Sweet - Isolation Boulevard (2020)

Heruitgaven/herbewerkingen van hits van een band die nog maar uit 1 oorspronkelijk lid bestaat? Namelijk hij met de pruik met de hele lange witte haren.

Jongens, als er over muzikale talenten wordt beschikt en je bent een oudere jongere band, wat let je om dan eens met nieuw werk te komen in plaats van constant jaren '70 werk te herkauwen, als ik die titels zo eens zie?
Brevet van onvermogen.

Ze hebben een aantal jaar geleden een nieuw album uitgebracht (behoorlijk zwak overigens) en ze maken geen nieuwe muziek meer omdat het toch niet verkoopt. Niemand zit nog te wachten op nieuwe muziek van hen. Ze treden al jaren en jaren op met de oude nummers en dat is wat mensen willen horen. Overigens kun je, als je van het oude werk houdt, gerust een concert van hen bezoeken, altijd een feestje.

Bassist Steve Priest is ook niet meer en die had voor kort zijn eigen versie van Sweet in thuishonk Amerika.
Priest mocht zoals contractueel vastgelegd niet in Europa optreden en Andy Scott's Sweet niet in de USA.
Het zegt al genoeg over hoe het de band is vergaan na al die tijd.
Het goud v. oud circuit is de redding geweest voor Sweet, want deze ooit legendarische glamrock band speelt al decennia artistiek geen rol van betekenis meer.

Herkauwen van oud materiaal zoals hier is in mijn ogen zelden een verbetering. En nadien naar mijn weten heeft geen enkele Sweet line-up de originele kunnen overtreffen.

Wel een geweldige hoesfoto overigens, daar is over nagedacht.

Een best-off album door een coverband. Zo klinkt het!

Het klinkt allemaal wat sneu, en de hoes is van een kwaliteit, die vind je over een half jaar in zo'n mand met koopjes in een tankstation aan de snelweg. Je zult maar fan zijn....

Mee eens. Wel een bijzonder vaardige coverband, maar dan nog: het klinkt inderdaad als een coverband.

Ik snap ook niet zo goed wat ik met dit album moet. Het zijn bekende nummers van (The) Sweet die opnieuw zijn opgenomen door de huidige bezetting. De nummers worden verder niet in een nieuw jasje gestoken: het zijn 1-op-1-kopieën van de originele versies.

De mannen doen het echt totaal niet slecht en kunnen prima spelen en zingen, maar kom op.. als het toch exact dezelfde versies zijn van dezelfde band, dan ga je als fan / luisteraar toch altijd voor de originele varianten?

Uiteindelijk is het echt niet zo slecht als de hoes of de vooroordelen doen vermoeden, maar ik zal het album zeker nooit nogmaals beluisteren. Dan ga ik gewoon voor de originele uitvoeringen van deze nummers.

Geen idee hoe de muziek klinkt maar alvast 3* voor de masterlijke cover-art. ❤️

Het enige bandlid uit de jaren '70 Andy Scott heeft sinds 2019 een aantal nieuwe bandleden om zich heen. Na een paar maanden met hen te hebben gespeeld brak de coronapandemie uit. Vervolgens kreeg de man een recidive van kanker en stierf oerlid Steve Priest.
Hij wilde met de 'nieuwe' band toch nog iets opnemen en omdat een liveplaat niet kon is deze als alternatief verschenen.
Re-recordings van oud werk zijn nooit verbeteringen en ook deze is dat niet. Ik vind de versie van de meeste nummers wel prevaleren boven twee eerdere platen met re-recordings, dus ben het niet eens met een brevet van onvermogen.
En deze plaat zul je zeker niet bij een tankstation tegenkomen...

brownie65 schreef:



Routiers Nunspeet dan?

Nog niemand die gerept heeft over het feit dat de zanger op dit album niemand minder dan Paul Manzi is? Waarom hij het prestigieuze Arena heeft ingeruild voor dit overstelpende sentimentele geraas uit 1870 mag een compleet raadsel zijn maar de ouwe meuk heeft hiermee wel een flinke schop onder de kont gekregen. Wat een succes!!