AC/DC - Power Up (2020)

Het vertrouwde geluid, pakkende rifjes, krijsende Brian zoals altijd, niks nieuws precies wat je zou verwachten en zo klinkt het ook. Code Red heeft wel het meest pakkende rif.

Moest er aanvankelijk even inkomen, maar het klinkt weer lekker hoor! Eerste indruk is dat het geluid verfijnder is en 't geheel iets minder hard dan Rock or Bust, die ik ter vergelijking en als start van een onvermijdelijke AC/DC-revival uit de kast heb getrokken. In geval van Power Up speelt de aardigheid om iets nieuws van een band te bestellen die je al jaren kent. Kick You When You're Down en Demon Fire vind ik iig. wel pakkend.

Ten eerste ben ik aangenaam prettig verrast door de mooie gele plaat!..
Mijn eerste luister ronde was ik nog een beetje sceptisch maar het pakte me al snel en ik vind het gewoon een mooie warm album van de heren. Elke dag moet ik hem even draaien ik heb hem een 3,5 gegeven maar die gaat waarschijnlijk wel naar de 4. Maar Ik heb nog niet echt een uitschieter ontdekt zoal op hun vorige albums.

Ik geloof dat ik erachter ben waarom ik niet zo'n fan ben: de zang is nogal aanwezig op de voorgrond. Op mijn favoriete Johnson platen (de eerste 4) moest hij zich er doorheen schreeuwen. Op de oudere platen had zijn zang iets demonisch hoogs, wat perfect paste bij de harde, vierkante rock. Tegenwoordig zijn de riffjes langer en complexer, en klinkt Johnson minder evil en zijn de onderwerpen inmiddels toch wel wat uitgemolken. Conclusie: het wordt nooit meer zo goed als het was.

Grappig feitje: de nieuwe AC/DC kwam op 1 binnen in de verkooplijsten in de VS. Maar in tegenstelling tot de meeste goed verkopende albums - die voornamelijk scoren dankzij streaming - zijn fans van AC/DC nog altijd fervente albumkopers.
Van de 111.000 'verkochte' exemplaren in de eerste week van release komt het leeuwendeel voor rekening van verkochte CD's (71.000), daarna volgen downloads en albums. Het aandeel van gestreamde nummers in de totale verkoop is marginaal: omgerekend minder dan 1.000 stuks - een zeldzaamheid anno 2020.

https://www.nytimes.com/2020/11/23/arts/music/ac-dc-power-up-billboard-chart.html

De verhouding LP (16K) - CD (71K) verrast mij. De meeste platenzaken waar ik kom verkopen nagenoeg geen CD's meer..
Vinyl blijkt dan ook de CD al te hebben ingehaald:

Vinyl record sales surpass CDs for the first time since the 1980s - CNN - edition.cnn.com.

Eerst even een kanttekening: de kop van het artikel is misleidend. Het gaat hier om opbrengsten, niet om verkochte aantallen. Die worden hier niet vermeld, maar als je die tegen elkaar afzet, liggen de verhoudingen anders, omdat op LP's veel meer winst wordt gemaakt.

Maar inderdaad, juist dat feit verbaasde mij ook zo: juist een classic rock-act als AC/DC zou in deze tijd meer LP's dan CD's moeten verkopen, verwachtte ik. Zeker in de VS, waar de tendens van sterk teruglopende CD-verkopen nog sneller gaat dan bij ons. Ook ik constateer dat, vooral bij rock-acts, er meer vraag naar LP's is dan naar CD's - even los gezien van het enorme aandeel streaming natuurlijk.

Maar dit is meer een discussie voor een ander topic. Dit bijvoorbeeld.

Dat zal te maken hebben met die veel grotere winstmarge maar mogelijk ook omdat cd's vaker online besteld worden dan lp's. Een lp past niet in je brievenbus en integenstelling tot cd's zijn lp's online vaak nog veel duurder dan in de winkel.

Ik zie niet in waarom ik dit album hoger zou waarderen dan bv. Stiff Upper Lick en eigenlijk alles vanaf Flick of the Switch. Heb Power Up eerst weer opgeborgen (in het onhandige opbergsysteem van de digipack) en het moet maar blijken wanneer het album weer gedraaid wordt. Een wat snellere track zoals Demon Fire staat er in de regel sinds Shake a Leg op haast elk album toch? Code Red vind ik meer een doorslagje van Back in Black. Voor de rest inwisselbaar met eerder werk, degelijk en vertrouwd. Phil Rudd staat me bij nader gehoor iets te zacht in de mix. Fan enough to buy, maar geen fan voor wie AC/DC echt alles betekent.

AC/DC heeft heel wat goede platen uitgebracht in de loop der jaren maar het absolute dieptepunt was voor mij Stiff Upper Lip, voor mij de slechtste plaat ooit van deze band en nu zijn ze er met PWR/UP, ik heb hem al enkele keren beluisterd maar het kan me niet bekoren dan vond ik Black Ice en Rock Or Bust stukken beter, de Live beleving die ik toch al 5 keer mogen meemaken heb is steeds een groot feest en steengoed en dat zal ook weer zo zijn bij de volgende tour als het er ooit van komt eens het grote gedoe rond corona gedaan geraakt.

De band AC/DC kreeg het nodige voor z’n kiezen de afgelopen jaren: Het overlijden van ritme-gitarist Malcolm, de gehoorproblemen van zanger Brian Johnson, drummer Phil Rudd die armpje drukte met de wet, bassist Cliff Williams met pensioen. Maar voor gitarist Angus Young bleef AC/DC borrelen en kon er absoluut geen sprake zijn van einde verhaal, hij wilde door…voor Malcolm, z’n rots in de branding binnen de band.

Angus sprak een portie ouderwetse ‘Australian guts’ en geduld aan om wat hij nog met Malcolm geschreven af te maken tot een echt AC/DC album. Geen restmateriaal maar toffe ideeën, die ten tijde van Black Ice en Rock or Bust albums niet uitgewerkt waren. Net als ten tijde van het Back in Black album moesten Angus en z’n mannen AC/DC als het ware opnieuw uitvinden. En dat lukte! Met veel geduld belandde iedereen weer op z’n plek met neef Stevie Young op ritme gitaar samen met producer Brendan O’Brien. En verdomd, AC/DC sound knalt weer als vanouds!

De uit duizenden herkenbare zang van Brian (de senior van de band) bruist van de energie en opener Realize dendert als een locomotief of het spoor van de classic rock, full throttle en chills down the spine van elke rockliefhebber! Puntige rock songs met een vette bas in Shot in the Dark (beats a walk in the park) van Cliff. Misschien wel het lijflied van de vuurwerk rookies straks eind december?!

Mocht AC/DC live komen spelen in 2021 (en reken maar dat ik daar bij zal zijn) dan zal de song Through The Mist of Time niet ontbreken, die vat de laatste jaren van twijfels en onzekerheid mooi samen. Kick you when you’re down heeft een heerlijk meezing refrein en lekker gitaarwerk, één van m’n favoriete songs van dit album. Strak dat nummer Witch’s Spell en dat je met de blauwdruk van een AC/DC song toch mooi kunt stoeien blijkt wel uit de boogie-drive van Demon Fire.

Systems Down is met z’n droge drums en vette bas zo’n lekker nummer waarin tekstueel van alles ontspoort maar AC/DC geweldig op stoom blijft. Het dampende Money Shot volgt, mooi om te horen hoe met de basis-sound van AC/DC en een shot rhythm & blues je verder geen truckjes nodig bent om een goeie song te maken. Niet uit een computer maar gewoon met echte instrumenten, afsluiter Code Red, een song die stoeit met de vertrouwde sound met een donders lekker resultaat.

Het is mooi om de veerkracht van classic-rockmuziek anno 2020 te zien. Deep Purple kwam met een ijzersterke plaat dit jaar. Het overlijden van Eddie van Halen maakte dat ik weer al hun albums draaide. Metallica deed opnieuw een gave set met een klassiek orkest. En nu toont AC/DC met een portie authentieke veerkracht van jewelste dat rock er nog steeds toe doet. Geduld wordt dit jaar flink op de proef gesteld, want wat missen we de liveshows. Lekker met z’n allen los gaan op rockmuziek, wat krijg je daar toch zin in met een plaat als deze!!

Geplaatst i.o.m. en o.v.v. Gert Jan Gjaltema (Muziekafdeling Warenhuis Vanderveen)

Is dit je eigen recensie?

Pfffff.... als vanouds. Echt niet.

Nee, maar dat is toch duidelijk...Ik zet onder de recensie neer dat het o.v.v. en i.o.m. de recensent Gert Jan Gjaltema is geplaatst. Maar als dit niet mag, mensen er aanstoot aan nemen of er op de één of andere manier buikpijn van krijgen plaats ik ze niet meer.

Nou niet echt. Meestal plaats je of alleen een link of je doet de gekopieerde tekst tussen quote tags als het niet die van je eigen is, met een link naar het stuk. Zo komt het wel heel vreemd over.

OK. Duidelijk.

Hier staat nog wat over citeren.

Bericht - MusicMeterWiki - wiki.musicmeter.nl

Dank je wel, trebremmit, maar ik hou het heel eenvoudig voor mezelf. Ik hou er gewoon mee op. Niet met zelf stukjes schrijven, hoor. Maar het plaatsen voor iemand anders. Moet ie zelf maar regelen vanaf nu.

Dit is voor mij de zwakste plaat, na Blow Up Your Video, Black Ice and High Voltage.

Veel rimpels, maar nog meer muziek en een bangelijk muurke versterkers: AC/DC - Realize (Official Video) - YouTube.

Onlangs op LP gekocht. Ben nooit een extreme AC/DC-fan geweest.
Hield van de hoogtepuntjes maar verder ook niet echt.
Afgelopen week was POWER UP ineens €12,50 bij Bol.com.
Ik dacht dit kan ik niet laten liggen, zo goedkoop (had de goede recensies wel al langs zien komen.)
Geweldig album (niets nieuws maar wel gewoon ouderwets rocken).

Lange tijd nauwelijks nog geïnteresseerd geweest in het laatste album van AC/DC, had er niet veel meer van verwacht, mede door alle perikelen rondom de band. Maar nu ik een al een paar dagen naar Power Up aan het luisteren ben kan ik niets anders zeggen dat ik het best een lekker album vind.
Niet iets nieuws onder de zon wat betreft sound, dat is gewoon weer de stampende rock die we gewend zijn van AC/DC, maar het songmateriaal is van redelijk tot goed, met Demon Fire, Code Red, Shot in the Dark en Rejection als de meest overtuigende nummers. Op één of andere manier vind ik de productie best sterk, veel samenhang en een fijn compact geluid. En tenslotte vind ik Brian Johnson het op Power Up goed doen, de zang is op dit album wat meer in balans dan op sommige eerdere releases, dan knelde het vaak.
Goed album.

Shot in the Dark en Demon Fire net beluisterd, maar zijn weer bekende deuntjes van nummers die ik op eerdere albums al eens eerder heb gehoord, maar dan verpakt in een ander jasje met een andere titel. Heb alles van hun in huis, maar als ik deze 2 best beoordeelde nummers van deze plaat even beluister moet ik deze voorlopig maar even laten schieten. Klinkt trouwens wel lekker bluesy, ongeveer vergelijkbaar met Ballbreaker schat ik zo in.

Veel liefde krijgt ac/dc niet op de site maar als ze op een podium in de buurt staan willen ze er allemaal bij zijn

En zoals altijd: oud werk, tot en met het titelnummer van For Those About To Rock ('81), dan een hiaat van 40 jaar, en twee nieuwe nummers. Oh nee, Thunderstruck moet ook. Ik sla denk ik over, teveel gedoe en te voorspelbaar allemaal.

Dat is een heel ander verhaal, want hun live shows zien er super uit altijd! Echt alle reguliere albums van hun heb ik in huis, maar na het beluisteren van de 3 clips van de hier aangevinkte nummers zie ik op dit moment niet in waarom ik deze nog op cd b.v in huis zou moeten halen, dat zou dan puur zijn om de verzameling compleet te houden. Er is al keuze zat immers. Het zou leuker zijn als ze b.v met een echt rustig blues album zouden komen, en echt iets anders, de deuntjes hier klinken teveel als sommige nummers van andere albums af.

Ach ja, het is allemaal wel waar ook nog ook, ik refereer eigenlijk aan het totaal aantal stemmen op AC/DC in het algemeen. Maakt verder ook niet uit.

Hun vorige plaat Rock Or Bust heb ik destijds nog wel in huis gehaald, maar zet ik ook nooit op! Persoonlijk vind ik dat hun album Black Ice een mooi afscheid geweest zou zijn wat studio albums betreft in deze vorm. Voor mij is de AC/DC essentie met Brian als zanger wel in huis met de albums Back In Black, For Those About To Rock, The Razors Edge en Black Ice. De rest heb ik ook in huis, en overal staan wel een paar goede nummers op, maar op teveel platen staat gewoon teveel opvul werk op.

Through the Mists of Time is toch wel een erg fijne track. En als je dan de bijbehorende video ziet met afbeeldingen van Bon Scott en Malcolm...doen ze goed. Ere wie ere toekomt.

Inderdaad, mooie nieuwe clip met een plafondschildering waar wel duidelijk wordt wie er wel en niet bij de AC/DC familie behoort.

Na Let there be rock en Back in black is dit voor mij de sterkste AC/DC-plaat.

Leuke plaat deze, maar wel minder dan hun voorgaande 2 albums. Het vuur lijkt wat gedoofd bij deze, benieuwd of dit nu wel daadwerkelijk hun laatste album is geweest.