Gang Starr - Moment of Truth (1998)

Onze vriend Sloomblik is de vleesgeworden swag.

Dit album is hard op weg om Illmatic van zijn troon te stoten hier. Elke keer als ik het weer eens opzet word ik weer van mijn sokken geblazen. Wat een flow, maar bovenal, wat een magistrale teksten.

Dit album momenteel even vol uit de speakers in de auto. Knalt lekker zeg.

Tot nu toe enige gang star tape dat ik heb geluisterd maar wat een pareltje is dit.

Het laatste deel is net zo overbodig als de mens op aarde.

Better luck next time.

Gelukkige 20ste verjaardag classic.

En nog steeds onverwoestbaar.

Lang geleden alweer dat ik Gang Starr ontdekte en draaide (18 jaar geleden alweer). Luister nu van alles en ook weer meer hip-hop. Dit album en Hard to Earn vandaag voor een prikkie kunnen meenemen. Ook al herinner ik me niet veel meer van dit album dat ik toen vaak draaide, voelt het toch weer als vertrouwd. De gelaagde lyrics in combinatie met de zieke beats en die jazz vibe... Gruwelijk gewoon. Niks meer aan toe te voegen.

Zo goed als perfect Boom Bap HipHopalbum.
Zelfs als je deze vandaag hoort klinkt ie zo gruwelijk goed.
Niets gedateerd en elke beat en lyric is nog representatief voor deze tijd. Voor mij Gang Starr hun beste. Above the Clouds als absolute favoriet maar daarmee doe ik de rest van de plaat tekort.

Serieuze kandidaat voor het clubje van 5* bij HipHop. Enkel Ill Communication, Paul's Boutique, Liquid Swords, Entroducing, Muddy Waters, Stakes is High en The Low End Theory hebben ook die status bij mij. Zou ik eigenlijk eens moeten herbekijken want heb veel nieuwe favorieten bij in dit genre

Momentje maar zal met evenveel ironie zijn bedoeld als zich vervolgens ontvouwt want zelden zoveel waarheid op slechts een enkele langspeelplaat als je het mij vraagt.

Al dat ik onlangs als een bezetene had neergeschreven bij zo'n Benny album, die ene. Dit dan als een vader van dat alles, neem ik aan.

Album maakt eigenlijk al gelijk een droomstart met de beknopte maar immens sterke monoloog omtrent de universele principes van progressie en het idee op zich van eigengereid stijl verfijnen.

Waar onmiskenbaar bepalend hart voor ambacht als voorwaartse kracht richting resultaat deed aanjagen.

De voors en tegens van een zin als deze.

Voor wie 'm schreef.

Die zal weten:

Meesterschap mager voer voor vrienden tevreden, vriendschap onder vreemden steeds een prima streven zonder meesterlijkheden geweest.

Je enig hoopvol stukje houvast op een zeker moment gegeven: misschien nog eens een paar wijven die er leuk uitzien en ook nog eens van lezen weten.

Tot die tijd, jij, je momentje van waarheid.

De voors en tegens van op.een dag ver boven de rest uitgestegen.

Je hiphop geëngageerde vriendenclubje die je gewoon wil kennen nog steeds of.

Liever je naam.bedoezelt en elke mogelijke voortgang beschadigt sindsdien zonder schaamte, verdere progressie bij voorkeur op voorhand ongedaan maakt voortaan.

Zoals het zomaar ineens dan kan gaan, of blijken te zijn.

Te zwartgallig gesteld denk je, luister deze plaat en nog vele ernaast binnen dit genre.

In een moment van rauwe realisatie, je nieuwe werkelijkheid voor waar door liet dan maar gaan.

Weinig ruimte voor keus of enig tegen bewegen openlatend blijkbaar.

Prachtig voelbaar hartstochtelijk onder woorden gebracht op de track die alsmede het album tevens zo heet met name.

Meesterlijk.

Geen woord te veel mee.

Waar hier dan ook.

Dus vandaar.

Oja, en Freddie Foxxx natuurlijk.

Hoe cliché is het om te zeggen dat Freddie's verse op deze plaat een van de beste verses in hiphop ooit is?

Maakt eigenlijk niet uit. Een van de beste verses in hiphop ooit. Het volume wordt hier steevast hoger gedraaid als die start. Perfecte combinatie met die beat. Steeds weer energie en een dikke glimlach als ik het hoor. Als mensen mij vragen wat hiphop is, wijs ik waarschijnlijk daar naar.

Te harde verse inderdaad, gegarandeerde glimlach ongeacht hoe vaak ik het luister. Dit is samen met de verse van Capadonna op Winter Warz een klasse apart, ongekend!

Haha, dat zijn idd 2 hele goede!

She Knowz What She Wantz is best wel een onderschat trackie moet ik stellen, die klinkt bij een zwoel zomeravondje echt héérlijk. Zo'n relaxed nummer.

Voor het eerst sinds jaren weer eens beluisterd. De eerste acht tracks (op Set Up na) is geniaal. Daarna is al het kruit wel zo’n beetje geschoten. She knows what she wants is nog wel top, de afsluiter ook, ms nog The Militia maar het gros van de tweede helft is medium en weinig bijzonder. Sowieso een makke van Gang Starr dat de eerste helft altijd beter is dan de tweede (en bij de sterkste platen is die eerste helft wat langer )

Ik beluisterde dit album in het kader van het RateYourMusic top-250 review topic - dit is de RYM #249

Moment of Truth wordt vrijwel unaniem besproken als het ‘finest hour’ van Guru en Premier (met allmusic.com als opvallende uitzondering). Die status heb ik nooit helemaal begrepen – voor mij is dit juist het moment geweest waarop Gang Starr hypegevoeliger werd en van zijn unieke aanpak afstapte. Zoals meer classic HipHop eind jaren ’90 niet helemaal leek te weten welke kant het op moest, met nogal opmerkelijke artistieke keuzes van Nas, Wu-Tang, Mobb Deep en meer ‘90s iconen, zo vind ik dat ook Moment of Truth hier ook niet vrij van blijft: de plaat moest in lijn met de standaard opeens 78+ minuten duren, met logischerwijs fillers tot gevolg. Samples moesten explicieter zijn met herkenbare melodietjes of vocale soulsamples (Work, Above the Clouds, JFK 2 LAX, …). En bedenkelijke gastartiesten als K-Ci & Jo-Jo en M.O.P. mochten hun opwachting maken.

Premier produceert hier nadrukkelijk toegankelijker en herkenbaarder dan in de early nineties, met de expliciete breaks die in deze periode de uit duizenden herkenbare “Premier-beat” zouden vormen, waarmee hij ook als gastproducer eind jaren ’90 weer een enorm stempel zou drukken. Op albums van Rakim, Nas, Mos Def, Common, Capone-N-Noreaga en vele anderen uit die tijd produceert hij 1 of 2 tracks, die direct duidelijk maken hoeveel niveaus hoger Premier stond dan zijn collega-producers uit die tijd. ‘The Rep Grows Bigga’ is hier een goed voorbeeld van: zeer sterke beat, maar ook Premier-by-the-numbers. Vooral het scratchwerk tussen de coupletten is bijna karikaturaal Premier. Zo wordt hier duidelijk: deze man heeft in zijn pink meer talent dan 90% van de producers uit die tijd in hun hele lichaam. En dat maakt de hele plaat altijd minimaal genietbaar. Maar soms ook wat voorspelbaar. Ook Guru bereikt op de beste momenten grote hoogten, met de titeltrack als moderne introspectieve klassieker en hoogtepunt van deze plaat, maar heeft te weinig te vertellen om meer dan een uur te boeien.

Moment of Truth is een solide en coherente plaat waarop weinig uit de toon valt. Maar hij duurt veel te lang, en dan gaan de matige momenten (‘Royalty’, ‘BI vs. Friendship’, ‘The Mall’, …) tegenstaan. Vrijwel elke beat is klasse, maar doordat sommigen zo volgestopt zitten, treedt achter elkaar beluisterd eerder verzadiging op. Als ik aandachtig luister hoor ik hoe sterk een track als ‘Make ‘Em Pay’ is, maar tegen die tijd is mijn aandacht doorgaans al wat verslapt. Ik gebruik deze plaat daarom meestal om te cherry-picken, of gewoon de titeltrack op repeat te zetten, terwijl ik hem zelden in zijn geheel opzet. Waar een album als Daily Operation bij mij na talloze beluisteringen nog elke keer blijft groeien, verrast, en details prijsgeeft, is Moment of Truth in your face, expliciet, maar ook een behoorlijk lange zit. Een kwalitatieve zit, dat wel.

Ruime 3.5*

The legend goes dat hij die in de booth heeft opgenomen in een dikke bontjas en 2 guns in zn handen om het raw gevoel te krijgen. Hahah.

Terwijl Big Shug toch de echte gangster was volgens mij

Dat klopt.

Ik kan mij hier niet echt in vinden en ging eens in het lijstje favoriete tracks kijken. Nummers na de eerste acht tracks (=LP1) staan nu op 4, 8, 9, 10, 12 en 13 met vanaf 15 stemmen tot 86 stemmen (per nummer dus). Dus 6 songs (van de 12) doen het ook in de favorietenlijst (erg) goed, met flink wat stemmen. Diegenen die wat lager staan, kunnen er trouwens wat mij betreft ook mee door.

Uhm, ik lees dit eerder als bevestiging van mijn stelling; in de top 7 favoriete tracks staat maar 1 nummer buiten de eerste acht tracks..

Ook dat is waar.

De 2de helft is wat "experimenteler" maar bevat toch ook 2 favoriete nummers bij mij. My advice 2 u, Betrayal, The Militia, rep grows bigger, The Mall en In memory of allemaal heel sterke tracks

Ik vind 13 t/m 17 toch echt beduidend minder dan het eerste gedeelte.
She knows what she wants en the Mall skip ik standaard zelfs.
Alleen Betrayal vind ik echt vet van het tweede gedeelte, dus ben het wel enigszins eens met Niek