menu

shame - Drunk Tank Pink (2021)

mijn stem
3,55 (170)
170 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Dead Oceans

  1. Alphabet (2:52)
  2. Nigel Hitter (3:24)
  3. Born in Luton (4:48)
  4. March Day (3:12)
  5. Water in the Well (3:07)
  6. Snow Day (5:20)
  7. Human, for a Minute (4:33)
  8. Great Dog (1:59)
  9. 6 / 1 (2:39)
  10. Harsh Degrees (3:09)
  11. Station Wagon (6:34)
totale tijdsduur: 41:37
zoeken in:
avatar van WesleyX16
4,0
raymondkeuters schreef:
VERA gaat echt niet failliet hoor. Lekker kaartjes gekocht voor METZ en SHAME in het mooiste podium van Nederland. ✌


Ik heb vorig jaar al kaartjes gekocht voor Sinner's Day (nov. 21). Voor het geval de zomer net te vroeg valt. Maar ik heb ook weer verschrikkelijke honger naar concerten en festivals. En ik had begrepen dat de overheid garant staat voor de kosten van de festivals. Ik hoop dat de Belgische overheid net zo slim is. En ik hou ook niet zo erg van al die negatieve denkbeelden.

OOOOO
Maar nog ff over de plaat! Ik denk dat ik em nog een paar keer moet horen, want het potentiaal is er wel, maar ik stoor me een beetje aan de Talking Heads invloeden tot nu toe, Het komt me een beetje te bedacht over, waar de vorige zo ontzettend spontaan en onstuimig was. Ook mis ik tot nu toe de ontzettend catchy refreinen en de weldadige distortion partijen. Het wil wel in de atonale rondhangen, maar het knalt te weinig... Mar ik blijf het proberen, de vorige was wel zo'n fijne verassing en ligt nog regelmatig op de draaitafel.

avatar van brajoapau
Een paar off-topic berichten verwijderd.

avatar van Obscure Thing
3,5
Born in Luton is briljant hoor!

avatar van sj0n88
4,0
Volkskrant is verre van positief over dit album (2 / 5*) en draagt als voornaamste argumenten voor hun slechte recensie aan dat de nummers niet van de grond komen en dat het het album aan eenheid ontbreekt. Dat eerste argument kan ik op zich wel in komen, maar ik vind dat tegelijkertijd juist de kracht van dit album. Het is moeilijk om vat te krijgen op veel nummers: je verwacht dat een nummer een bepaalde kant op gaat, maar plots wordt er een hele andere afslag genomen. Dat maakt de muziek voor mij juist intrigerend en spannend. Er staan weinig 'liedje-liedjes' op met een kop en een staart, maar elke luisterbeurt valt er toch wel weer iets nieuws te ontdekken.

Voorlopige favoriete nummers: Born in Luton, Water in the Well, Human, for a Minute en 6 / 1.

avatar van Obscure Thing
3,5
Het eerste pareltje van het jaar is binnen. Deze plaat weet voor mij de spanning en energie van een live-show vast te leggen, iets wat bijvoorbeeld Black Midi niet voor elkaar heeft weten te krijgen met het alom bewierookte Schlagenheim. Maar ondanks de rauwe energie boet het niet aan diepgang in, iets wat ik bij IDLES en METZ wel heb. Het basisniveau op deze plaat ligt vrij hoog, elk nummer heeft wel een bescheiden verrassing in petto. Maar de uitschieters maken deze plaat echt de moeite waard. 'Born in Luton' en 'Snow Day' vliegen alle kanten op: dan weer versnellen, dan weer vertragen en dan weer een muur van geluid, je wordt alle kanten op geslingerd, op een goede manier. En 'Station Wagon' blijft de spanning maar opbouwen en opbouwen.

Er is niks nieuws onder de zon bij deze plaat en dat zou dan ook mijn kritiek zijn. Maar we hebben het hier over post-punk, moet dat dan echt nog? De laatste plaat binnen dat genre waarvan ik nog echt denk "dit heb ik nog nooit eerder gehoord" is Plowing Into The Field of Love van Iceage. En zelfs Iceage zelf heeft daar nooit meer een schepje bij kunnen doen. Dit is gewoon een geweldige plaat, punt.

avatar van repelstefan
4,5
Ik snap dat commentaar van de Volkskant wel, al ben ik wel wat positiever over het geheel. Meer rauwheid en meer complexiteit in nummers is voor mij echt geen dealbreaker, misschien juist niet. Alleen de ontwikkeling die ze hierin maken komt mij op mij wat te geforceerd of gekunsteld over. Dit klinkt als de derde plaat zonder een tweede te hebben willen maken (gekscherend: 'kijk onze ontwikkeling eens'! ). Zonde, want ze hebben tijd zat. Na het ijzersterke debuut had er meer ingezeten. Want aan kwaliteit komt shame niet tekort. Ik hoop dat ze op hun volgende album een balans vinden, en het beste van Songs of Praise en Drunk Tank Pink weten te combineren.

avatar van Cor
3,5
Cor
Moeilijk, moeilijk, ergens tussen 3,5 en 4****. Mijn motto: bij twijfel naar beneden afronden. Veelzijdiger dan debuut, maar soms toch een beetje anoniem. Geluid is lekker, experimenteerdrift ook. Maar ik slaak net geen gilletjes van opwinding. Lekker plaatje, dat wel.

[quote]Obscure Thing schreef:
Het eerste pareltje van het jaar is binnen. Deze plaat weet voor mij de spanning en energie van een live-show vast te leggen, iets wat bijvoorbeeld Black Midi niet voor elkaar heeft weten te krijgen met het alom bewierookte Schlagenheim.

Appels en peren, bands lijken niet op elkaar, heb ze wel vlak achter elkaar gezien in de Melkweg. Black Midi is zowel op de plaat als live behoorlijk werken voor de bezoeker/luisteraar, sommigen noemen dat ontoegankelijk. The Shame komt natuurlijk BAM over, dat is met Black Midi niet meteen zo zeker omdat de "liedjes" niet zo in your face zijn.
The Shame zoog je meteen mee, bij Black Midi is dat anders maar ook erg genoten (met een uitblinkende drummer).
Maar goed moet de nw Shame nog goed luisteren.

avatar van overmars89
3,5
Misschien niet de juiste plek om dit hier te noemen, maar ik heb het gevoel dat de Spotify versie van dit album qua geluidskwaliteit ver onder de maat is. Ik heb daar wel vaker last van, maar bij dit album nog iets meer, omdat het echt als een muur van geluid aanvoelt.

Ik weet niet of meer mensen hier last van hebben. Ik weet natuurlijk dat ik beter een geluidsdrager kan kopen met een goede soundset, maar helaas moet ik het hier even mee doen.

avatar van aerobag
4,0
overmars89 schreef:
Misschien niet de juiste plek om dit hier te noemen, maar ik heb het gevoel dat de Spotify versie van dit album qua geluidskwaliteit ver onder de maat is. Ik heb daar wel vaker last van, maar bij dit album nog iets meer, omdat het echt als een muur van geluid aanvoelt.

Ik weet niet of meer mensen hier last van hebben. Ik weet natuurlijk dat ik beter een geluidsdrager kan kopen met een goede soundset, maar helaas moet ik het hier even mee doen.


Nu ben ik niet zo ene die hier een gevoelig oor voor heeft (ik hoor het vaak alleen als het echt bedroevend is), maar ik heb elders op internet ook een aantal opmerkingen gelezen over de mixing en de geluidskwaliteit van het album. Maar ik heb deze ook niet fysiek, dus durf er zelf geen uitspraak over te doen, maar je bent niet alleen in ieder geval

avatar van herre48
4,5
overmars89 schreef:
Misschien niet de juiste plek om dit hier te noemen, maar ik heb het gevoel dat de Spotify versie van dit album qua geluidskwaliteit ver onder de maat is. Ik heb daar wel vaker last van, maar bij dit album nog iets meer, omdat het echt als een muur van geluid aanvoelt.

Ik weet niet of meer mensen hier last van hebben. Ik weet natuurlijk dat ik beter een geluidsdrager kan kopen met een goede soundset, maar helaas moet ik het hier even mee doen.


Op Deezer zijn beide albums van shame van ongelijke en vaak ook ondermaatse kwaliteit. Het ene nummer streamt ook luider dan het andere. De beide vinylversies daarentegen zijn wel puik.

avatar van AOVV
4,0
Een stapje vooruit wat mij betreft, deze tweede plaat van het Londense shame. Het debuut vond ik iets radiovriendelijker klinken, al kan dat aan mijn oren liggen natuurlijk. Met Drunk Tank Pink (de titel refereert aan de kleur waarin in de jaren '80 gevangeniscellen werden geverfd, omdat die zogezegd een kalmerend effect had op agressieve gevangenen) behoudt shame die aanstekelijkheid wel, maar zorgt de band van Charlie Steen tegelijk ook voor een zekere stekeligheid; genoeg weerhaken te ontwaren, en ook wel wat agressie en ontevredenheid in de teksten, wat de albumtitel dus een fijn ironische lading geeft.

Shame is één van de inmiddels talrijke jonge Britse bands die de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten. Zij steken hun kop echter wel boven het maaiveld uit. Enerzijds door de intensiteit en rauwe energie die van de songs uitgaat, maar anderzijds ook door de uitgekiende songwriting. Zo is Alphabet de perfecte, vinnige single annex albumopener (met de deur in huis vallen is voor shame de normaalste zaak van de wereld), bulken Born in Luton, Water in the Well en Snow Day van de klasse en hebben ze met Station Wagon een erg sterke afsluiter geschreven.

Post-punk is dezer dagen een vruchtbare voedingsbodem in het Verenigd Koninkrijk; iets waar de huidige maatschappelijke tendensen zonder twijfel voor iets tussen zullen zitten. Deze band liet met het debuut echter al horen dat hun sound niet in een hokje te douwen is, en dat eclecticisme is op de opvolger nog wat duidelijker geworden. Talking Heads (ook een band die niet in één hokje kon worden ondergebracht) lijkt me een belangrijke invloed te hebben, wat zeker hoorbaar is in de vaak dansbare ritmes (March Day bijvoorbeeld). Die waaier aan invloeden, en vooral het feit dat shame er iets eigens van maakt, is één van de sterke punten van dit album.

De voordracht van Charlie Steen is een ander belangrijk aspect. Als hij fel van leer trekt zal je het geweten hebben, maar zijn wat onderkoeld klinkende voordracht (bijvoorbeeld in de eerste strofe van Snow Day, in Human, for a Minute of de onderhuids kolkende afsluiter) is minstens even indrukwekkend. Hij weet moeiteloos de aandacht te vatten, het heeft iets hypnotiserend. Heerlijk is het effect dan ook van een compromisloze song als Great Dog, die je meteen na Human, for a Minute op geweldige manier wakker schudt.

Deze jonge honden hebben een plaat gemaakt die me telkens weer helemaal meekrijgt, van de catchy opener tot en met de memorabele afsluiter, die laatste misschien wel hun sterkste song tot nu toe. Heerlijk hoe die rustig begint, zeer geduldig een climax opbouwt, en in de tweede helft doelgericht naar een noisy explosie toewerkt, die finaal doel treft. Net als Drunk Tank Pink dat doet, eigenlijk.

4 sterren

avatar van Mausie
3,0
Mausie (crew)
sj0n88 schreef:
Volkskrant is verre van positief over dit album (2 / 5*) en draagt als voornaamste argumenten voor hun slechte recensie aan dat de nummers niet van de grond komen en dat het het album aan eenheid ontbreekt.


Exact mijn gevoel helaas. Ik had hoge verwachtingen na het leuke debuut en de toffe eerste drie singles, maar er blijft niks hangen van deze plaat.

OOOOO
Mausie schreef:
(quote)


Exact mijn gevoel helaas. Ik had hoge verwachtingen na het leuke debuut en de toffe eerste drie singles, maar er blijft niks hangen van deze plaat.


Ook precies mijn gevoel. Echt heel jammer.
Het komt gewoon niet van de grond. Te veel gepiel, te weinig losgaan. Geen memorabele refrijnen meer. Dertien in een dozijn. De eerste plaat was zo mooi en intens. Het live optreden ook geniaal...
Als er ooit nog concerten gegeven worden, zal ik ze zeker nog een keer gaan zien, maar deze plaat sla ik over.

avatar van aerobag
4,0
Ik ervaar deze plaat toch wel even wat anders dan de schrijvers van de Volkskrant en de heren hierboven. Allereerst vind ik het een enorme stap voorwaarts ten opzichte van hun debuut, je hoort dat de band geprobeerd heeft hun sound te expanderen en dat levert toch echt wel wat gedenkwaardige nummers op. Oké oké, het is niet zó vernieuwend, de artistiekere inslag (of terugslag) is door andere moderne rock bands al eerder ingeslagen en de invloeden zijn overduidelijk, maar ze leveren hier toch echt wel kwaliteit af.

Nummers die constant verspringen en van tempo wisselen, je hoort die zoektocht van de band. Zoals AOVV ook schrijft, ze durven hun kop boven het maaiveld uit te steken, al loop je dan het risico onthoofd te worden. Toch weten ze ook weer een soort frisse speelsheid te behouden.

Enneh, als ze even pedal to the metal gaan, dan mag je mij van alles wijs maken hoor, maar die momenten op Snow Day, Born in Luton en Station Wagon blijven mij absoluut bij en ga ik alleen maar meer waarderen met elke luisterbeurt.

avatar van mlndrpl
4,0
Van het debuut heb ik incidenteel een nummer voorbij horen komen, dus dat heeft geen invloed op hoe dit album is binnengekomen. Ik was een paar weken geleden aan het lopen toen ik dit album eens opzette op advies van vrienden en wat een feest! Toen ik thuiskwam heb ik het album direct besteld.

Als ik de afgelopen jaren niet naar bands als Idles, The Murder Capital en Fontaines DC had geluisterd had ik dit ongetwijfeld aan me voorbij hebben laten gaan, maar nu sluit dit prima in die flow: stevig, puntig, punkig en rauw, maar ook met toffe hooks en interessante melodieën. Ik heb ze nog niet weten te betrappen op diepgravende poëtische inzichten, maar wellicht komt dat nog?

Voor nu: de leukste ontdekking tot nu toe van 2021. 4*

3,0
Al vele keren beluisterd maar wil nog steeds niet landen. Ook niet slecht maar staat te ver af van de enthousiaste rock/punk/wave van hun 1e. Prima om bij een 2e een ander geluid te laten horen hoor (Fontaines DC !!) maar dat wil niet zeggen dat het dan ook gelijk goed is. Enfin, voordeel van de twijfel.


OOOOO
Ik moet toch langzaam een beetje terug komen op mijn kritiek. Hij wordt steeds beter!


avatar van EttaJamesBrown
2,5
Niet mijn ding. Ik ben nu gevlucht naar de kelderbar in VERA omdat teveel Shame mij nekt. Ik word oud.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:14 uur

geplaatst: vandaag om 15:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.