van ‘Black Coral’ op Stills’ boxset Carry On kan er op zijn minst een alternatief Stills-Young Band album gecompileerd worden dat meer recht doet aan het album dat verscheen. Tussendoor vind je nog goede soloversies van ‘Stringman’, ‘Midnight on the Bay’ en ‘Mellow my Mind’ uit de tour van 1976. Misschien wel de leukste disc uit de set. ‘Let it Shine’, ‘Ocean Girl’ en ‘Mediterranean’ weerhouden me van 5*. Een Young-fan is immers van nature kritisch ingesteld.

Odeon Budokan sluit de set af met de NY&CH tour van 1976. Het waren niet per se de beste concerten van die tour, maar kennelijk wel de beste opnames. Met tien nummers wat aan de korte kant, maar kennelijk is het ooit zo bedoeld als een live-album. Kant A solo akoestisch in Londen, kant B elektrisch met Crazy Horse in Tokyo. Op disc 9 stonden ook nog drie nummers uit deze tour. Op basis van de bootleg dvd Yesteryear of the Horse was ik enigszins terughoudend. De elektrische nummers daar vind ik wat tam en niet lekker uit de verf komen. De 1976 tour sneeuwt bij mij ook altijd wat onder vergeleken met zijn vroege solo tours, vroege Crazy Horse, CSNY, Stray Gators en de Santa Monica Flyers. Die tours en gezelschappen hadden allemaal hun eigen invalshoek, zijn wat excentrieker en kort volgend op deze tour kwam het grote gebaar van Live Rust. In 1976 was Neil eigenlijk gewoon Neil. Er zit veel verschil tussen de opnames van Odeon Budokan en Yesteryear en ik had niet verwacht zo onder de indruk te zijn. De soloset is goed, misschien alleen ietwat voorspelbaar. Daarna volgen o.a een bijtende, compacte versie van ‘Cowgirl’, een toffe elektrische versie van ‘Lotta Love’ en vurige, hard gespeelde Zuma-nummers. De elektrische set is energiek. Het geluid is zwaarder dan op Zuma en Neil lijkt het naar zijn zin te hebben, terwijl hij ondertussen een volgende fase in zijn leadgitaarspel begint te bereiken. 4,5*

Hebberig naar meer, maar toch vooral voldaan voor alles wat er wel is. Smaakvol samengesteld met behalve enkele omissies eigenlijk geen keuzes die niet logisch of te verdedigen zijn. Naar boven afgerond, mede dankzij de prachtige vormgeving en geluidskwaliteit, kom ik op 5*. Volgend op de boxsets en puttend uit de vele archiefmaterialen en collectie gitaren is het eigenlijk wachten op een tentoonstelling, maar Neil Young zal niet flashy genoeg zijn om iets op de schaal van David Bowie Is en Unzipped rendabel te maken. Ongetwijfeld heeft hij genoeg materiaal beschikbaar.

Daar heb ik weinig aan toe te voegen Stijn, op Young's website staat nu ook een filmpje waarin hij de kijker rondleidt door zijn archief. Een haast eindeloze rij kasten met tapes van concerten, vanaf 76 begon hij met 'alles' op te nemen.

Ik hoop dat de bootleg series het begin zijn van iets waar Grateful Dead al midden jaren 90 mee is begonnen, het systematisch uitbrengen van 4 concerten per jaar én sinds een paar jaar een box set met een hele reeks.

Smell the Horse 1991: the complete recordings? Of Rust Never Sleeps 1978: the complete recordings. Bring it on!

Harm en Stijn bedankt voor jullie ongelofelijke goede bijdragen, iedere keer maar weer. Echt geweldig! Dank

Ik hoop dat eigenlijk niet: liever een beetje cherry picking om het overzicht te bewaken. Ik ben best een behoorlijke Dead-liefhebber, maar ik kan hun releases echt niet bijhouden. Ik hoef van Neil echt niet elke show met The Bluenotes of The International Harvesters te horen. Ook niet met Crazy Horse als de setlist niet wezenlijk verschilt. Ik heb straks ook weer een sociaal leven.

Ik heb juist liever het beste concert van een tour of een compilatie van de meest in het oog springende nummers. Een afspiegeling van iedere tour en fase is natuurlijk al bizar veel materiaal.

Zou Neil zich overigens realiseren dat al die hi res-opslag op servers ook niet bijdraagt aan een betere EARTH?

Tja, bij Grateful Dead zit wel meer variatie in hun setlist dan bij de Rust Never Sleeps of de Weld Tour. Maar ik zou al blij zijn als er een integraal concert zou worden uitgegeven (of een paar) van The International Harvesters, Bluenotes, Shockin' Pinks/solo Trans in plaats van de compliaties die er nu zijn.

Of ik een hele box van 40+ concerten van één tour zou kopen... denk het niet.

Het materiaal voor The Last Dance is een hoogtepunt uit deze set. Tijdens de repetities voor de Harvest-tour (TFA) is kennelijk geprobeerd een album te maken. Voor The Last Dance scheen al een tracklist gemaakt te zijn:

Side One:
01 Time Fades Away (Time Fades Away, 1973)
02 New Mama (Tonight's the Night, 1975)
03 Come Along and Say You Will (unreleased, 1972)
04 The Bridge (Time Fades Away, 1973)
05 Don't Be Denied (Time Fades Away, 1973)
Side Two:
06 Lookout Joe (Tonight's the Night, 1975)
07 Journey Through the Past (Time Fades Away, 1973)
08 Last Dance (Time Fades Away, 1973)
09 Goodbye Christians on the Shore (unreleased, 1972)"

Of uit de video bij Come Along And You Will:

1 Letter from Nam
2 Back by eight (Time Fades Away)
3 Lookout Joe
4 Goodbye Christians
5 Come along and say you will
6 Monday Morning
7 Love in Mind
8 Winterlong
9 The Bridge

Deze zou behalve een studio-opname van Love in Mind helemaal samen te stellen zijn, als Journey de Harvest-outtake is en Winterlong de versie met Ben Keith en Crazy Horse. Van de eerste tracklist zouden dan alleen de versie van New Mama en Don't Be Denied nog ontbreken.

Time Fades Away is een van m'n favoriete NY albums, maar The Last Dance was waarschijnlijk beter geweest.

Harm had ik al bedankt voor zijn schitterende reviews. Nu dus ook Stijn, echt geweldig om te lezen. Jullie zijn echte kenners en zalige recensenten zo blijkt, bedankt.

Ik heb de box nu een goede week in bezit. En elke CD minimaal tweemaal beluisterd. En ja ik vind het genieten. En wat is Pardon My Heart een prachtig nummer, dat maakt de hele aanschaf al waard....zo een niet eerder ontdekt juweeltje.

Ik vind nogmaals niet alles goed wat uit die archieven komt maar dat was ook niet de bedoeling volgens het commentaar van Neil zelf.
Toch komen er steeds meer sieraden naar boven bij nadere beluistering. Zo vind ik de akoestische versie van L.A. live echt kippenvel.

Als je wat in de online Archives duikt, kom je ook wisselende tracklists voor Homegrown en Ranch Romances tegen. Die albums lopen ietwat door elkaar, maar de laatste bevatte vooral nummers van The Old Homestead.

Homegrown

Long may you run
Barefoot floors
Homefires
Bad Fog
Give Me Strength
Carmelina
Looking for a love
Like an Inca
Day and Night
Hawai
Deep Forbidden Lake
Try
Homegrown
Vacancy
Bad dream

Ranch Romances

Lotta love
Homegrown
Homestead
Homefires
White line
Homegrown
Home fires
Homestead
Lotta love

Lotta love
Homegrown
Homefires
Homestead
------
White line/ lookout
Homegrown
Homefires
Lotta love
Hurricane
Homestead

Met her en der nog wat andere (incomplete) tracklists.

Ook wel komisch, dit hersenspinsel voor Zuma:

1 Like an Inca
2 Cortez
3 My Old Neighborhood
4 Star of Bethlehem
5 Powderfinger
6 Hawai
7 Try
8 Deep Forbidden Lake
9 Homegrown
11 Misty Mountain
12 Born to run
13 Kansas
14 Traces
15 Give Me Strength
16 Carmelina
17 Lookin' For A Love

Conclusies:
- Neil had zoveel muziek dat hij zelf ook niet goed wist hoe hij het moest uitbrengen.
- It's all one song.

Mijn conclusie: Zuma had een dubbel album kunnen en moeten worden, zonder Through My Sails maar met Sedan Delivery.

Zeker weten. Gelukkig is daar nu CD8 van deze geweldige boxset: Dume. En dan direct er achteraan: Like A Hurricane afspelen. Die hoort er wat mij betreft ook bij.

Cortez én Like a Hurricane op één album? Dat was wellicht wat te veel van het goede.

Het lijkt mij juist fantastisch. En dan zou dat dubbelalbum (Zuma/Dume) hoog in de albumlijst allertijden hier op Musicmeter staan.

Ik heb er nog eens over nagedacht en qua inhoud is er toch nog wel het nodige essentiële achtergebleven. Eigenlijk was dit voor mij de ultieme set geweest:

- Last Dance album/sessies 1972 (eigenlijk had deel 1 daar mee moeten eindigen).
- Time Fades Away tour overview 1973 (TFA en Tuscaloosa zijn samen nog steeds geen 'volledig' overzicht).
- Tonight's the Night Briggs-versie + outtakes SIR sessies 1973. Disc 3 is dé let down van deze set.
- Roxy 1973 + outtakes
- On the Beach outtakes, demo's, etc. 1973/1974
- CSNY - Human Highway sessies? Er is makkelijk een 1974 én een 1976 variant samen te stellen met alles wat is uitgebracht en wat nog in de kluizen ligt.
- Old Homestead 1974
- Homegrown 1974/1975
- Dume 1975
- 1975/1976 sessies Stills Young Band/Hitcchiker/Chrome Dreams*
- Odeon Budokan + outtakes 1976

De belofte van een compleet overzicht, warts and all is na twee delen Archives nog niet waargemaakt.
Aan hetgeen er wel op staat doet dat natuurlijk geen afbreuk en is er ook in losse releases een schat aan materiaal uitgegeven. Archives 2 is ook al een enorme verbetering t.o.v. 1 qua samenstelling. Dat daar de sessies met Crazy Horse voor wat After the Gold Rush zou worden bijv. ontbreken. Dat lijkt me zulk essentieel materiaal binnen een chronologische ontwikkeling dat je het toch niet weglaat? Ook al komt het als Early Daze waarschijnlijk alsnog los uit.

* Het zou me ook niet verbazen als Chrome Dreams sneuvelt nu Hitchhiker en Archives 2 al uit dat album putten. Zonde, want ik kan eigenlijk geen beter album van hem noemen.

Opvallend: de CD's zijn allemaal HDCD, ook Tuscaloosa, Roxy en Homegrown. De eerder uitgebrachte versies van deze drie albums waren dat niet. Wat maakt dat uit zou je zeggen? Nou, voor Archives Vol. II is gebruik gemaakt van Peak Extension, ofwel, de bovenste 9 DB is 'samengedrukt' tot 3 DB. Een DAC (of CD speler) die HDCD compatible is, herkent dat en versterkt deze signalen extra, zodat de oorspronkelijke Dynamic Range hersteld wordt.

Het nadeel is dat CD spelers en DAC's die niet HDCD compatible zijn deze CD's dus luider afspelen, oftwel, de CD's zijn minder dynamisch. De overall DR van Homegrown is dus van DR12 naar DR11 gegaan, waarbij een nummer als Separate Ways wel 4dB aan DR inlevert.

De Hi-Res files hebben hier geen last van, deze bevatten de oorspronkelijke dynamic range. Als je dus denkt, hé Roxy, Tuscaloosa en Homegrown klinken harder dan mijn oude CDs, dat klopt.

Ik heb Neil hierover bericht en verzocht op Archives Vol. III HDCD achterwege te laten. Bijna niemand heeft zo'n speler en ze zijn ook nog amper te koop. Waarom het luisterplezier van het gros reduceren, voor een klein percentage mensen die wél zo'n ding hebben, temeer omdat je bij The Greedy Hand Store er gratis Hi-Res files bij krijgt?

Dat is vervelend, onze Neil draaft daarin nogal door. Voorlopig ben ik harstikke tevreden met mijn spotify-stream. Dit jaar 3 releases een 4.5* beoordeling gegeven; alledrie van dhr. Young. Een mooi jaar al voor de liefhebber en als ik de mooi bijdragen van Harm en Stijn lees zit er nog veel in het vat. Fijn zulke goed onderbouwde bijdragen!

Met betrekking tot HDCD het volgende: er zijn behoorlijk wat kwalitatief goede blu ray spelers die HDCD compatible zijn. Dus, je hoeft niet per se een HDCD speler te hebben. Mijn Yamaha blu ray speler speelt ook de HDCD layer af en het is een voorname reden waarom ik dit type heb aangekocht. Veel losse NY CD's (dus buiten de Archives collectie om) in mijn verzameling zijn HDCD, evenals titels van Grateful Dead, Joni Mitchell, CSN, The Monkees, Buffalo Springfield, Doors, Beach Boys en ik geloof The Band).

Ik begrijp wel je punt. Toch ben ik blij dat Neil Young HDCD in leven houdt, omdat het toch een zekere groep liefhebbers bedient. Idealiter heb je weldra bij de Archives III een keuze: reguliere CDs of HDCDs. Maar ja, dat is ongetwijfeld een prijzig verhaal. Het feit dat wij nu al niet meer de keuze hebben voor bijvoorbeeld een Blu ray of DVD alternatief, maakt het onwaarschijnlijk.

Tja, een Blu-Ray speler is in eerste instantie alleen niet bedoeld als CD speler en de DAC zal daar ook niet op ingericht zijn. En om nou elke keer mijn TV aan te moeten zetten om een HDCD af te spelen gaat me wat ver. Geen idee of mijn Sony UPB-X700 4K Blu-Ray speler ook HDCD afspeelt overigens.

En nogmaals, als je op Neil's site de cd's koopt krijg je er gratis de hi-res bij, daar hoef je geen CD's voor te compromitteren. Het frappante is dat de eerder uitgebrachte versies van Roxy, Tuscaloosa en Homegrown geen HDCD zijn.

Peak Extension wordt ook niet op alle nummers toegepast en is alleen maar effectief op pieken boven de -9dB. Vandaar ook maar een klein verschil tussen het gemiddelde DR. En een DR van 11 is ook nog best prima, de meeste albums zitten ongeveer op dit niveau, ook de originele LPs uit de jaren 70. Pas vanaf en DR van 8 a 9 en lager ga je het echt merken (muziek is dan vermoeiender). In praktijk zal het dus klinken alsof de drums iets verder in de mix begraven liggen.

Overigens, over de zin en onzin van hi-res: 16/44 vs 24/192 Experiment - mitchco's Blog - Audiophile Style - audiophilestyle.com

en:
Archimago's Musings: 24-Bit vs. 16-Bit Audio Test - Part II: RESULTS & CONCLUSIONS - archimago.blogspot.com

Het boek is nu los te koop, 85 euro: https://neilyoung.warnerartists.net/eu/archives-ii-book.html

Gisteren gekregen voor mijn zestigste verjaardag en hiervoor ben ik mijn familie bijzonder dankbaar.
Had de drie “losse” archives al gekocht (Homegrown - Tuscaloosa - Roxy) maar dat mag de pret niet drukken.
Vanaf volgende week ff twee weken de tijd om hier eens echt goed voor te gaan zitten, om te luisteren en te lezen (genoeg te vinden aan info hier met dank aan harm 1985 en Stijn_Slayer).
Ben niet echt een nitwit wat Neil betreft, ken zijn oeuvre behoorlijk goed, ook veel gelezen. Maar dit is wel een heerlijke uitdaging. Een van zijn meest indrukwekkende periodes, om maar eens een open deur in te trappen.
Ikzelf ben gestart met American Stars ‘n Bars (nog altijd een van mijn dierbaarste Neilplaten) en daarna terug gewandeld. Ben hem eigenlijk nooit meer kwijt geraakt. Zelfs op zijn minder interessante platen weet ik altijd wel een pareltje te vinden. Nog meer dan Springsteen en Dylan is hij de verpersoonlijking van wie ik ben!.
Nog een weekje..

Er zijn weer 5 outtakes gepost op NeilYoungArchives.com:

Come Along and Say You Will (solo, 15/11/72)
Wonderin (met Santa Monica Flyers, 21/8/73)
Walk On (met Santa Monica Flyers, 26/8/73)
Changing Highways (met Crazy Horse en Ben Keith, 4/12/74)
Daughters (met Joan Baez op harmoniezang, 11/12/74).

Op Steve Hoffman Forums kunnen ze er weer niet overuit waarom deze nummers niet op Vol. II staan. Maar eerlijkheid gebied te zeggen dat Come Along and Say You Will niet fantastisch is gezongen, het haalt het wat mij betreft bij lange na niet bij de Stray Gators versie.

Wonderin is gewoon té dronken.

Walk On had niet misstaan op de Tonight's the Night schijf van Vol. II al is het verschil met de versie die op On the Beach staat niet wereldschokkend.

Changing Highways: de bas heeft wat meer punch, maar de Vol. II versie is iets beter, ondanks dat dit de eerste studio opname is met Poncho is het verschil miniem.

Daughters: Beetje zelfde verhaal als Changing Highways, de basis take lijkt ook hetzelfde te zijn, alleen de overdub is anders. Leuk om het contrast te horen, maar er gaat niets boven Nicolette.

Voor wie Barefoot Floors wil horen:
Neil Young - Barefoot Floors [Archives Vol. II Outtake, 1974]

Ik ga niet herhalen wat Harm en Stijn hier al hebben verteld . Zij kunnen dat vele malen beter dan ik ooit zou kunnen , dus hulde voor hun epistels. Prachtige box natuurlijk , die ik eigenlijk nu al meer heb gedraaid dan volume 1 . Dat heeft er ook mee te maken dat ik daar de dvd versie van heb en das me vaak wat teveel moeite. Die slinger ik dan wel via Spotify aan. 5 sterren zonder meer voor het gebodene .