Dio - Holy Diver (1983)

Zo hoor ik steeds in dit stuk :
"Between the velvet lies
There's a truth that's hard as steel
The vision never dies ..."
in mijn hoofd standaard dit stuk uit stairway to heaven van zepp:
"And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul
There walks a lady we all know"

Lijkt het op elkaar? Misschien niet eens maar ik kom er niet vanaf haha.
Top album btw dit .

Vandaag 36 jaar geleden uitgekomen. We vieren dit met het zoveelste rondje in de cd-speler, alleen luister ik weer als de 14-jarige jongen die ik toen was. De ene na de andere muzikale ontdekking deed ik op die leeftijd en de liefde voor Dio zijn stem en muziek begon voor mij hier en houdt niet op. Er gaat geen week voorbij of ik luister of kijk wel iets van de vriendelijkste artiest die ik gelukkig een paar keer heb mogen ontmoeten.

Heerlijk om weer mee te brullen en te bangen op Stand up and shout, stampen op Holy diver en maximaal genieten van stem en gitaar bij Don't talk to strangers, imo zijn beste nummer ooit. Pff, Shame on the night knalde er ook wel weer heerlijk uit!

Zo, terug naar de zaterdag van een vijftiger, boodschappen doen. Maar wel met een brede glimlach: If your circle stays unbroken, than you're a lucky man!!

Nette debuutplaat , maar geen meesterwerk .

Niet één dikrif op deze plaat of de meeste Dio albums.

Zo is Caught in the Middle een hele mooie track maar dat gitaar dingetje wat ze daar doen:

Nauwelijks bijzonder te noemen.

Wat dit ons leert, een daadwerkelijk vettig corpulente dikrif zeker geen vanzelfsprekend gegeven voor een ieder die wat power chords aan elkaar kan vlechten en voor het vormen van een wrede track eigenlijk nog niet eens noodzakelijk.

Wel smakelijk.

Het debuut van Dio na zijn vertrek uit Sabbath. Het songmateriaal is prima te noemen. Een uitstekende opener gevolgd door het iconische titelnummer, wat blijft dit toch een tijdloze song. Gypsy is ook al zo'n klasbak. Caught In the Middle vormt een van de meest toegankelijke songs op de schijf, maar steekt prima in elkaar. Don't Talk to Strangers lijkt een ballad te vormen maar schijn bedriegt. Straight to the Heart onderscheidt zich vanuit stilistisch oogpunt niet eens zo erg van het andere materiaal op het album maar Dio trekt het geheel naar zich toe, de wijze waarop hij het refrein in je gezicht spuugt is heerlijk. Rainbow in the Dark (verwijzing naar Blackmore?) heeft een swingende groove en vormt alweer een topper. Invisible en Shame on the Night doen mij weer wat minder, hoewel het zeker geen slechte nummers zijn. Zo debuteer je dus als je een eigen band vormt moet Dio hebben gedacht, zelf de koers kunnen bepalen zonder inmenging van een Iommi of Blackmore. Het levert een prima eerste worp op.

Prima album inderdaad al vind ik de opvolger net een fractie beter.

Na het herbeluisteren van Angry Machines toch maar weer even de hele keten langs, denk ik. Holy Diver verdient eigenlijk meer lof dan ik de plaat doorgaans geef. Ja, sommige klassiekers op dit album zijn dood gedraaid, maar ze zijn wel degelijk klassiekers en nummers als 'Don't Talk To Strangers' of 'Straight Through the Heart' blijven toch steengoed na al die jaren. De karakteristieke midtempo agressie is hier al enorm goed aanwezig, nog bijgestaan met wat mystieke intro's, ongetwijfeld invloeden uit Dio's tijd bij Rainbow, en een aantal trage, loodzware riffs, waar Dio ongetwijfeld Black Sabbath aan te danken heeft. Veel mensen prijzen altijd het spel van Vivian Campbell, en hij speelt hier uiteraard prima, maar de drumstijl van Vinny Appice is wat mij betreft nog altijd een van de smaakmakers in de karakteristieke sound van de band.
Toe, halfje erbij.

Ik doe mee, The_CrY. Het is voor veel albums van Dio een tijdje geleden dat ik ze voor het laatst heb gehoord.
Bij Holy Diver heb ik drie en een halve ster staan, en dat blijft zo. Dit album heeft me, ondanks zijn status als klassieker, nooit helemaal overtuigd.
Ja, er staan goede nummers op (Stand Up and Shout, Holy Diver, Don't Talk to Strangers en Shame On The Night), maar naast de Rainbow- en Sabbathalbums waaraan Dio meewerkte, verbleekt het materiaal hier. Dio mist hier een gitarist met het ego van Blackmore of Iommi om hem naar grotere hoogten te stuwen.
Daarnaast vind ik het geluid van de plaat zo iel, zo dun overkomen. Weinig gitaar voor een metalplaat, maar misschien een goede manier om een breder publiek te bereiken.

Na zijn vertrek uit Sabbath gaat Dio verder onder eigen naam, Holy Diver vormt een fijn debuut waarbij Ronnie zijn stembanden in opener Stand Up and Shout al redelijk oprekt. Een korte en venijnige song om de plaat mee te starten. Het titelnummer is een topper en vormt een van de beste songs uit het oeuvre van de beste man. Gypsy behoudt het niveau van zijn twee voorgangers. Caught In the Middle is wat luchtiger van aard maar kent weer een heerlijke zanglijn. Het overige songmateriaal haalt ook een dikke voldoende en Dio bewijst met zijn eerste soloplaat prima op eigen benen te kunnen staan. Geen slecht nummer te vinden op dit album, Dio weet zich daarnaast (dat zou later in zijn carriere ook blijken) ook te omringen met uitstekende (sessie) muzikanten. Het enige wat ontbreekt is de heavy sound maar dat zou hij later goedmaken met enkele andere worpen.

Tussenstand:

1. Holy Diver

dio live met deze cd toen gezien goede zanger bij black sabbath en toen met zijn eigen groep maar toch kan ik er maar twee van zijn beste uitkiezen en dat is natuurlijk holly diver en the last in line. denk niet dat er betere zijn geweest dan deze? was denk ik ook de eerste maal dat we het duivels tekenen leerde kenen holly diver en don't talk to strangers zal ongeveer het beste zijn

Dio live gezien in de Jaap Edenhal met in het voorprogramma....Queensryche...wat een avond!!!!!!!!!
Vivian Campbell was een schot in de roos, top gitarist!

Ik ken uiteraard Dio van Black Sabbath's Heaven and Hell. Net een paar stukjes van deze plaat aan het checken ...... man wat klinkt dit goed. Ik ga deze plaat zeker eens aanschaffen.

Voila ! Net gekocht. Een knap hardrock plaatje. Wat was Dio toch een geweldig goeie zanger met de nodige power.

Ons Dio gaat op zichzelf en wat een genoegen is het om de man te horen zingen. Zijn stem stuwt deze plaat boven het gemiddelde. Het helpt dat Holy Diver en Rainbow in the Dark absolute krakers zijn, komen met gemak in de top 10 van 1983.
Verder zijn Gypsy en de opener erg lekkere tracks. Erg benieuwd naar de opvolger.

Dio zijn eerste solo plaat, en wat voor een. Hoewel ik the last in line en sacred heart ook prima te pruimen vind, steek deze er toch wel dik boven uit. Staat voor mij geen verkeerd nummer op. En dit album is uitgeroeid tot en ware metal klassieker. Holy Diver en rainbow in the dark hoor je standaard voorbij komen op en metal feestje of concert. En rest van het album doet er voor mij niet minder onder. Wat had ik graag deze man en keer live gezien

Niet echt een metalfan, maar wat is dit 'n godsgruwelijk lekker album. Simpele rechttoe rechtaan hardrock, maar alles klopt hier en ondanks, of misschien wel dankzij dat geen enkel onderdeel, zowel zang, gitaarwerk of drums er werkelijk uitspringt is het totaalgeluid verbluffend.

de opvolger vind ik zelf nog beter

25 mei 1983 verscheen Holy Diver, zo herinneren Wikipedia en riesj68 mij. Een woensdag. Na het eindexamen was ik inmiddels druk met een zomervakantiebaantje in de Grote Stad, in afwachting van de uitslag. Ik herinner me zonnig weer, niet te heet. De releasedatum van Dio’s langverwachte debuut was bekend, dus uit het werk (17.00 uur) fietste ik naar dé platenzaak in het centrum. Als ik het goed heb, waren er nog maar twee exemplaren in de winkel aanwezig en hoorde ik de eigenaar zeggen dat ze als warme broodjes verkochten.
Een half uur naar huis fietsen, waar het gezin aan tafel ging. Daarna onmiddelijk naar boven, om de elpee haastig op mijn draaitafel te leggen; mijn eerste draaitafel, want dat vakantiebaantje diende om een veel grotere installatie te gaan kopen…

Spoedig klonken daar de knarsende gitaren van de mij onbekende Vivian Campbell, over wie de pers in aanloop naar dit album had geschreven. Superleuk vond ik ook dat Dio op dit album werd herenigd met bassist Jimmy Bain, degene die op dat klassieke album Rising van Rainbow was te horen. De hoekige maar inmiddels herkenbare drumstijl van Vinny Appice knalde mijn speakers uit.
Lang verhaal kort: alhoewel ik aanvankelijk moest wennen aan de productie (die was meer demo-achtig (??) dan op de albums die Dio met Rainbow en Black Sabbath maakte) werd ik volledig omver geblazen. Sterke songs, heerlijk gitaarwerk en Dio die nog eens extra “roarrrr” uit zijn toch al niet misselijke stembanden haalde. Hij was en bleef de beste (hard)rockzanger ter wereld.

De plaat is de jaren erna ontelbare malen gedraaid. Eens tijdens een onweer. Flits. Dreun. Direct daarop kwam Rainbow in the Dark voorbij met de woorden: "When I see lightning…" Mágisch vond ik het, het popachtige intro van het liedje paste er wonderwel bij.
De spaarzame toetsen (door Dio en Bain bespeeld) klinken met de oren van nu wel erg jaren ’80, maar vanaf de eerste tonen is duidelijk waar de band Dio voor stond: intense metal met metaforische teksten. Gelaagde muziek, waarin je bij vaker draaien weer nieuwe zaken ontdekte, óf je bleef afvragen wat Dio toch met bepaalde zinsneden bedoelde.
Een interview in Oor maakte veel duidelijk. Hij was heel nerveus geweest bij dit debuut onder eigen naam: hoe zou het worden ontvangen? Hij vergeleek het met het kleine Nederland, dat wordt gesteund door grote landen als het Verenigd Koninkrijk, maar op zeker moment alleen moet optreden. Hij besefte nog niet hoe tallozen, zoals ik, hem in hun hart hadden gesloten.
“If your circle stays unbroken, then you’re a lucky man. ‘cause it never never never has for me.” De cirkel staat voor het volmaakte geluk, vertelde hij in datzelfde interview. Aha, nu snapte ik de tekst beter...
Recent ontdekte ik nog eens een extra laag: vlogger Doug Helvering analyseert niet alleen de muziek van de titelsong, maar heeft ook een interessant verhaal over de tekst en de hoes.

Nadat ik afgelopen Kerst met veel plezier de biografie van Dio heb gelezen, hoop ik woensdag de docufilm Dio: Dreamers Never Die te gaan zien, eenmalig in de bios geprogrammeerd. Deze gaat verder dan 1986, waar het boek gedwongen door Dio’s ziekbed eindigde.
Ben ook aan het twijfelen: dit jaar verscheen een speciale editie van dit album, op vinyl en als 4cd met onder andere een nieuwe mix. De ene track die hiervan korte tijd op streaming stond, vond ik verrassend fris klinken. Maar een dikke 90 euro is wel belachelijk veel geld…

Bovendien heb ik de cd-versie (2005) met na afloop een interessant interview met Dio over de totstandkoming van het banddebuut. De muziek bleef onverminderd lekker. Regelmatig komt ie langs, altijd tot groot plezier van deze jongen. Het refrein van Caught in the Middle bijvoorbeeld, hoe intens is dit!

Iemand hier de Holy Diver 2022 Joe Barresi Remix al gehoord? Sommige nummers schijnen een stukje langer te duren. Invisible een extra solo. Wel interessant om eens te horen maar ik ga er niet een nieuw exemplaar voor aanschaffen.

Ja, beste versie van dit album die ik ken. Je weet bijna niet wat je overkomt als het album begint met Stand Up And Shout, alsof het dit jaar is opgenomen. De gitaren staan meer op de voorgrond, de bass is beter te horen en de solo's vliegen je om de oren. Verder geen fade-outs op deze versie, dus het originele einde.

Alleen wel peperduur en in gelimiteerde uitgave.

Tijdsduur original:
Stand Up and Shout (3:16)
Holy Diver (5:50)
Gypsy (3:34)
Caught in the Middle (4:12)
Don't Talk to Strangers (4:51)
Straight Through the Heart (4:30)
Invisible (5:21)
Rainbow in the Dark (4:13)
Shame on the Night (5:16)

Tijdsduur Joe's mix:
Stand Up and Shout (3:19)
Holy Diver (6:10)
Gypsy (3:52)
Caught in the Middle (4:51)
Don't Talk to Strangers (4:54)
Straight Through the Heart (4:47)
Invisible (6:15)
Rainbow in the Dark (4:32)
Shame on the Night (5:41)

Leuk, heer Von Helsing Wat heb ik getwijfeld over aankoop, de hoge prijs weerhield mij uiteindelijk. Maar nu slaat de twijfel weer toe door je opmerkingen... Bij Nederlandse platenzaken 90 á 100 euro voor de 4-cd box. Oi oi oi.

Ik ben hem nu aan het luisteren. Gevonden op Soulseek (weet niet of ik die informatie mag delen hier, anders verwijder ik het weer). Maar dit scheurt er wel over ja. Iets minder reverb en je hoort daardoor meer details. Dio's stem stond eigenlijk iets te hard in de originele mix besef ik me nu. Je hoort nu echt een band, alsof ze zo in je woonkamer staan te spelen. En erg leuk dat je nu eindelijk eens hoort hoe de nummers eindigen. Onbegrijpelijk dat ze voor fade-outs hebben gekozen. Een nummer als Invisible voelt nu veel meer "af". Echt geniaal hoe er naar een climax wordt toegewerkt

84,99

DIO - HOLY DIVER - Sounds Recordshop Venlo - sounds-venlo.nl