Black Country, New Road - For the First Time (2021)

Nog niks vermoedend brengt in de winter van 2019 een zestal jonge honden uit Londen in beperkte uitgaven hun indrukwekkende debuutsingle Athens, France uit. Een beangstigende liefdessong waarbij een breekbare fragiele jongeman door een ervaren pubermeisje wordt verleid en zijn opgewekte lusten amper in bedwang weet te houden. Een opgedrongen poging tot seksuele handelingen en hiermee een duidelijk tegenwoord wat betreft het heersende #metoo vraagstuk. Hoogst waarschijnlijk zijn ze hierbij uitgegaan van de beschuldigende vinger naar Connor Browne; de van aanranding verdachte frontman van Nervous Conditions.

Uit de traumatische asresten van de band ontstaat Black Country, New Road, een popgroep die moet dealen met deze valse start. De onnavolgbare Brexit waanzin vormt het decor voor de onhoudbare situatie waarin Black Country, New Road verkeerd. Het is nog 2019 en aan alle kanten wordt het misselijkmakende machtsmisbruik uitgebuit of als excuus gebruikt om een maatschappelijke belanghebbende positie te verheerlijken. Al snel zal de muziek business een gemakkelijke opgejaagde prooi in dit gebeuren zijn. Zonder hierover een duidelijk oordeel te vellen wordt de sfeer beklemmender wat een verbitterende uitwerking op de wankele artiesten heeft. Een voor een bezwijken ze onder de ziekmakende spelletjes die gespeeld worden.

In de oververhitte zomer van datzelfde jaar spreekt men ondertussen bij Black Country, New Road van een zevental muzikanten en verschijnt Sunglasses, waarbij men zich verbergt achter donkere spiegelende glazen om de waanzin in de wereld niet in de verraderlijke ogen te hoeven kijken. De invloed van sociale media en de televisienetwerken neemt als een besmeurende uitweidende olievlek steeds meer toe. Fake news en andere vormen van manipulatief gedrag dringen zich verder op de voorgrond, en men is zich nog niet eens bewust van de donkere Corona wolken die zich vanuit China als een allesvernietigende schaduw over de aarde verspreiden. De eenzaamheid van de jazz en het wegvluchten in drank om zich te bewapenen tegen de buitenwereld neemt toe. Onbewust heeft de vijand allang via telefonie en laptops de code tot contact gebroken om zich als onuitgenodigde indringende dief een plek op te eisen.

En dan is daar plotseling het COVID-19 virus wat het verschrikkelijke jaar 2020 tot stilstand dwingt. Ook voor Black Country New Road houdt dit in dat ze machteloos vanuit de zijlijn toekijken naar ongrijpbare beelden die in slow-motion het straatbeeld bepalen. De druk op de band wordt steeds groter omdat het publiek hunkert naar nieuwe muziek, optredens en saamhorigheid. Als je dan voor het crisisjaar al neergezet wordt als de grote nieuwe belofte die een muzikale aardbeving weet te veroorzaken is het lastig om hier niet onder te bezwijken. Dat moment komt al de band genoodzaakt is om na bijna anderhalf jaar de nieuwe single Science Fair op de markt te droppen en aan te kondigen dat begin februari 2021 uiteindelijk het lang verwachtte debuut For the First Time zal verschijnen, voorzichtig vergezeld door de vierde single Track X.

Eigenlijk zijn dan alleen de opener Instrumental en het afsluitende Opus nog niet vrij gegeven. Twee songs die voornamelijk gebruikt worden om het verhaal kloppende te maken; zeg maar de kop en de staart van het geheel. Oké, de oudere tracks worden hier en daar wat opgepoetst, maar de kern blijft behouden. Het is een lange lijdensweg geworden die ruim twee jaar heeft geduurd, en die uiteindelijk maar een zestal nummers heeft opgeleverd, maar wel zoveel indruk hebben achtergelaten dat men hier meer dan tevreden over is. Sterker nog, ze ontwrichten hiermee de vastlopende schroeven van de muziek business om die stroeve machinerie weer in beweging te zetten. Noodgedwongen worden The Magnificent Seven neergezet als de helden van de toekomst, de redders van de hedendaagse muziekcultuur. Een positie die ze zeker waar maken.

Charlie Wayne slaat alle frustraties van zich af in het Balkan achtige Instrumental. En daar ligt dus al direct de kracht van de band. Hun broeierige multiculturele mix van new wave, postrock, jazz en zelfs klezmer zorgt voor een op zwepend karakter. Eigenlijk botst en klotst het van alle kanten tegen elkaar, maar juist die duistere tegenstrijdigheden zorgen hier voor een harmonieus geheel. Lewis Evans blaast zich al klagend met haar saxofoonspel door de track heen. De onvrede en de explosiviteit waarin het Verenigde Koninkrijk verkeerd komt al krijsend en zwaar ademend tot een alles vernietigend eindoordeel. Ook zonder woorden weet Black Country, New Road hun boodschap over te brengen. Ze flikken het dus om ook met volle overtuiging indrukwekkend af te trappen; het klopt gewoon allemaal.

De beladen gitzwarte emozang van Isaac Wood sluit naadloos aan bij het misleidende dromerige in het België van eind vorige eeuw gewortelde jazzlandschap van Athens, France. Hij bewandeld leeg gestreden en kwetsbaar en oneffen afbrokkelende orkestrale muziekwegen en trotseert hierbij de steeds groter wordende geluidsbrij welke hem als kolossale reuzen tot stilstand dwingt. Niet vreemd dat vervolgens in het bezwerende psychedelische Science Fair de naam van Slint valt. De invloed van deze energieke mathrock cultsensatie uit de jaren negentig dringt als een muzikaal geweten de poriën van het gezelschap binnen, al weten de Londenaren daar een intensive doomsensatie aan toe te voegen. Als een kat in het nauw is daar weer het indrukwekkende beangstigende spel van Lewis Evans, die al sissend van zich afbijt.

Totaal gesloopt bouwt het gezelschap vanuit de na rokende destructieve puinhoop Sunglasses weer op. Een doordacht geschoolde episch staaltje aan fundamentele soundscollages en onvoorspelbare tempoverschillen die steen na steen een uitzichtloze hoge muur om de beklemmende verloren agressieve zang van Isaac Wood vormen en deze zich steeds verder laat afsluiten van de buitenwereld en steeds verder verdwaalt in zijn eigen verhaal. Het serene mediterende Track X is het zalvende rustmoment waarbij de instrumenten zich vanuit een primaire basis in elkaar over laten vlechten om uiteindelijk een stevig raamwerk te vormen. Heerlijk pompt Tyler Hyde (inderdaad, de dochter van de Karl Hyde van de techno pioniers van Underworld) daar haar gewichtsloze dreampop baspartijen doorheen. Isaac Wood leunt met zijn desperate voordracht hierbij dicht tegen Tom Smith van Editors aan; dezelfde warmte die zich vredig laat instoppen door de nachtelijke maneschijnklanken van de overige op scherp spelende muzikanten.

Het inleidende Balkan blaasspel van het freakende fusion jazz werkstuk Opus wordt vermorzeld door de heftige aanval van overstuurde gitaren. Gewapend met uitgewerkte songstructuren gaan ze het gevecht aan, waarbij de bibberende spookzang van Isaac Wood er als een steeds meer onzichtbare wordende geestverschijnsel als een aan bloedarmoede lijdende vampier doorheen zwalkt. Hongerig opzoek naar levenskracht welke hij vind in het dynamische einde. For the First Time overstijgt alle verwachtingen, een ellendige soundtrack die de wanorde van het stuurloze bestaan van het heden perfect weet in te kapselen in een tijdloos monument van een zestal ijzingwekkende songs.
Black Country, New Road - For the First Time | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Ik ga hier geen gewoonte van maken, maar net op deze albumpagina wil ik toch graag mijn duit in het zakje doen Daarom hieronder integraal mijn recensie voor Cutting Edge, waar nog veel meer mooie recensies staan trouwens

------------

Black Country, New Road - For The First Time

‘Och, gooi er gewoon een berg vreemde elektronische geluiden over’ lijkt soms het enige antwoord op de vraag hoe je in het rockgenre nog echt uniek uit de hoek kan komen. Gelukkig heb je ook bands die met dat advies simpelweg hun broek afvegen. Het Britse Black Country, New Road is zo’n band. ‘For the first time’ is het resultaat.

‘Is Black Country, New Road ’s werelds eerste post-alles-band?’ vroegen wij ons in onze vooruitblik naar 2021 nog af. Dat naar aanleiding van vooruitgestuurde nummers als ‘Sunglasses’ en ‘Science fair’. Merkwaardige mixen van postrock, postpunk en jazzrock, en zanger Isaac Wood die boze teksten declameert met de intensiteit van de boze, verwarde man op de omgekeerde bierbak in het park die de regering haat. Slint is nooit ver weg, maar verder vielen deze nummers met weinig te vergelijken. Volgende halte: torenhoge verwachtingen.

Doctoraat in spanningsbogen

Opener ‘Instrumental’ zet de juiste toon door je op het verkeerde been te zetten. Het nummer klinkt eerder als de soundtrack voor een wild straatgevecht in een of andere Marokkaanse soek dan op een Black Country, New Road-nummer zoals hierboven beschreven. Maar het klinkt spannend. Zelfs een beetje gevaarlijk. Maar bovenal is het eens iets compleet anders.

En zo begint een wilde rit van veertig minuten vol onverwachte wendingen, meesterlijk opgezette spanningsbogen en quotable tekstflarden vol referenties naar de popcultuur (‘Leave Kanye out of this!!!’). In bijna elk nummer wordt de impressie gewekt dat er ieder moment iets goddelijks kan losbarsten, en vaak is dat ook precies wat er gebeurt. Door de korte speelduur is ‘For the first time’ ook typisch zo’n album waarbij je na het wegsterven van de laatste noten meteen terug wilt voor een nieuw ritje in de achtbaan.

It’s black country out there!

Black Country, New Road liet zich al in 2019 opmerken met vroege versies van ‘Sunglasses’ en ‘Athens, France’, maar door een of andere pandemie (jullie toevallig iets van gemerkt?) heeft het tot nu geduurd voor dit album op ons losgelaten kon worden. Ondertussen waren bijna alle nummers op ‘For the first time’ al in een of andere versie bekend. Samen met de constatering dat de oude versie van sleutelsong ‘Sunglasses’ misschien nog net iets dieper sneed, kan dit album paradoxaal gezien toch wel aanvoelen als een teleurstelling voor zij die er vroeg bij waren. Pas kunnen afstappen na bijna twee jaar op de hype-trein, daar doet natuurlijk geen enkele band zijn voordeel mee.

Maar dit geheel terzijde. Black Country, New Road heeft met dit album iets heel bijzonders met ons gedeeld. Een rockplaat die briest, schuurt en nieuwe wegen opzoekt zoals niet vaak meer wordt gedaan. Dertig jaar geleden schreef het Amerikaanse blad Rolling Stone dat ‘Nevermind’ van Nirvana hun geloof in de rock-’n-roll herstelde. Doet ‘For the first time’ nu hetzelfde bij ons? Moeilijk te zeggen, maar het bewijst in ieder geval wel dat er ook in de jaren ’20 nog genoeg te bereiken valt in dit aloude genre. En dat is zeker iets waard.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Black Country, New Road - For The First Time - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Black Country, New Road - For The First Time
Critici komen momenteel superlatieven tekort bij het onthalen van de Britse band Black Country, New Road en daar valt niets op af te dingen, want wat is dit een fantastisch album

Zes songs en veertig minuten lang combineert de uit Londen afkomstige band Black Country, New Road invloeden uit met name de postpunk, postrock en jazz. Het zijn invloeden die nog niet vaak gecombineerd zijn en zich ook lastig laten combineren, maar het pakt op het debuut van de Britse band fantastisch uit. Het schiet alle kanten op en het maakt je zeker niet altijd makkelijk, maar bijna alles dat Black Country, New Road doet is functioneel en draagt bij aan het fascinerende en bezwerende eindresultaat. Dat dit album momenteel stevig bewierookt of zelfs gehyped wordt is alleen maar logisch en For The First Time wordt ook nog eens alleen maar beter.

Eind 2019 werd voorspeld dat de Britse band Black Country, New Road zomaar zou kunnen uitgroeien tot een van de grote sensaties van 2020. Al na een paar maanden gooide de corona pandemie helaas roet in het eten, maar deze week verscheen dan eindelijk For The First Time, het debuutalbum van de band uit Londen.

Direct vanaf de eerste noten van de openingstrack Instrumental wordt duidelijk dat Black Country, New Road het je met haar debuut niet makkelijk gaat maken. Instrumental opent met een opzwepend ritme, waarna een fraaie gitaarlijn wordt gecombineerd met een wat atypisch keyboard loopje en blazers de song omtoveren tot Klezmer met een wat donkere ondergrond. Zang komt er niet aan te pas in de openingstrack, wat gezien de titel ook logisch is.

Na vijfenhalve minuut vol opzwepende klanken, vervolgt For The First Time met Athens, France. In de tweede track hoor je waarom de muziek van Black Country, New Road regelmatig van het etiket postpunk wordt voorzien. De instrumentatie is donker en dreigend en zit vol repeterende elementen.

Het past fraai bij de praatzang van Isaac Wood, die de song voorziet van een beklemmende lading. Heel lang blijft de band echter niet hangen in het vaste stramien van de postpunk, want meer uptempo passages worden afgewisseld met dromerige passages, die door de bijdragen van de saxofoon jazzy klinken.

Na de vijfenhalve minuut durende openingstrack, neemt de band ook in de tweede track de tijd, want deze duurt nog een minuut langer. In muzikaal opzicht doet het me wel wat denken aan de eveneens Britse band Black Midi, maar ik hoor ook wel wat van het laatste album van Shame, al durft Black Country, New Road veel nadrukkelijker te experimenteren en betreedt het paden die voor Shame nog volledig uit zicht zijn.

Voor liefhebbers van betrekkelijk toegankelijke popsongs is For The First Time al snel zware kost, al strijkt de muziek van de band uit Londen nergens heel nadrukkelijk tegen de haren in. De gitaarlijnen zijn keer op keer wonderschoon, de ritmesectie blijft maar strooien met inventieve ritmes, de praatzang heeft iets bezwerends, de keyboards zijn fraai dreigend, de vioolaccenten verrassend trefzeker en dan zijn er ook nog eens de stuwende bijdragen van de saxofoon.

Zeker als de gitaren scheuren, de drummer de meest fascinerende ritmes slaat en de saxofoon los mag gaan, klinkt For The First Time als het album dat Bowie in Berlijn zou hebben gemaakt als hij toen al een jazzband had opgetrommeld.

De eerste drie tracks klokken al rond de zes minuten, maar er volgen nog tracks van acht of zelfs bijna tien minuten, waardoor er uiteindelijk slechts zes tracks in veertig minuten passen. In die veertig minuten schiet de muziek van Black Country, New Road alle kanten op, met gelijke delen postpunk, postrock en jazz als basis.

De energie en urgentie spatten er van af, maar er ligt ook altijd een verrassende of introspectieve wending op de loer, waardoor je met volledige aandacht naar het album blijft luisteren. Bij beluistering valt er steeds meer op zijn plek, maar op hetzelfde moment blijft For The First Time van Black Country, New Road een buitengewoon fascinerend vat vol tegenstrijdigheden. Makkelijk is het zoals gezegd niet, maar wat is het mooi dat er ook in 2021 nog bands zijn die zo wild buiten de lijnen durven te kleuren als deze Britse band. Erwin Zijleman

Plaat die even moet wennen, maar niks mis mee,. Vind alleen het etiket 'post-punk' nergens op slaan, vind het veel 'progressiever' dan post-punk. Veel meer in de richting van Black Midi dus.

Dan toch een halfje d'rbij. En zo wordt dit mijn eerste 4,5 sinds Dogrel bijna twee jaar geleden.

Best verrassend, vind ik zelf, aangezien de singles aanvankelijk maar zeer moeilijk binnenkwamen. Tekenend: deze comment van mezelf over Sunglasses, eind 2019. Zo snel ben ik 'm dan toch niet vergeten.

But the heart wants what it wants en het verstand komt met de jaren. Het helpt dat opener Instrumental en afsluiter Opus, twee songs die voor mij ietwat uit de toon vallen met het centrale gedeelte van de plaat, zo verslavend lekker zijn dat ze de rest mee naar een hoger niveau tillen.

Het is dat Track X voorlopig nog net iets minder klinkt dan de rest, anders had deze plaat misschien wel de volle mep verdiend.

Ook mijn nummer 1. Heb het in het album top op mijn blog als volgt geformuleerd:

Ja, ik heb er dit jaar al zo vaak over geëmmerd dat het geen verrassing zou mogen zijn. For The First Time, het debuutalbum van het Britse zevental Black Country, New Road is mijn album van het jaar. En ondanks dat de vorige albums stuk voor stuk geweldig zijn, eigenlijk zonder al te veel concurrentie. Het is lang geleden dat een nieuwe band mij nog zo kon intrigeren, verrassen, prikkelen, hunkeren en raken. Al vanaf opener instrumental, een instrumental (ha), wordt je aandacht langs alle kanten getrokken. Twee gitaristen, een toetseniste, een violiste, een bassiste, een saxofonist en een drummer. Samen maken ze al jaren muziek en het hele album is duidelijk hoezeer ze op mekaar zijn ingespeeld. Wie na de klezmer op de openingstrack denkt een jazzalbum te krijgen, wordt meteen op een ander spoor gezet door Athens, France. Black Country, New Road heeft geen genre. En dat is hun sterkte. Er zijn nummers binnen nummers. Science Fair begint met gitaargerammel en halfweg veranderen de nerveuze gitaren in donkere synths. Op Sunglasses demonstreert zanger Isaac Wood dan weer de charme van zijn half gesproken zang, wat uitbarst in een colèrige rant waar ook Kanye West passeert. Ook dat typeert Black Country, New Road. Wood combineert high brow en bizarre referenties met verwijzingen naar populaire cultuur. Op Track X gaat het schijnbaar even zachter, hoewel ook hier elke muzikant zijn eigenheid kwijt kan. Op Opus is de klezmer daar weer en zijn er een tiental genres gepasseerd. Black Country, New Road doet zijn eigen ding. Ze worden vaak vernoemd in een adem met andere Britse bands zoals Black Midi en Squid. Voor mij steken ze er met kop en schouders bovenuit. De jonge muzikanten weten perfect welke weg ze uit willen en doen dit zonder muzikale compromissen. For The First Time is een memorabel debuut zonder compromissen en met tonnen bravoure. Zoals Isaac Wood op Sunglasses zingt: The absolute pinnacle of British engineering!

Sterk debuutalbum van Black Country, New Road! Ik moest er even aan wennen, want het is zeker geen hapklare brok. De zang is inderdaad love it or hate it. Hoewel ik zeker begrijp dat sommigen het over the top vinden, hou ik zelf wel van het scherpe randje. Het is daardoor wel geen album dat je altijd kan luisteren, je moet in de juiste stemming zijn.

Er staan maar 6 nummers op het album, maar ze zijn wel alle 6 goed. Het album blijft 40 minuten lang boeiend, zonder ergens in te zakken.

Benieuwd naar de verdere carrière van deze band!

Favorieten: Science Fair, Sunglasses

4*

Rock is al vaak doodverklaard, maar even zo vaak staan er weer bands op die het vuurtje toch weer opstoken. Black Country, New Road is zo'n band, hun vrienden van Black Midi eveneens. Het is misschien geen pure rock wat ze maken, maar wat het wel is laat zich niet zo gemakkelijk omschrijven. Ik houd het voorlopig maar op rock met sterke invloeden uit jazz, punk en folk, maar ik sta open voor een beter alternatief.

Hoe dan ook, For the First Time is een album dat me niet meteen van mijn sokken blies, maar dat wel bol staat van de onderhuidse spanning. Het is een buitengewoon intrigerend album gebleken met een onderscheidend geluid, waar ik in 2021 enorm veel naar geluisterd heb. Er staan slechts zes nummers op de plaat, maar die hebben wel allemaal een eigen karakter en geluid. Een instrumentaal openingsnummer, gevolgd door een sterk blok met de drie vooruitgesnelde singles Athens, France, Science Fair en Sunglasses. Het vijfde nummer, Track X, is wat mij betreft echter het prijsnummer op dit album. Een verborgen parel die met elke luisterbeurt iets meer uit zijn schulp kruipt. De knock-out volgt daarna nog kiezelhard met de knettergekke klezmerpunkuitspatting Opus.