Na Skeleton Tree en Push the Sky Away daarvoor (hoe prachtig ook allebei) en het eerste deel van Ghosteen wat ik destijds beluisterde bij het uitkomen (verder nooit helemaal beluisterd) was ik even klaar met de zachtere, verhalende Cave. De 'dode zoon' albums noemde ik de laatste 2 en ik had er niet echt trek in (hoe disrespectvol dat ook moge klinken)
aERodynamIC zou zeggen 'teveel kingdoms of heavens' en rightly so

Ik had een stil hoopje op meer iets als Abbatoir Blues/The Lyre of Orpheus. Ook veel rustige prachtsongs, maar ook songs met wat meer pit.
Dat uiteindelijk achterwege gelaten hebbende heb ik zowel Ghosteen als Carnage afgelopen weken gebrand en er als eerste voor gekozen om Carnage te gaan beluisteren, daar even de tijd voor te nemen. Komende weken volgt Ghosteen nog.
En hoe 'wrong' was ik , had ik ze maar gewoon meteen beluisterd

Nu is dit album natuurlijk ook geen dode zoon album. Het is over het algemeen vrij rustig. Waarschijnlijk verwachtte ik teveel Skeleton 2 en 3, maar ik was even vergeten dat Cave in die zin niet echt aan herhaling doet, elk album is echt uniek.
Hand of God
is wat mij betreft het absolute prijsstuk van het album, alhoewel dit album voor mij 4 parels telt, naast 4 gewoon meer dan goede songs. Welke 4 dat precies zijn zal nog blijken
Nick begint klein en devoot over dat Kingdom in the Sky wat we later nog gaan terug horen. Hand of God wordt gedragen over een heerlijk gruizig klinkende beat. Wat mij betreft symboliseert die beat de current waarover Nick zingt, het kloppende hart van de rivier. De song heeft een onheilspellend sfeertje die me doet denken aan een Water's Edge van Push the Sky Away bv. Enter die zalige strings die vanuit de hemel lijken te komen, Nick met zijn breekbaar en wiebelige voordracht, zich een weg banend naar het midden van de rivier. Het hand of god mantra dat door verschillenden gedurende de song gezongen wordt vind ik een van de mooiste vondsten van de laatste jaren. Dat tesamen met de strings en eerie geluiden vanuit de hoogte zorgt voor een bepaald krachtenveld tussen licht en duister. Alsof we aanwezig zijn bij het dopen van Jezus van Nazareth door Johannes de Doper in de rivier de Jordaan, waarbij God via de strings laat weten: Dit is mijn Zoon in wie ik een welbehagen heb. Het hand of god mantra dan gezongen door degenen die dit mogen aanschouwen als van: behold! Magnifieke song!
5*
Old Time
is wel een favoriet lees ik zo hier een beetje. Een goede song is het zeker, maar niet 1 van mijn 4 topfavorieten. Het piano -en synthwerk is hier mystiek als ijspegels die in een bepaald patroon op de grond vallen. Cave's voordracht doet mij heel erg denken aan die van Simon Bonney van Crime & the City Solution op Six Bells Chime. Die song vind ik een stuk beter nog dan deze. Vanaf halverwege krijgen we wel prachtig cellowerk te horen, met een heuse solo zelfs.
3,75*
Carnage
, de titeltrack, is een mooie en verstilde track. Doet me denken aan songs van Cocteau Twins, ten tijde van Victorialand, die sfeer. Deze had ook wel op een Push the Sky Away gepast of zelfs op Skeleton Tree aan het eind. Een vrij eenvoudig lijkende song, maar wel met veel emotie.
4*
White Elephant
is een track die briljant begint, nog beter wordt, een leuke twist heeft, maar toch een beetje als een nachtkaars uitgaat. Nick is hier in topvorm met zijn spoken word. Halverwege zijn voordracht als het duisterder wordt en hij spreekt over "I'll shoot you in the fucking face" met die strijkers erbij en die jankende gitaar, dat vind ik het beste stuk van de song en had nog wel zo even door mogen gaan. Sowieso is dit een kant wat hij van mij verder mag gaan ontdekken op een nieuw album. De tongue in cheek twist halverwege kan ik op zich waarderen, het feit op zich, maar de kwaliteit ervan kan mij niet heel erg bekoren..desalniettemin een prima song.
4*
Albuquerque
had ook zo op een Skeleton Tree gepast qua atmosfeer. Nick zal wel 100 van dit soort songs geschreven hebben in zijn loopbaan, maar toch elke keer klinkt het net ff anders. Sowieso heeft deze song voor mij een Triffids sfeer, Stolen Property ofzo, en dat is altijd een dikke plus. Deze langzame, verdrietige en longing song komt recht en diep bij mij binnen.
4,5*
Lavender Fields
is een beetje de hoogmis van deze plaat. Het opent muzikaal schitterend met die wiegende strijkers, alsof we intrede doen in een kerk tijdens een bruiloft. Klinkt ook een beetje als een vervolg op Distant Sky. Ook hier weer het terugkerende thema van "a kingdom in the sky", prachtig benadrukt door het bijna fluisterzingende koor.
4,5*
Shattered Ground
doet daar nog een stapje bovenop qua kwaliteit. Wat een prachtsong! Alleen al die duistere synths a la Twin Peaks op de achtergrond, mijn hemel. Daar ga ik al helemaal voor gaas. Nick komt hier wel met zijn beste vocale werk van het album. Hij verliest zichzelf hier heerlijk, vreet de song als het ware op, machtig mooi! Verbluffend ook! Een catharsis, louterend als hij zijn laatste shattered ground eruit kwakt.
4,75*
Balcony Man
is een mooi nummer, maar voor mij een tikje minder dan voorgaande nummers. Qua sfeer doet het me denken aan songs van de 2e helft op The Boatman's Call, dus dat was wel leuk om te horen. Minimalistisch, rustgevend alsof je inderdaad op het balkon zit in de morgenzon. Mooie lyrics, dat zeker. Duidelijk ook een laatste nummer van een album. Ik merk wel dat deze nog steeds groeipotentieel heeft. Prachtige gelaten, bijna wanhopige zang ook wel van Nick.
4,25*