menu

Nick Cave & Warren Ellis - Carnage (2021)

mijn stem
3,94 (281)
281 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Goliath

  1. Hand of God (5:16)
  2. Old Time (5:16)
  3. Carnage (4:47)
  4. White Elephant (6:08)
  5. Albuquerque (3:56)
  6. Lavender Fields (4:33)
  7. Shattered Ground (5:34)
  8. Balcony Man (4:30)
totale tijdsduur: 40:00
zoeken in:
avatar van deric raven
4,5
Ik denk dat vooral luigifort en Ponty Mython dat horen....
Dat zijn eigenlijk de enige die dat zo specifiek aangeven.
Voor mij zoals ik beschreven heb gaat het thematisch veel meer over liefde en vriendschap.

Ponty Mython
deric raven schreef:
Ik denk dat vooral luigifort en Ponty Mython dat horen....
Dat zijn eigenlijk de enige die dat zo specifiek aangeven.
Voor mij zoals ik beschreven heb gaat het thematisch veel meer over liefde en vriendschap.


Dat haal ik uit sommige reacties hier, die het toch weer niet kunnen laten de tragedie bij de totstandkoming van deze plaat te betrekken.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
deric raven schreef:
Ik denk dat vooral luigifort en Ponty Mython dat horen....
Dat zijn eigenlijk de enige die dat zo specifiek aangeven.
Voor mij zoals ik beschreven heb gaat het thematisch veel meer over liefde en vriendschap.
Ja, je zal gelijk hebben. In mijn beleving zag ik dit vaker voorbij komen, misschien wel omdat een soortgelijke discussie hier ook bij Idiot Prayer gevoerd werd. Maar misschien waren zij dat daar ook wel. Bij die plaat kan ik het me iets meer voorstellen, door de sobere setting, dat de link met het persoonlijke leed gelegd wordt. Maar ook daar vond ik het toch niet echt van toepassing, want hij speelde voornamelijk oud werk en die hele sobere pianokant van hem is natuurlijk ook vele malen ouder dan zijn verlies. Maar goed, met een beetje goede wil zou je dat nog als de voorlopige afsluiting van een proces (in creatieve zin dan tenminste, want geen mens kan natuurlijk ooit klaar met zoiets zijn) beschouwen en Carnage lijkt me toch een duidelijke stap daar vandaan.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
Ponty Mython schreef:
(quote)


Dat haal ik uit sommige reacties hier, die het toch weer niet kunnen laten de tragedie bij de totstandkoming van deze plaat te betrekken.
Ja precies, jij deelde juist mijn kritiek op die reacties.

Ponty Mython
Kaaasgaaf schreef:
(quote)
Ja precies, jij deelde juist mijn kritiek op die reacties.

Die gebruikers hebben geloof ik niet door dat het alweer bijna 6 jaar geleden is dat dit is gebeurd.

avatar van deric raven
4,5
Ikzelf ervaar dat dus niet, had ook niet gehoopt op een voortzetting daarvan. Veel nieuwe platen zijn tegenwoordig best donker, heeft hoe dan ook te maken met de tijd waarin we leven.
Verder vind ik het een mooi gegeven dat iedereen wat anders er uit haalt.
Voor de een is het hoop, voor mij is het toch wel een beetje teruggrijpen naar de oude sound. Wat Grinderman er doorheen, oldschool The Bad Seeds sfeer. Zelf heb ik minder met het werk vanaf The Boatman's Call, al vind ik Ghosteen wel weer erg sterk en mooi persoonlijk. Qua sound hou ik meer van Henry 's Dream en vooral Let Love In.

Ponty Mython
Een ingetogen Cave kan prachtig zijn, getuige ook een aantal nummers op deze plaat, maar ik hoor 'm toch liever wat uitbundiger. Henry's Dream, Abbatoir Blues/The Lyre of Orpheus, Dig, Lazarus! Dig!!!, de Grinderman platen... Dat soort werk.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
deric raven schreef:
Ikzelf ervaar dat dus niet, had ook niet gehoopt op een voortzetting daarvan. Veel nieuwe platen zijn tegenwoordig best donker, heeft hoe dan ook te maken met de tijd waarin we leven.
Verder vind ik het een mooi gegeven dat iedereen wat anders er uit haalt.
Voor de een is het hoop, voor mij is het toch wel een beetje teruggrijpen naar de oude sound. Wat Grinderman er doorheen, oldschool The Bad Seeds sfeer. Zelf heb ik minder met het werk vanaf The Boatman's Call, al vind ik Ghosteen wel weer erg sterk en mooi persoonlijk. Qua sound hou ik meer van Henry 's Dream en vooral Let Love In.
Dat is ook prachtig, dat iedereen er iets anders uit kan halen. Zo moet het ook blijven. Alleen zo'n term als 'rouwplaat' irriteert me nogal - dat deed het ook al bij de albums waar dat eerder wél betrekking op had - het komt wat al te gemakzuchtig reductionistisch over voor zo'n groots gelaagd artiest als Cave. Ik weet zeker dat iemand die niks zou weten van zijn persoonlijke verhaal maar wel openstaat om door zijn kunsten meegenomen te worden, het daar geen verschil voor zou maken. Het overstijgt dat autobiografische immers volledig (al komt het er onvermijdelijk uit voort), en gelukkig maar. En verder zal iedereen natuurlijk zo zijn of haar voorkeuren in dat gigantische oeuvre hebben, dat staat buiten kijf en is ook alleen maar mooi. Ik hou van al zijn periodes, maar misschien nog wel het meest van zijn huidige. Zo bijzonder dat dat kan bij een artiest die al decennialang volledig zijn eigen weg volgt.

avatar van deric raven
4,5
Ik vooral nog net daarvoor, Henry' s Dream hoort wel in het rijtje thuis. Maar dus nog meer Let Love In en oerversies van nummers als Tupelo, The Carny en The Mercy Seat. Voor ieder een eigen stukje Nick Cave.

avatar van mattman
5,0
Ponty Mython schreef:
Een ingetogen Cave kan prachtig zijn, getuige ook een aantal nummers op deze plaat, maar ik hoor 'm toch liever wat uitbundiger. Henry's Dream, Abbatoir Blues/The Lyre of Orpheus, Dig, Lazarus! Dig!!!, de Grinderman platen... Dat soort werk.


Ik vind Dig Lazarus Dig dan weer een mindere van hem. Niet slecht natuurlijk want Cave heeft nog nooit iets belabberds gemaakt vind ik, maar wel een klein dipje.

Daarna maakte hij een comeback van jewelste met 3 albums die hoogtepunten in zijn werk zijn geworden. PTSA legde de lat zelfs hoger en daar is hij sindsdien niet meer onder gedoken.

Halfje bij voor deze trouwens.

avatar van Cor
4,5
Cor
Nick Cave, geweldenaar. De eerste inferieure plaat moet hij nog steeds maken, terwijl hij al in zijn vijfde decenniumn actief is (reken ik The Bithday Party periode niet eens mee). Ondanks al die verschillende stijlen en variaties is er wel één constante in de muzikale ontwikkeling van Cave en zijn kompanen: exploreren. Cave graaft en grasduint verder in alle uithoeken van het muzikale universum, waardoor zijn muziek zich heel organisch blijft ontwikkelen. Daarbij herken ik omschrijvingen die hier op de site gebezigd worden, zoals 'breed palet aan emoties' en 'overstijgt alle stijlen en conventies'. Dat laten Cave en Ellis hier ook weer horen. Het is nieuw en toch vertrouwd, agressief en toch teder, wreed en toch humoristisch en ga zo maar door. Kunstenaar!

avatar van Lighthouse
5,0
En nu pas knalt de ongelofelijke schoonheid van Shattered Ground in m'n gezicht. Van minst naar meest geliefde nummer op het album voor mij.

avatar van devel-hunt
5,0
Toch even een puntje, Nick Cave heeft hetzelfde wat Bob Dylan heeft, alles wat hij maakt wordt totaal kritiekloos door fans en pers binnengehaald, alsof artiesten van dat kaliber op een gegeven moment boven alle kritieken uit zijn gestegen, of sla ik nu door in mijn observaties? Wat natuurlijk ook kan.
Ik ken de plaat nog niet, maar ga deze wel kopen, heb immers alles in huis van Cave, maar vond de laatste 2 platen mooi maar loodzwaar en soms ook wat saai en bloedserieus aan doen, een soort rouwkaarten op vinyl. Ik mis de agressie en levenslust die hij ooit had.

avatar van Rudi S
4,5
devel-hunt schreef:
Toch even een puntje, Nick Cave heeft hetzelfde wat Bob Dylan heeft, alles wat hij maakt wordt totaal kritiekloos door fans en pers binnengehaald.


Dylan is na de jaren '70 door de pers toch heel erg vaak met de grond gelijk gemaakt, hier op mume bij zijn reguliere albums scoort hij ook nog een stuk of 6 keer lager dan 3 sterren.
Tja voor Nick Cave gaat dat dan weer niet op maar die heeft dan ook nog nooit een minder album gemaakt

avatar van Slowgaze
4,0
Rudi S schreef:
Tja voor Nick Cave gaat dat dan weer niet op maar die heeft dan ook nog nooit een minder album gemaakt

Je hebt 'The Boatman's Call en Ghosteen waren maar gemakzuchtige tegenvallers' verkeerd geschreven, Rudi.

avatar van Rudi S
4,5
Slowgaze schreef:

Je hebt 'The Boatman's Call en Ghosteen waren maar gemakzuchtige tegenvallers' verkeerd geschreven, Rudi.


inderdaad, fanboyalert sowieso vergeten, maar toch The Boatman's Call is mijn favoriet van Cave en hoort ook bij mijn 10 mooiste albums ooit, maar ik blink dan ook niet uit in goede smaak.

avatar van Slowgaze
4,0
Lekker allemaal gezellig 'There is a Kingdom' meezingen op de bejaardenbusreis.

avatar van Rudi S
4,5
Slowgaze schreef:
Lekker allemaal gezellig 'There is a Kingdom' meezingen op de bejaardenbusreis.


staat die ergens online, rot youtube

Krokus
" This morning is amazing and so are you" meezingen in een bus met oude mensen, zou ik geweldig vinden.

avatar van Fathead
4,5
Krokus schreef:
" This morning is amazing and so are you" meezingen in een bus met oude mensen, zou ik geweldig vinden.

Alleszins gezelliger dan "I Shoot You All in the Fucking Face'

avatar van Kaaasgaaf
5,0
devel-hunt schreef:
Toch even een puntje, Nick Cave heeft hetzelfde wat Bob Dylan heeft, alles wat hij maakt wordt totaal kritiekloos door fans en pers binnengehaald, alsof artiesten van dat kaliber op een gegeven moment boven alle kritieken uit zijn gestegen, of sla ik nu door in mijn observaties? Wat natuurlijk ook kan.
Ik ken de plaat nog niet, maar ga deze wel kopen, heb immers alles in huis van Cave, maar vond de laatste 2 platen mooi maar loodzwaar en soms ook wat saai en bloedserieus aan doen, een soort rouwkaarten op vinyl. Ik mis de agressie en levenslust die hij ooit had.
Ha, heb jij deze plaat nou nóg niet beluisterd? Moet je natuurlijk zelf weten, maar het verwondert me dan wel enigszins dat je hier berichten blijft plaatsen, die dus niet over dit album gaan. Zoals eerder gezegd is dit echt een ander soort album dan de twee voorgangers, al zijn er overeenkomsten qua instrumentarium. Ik weet niet of 'levenslust' nou een woord is dat ik snel aan Dhr. Cave zou verbinden, maar deze plaat is aanzienlijk meer naar buiten dan naar binnen gericht, er komen uiteenlopende emoties en sferen voorbij en de humor - die natuurlijk nooit volledig weg was, maar begrijpelijkerwijs wel erg wrang was geworden - is ook helemaal terug. Maar ik zou zeggen: luister en beoordeel het vooral zelf eens.

En zoals Rudi S hierboven al opmerkt: Dylan is in de loop van zijn oeuvre regelmatig door pers en fans vergruisd, zelfs in recentere jaren liepen de meningen nogal uiteen over bijvoorbeeld zijn kerstplaat en zijn Sinatra-platen. Cave zou ik dan denk ik eerder vergelijken met een Waits: wel echt voor de liefhebber, maar met een ijzeren consistentie en daarbinnen toch nog altijd de nodige verrassingen. Alleen is Waits een paar keer radicaal van stijl geswitcht en daar dan consequent bij gebleven, terwijl Cave zich per album gradueel blijft ontwikkelen en daarmee (voor mij althans) nog veel interessanter is.

Ik denk dat Cave - zoals ook blijkt uit de manier waarop hij over zijn eigen werk schrijft en spreekt - een zeer bijzondere balans gevonden heeft tussen het volgen van zijn intuïties en een groot zelfkritisch vermogen. Ik denk dat we daarom, zeker in dit stadium van zijn carrière, geen ondermaatse plaat van hem kunnen verwachten. Het dichtst wat daarbij in de buurt kwam was Nocturama en daar zou menig ander artiest toch een moordje of tien voor plegen. Dus nee, hoe geliefd deze artiest ook is, het betreft niet zomaar domme kritiekloze adoratie, het is werkelijk (elke keer opnieuw) volstrekt verdiend.

avatar van Doc
Doc
Ik vind het zeker niet elke keer opnieuw volstrekt verdiend. Maar dat hoort ook een beetje bij eerder genoemde “ontwikkeling” die Cave heeft doorgemaakt. Dan ontwikkelt het wel eens een kant op die me wat minder aanstaat. Ik vind dat niet zo’n drama. Een paar platen geleden lag het me allemaal wat te zwaar op de maag. Het woord “rouwplaat” mag geloof ik niet meer.... het was me in elk geval te duister. En met die vorige (met de my little pony hoes) wilde het ook niet erg klikken. Deze vind ik dan weer een stuk beter te verteren.

avatar van AbleMable
En daar ben ik het pertinent mee oneens, want of het je nou aanspreekt of niet, elke plaat is vanuit min of meer ‘objectief oogpunt’ simpelweg steeds weer van een bijzonder hoog niveau.


Dat laatste is een mening en geen feit.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
AbleMable schreef:
(quote)


Dat laatste is een mening en geen feit.
Hè wat irritant, ik wilde iets in mijn bericht editten maar nu heb ik hem verwijderd (moet dat soort dingen ook niet op mijn telefoon doen). Hoe dan ook: ik reageerde op devil-hunts opmerking dat Cave boven elke kritiek verheven zou staan, wat ik lees als dat het niet uit zou maken wat hij uitbrengt omdat het toch wel bewierookt wordt (zo’n opmerking die me vooral irriteert, omdat degene die hem maakt zegt deze plaat zelf nog niet gehoord te hebben). Ik wil niet in de eeuwenoude objectief-subjectief/feit-mening-discussie vervallen, maar Doc’s reactie dat Cave zich in een richting heeft ontwikkeld die hem minder ligt, vind ik toch wat te persoonlijk (want logisch dat in zo’n uiteenlopend oeuvre de ene plaat je meer aanspreekt dan de andere) om daarmee te ontkennen dat het niveau nu eenmaal bijzonder hoog ligt. En ik ben van mening dat dat toch echt geen mening is.

avatar van Johnny Marr
4,5
Kaaasgaaf schreef:
Dus nee, hoe geliefd deze artiest ook is, het betreft niet zomaar domme kritiekloze adoratie, het is werkelijk (elke keer opnieuw) volstrekt verdiend.

Dit dus. En de eerste die het nu nog aandurft om één slecht woord uit te spreken over Cave slaapt vannacht bij de vissen.

avatar van Doc
Doc
Ik moet zeggen dat ik devel-hunt's reactie goed kan volgen wanneer hij zegt dat hij bepaalde platen van Cave loodzwaar vindt. En dat die zwaarte het als geheel ook wat saai maakt. Het mist dan wat lucht of "levenslust" zo je wilt (dat laatste is overigens niet iets wat ik in hoge mate van Nick Cave verwacht hoor). Maar dat gevoel / die luisterervaring herken ik wel.

Ik snap best dat het reuze irritant is wanneer iemand een plaat niet luistert maar er wel op reageert. En dan ook nog beweert dat het soms lijkt alsof Nick Cave boven alle kritiek verheven lijkt. Maar heel eerlijk gezegd vind ik het niet eens zo'n reuze-schokkende bewering. Ik ben vrij recent naar een concert van hem geweest in het Concertgebouw waarin hij nummers achter de piano afwisselde met Q en A met het publiek. Heel erg mooi overigens. Maar daar proefde ik ook wel een soort sfeer van verafgoding in de zaal. Tuurlijk... het zat er vol met fans maar toch.

Maar ik haast me snel te zeggen dat ik de man alleen maar briljant vind in al zijn boven alles verheven genialiteit. Dan slaap ik in elk geval niet bij de vissen vannacht.

avatar van Doc
Doc
En met "vrij recent" bedoel ik voor Corona-begrippen.

avatar van Johnny Marr
4,5
Doc schreef:

Maar ik haast me snel te zeggen dat ik de man alleen maar briljant vind in al zijn boven alles verheven genialiteit. Dan slaap ik in elk geval niet bij de vissen vannacht.

Jij hebt het begrepen

Doc schreef:
En met "vrij recent" bedoel ik voor Corona-begrippen.

Daar was ik ook bij! Alweer meer dan een jaar geleden...

avatar van Rudi S
4,5
Doc schreef:


Ik ben vrij recent naar een concert van hem geweest in het Concertgebouw ....

Maar daar proefde ik ook wel een soort sfeer van verafgoding in de zaal. Tuurlijk... het zat er vol met fans maar toch.



Gelukkig maar er zijn een paar dingen hier in Nederland waar je nog enige heilige houvast aan hebt en dat zijn toch onomstotelijk: het Nederlands voetbalelftal, heel Holland bakt, John de Mol en Nick Cave.

avatar van Doc
Doc
Ik ben nooit naar Ruud Gullit geweest in het Concertgebouw of bedoel je dat niet?

Gast
geplaatst: vandaag om 21:50 uur

geplaatst: vandaag om 21:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.