Dit is een van de mooiste albums uit de zeventiger jaren!
Ik volg Roxy Music vanaf het prille begin in de vroege jaren 70. De eerste single: Virginia Plain (die in de eerste persingen van het debuut album nog niet op het album stond) was een regelrechte sensatie!
Vijf heren met hun oorsprong op de kunstacademie kwamen samen om de beste band in Engeland te vormen en alles viel op zijn plaats.
Bryan Ferry en Brian Eno waren aan elkaar gewaagd maar Ferry was de onbetwiste bandleider.
Het debuut album zette een duidelijke trend en kwam in een buitengewoon knisperende en inspirerende tijd uit, Bowie zat toen ook volop in zijn glam periode.
Er staan geen zwakke songs tussen op dit album, alleen maar groeibriljanten.
Dit was het vijfde album binnen vijf jaar. Ik geef het je te doen, tegenwoordig legt een gemiddelde band eens in de vier a vijf jaar een ei. dat was in de zeventiger jaren duidelijk anders.
Grote namen hebben in die periode voor heel erg veel moois gezorgd.
Siren; ik was er helemaal verliefd op - en nog steeds is het een dierbaar album- de openingstrack Love is the drug werd internationaal een grote hit en hoorde je maanden lang op de radio. Ferry & Hall (het covermodel dat hij via een reportage in de Voque leerde kennen) waren het jet-set koppel van het jaar, pagina grote artikelen in alle kranten en bladen, Ferry maakte in '76 het Let's stick together album wat ook insloeg als een bom. Jerry figurerend in twee clips, naast de titeltrack ook in The price of love.
Maar zoals het vaak gaat met snel opbloeiende stomende liefdes, de fakkel was snel weer gedoofd, zeker toen La Hall koos voor een amoureuze verbinding met Mick Jagger (met wie ze later trouwde en wel vier of vijf kinderen kreeg).
terug naar Siren, het is al vaker gezegd op dit fora: de productie is tijdloos, fris en helder, als je zegt dat het album 15 jaar oud is in plaats van 45 dan geloof je het ook.
Er staan enkele briljante nummers op, naast LitD ook natuurlijk Both ends burning, wat een intro heeft die song, na de knauwende synthesizer ontvouwt zich een zeer zonovergoten en breed muzikaal tapijt met Zuid Afrikaanse sferen. De gillende achtergrondzangeressen maken het tot een sensatie. Op het live album Viva komt dit nummer zeer tot zijn recht.
Maar ook serieuze en prachtige ballads, Could it happen to me en de afsluiter Just another high.
Het experimentele Sentimental fool mag ook niet onvermeld blijven, heel erg goed hoe de band hier ook speelt.
Hierna werd het een tijdje stil en mensen hielden hun adem in of de band nog wel door zou gaan...
in '79 werd de draad weer opgemaakt met het modieuze -en daardoor meer tijdsgebonden- Manifesto.
Gevolgd door nog twee prachtige albums : Flesh & Blood en het onvolprezen Avalon.
Toen was het echt op, de Roxy koek, bitter tears voor al de vee fans op de planeet.
Maar Avalon was wel de stijlkaart die Ferry speelde, waarop heel veel van zijn solo oeuvre is gebaseerd.
Een groot componist met een absoluut eigen stijl en een feilloos gevoel voor ritme en knetter goede arrangementen. De baslijnen, percussie en intro's op zijn albums zijn legendarisch.
Roxy had heel veel talent binnen de gelederen, naast Ferry en -in de begin jaren- Eno ook Phil Manzanera en Andy Mckay, de saxofonist-hobo-ist.
Ik ben ervan overtuigd dat Roxy Music heel erg veel Engelse bands en soloartiesten heeft geïnspireerd en beïnvloed, maar nooit is geëvenaard. Klasse van eenzame hoogte!