Black Country, New Road - For the First Time (2021)

Zolang jullie Kanye er maar buiten houden vind ik het allemaal best.

Gezien tijdens Eurosonic 2020 in de martinikerk, Groningen. Degenen die er aanwezig waren waren het er wel over eens.. Dit kon wel eens een band zijn die het nog ver gaat schoppen.. Het optreden was in ieder geval bijzonder. Was ze daarna uit het oog verloren maar ze zijn er eindelijk met hun debuutalbum. Ik moet zeggen, dit valt me niet tegen. Bijzonder bandje met een bijzondere plaat. Ik kan het wel waarderen. Ben benieuwd wat we nog meer kunnen verwachten de komende jaren.

Op zich biedt deze plaat een geslaagde combinatie van post-punk en jazzrock, hetgeen resulteert in aangenaam luistervoer. de jubelstemming op deze site vervreemd mij echter. De draaiende blazers op Opus zijn nog best aardig, maar verder is er naar mijn mening instrumentaal gezien weinig interessants te beleven. Zang is wel prettig gedreven. De nieuwe kleding van de keizer is niettemin niet aan mij besteed.

Wordt beter bij elke luisterbeurt.
Zitten mss een beetje irritante of eerder bizarre stukken in maar over het algemeen redelijk geniaal toch.
Potentieel voor 5 sterren en een instant (cult)-klassieker.

Jammer van de bibberende praatzang. Ik kan het wel waarderen maar denk dat ik het een stuk leuker had gevonden als dit een instrumentale plaat was geworden.

Ik moet zeggen dat nu ik het album als geheel een aantal keer gehoord heb, ik het beter en beter ga vinden. Ik hoorde zeker vette dingen in de losse tracks die eerder uitkwamen en de drukkende frustraties van deze bizarre tijd voor de Britse jeugd worden genadeloos urgent weergegeven, als een snelkookpan waar de stoom uit moet ontsnappen omdat hij anders ontploft, maar evengoed vond ik sommige stukken irritant, ofwel leuk voor een keertje, maar nodigde het niet echt uit om het vaker op te zetten.

Maar het album als geheel klinkt veel organischer en heeft een duidelijke “live” feel die ontzettend uitnodigt om hen in het echt aan het werk te gaan zien. Het pleit voor deze youngsters dat ze het hebben aangedurfd om de reeds bekende tracks opnieuw onder handen te nemen. Daarbij hebben ze in mijn ogen absoluut de juiste keuzes gemaakt. Een band als dit is in de eerste plaats een live act, en het is vaak moeilijk om dezelfde energie in de studio te realiseren, maar met deze plaat is ze dat verdomd goed gelukt, waarvoor hulde.
Er ligt voor hen absoluut een toekomst in het verschiet als headliner op de grote festivals, als dat er tenminste ooit nog eens van komt. Het kan niet anders dan dat ze met dit materiaal iedere zaal/tent aan gort gaan spelen.

Wat ik me wel nog steeds afvraag is of het een plaat is die je gaat blijven draaien. Het is zo’n overdonderende ervaring, dat ik denk dat dit effect tamelijk snel is uitgewerkt en het zal moeten blijken of het dan stand blijft houden.
Maargoed, nu ik ik toch overstag ben, heb ik de LP ook maar gelijk besteld.

Heb 'em nu voor de 4e keer opgezet, ik heb niet als de meesten hier dat ik hem bijzonder vindt. Het afwisselende is mij soms een beetje té (geforceerd) Daar komt bij dat klezmer niet mijn ding is dus bij de opening heb ik gelijk de pechprijs.

Echter er zijn hier een aantal forumleden zo positief over dit album die mij eerder op een spoor hebben gezet dat ik 'em blijf proberen. Het beruchte muntje kan zomaar vallen en anders heb ik ehhh pech.

De vijf sterren die je wist dat zouden komen.

Maar even hé. Wauw. Wauw.

Er vallen me een paar dingen op in de berichten. Het gemiddelde had ik misschien net wat hoger verwacht, maar als je alleen naar de eerste anderhalve pagina kijkt zie je vooral 4,5*. Vervolgens heeft iedereen het over een tegenvallend Sunglasses. (Waar ik het totaal niet mee eens ben.) Kijk ik in de statistieken: is Sunglasses het meest aangevinkt als favoriet. Zelf vind ik de nieuwe versie van Athens, France echt goddelijk klinken. Maar eigenlijk geldt dat voor elk nummer wel.

Inmiddels wel, maar die komt van heel ver. Toen hoi123 dat zei en ook daarna nog had niemand Sunglasses als favoriet aangevinkt en voerden Track X en Opus het favorietenlijstje ruimschoots aan. Mogelijk dat veel nieuwstemmers, oftewel stemmers die de eerdere versie niet kennen, het nummer nu hebben omarmd.

Ik vind dit een goede plaat (ik laat het maar even bij deze veilige uiting), maar mijn verwachtingen lagen na het lezen van vele lovende reacties en omschrijvingen van deze band betreffende de singles en optredens toch hoger - of beter gezegd, ik had iets anders verwacht, namelijk een volledig ontsporende, gestoorde plaat. Dat valt hier toch wel behoorlijk mee. Ik ga deze nog heel vaak draaien en het is absoluut een sterke plaat, maar zo ontzettend vernieuwend of gestoord is het niet mijns inziens. Nu kan het ook mijn verkeerde interpretatie van al die berichten zijn en heeft nooit iemand dit zo bedoelt, maar vergeleken met wat voor verwachtingen waren gewekt klinkt dit in mijn oren nog redelijk veilig - en ik heb absoluut geen enorm radicale smaak.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Black Country, New Road - For The First Time - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Black Country, New Road - For The First Time
Critici komen momenteel superlatieven tekort bij het onthalen van de Britse band Black Country, New Road en daar valt niets op af te dingen, want wat is dit een fantastisch album

Zes songs en veertig minuten lang combineert de uit Londen afkomstige band Black Country, New Road invloeden uit met name de postpunk, postrock en jazz. Het zijn invloeden die nog niet vaak gecombineerd zijn en zich ook lastig laten combineren, maar het pakt op het debuut van de Britse band fantastisch uit. Het schiet alle kanten op en het maakt je zeker niet altijd makkelijk, maar bijna alles dat Black Country, New Road doet is functioneel en draagt bij aan het fascinerende en bezwerende eindresultaat. Dat dit album momenteel stevig bewierookt of zelfs gehyped wordt is alleen maar logisch en For The First Time wordt ook nog eens alleen maar beter.

Eind 2019 werd voorspeld dat de Britse band Black Country, New Road zomaar zou kunnen uitgroeien tot een van de grote sensaties van 2020. Al na een paar maanden gooide de corona pandemie helaas roet in het eten, maar deze week verscheen dan eindelijk For The First Time, het debuutalbum van de band uit Londen.

Direct vanaf de eerste noten van de openingstrack Instrumental wordt duidelijk dat Black Country, New Road het je met haar debuut niet makkelijk gaat maken. Instrumental opent met een opzwepend ritme, waarna een fraaie gitaarlijn wordt gecombineerd met een wat atypisch keyboard loopje en blazers de song omtoveren tot Klezmer met een wat donkere ondergrond. Zang komt er niet aan te pas in de openingstrack, wat gezien de titel ook logisch is.

Na vijfenhalve minuut vol opzwepende klanken, vervolgt For The First Time met Athens, France. In de tweede track hoor je waarom de muziek van Black Country, New Road regelmatig van het etiket postpunk wordt voorzien. De instrumentatie is donker en dreigend en zit vol repeterende elementen.

Het past fraai bij de praatzang van Isaac Wood, die de song voorziet van een beklemmende lading. Heel lang blijft de band echter niet hangen in het vaste stramien van de postpunk, want meer uptempo passages worden afgewisseld met dromerige passages, die door de bijdragen van de saxofoon jazzy klinken.

Na de vijfenhalve minuut durende openingstrack, neemt de band ook in de tweede track de tijd, want deze duurt nog een minuut langer. In muzikaal opzicht doet het me wel wat denken aan de eveneens Britse band Black Midi, maar ik hoor ook wel wat van het laatste album van Shame, al durft Black Country, New Road veel nadrukkelijker te experimenteren en betreedt het paden die voor Shame nog volledig uit zicht zijn.

Voor liefhebbers van betrekkelijk toegankelijke popsongs is For The First Time al snel zware kost, al strijkt de muziek van de band uit Londen nergens heel nadrukkelijk tegen de haren in. De gitaarlijnen zijn keer op keer wonderschoon, de ritmesectie blijft maar strooien met inventieve ritmes, de praatzang heeft iets bezwerends, de keyboards zijn fraai dreigend, de vioolaccenten verrassend trefzeker en dan zijn er ook nog eens de stuwende bijdragen van de saxofoon.

Zeker als de gitaren scheuren, de drummer de meest fascinerende ritmes slaat en de saxofoon los mag gaan, klinkt For The First Time als het album dat Bowie in Berlijn zou hebben gemaakt als hij toen al een jazzband had opgetrommeld.

De eerste drie tracks klokken al rond de zes minuten, maar er volgen nog tracks van acht of zelfs bijna tien minuten, waardoor er uiteindelijk slechts zes tracks in veertig minuten passen. In die veertig minuten schiet de muziek van Black Country, New Road alle kanten op, met gelijke delen postpunk, postrock en jazz als basis.

De energie en urgentie spatten er van af, maar er ligt ook altijd een verrassende of introspectieve wending op de loer, waardoor je met volledige aandacht naar het album blijft luisteren. Bij beluistering valt er steeds meer op zijn plek, maar op hetzelfde moment blijft For The First Time van Black Country, New Road een buitengewoon fascinerend vat vol tegenstrijdigheden. Makkelijk is het zoals gezegd niet, maar wat is het mooi dat er ook in 2021 nog bands zijn die zo wild buiten de lijnen durven te kleuren als deze Britse band. Erwin Zijleman

Heerlijk debuut. Op de zang na vind ik deze plaat overigens niet pretentieus of geforceerd klinken. Hier zit ik gewoon in van begin tot einde. De plaat heeft een verslavend karakter met als gevolg dat ik momenteel weinig zin heb in andere muziek.

Mwoah. Gezien alle positieve reacties de plaat zijn kans gegeven maar het overtuigd mij niet. Ondanks de onderliggende dreiging vind ik hem maar saai.

5 sterren. Ik kan wel moeilijk doen, maar ik zie geen verbeterpunten.

Vrij vaak, als mijn MuMevrienden over een act buitelen, sta ik aan de kant. Met enig gevoel van misprijzen.
Dat wat ik nu gehoord heb van dit verse troetelkind valt me niet tegen. Het verdient meer draaibeurten.
En dan een cijfertje.

Noch live noch op deze plaat kon BC,NR me reeds overtuigen. De combinatie van de klagerige zang met de wat te geforceerde instrumentatie zal daar de grote reden toe zijn. Dan vind ik de recente worpen van shame, LICE, Viagra Boys, TV Priest en het Nederlandse Rats On Rafts vele malen spannender. De instrumentale opener en de laatste twee minuten van Science Fair kunnen me wat bekoren, maar dan is het wel redelijk op.

Een goede plaat die me desondanks niet echt pakt. Meerdere keren moest ik tijdens het luisteren denken aan Schlagenheim van Black Midi, die ik op alle fronten geslaagder en spannender vind.

Nu een aantal keer de revue laten passeren maar hij gaat net iets te vaak over de irritatiegrens. Desondanks hoor ik al meer positieve punten dan bij de eerste luisterbeurten. Maar toch. De zang klinkt me nog steeds te geforceerd. Alsof ie geforceerd bezig is met zijn stem te laten breken. Ik lees vaker een vergelijking met Slint. Qua instrumentarium zeker ja, maar daar vind ik de zang dus wél echt overtuigen, én binnenkomen. Maar hier heb ik dat helaas niet. Klinkt het te bedacht. En dan heb je ook nog eens dat het soms lijkt alsof de complete band van de trap valt. Free jazz maar dan anders. Ik kan daar dan net wat te weinig mee en nee, ik ben niet van de toegankelijke popsongs. 90 Day Men's To Everybody bijvoorbeeld, vind ik van begin tot eind geweldig en dat is allesbehalve toegankelijk. Dit debuutalbum van Black Country, New Road, zal ook best als spannend worden opgevat maar ik vind het dan toch vooral irriteren. Het is absoluut geen doorsnee band die ik hier aan het werk hoor, maar ik blijf het gevoel houden dat ze te zeer hun best doen.

Hmm, heb 'm nu een heel aantal keren op gehad en ik vind 'Sunglasses' en 'Athens, France' echt geweldig, maar de andere nummers blijven nog een klein beetje achter.

Net hoog tijd dat er wat jonge bands opstaan die wat ambitie tonen zou ik zeggen. De laatste jaren toch veel makkelijke niks-aan-de-hand poprock plaatjes gepasseerd die vaak veel te hoog werden ingeschat. Zeer goede plaat dit: het ontregelende science fair en slint-op-een-bar-mitswa Opus zijn wat mij betreft de hoogtepunten. Sunglasses is ook erg goed al vind ik de eerder gereleaste single versie ook wel net iets meer punch hebben.

Mmmhh, net voor het eerst opgezet - ik met m'n engelengeduld - tijdens m'n sneeuwwandeling door de outskirts van m'n ouderlijk stadje (like omg ), wel al voorbereid op de hier dominnte convictie dat Sunglasses stripped down toch wat minder epic uit de verf kwam. En al hebben ze 100 procent gelijk, in albumcontext komt ie er eigenlijk nog wel redelijk uit. Waarom? ik denk eigenlijk dat ie bewust niet bedoeld is om hier stennis te trappen, anders zou de rest toch een beetje ondersneeuwen (snap je? hihi). Het resultaat is dat met name Science Fair nu echt de kans heeft om te shinen. Dit maakt Sunglasses in dit geval meer een dienend nummer en het is ergens wel sweet hem op deze manier te horen, een beetje als een stripped down livesessie in zo'n donkere ruime met camera's iets te dicht op je smoel. Ja, de epic singleversie pomp ik dan wel een keertje apart, hopelijk laten ze m wel gewoon openbaar op hun online platformpjes. Waar ik uiteindelijk misschien nog wel meer van baalde is het wegvallen van de Arianareferentie in Athens, France, srsly Isaac die moet je me toch even beter uitleggen.

Prima debuut, nog niet per se overweldigend in de zin dat ie meteen ijskoud in mijn face briest maar wel met, zoals ik al zei, een groot livesessiegehalte waardoor ik ze nu echt, echt, éééééééécht graag wil zien nu. Science Fair blijkt plots de grote klapper, Track Kusje is fijn tussen de witte weilandjes en Opus denderde er ook in als, Aerobaggy al omschreef, jeweetwel dat iets met Slint en Kazachstan x. Toen ie op mn oortjes kwam trof ik pardoes een in de berm gestrand Jumbobusje aan, als dat geen voorteken is. Ik liep maar door, hier was geen redden meer aan.

Ik sluit me hier volledig bij aan. Het lijkt bijna alsof ik het goed MOET vinden. Slecht is het zeker niet. Interessant is het zeker.

Dat heb ik ook wel een beetje met deze band/dit album. Gelukkig vind ik het heel goed, maar o wee als je dit niet kan smaken Ik mag er niet aan denken wat aerobag me dan ging aandoen, of als ik ArthurDZ uberhaupt nog onder ogen zou mogen komen...

Ik snap heel goed dat sommige mensen dit troep vinden, daar komt het eigenlijk op neer.

Ik vind dit eigenlijk een kutplaat hoor, maar durf dat niet toegeven uit vrees voor aerobag z'n harde vuisten

Haha nee ook even serieus, dit is gewoon een plaat waar heel veel mensen enthousiast over zijn, en dit enthousiasme daarom graag hier (en elders) willen delen. En volgens mij niet met de impliciete boodschap dat iedereen die hier minder mee kan, niet meer meetelt. Ik heb op deze albumpagina ook nog niemand met een kritischer geluid neerbuigend aangesproken zien worden door de liefhebbers, zoals bij Radiohead- en Beatlesplaten bijvoorbeeld wel vaak gebeurt. Helemaal oké als je dit niks vindt joh! Je kan niet alles mooi vinden hé, die 'shit ik moet dit blijkbaar goedvinden'-druk zit enkel tussen je twee oren

Interessant. Ik voelde die druk (zeker toen ik jonger was) ook wel bij Beatles en Radiohead-platen (en bij grote filmklassiekers), maar ik zou niet weten waar die druk hier vandaan zou komen. Voelen jullie die druk ook bij Black Midi dan?

Wat betreft de zang: De (overdreven) intensiteit in combinatie met de zwart-komische lyrics zijn wat mij betreft dé grote selling point van deze band. Ik luister nu voor het eerst naar de nieuwe versie van Athen's, France en het nummer klinkt door de aanpassingen een stuk minder manisch en komt dan ook een stuk minder krachtig bij me binnen dan de eerdere versie uit 2019.

Iets met een fietsenstalling en opwachten zou je dan overkomen wellicht?

Neen, ieder mag er het zijne van vinden, toch? MusicMeter is in mijn ogen in de eerste plaats een forum waar heel wat muziekliefhebbers van erg divers pluimage samenkomen om te discussiëren over muziek, en in de overgrote meerderheid van de gevallen gebeurt dat op een beschaafde manier. Verder is het ook, grotendeels te danken aan de community, een geweldig platform om nieuwe muziek te leren kennen. En het is hier gewoon ook erg gezellig.

Wat Black Country, New Road betreft kan ik me, hoewel ik dit zelf een behoorlijk sterke plaat vind, zeker voorstellen dat het niet eenieders meug is. En dat mag hier dus gewoon! Geweldig toch?

Als ik je tegenkom en je vindt dit niet tof, echt, ik klap je.

Idem bij OK Computer.

Bovenstaande berichten eens even doorgespit en als ik het goed begrijp zijn er dus mensen die Radiohead niks vinden?

COME AT ME BRO!!!