Tja, funk dus, niet direct een genre waar ik erg bekend mee ben, op wat losse gerelateerde dingen als Herbie Hancock en Breakestra na. Maar met funk zoals hier ten gehore wordt gebracht, is alleen Maggot Brain van Funkadelic te vergelijken als het gaat om wat ik zelf al ken (nee, beste kenner, het is inderdaad niet precies hetzelfde, maar ik neem aan dat je snapt wat ik bedoel). En dat vind ik een geweldige plaat.
Wat we op Stand! vooral horen zijn vrolijke ritmes, een keur aan energieke vocalen, overduidelijk speelplezier en gedeeltes waarin het brede pallet aan instrumenten zijn gang kan gaan, terwijl er in de teksten een serieuze onderlaag aanwezig is. Het 'jamgehalte' is vrij hoog: niet alleen maar in het lange Sex Machine (wat gewoon een jamsessie is), elk nummer heeft een losjes gevoel en bevat stukken waarin instrumenten lekker los kunnen gaan. Dat werkt op zich goed: ik vind het dan ook fijne muziek met een goede drive en een fijn sfeertje, dat lekker doorrammelt.
Toch is er wat mij betreft ook een nadeel, en dat is dat de songwriting niet altijd even sterk is. In dat opzicht vind ik het titelnummer, met die waarlijk pakkende zanglijnen, nog het meest geslaagd. De rest steunt net iets te vaak op dat jamgevoel en de energie van de muziek, maar gaat niet echt ergens heen. Hierdoor is het allemaal 'gewoon' erg lekker maar nauwelijks meer, waardoor dit album geen topper is voor mij, daar waar Maggot Brain, dat voor mijn gevoel veel sterkere nummers bevat, dat veel meer is.
Neem nu het befaamde I Want to Take You Higher: dat ontleent zijn charme wat mij betreft grotendeels aan de blazers. Dit is prima gedaan, want het is een erg fijn nummer en zonder meer een hoogtepunt. De rest doet me muzikaal gezien echter gewoon minder, meestal, en daarom gaat alles ook erg op elkaar lijken op gegeven moment. Het zal niemand dan ook verbazen dat het eerder genoemde Sex Machine me niet bepaald wegblaast. Dit is vooral leuk voor iets vrolijks op de achtergrond of om af en toe eens een los nummer van te beluisteren, maar als geheel grijpt het me gewoon niet genoeg om me bij de les te houden.
Overigens denk ik door dat gezoem in I Want To Take You Higher telkens dat mijn telefoon afgaat.
(Geschreven tijdens het doornemen van de
52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis)