devel-hunt schreef:
Toch even een puntje, Nick Cave heeft hetzelfde wat Bob Dylan heeft, alles wat hij maakt wordt totaal kritiekloos door fans en pers binnengehaald, alsof artiesten van dat kaliber op een gegeven moment boven alle kritieken uit zijn gestegen, of sla ik nu door in mijn observaties? Wat natuurlijk ook kan.
Ik ken de plaat nog niet, maar ga deze wel kopen, heb immers alles in huis van Cave, maar vond de laatste 2 platen mooi maar loodzwaar en soms ook wat saai en bloedserieus aan doen, een soort rouwkaarten op vinyl. Ik mis de agressie en levenslust die hij ooit had.
Ha, heb jij deze plaat nou nóg niet beluisterd? Moet je natuurlijk zelf weten, maar het verwondert me dan wel enigszins dat je hier berichten blijft plaatsen, die dus niet over dit album gaan. Zoals eerder gezegd is dit echt een ander soort album dan de twee voorgangers, al zijn er overeenkomsten qua instrumentarium. Ik weet niet of 'levenslust' nou een woord is dat ik snel aan Dhr. Cave zou verbinden, maar deze plaat is aanzienlijk meer naar buiten dan naar binnen gericht, er komen uiteenlopende emoties en sferen voorbij en de humor - die natuurlijk nooit volledig weg was, maar begrijpelijkerwijs wel erg wrang was geworden - is ook helemaal terug. Maar ik zou zeggen: luister en beoordeel het vooral zelf eens.
En zoals Rudi S hierboven al opmerkt: Dylan is in de loop van zijn oeuvre regelmatig door pers en fans vergruisd, zelfs in recentere jaren liepen de meningen nogal uiteen over bijvoorbeeld zijn kerstplaat en zijn Sinatra-platen. Cave zou ik dan denk ik eerder vergelijken met een Waits: wel echt voor de liefhebber, maar met een ijzeren consistentie en daarbinnen toch nog altijd de nodige verrassingen. Alleen is Waits een paar keer radicaal van stijl geswitcht en daar dan consequent bij gebleven, terwijl Cave zich per album gradueel blijft ontwikkelen en daarmee (voor mij althans) nog veel interessanter is.
Ik denk dat Cave - zoals ook blijkt uit de manier waarop hij over zijn eigen werk schrijft en spreekt - een zeer bijzondere balans gevonden heeft tussen het volgen van zijn intuïties en een groot zelfkritisch vermogen. Ik denk dat we daarom, zeker in dit stadium van zijn carrière, geen ondermaatse plaat van hem kunnen verwachten. Het dichtst wat daarbij in de buurt kwam was
Nocturama en daar zou menig ander artiest toch een moordje of tien voor plegen. Dus nee, hoe geliefd deze artiest ook is, het betreft niet zomaar domme kritiekloze adoratie, het is werkelijk (elke keer opnieuw) volstrekt verdiend.