Ik ervaar deze plaat toch wel even wat anders dan de schrijvers van de Volkskrant en de heren hierboven. Allereerst vind ik het een enorme stap voorwaarts ten opzichte van hun debuut, je hoort dat de band geprobeerd heeft hun sound te expanderen en dat levert toch echt wel wat gedenkwaardige nummers op. Oké oké, het is niet zó vernieuwend, de artistiekere inslag (of terugslag) is door andere moderne rock bands al eerder ingeslagen en de invloeden zijn overduidelijk, maar ze leveren hier toch echt wel kwaliteit af.
Nummers die constant verspringen en van tempo wisselen, je hoort die zoektocht van de band. Zoals
AOVV ook schrijft, ze durven hun kop boven het maaiveld uit te steken, al loop je dan het risico onthoofd te worden. Toch weten ze ook weer een soort frisse speelsheid te behouden.
Enneh, als ze even pedal to the metal gaan, dan mag je mij van alles wijs maken hoor, maar die momenten op Snow Day, Born in Luton en Station Wagon blijven mij absoluut bij en ga ik alleen maar meer waarderen met elke luisterbeurt.