Nick Cave & Warren Ellis - Carnage (2021)

Oh, maar dat begrijp ik ook helemaal hoor. Saai vind ik ze allerminst, maar Skeleton Tree en Ghosteen zijn zeker geen platen die ik zomaar opzet. Daar moet ik echt een speciaal moment voor nemen. Dat het niet naar ieders smaak zal zijn, is bij zulke bijzondere en indringende werken ook eigenlijk onvermijdelijk en helemaal niet erg. Wat ik alleen niet begrijp is waarom iemand zo'n reactie meermaals plaatst bij een plaat die hij nooit gehoord hebt. Luister dit album dan en reageer daarop. Mocht devil-hunt dan nog steeds van mening zijn dat het van hetzelfde laken een pak is, zou me dat verbazen, maar dan voegt het tenminste nog iets toe. Nu blijft het toch een beetje speculeren op basis van... ja, op basis van wat eigenlijk?

Op Ghosteen was ome Nick me wat kwijt, ik vond hem daar wat doorgeschoten in zijn guru-Nick-heid (ook de reden waarom ik zijn blog theredhandfiles maar met een half oog volg). Nu ja, op Carnage klinkt het ook wel af en toe alsof Nick op het punt staat een mis voor te dragen voor 12 volgelingen en een groep tollenaars en melaatsen, maar ik hoor tenminste wel weer goede, soms zelfs ontroerende, liedjes. Miste ik wat op de te zweverige voorganger. Carnage is dan weer net de juiste dosis zweverigheid voor mij. Snapt u?

@Kaasgaaf: Op basis van.... het volledige oeuvre van Cave dat hij in huis heeft, zo lijkt het. Ik heb geen idee hoor. Ik wilde alleen maar zeggen dat die twee vorige platen mij ook wat te zwaarmoedig waren. Maar vooral: dat ik liever niet bij de vissen slaap.

Haha, inderdaad wel zo verstandig. En uiteraard staat het iedereen vrij om hier vrijelijk te associeren en te anticiperen op hoe een plaat zou kunnen klinken, zeker als een plaat nog niet uit is kan dat behoorlijk interessant zijn. Maar als die plaat er dan eenmaal is, kan het toch beter gewoon lekker daarover gaan. Het mooie van een artiest als Cave is dat die man zich altijd blijft ontwikkelen, dus om er dan zo vanuit te gaan dat een nieuwe plaat wel in het verlengde van z'n voorgangers zal liggen - wat hier dus duidelijk niet zo is, maar ja, dan moet je hem wel eerst horen - lijkt me wat merkwaardig. Maar goed, ik reageerde bij nader inzien onnodig geprikkeld, dat had nou ook weer niet gehoeven. Het is nu eenmaal zo dat ik Carnage een beest van een plaat vind die z'n eigen discussie meer dan verdient en het dan dus niet de hele tijd over die vorige twee hoeft te gaan, behalve dan hoogstens om Carnage mee te vergelijken/in perspectief te plaatsen. Anders krijg je de visjes aan het dansen.

Opgegroeid met Murder Ballads en de albums daarvoor. Deze pakt mij nog niet helemaal. Ik denk dat ik wel mee kan gaan met een eerdere opmerking. Nick is hier heel goed in, maar of dat iedere keer opnieuw tot een uitdagende zit uitkomt, dat denk ik in dit geval niet.

Nick Cave is voor mij altijd: gaan zitten en luisteren naar de plaat. Waarbij veel muziek altijd op de achtergrond draait is dit bij Nick Cave voor mij onmogelijk. De composities verdienen het om goed beluisterd te worden.

Het eerste deel is inderdaad sterk en overall is het nergens te langdradig, maar verder dan een 4.0 zal het album voor mij niet komen. Nick grijpt je normaliter bij de strot en dat mis ik op deze plaat.

Uitschieters: Hand Of God en Carnage

Na vijf luisterbeurten heeft Nick Cave het toch weer voor elkaar bij me. Prachtig album. Duister en bij vlagen dreigend maar zo hoor ik muziek en vooral Nick Cave het liefst. Juist in die sombere en donkere toon schuilt troost.

Beste album van 2021 totnogtoe

Een soundtrack, zonder film, maar zo beeldend dat je geen beeld nodig hebt.

De titel geeft aan waar de teksten over gaan, maar het heeft niet dat loodzware van de vorige twee albums. Het is weer even verhalend als ‘Push the Sky Away’. Ik denk dat je bij dit album mag zeggen dat het Warren Ellis, met Nick Cave is, de muziek vraagt de aandacht.

Ik kan dit waarderen, ik hou van visuele muziek.

Ik ben al zo´n 2 jaar Cave moe, is mij teveel in het nieuws en op de plaat,
Heb veel vanaf zijn 1e band Boys Next Door dus is het niet zo dat ik Nick niet dig.
Ghosteen vind ik niks, die live plaat dat ken ik nu wel, deze zal ik als ik de reviews lees toch maar eens goed luisteren

Ik heb m uitgezet bij White Elephant, wtf is dat dan? Dit lijkt nergens op, Veel te over de top. Is zijn goed rechte, mss moet ie een x met iemand gaan werken als Ellis. Bel Mick Harvey weer een x op Nick.

Geen The Bad Seeds meer in de credits. Heeft Warren Ellis dan iedereen uit het warme nest weten te drukken? Of toch gewoon de consequentie van corona?

Bij de eerste beluistering sloeg dit album in als een bom. Ik vond 'Ghosteen' al indrukwekkend, maar daar is Carnage nog de overtreffende trap van. Het is een album dat op diverse lagen direct doordrong. Muzikaal raakt het me volkomen. Spiritueel drong het tot me door dat samen met de studio voorganger Nick Cave kerkmuziek maakt voor een geseculariseerde samenleving. De muziek is doordrongen van religie, waar die niet meer aanwezig is. Filosofisch omdat Carnage me op diepere gedachten bracht over de zin van alles, maar ik me ook realiseerde dat Nick Cave op zoek is geweest naar antwoorden, maar die in de chaos die een leven is, niet bestaan. Zijn kind is dood, door een achtelijk toeval en dat is wat het is. Hoe zwaar dat ook is.

Wel komt het mij voor dat het diepste dal voorbij is. Op Carnage staan stukken die lichter zijn, die voorbij de diepste tragiek kijken, die vooruit zien. (Die deels met de hele band gemaakt hadden kunnen worden.) Dat maakt dit album ook zo boeiend om naar te luisteren.

Als late Nick Cave fan, pas bij 'Push The Sky Away' kwam ik er bij, dacht ik met 'Ghosteen' de top bereikt te hebben. Een loodzwaar album, waar ik beslist niet altijd naar kan luisteren, maar wel steeds op terug grijp. En toen kwam Carnage. Natuurlijk, ik zit nu op een beperkt aantal luisterbeurten, maar wat ik wel weet, is dat ik bij wijze van spreke, als dat in mei weer kan en mag, voor de deur van mijn platenzaak ga liggen om de LP aan te schaffen.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

'what doesn't kill you just makes you crazier'
Prachtig einde en dikke middelvinger naar de obligate tekst

Dat tweede, blijkt uit een recent interview met Cave in Kopenhagen. De Bad Seeds wonen her en der in de wereld en met de hele groep opnemen is moeilijk nu. Dan maar met z'n tweetjes.

Vind het best, deze klinkt zelfs een stuk 'voller' dan de vorige platen (waarmee ik geen waardeoordeel wil geven).

De productie op Lavender Fields is waanzinnig sterk trouwens. Je moet dat eens op volume max zetten. Beestige vibe heeft dat nummer. Zweven.

We won't get to anywhere, darling
Anytime this year

Oorstrelend is dit kersverse muzikale hoogstandje van Cave en Ellis. Na het matte Ghosteen dat Cave met zijn volledige begeleidingsband Bad Seeds eind vorig jaar afleverde mag je hopen dat het tweetal na 2021 zal doorpakken in deze nieuw ingeslagen muzikale weg. Heerlijk!

In tegenstelling tot veel anderen vind ik Ghosteen een absoluut hoogtepunt in het oeuvre van Nick Cave. Ook deze Carnage mag er weer wezen. Stuk voor stuk prachtige composities. Heeft wel een aantal luisterbeurten nodig. Dacht altijd dat No More Shall We Part niet te overtreffen zou zijn. Wel dus.

Thierry Baudet heeft 'Lavender Fields' wel echt voor me verpest, maar op dat nummer en het eveneens nogal saaie 'Shattered Ground' na hoor ik een Cave die eindelijk weer eens z'n best doet. Ik heb hem het gemakzuchtige Ghosteen bij dezen vergeven.

De wind is gaan liggen rond carnage, dus aangeschaft op vinyl uiteraard, zijn vorige plaat heeft mij nooit gepakt, ik vreesde het ergste met de aanschaf van Carnage, Nick Cave, de hogepriester, de plaat staarde me aan in mijn favoriete vinyl winkeltje, en voordat ik het wist stond mijn vriendin deze af te rekenen, cadeautje.
Paar keer gedraaid, wat een plaat, wat een diepgang, wat een sfeer, duister donker maar de hemelpoorten staan tegelijkertijd uitnodigend open, een gedragen plaat, met een twinkeling, muzikaal mooi omlijst door muzikale partner Warren Ellis.

Gisteren het concert in Carré Amsterdam mogen bijwonen. Cave en Ellis gedreven zoals altijd zou ik willen zeggen. Genoten met volle teugen, kende de cd nog niet, maar wat een optreden, wat een passie waardoor er een kruisbestuiving tussen publiek en Cave/Ellis plaatsvond waardoor mijn waardering voor Nick alleen nog maar groter geworden is. Bijna 2,5 uur concert, inclusief 3x toegift! Nick Cave sprak zijn waardering uit aan het publiek omdat we na Corona toch maar weer moesten leren...publiek te zijn. Wat een topper.

Ik had kaarten voor het Ziggo Dome optreden dat gecanceld werd en had geen zin om het voor Carré te proberen (want natuurlijk geen doorkomen aan). Zag nu wel wat beelden van mensen die ik ken en die front row zaten en toen zag ik die band met zangeressen en kreeg ik enorme spijt. Kan me voorstellen dat dat optreden dit album een boost geeft.

Kom er net vandaan en dat is precies wat deze avond deed: dit album een enorme boost geven, en het ook plaatsen in relatie tot zijn eerdere werk. Gedreven, duister, opbeurend, krachtig. Zo had ik hem nog niet eerder gezien. Goed ook dat hij ouder werk tot een minimum beperkte.

Man, wat is de pacing van dit album toch perfect. De opbouw naar de meer intense stukken in het midden met een prachtstuk aan het eind. Qua albumbeleving verreweg mijn hoogtepunt van het jaar!

Na Skeleton Tree en Push the Sky Away daarvoor (hoe prachtig ook allebei) en het eerste deel van Ghosteen wat ik destijds beluisterde bij het uitkomen (verder nooit helemaal beluisterd) was ik even klaar met de zachtere, verhalende Cave. De 'dode zoon' albums noemde ik de laatste 2 en ik had er niet echt trek in (hoe disrespectvol dat ook moge klinken) aERodynamIC zou zeggen 'teveel kingdoms of heavens' en rightly so Ik had een stil hoopje op meer iets als Abbatoir Blues/The Lyre of Orpheus. Ook veel rustige prachtsongs, maar ook songs met wat meer pit.

Dat uiteindelijk achterwege gelaten hebbende heb ik zowel Ghosteen als Carnage afgelopen weken gebrand en er als eerste voor gekozen om Carnage te gaan beluisteren, daar even de tijd voor te nemen. Komende weken volgt Ghosteen nog.

En hoe 'wrong' was ik , had ik ze maar gewoon meteen beluisterd Nu is dit album natuurlijk ook geen dode zoon album. Het is over het algemeen vrij rustig. Waarschijnlijk verwachtte ik teveel Skeleton 2 en 3, maar ik was even vergeten dat Cave in die zin niet echt aan herhaling doet, elk album is echt uniek.


Hand of God
is wat mij betreft het absolute prijsstuk van het album, alhoewel dit album voor mij 4 parels telt, naast 4 gewoon meer dan goede songs. Welke 4 dat precies zijn zal nog blijken

Nick begint klein en devoot over dat Kingdom in the Sky wat we later nog gaan terug horen. Hand of God wordt gedragen over een heerlijk gruizig klinkende beat. Wat mij betreft symboliseert die beat de current waarover Nick zingt, het kloppende hart van de rivier. De song heeft een onheilspellend sfeertje die me doet denken aan een Water's Edge van Push the Sky Away bv. Enter die zalige strings die vanuit de hemel lijken te komen, Nick met zijn breekbaar en wiebelige voordracht, zich een weg banend naar het midden van de rivier. Het hand of god mantra dat door verschillenden gedurende de song gezongen wordt vind ik een van de mooiste vondsten van de laatste jaren. Dat tesamen met de strings en eerie geluiden vanuit de hoogte zorgt voor een bepaald krachtenveld tussen licht en duister. Alsof we aanwezig zijn bij het dopen van Jezus van Nazareth door Johannes de Doper in de rivier de Jordaan, waarbij God via de strings laat weten: Dit is mijn Zoon in wie ik een welbehagen heb. Het hand of god mantra dan gezongen door degenen die dit mogen aanschouwen als van: behold! Magnifieke song!
5*

Old Time
is wel een favoriet lees ik zo hier een beetje. Een goede song is het zeker, maar niet 1 van mijn 4 topfavorieten. Het piano -en synthwerk is hier mystiek als ijspegels die in een bepaald patroon op de grond vallen. Cave's voordracht doet mij heel erg denken aan die van Simon Bonney van Crime & the City Solution op Six Bells Chime. Die song vind ik een stuk beter nog dan deze. Vanaf halverwege krijgen we wel prachtig cellowerk te horen, met een heuse solo zelfs.
3,75*

Carnage
, de titeltrack, is een mooie en verstilde track. Doet me denken aan songs van Cocteau Twins, ten tijde van Victorialand, die sfeer. Deze had ook wel op een Push the Sky Away gepast of zelfs op Skeleton Tree aan het eind. Een vrij eenvoudig lijkende song, maar wel met veel emotie.
4*

White Elephant
is een track die briljant begint, nog beter wordt, een leuke twist heeft, maar toch een beetje als een nachtkaars uitgaat. Nick is hier in topvorm met zijn spoken word. Halverwege zijn voordracht als het duisterder wordt en hij spreekt over "I'll shoot you in the fucking face" met die strijkers erbij en die jankende gitaar, dat vind ik het beste stuk van de song en had nog wel zo even door mogen gaan. Sowieso is dit een kant wat hij van mij verder mag gaan ontdekken op een nieuw album. De tongue in cheek twist halverwege kan ik op zich waarderen, het feit op zich, maar de kwaliteit ervan kan mij niet heel erg bekoren..desalniettemin een prima song.
4*

Albuquerque
had ook zo op een Skeleton Tree gepast qua atmosfeer. Nick zal wel 100 van dit soort songs geschreven hebben in zijn loopbaan, maar toch elke keer klinkt het net ff anders. Sowieso heeft deze song voor mij een Triffids sfeer, Stolen Property ofzo, en dat is altijd een dikke plus. Deze langzame, verdrietige en longing song komt recht en diep bij mij binnen.
4,5*

Lavender Fields
is een beetje de hoogmis van deze plaat. Het opent muzikaal schitterend met die wiegende strijkers, alsof we intrede doen in een kerk tijdens een bruiloft. Klinkt ook een beetje als een vervolg op Distant Sky. Ook hier weer het terugkerende thema van "a kingdom in the sky", prachtig benadrukt door het bijna fluisterzingende koor.
4,5*

Shattered Ground
doet daar nog een stapje bovenop qua kwaliteit. Wat een prachtsong! Alleen al die duistere synths a la Twin Peaks op de achtergrond, mijn hemel. Daar ga ik al helemaal voor gaas. Nick komt hier wel met zijn beste vocale werk van het album. Hij verliest zichzelf hier heerlijk, vreet de song als het ware op, machtig mooi! Verbluffend ook! Een catharsis, louterend als hij zijn laatste shattered ground eruit kwakt.
4,75*

Balcony Man
is een mooi nummer, maar voor mij een tikje minder dan voorgaande nummers. Qua sfeer doet het me denken aan songs van de 2e helft op The Boatman's Call, dus dat was wel leuk om te horen. Minimalistisch, rustgevend alsof je inderdaad op het balkon zit in de morgenzon. Mooie lyrics, dat zeker. Duidelijk ook een laatste nummer van een album. Ik merk wel dat deze nog steeds groeipotentieel heeft. Prachtige gelaten, bijna wanhopige zang ook wel van Nick.
4,25*

Na twee meesterwerkjes, te weten Push the Sky Away en Skeleton Tree, viel Ghosteen, op de wereld losgelaten in 2019, lelijk tegen. Skeleton Tree was wel reeds een stap in die richting, maar zijn meest recente met The Bad Seeds vond ik bij momenten zo etherisch dat ik oprecht dacht dat Nick ten hemelen was opgestegen, en tegelijk klonk de plaat, op enkele positieve uitzonderingen na, bepaald lamlendig. Toen begin dit jaar een nieuwe plaat werd aangekondigd, zat ik dus niet meteen te popelen. Maar goed, het blijft Nick Cave, natuurlijk.

En, zo blijkt, dit is gewoon een erg goeie plaat geworden! Ditmaal niet met zijn volledige clan, maar meer een samenwerking met zijn goeie vriend Warren Ellis, met wie hij al een hele rist soundtracks in elkaar heeft geknutseld, waaronder The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford en The Road. Qua sfeer heeft dit album ook wel iets filmisch, en lijkt het tegelijkertijd wat meer naar de twee voornoemde meesterwerkjes terug te grijpen. Old Time zou probleemloos een epische scene in een outlaw-film kunnen ondersteunen, bijvoorbeeld. En openings- en prijsnummer Hand of God begint erg elegisch, maar verandert zo plotsklaps van toon dat je aandacht meteen wordt opgeëist, en je jezelf volledig kan geven in het intieme, zweterige feestje-in-mineur dat erop volgt.

Ik wil overigens niet zeggen dat er geen raakpunten met Ghosteen zijn, want die zijn er heus wel. Het klinkt hier echter allemaal veel meer geïnspireerd, de melodieën en harmonieën (achtergrondzangeressen!) kloppen gewoon, ik kan er naar blijven luisteren. Het titelnummer en het wondermooie Lavender Fields zijn daarvan twee goeie voorbeelden. Daarnaast horen we ook de andere kant van het spectrum langskomen, met claustrofobische beklemming, zoals in het eerste deel van White Elephant, waarin Nick een naargeestig klinkende tekst op zijn kenmerkende manier declameert, met de dreigende viool van Ellis op de achtergrond. De omslag iets voorbij halfweg zag ik daardoor niet echt aankomen, maar smaakt me wel!

Carnage is een plaat waarvan je, op basis van de titel, wat meer roering en wildheid zou verwachten, al denk ik dat de schuimbekkende Cave definitief in het verleden rondwaart. Het is een plaat geworden die eerder een pleister dan zout op de wonde is, en het centraal staande "Kingdom in the Sky" lijkt het symbool voor een met zichzelf en het leven terug wat in het reine gekomen Nick Cave. De fraaie bijdragen van Ellis zijn daarbovenop een fikse bonus.

4 sterren

Kort gezegd: kant A is (erg) goed. Kant B is net wat minder, maar kent wel zijn momenten, met name (delen van) Albuquerque en Balcony Man

Ik vind over het geheel juist kant B beter en dan met name oa door Lavender Fields en Shattered Ground.

Maar ik las in jouw review dat je Hand of God juist het absolute prijsstuk vond?

En dat ben ik met je eens.

Klopt, maar Kant A bevat voor mij 1 killersong en kant B 3...

Een meer dynamisch album dan Ghosteen. Wat meer ´dreigende´ stukken ('Hand of God', 'Old Time', 'White Elephant', naast de rustige zalvende Cave tracks die we ook op een Ghosteen veelvuldig hoorden.

Ghosteen had wel klappers in de vorm van 'White Horses' en 'Waiting for You'. Mijn favoriet op dit album komt daar het dichtst in de buurt ('Albuquerque'). Carnage komt wat traag op gang op een of andere manier, omdat 'Hand of God' en 'Old Town' naar mijn idee toch wat minder zijn dan de rest. 'White Elephant' maakte aanvankelijk veel indruk op mij, maar is ingehaald door met name 'Carnage', 'Balcony Man' en vooral dus 'Albuquerque'. Ook 'Lavender Fields' en 'Shattered Ground' zijn groeibriljantjes gebleken.

Al met al is Carnage weer een hele sterke plaat van Cave, misschien nog wel sterker dan Ghosteen, dat met momenten iets te New Age klonk. Hier horen we weer wat meer van de dreigende sfeer van eerdere platen. Het blijft ongelooflijk hoe deze man keer op keer weer urgente en relevante platen blijft afleveren, in hoog tempo.
4*