Queen - A Night at the Opera (1975)

Sweet Lady is wat rommelig inderdaad. Het is wel een originele vondst ( ritme in 3/4), maar het klinkt wat geforceerd in een rocksetting.
Roger Taylor zei er later over dat de componist Brian in dit geval, 3 dingen tegelijk wilde en het moeilijk te begrijpen was wat hij precies wilde.
Roger vind Sweet Lady zijn moeilijkste drumpartij in Queen.
Het stond niet heel lang op de liveset. Ik geloof dat het halverwege 1977 niet meer werd gespeeld.

A Day at the Races kwam later, maar kan mij meer bekoren!

Samen met "Queen II" en "Sheer Heart Attack" het beste wat Queen heeft gemaakt. Alles klopt aan "A Night at the Opera". Ik draai het album altijd in zijn geheel, dus zonder ook maar één nummer over te slaan. En wat een fantastische afsluiter: "God save The Queen". Een Koninklijk album. 5*****

De kracht van jaren 70 album-rock. Je kunt het alleen maar in één ruk (of twee rukken omdat vinyl) uitluisteren.

Voor Queen II en Sheer Heart Attack ga ik met je mee, maar Queen I en Day at the Races gaan bij mij ook nog voor

Ben deze toch meer gaan waarderen. Momenteel vind ik het Queens beste zelfs. Zit 'm er vooral in dat ze hier nergens rekening lijken te houden met de publieke opinie, en echt alles uit de kast halen. Dat deden ze op de voorgangers ook, maar hier doen ze het nog overdadiger en met een betere sound. De schijnbare niemendalletjes zitten daarbij zo belachelijk goed in elkaar, dat het album er niet echt door ontsierd wordt. Een perfect Queen album bestaat niet, maar deze komt wel erg dichtbij.

Het verschilt bij mij nog wel eens welke mijn favoriet is. Het is ook wel eens lastig. Vanaf Queen II is het voorlopig alleen maar top wat de band uit brengt.
Het wisselt bij mij voornamelijk tussen II en Sheer Heart Attack de laatste jaren.
Maar Opera is wellicht hun meest gretige plaat en inderdaad ook een fuck you naar de luisteraars, want het opzichtig van de hak op de tak springen( met name op side 1), had natuurlijk een reden.
" we doen wat we leuk vinden" en dat is een vrij ruim begrip voor Queen in 1975.
Maar uiteraard wel doordacht. Net als je denkt " wat is dat Lazing On A Sunday Afternoon een geinig voor de oorlogs liedje", is het al weer afgelopen en wordt je meegesleurd in de rauwe hardrock van I'm In Love With My Car. En meerdere voorbeelden zijn er op side 1.
De 2e plaatkant is wat donkerder en zwaarder, dus met dit album kun je alle kanten op.
Het is en blijft een merkwaardig album, maar nog altijd top.

Een klassiekertje dat ik eigenlijk alleen maar kon vanwege de bekende hits. Laat ik voor slechts 4 euro op Discogs dit oudje aangekocht hebben in absolute nieuwstaat (Sonopress CD uit 1986) en toen ik deze opzette wat heerlijke prog rock. De nummers die geen hit zijn geweest vind ik zelfs beter dat de grote hits die erop staan. Vooral het aparte piano intro op dit album en May die hier toch wel los kan en mag gaan op zijn gitaar. Na een eerste volledige luisterbeurt krijg dit juweeltje al meteen een score 4,5

Nu nog voor een vriendenprijsje het andere ouder jaren '70 spul van deze band aanschaffen. De jaren '80 albums heb ik al, maar stiekem vind ik hun jaren '70 periode toch wel beter.

PS: nr 5 klinkt wel veel naar liedjes van Bruce Springsteen of Fleedwood Mac.

Score 4,5

Nr.5 had ook van Dolly Parton kunnen zijn.

Dat mocht gelukkig niet zo zijn.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Met een vader als enorm Queen liefhebber heb ik dit album al enorm vaak gehoord. Maar dit was vooral in mijn zeer jonge jeugd. De laatste jaren nog maar sporadisch iets van gehoord.
Die ene grote hit staat natuurlijk op dit album. Nu is de muziek van Queen bij voorbaat al redelijk theatraal, maar op dit album lijkt dat nog met een laagje extra op de figuurlijke boterham te zijn gesmeerd. Aan gekkigheden en verrassende wendingen geen gebrek op dit album. Zelf heb ik Mercury altijd een fascinerend persoon gevonden. Vocaal enorm toereikend en een fantastische stem. Muzikaal is dit album wel vrij stevig. Één van mijn meer favoriete Queen songs staat hier dan ook weer op met You’re My Best Friend. Ook ’39 vind ik mooi net als het ook niet te vergeten Love of My Life.

Wat vind jij als funk/soul-liefhebber van Hot Space vraag ik mij af. Dat is Queen's R&B/Disco-plaat met lekkere funk-songs (ook wat rock, maar minder theatraal). Allemaal een beetje in het verlengde van die andere enorme hit 'Another Ones Bites the Dust'.

Overigens is 'You're My Best Friend' ook mijn lievelingsnummer. Eén van de liefste en ook mooiste songs van de band. Geschreven door de bassist voor zijn vrouw.

Ik heb deze als 7"-single, ingelijst aan de muur (naast 'Somebody to Love', Queen's tribute aan Aretha Franklin).

Wat blijft Love Of My Life toch ongelooflijk mooi. Alleen dat nummer is de aanschaf van dit album al waard!!

W.m.b. echt het magnum opus van Queen en één van de allerbeste albums ooit gemaakt.
Van begin tot eind afwisselend en meeslepend.
Zelden zo verdiend 5 sterren gegeven!

Beluister eens voor de aardigheid van de afgekloven track Bohemian Rhapsody de gedurfde fraaie versie van dat meesterwerk door Grey Delisle op youtube. U zult verbaasd staan...!

Jemig, wat een schizofrene plaat. Eerste helft is totaal niet interessant. Afwisselend wat Beatles van den Aldi en alles behalve noemenswaardige glamrock. En dan verschijnt daar plots The Prophet’s Song, een compositie die juist enorm opvallend is en bij vlagen flink uit de bocht schiet. Daarop volgt het sterke Love of My Life en niet veel later één van de meest memorabele nummers uit de popgeschiedenis.

Hadden ze maar het hele album zo veel lef getoond als op de tweede helft.

Wat is "Beatles van den Aldi"?

En Death On Two Legs vertoont toch enorm veel lef, om maar een song te noemen. Waar was je naar op zoek? Naar meer songs als 'Prophet's Song' en 'Bohemian Rhapsody'? 'Prophet's Song' is wel een beetje een buitencategorie, zo'n jaren 70 heavy metal-song waar Brian May wel vaker mee kwam aanzetten. In dat geval kan ik je zeker 'White Man' van 'A Day at the Races' tippen.

Maar het klopt wel enigszins dat de plaat erg divers is in stijlen. Leuk vind ik dat. Ik zou geen song willen missen van deze plaat. Het past wat mij betreft ook zo lekker bij elkaar.

Ik heb zelf altijd de meeste moeite gehad met 'Sweet Lady', die ik te rommelig vind, en de afsluiter 'God Save the Queen', maar dat was ook wel een beetje een grapje van de band.

Niet om je te willen/moeten overtuigen dat de 1e helft ‘wel met lef’ is gemaakt maar de onderstaande link geeft wat meer inzicht in de opnames. Ik vind vooral de studio info (met het schuivenspel) van Roy Thomas Baker (producer van de plaat) top. En mooi ook om het proces van de ontwikkeling van de nummers zo te kunnen volgen.

The Making of A Night at the Opera - You Tube

Super goed gemaakte kitsch , dat wel. BR is een episch nummer en met nog een paar goede songs kom ik op een voldoende uit....Wel uitstekende muzikanten en met M&M één van de beste front duo's aller tijden....

Naar aanleiding van de link van meneer naar de docu het album vandaag in de auto voor het eerst sinds heel lange tijd weer eens gedraaid (file op de terugweg naar huis...). De diversiteit kon me toch wel weer erg sterk bekoren, halfje erbij!

Queen, de legendarische Britse rockformatie, bracht in 1975 hun vierde studioalbum uit, getiteld A Night at the Opera. Dit meesterwerk werd een van de meest iconische en invloedrijke rockalbums in de muziekgeschiedenis. Het album is een sonische reis door een eclectische mix van muziekstijlen en toont de artistieke veelzijdigheid en virtuositeit van de band.

Van de eerste klanken van Death on Two Legs (Dedicated to...) tot de laatste noten van God Save the Queen presenteert het album een weelderig klanktapijt dat de luisteraar meeneemt op een muzikale odyssee. Het openingsnummer, gekenmerkt door Freddie Mercury's venijnige zang en complexe arrangementen, zet onmiddellijk de toon voor een album dat conventionele rock overstijgt.

Death on Two Legs opent het album met een venijnige uithaal naar een voormalige manager, gedrenkt in scherpe teksten en dynamische melodieën. Dit nummer, een van mijn favorieten, biedt een rijke variëteit aan muzikale elementen, van intense rock tot meer ingetogen passages.

Lazing on a Sunday Afternoon volgt met een speelse, bijna cabareteske toon. Dit nummer heeft voor mij persoonlijk minder impact, hoewel het een charmante afwisseling biedt in het geheel van het album.

I'm in Love with My Car, gezongen door drummer en autoliefhebber Roger Taylor, is een krachtig en ongebruikelijk thematisch nummer. Met zijn ruige vocalen en het brullende gitaarwerk van Brian May, voelt het nummer als een mechanische symfonie.Het is een topstuk, ondanks het wat abrupt eindigende slot dat wellicht meer aandacht had kunnen krijgen.

Een ander hoogtepunt is You're My Best Friend, een pakkend, opbeurend nummer geschreven door bassist John Deacon. De melodieuze baslijnen en harmonieën vormen een perfect contrast met de bombast van de rest van het album, wat bijdraagt aan de dynamische textuur van het geheel. 39 brengt een akoestische en folky sfeer, een dromerig nummer dat verhaalt over ruimte en tijd. Voor een Queen nummer voelt het wat conventioneel aan, hoewel het zeker zijn charme heeft.

Sweet Lady brengt de luisteraar terug naar het hardere rockgeluid met zijn krachtige gitaarpartijen en dynamische ritmes. Het nummer toont de veelzijdigheid van Queen's muzikale palet. Het is voor mij een ander hoogtepunt op het album. Het biedt een krachtige, bijtende rockervaring die de rauwe energie van Queen perfect vastlegt.

Seaside Rendezvous is een luchtig en cabaretachtig nummer, compleet met tapdans en kermisachtige klanken. Het is een perfecte illustratie van Queen's vermogen om diverse muzikale stijlen te omarmen.

The Prophet’s Song is een episch, complex stuk dat qua structuur en intensiteit doet denken aan de opener. Het is een prachtig voorbeeld van de typisch barokke rockstijl van Queen, met gelaagde harmonieën en een meeslepende melodielijn. Brian May's gitaarspel en de meerstemmige zanglijnen creëren een sfeer van epische proporties Het nummer is zowel uitdagend als meeslepend, en laat de technische virtuositeit van de bandleden duidelijk horen.

Love of My Life is een tedere ballad met perfecte zang van Freddie Mercury gewijd aan Mercury's toenmalige vriendin Mary Austin. Hoewel het technisch subliem is, mist het voor mij de vuurige intensiteit die andere nummers op dit album kenmerken.

Met Good Company brengt Brian May een nostalgisch, dixieland-achtig nummer. Het gebruik van de ukelele en de complexe gitaararrangementen creëren een nostalgische sfeer die herinnert aan oude jazzbands. Dit nummer deze raakt mij minder dan andere nummers. Het heeft zijn charme, maar voelt minder uitgesproken aan

En dan, natuurlijk, Bohemian Rhapsody. Dit magnus opus heeft geen introductie nodig; het is een revolutionair stuk dat opera, rock en ballad verenigt in een weergaloze muzikale ervaring. De dramatische overgangen en de briljante vocale prestaties maken het een van de grootste nummers ooit. Ondanks zijn veelvuldige airplay blijft het een monumentaal stuk muziekgeschiedenis met zijn unieke structuur en dramatische opbouw Geen enkel ander nummer illustreert de ongebreidelde creativiteit van Queen beter dan dit.

A Night at the Opera eindigt met God Save the Queen, een instrumentale ode aan de Britse monarchie. Deze afsluiting, met May's majestueuze gitaarinterpretatie van het nationale volkslied, sluit het album op grandioze wijze af en herinnert de luisteraar aan de culturele wortels van de band.

In zijn geheel genomen is A Night at the Opera een tour de force van muzikaal vakmanschap en artistieke visie. Queen slaagde erin om grenzen te verleggen en een album te creëren dat zowel tijdloos als revolutionair is. Het album is een monument van hun talent en een blijvende getuigenis van hun invloed op de muziekgeschiedenis.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Voor de 21e keer staat Bohemian Rhapsody (ik weiger het nummer Bohrap te noemen: het is geen rap, het is een (in mijn ogen) domme afkorting voor deze twee eerbiedwaardige woorden, het klinkt mij te popie-jopie - sorry, ik moest dit even kwijt, persoonlijk dingetje) op nr.1 van de Top 2000..

Als kind had ik zelf niet zoveel met het nummer in 1975. Mooi ja, maar voor mij, als kind, was het teveel muzikale info. Somebody To Love zou mijn nummer 1 zijn in die Top 2000. Maar dat is een ander verhaal.

Ik sta altijd op te kijken dat zoveel mensen in Nederland dit nummer zo waarderen. Ergens zo’n uniek geschreven nummer waar zo veel in zit en blijkbaar toch ook zo commercieel (kan ik dat zo noemen ?). Ik hoor het nummer, denk ik, maar 1 x per jaar en dat is die laatste minuten van het jaar voordat deze overgaat naar het volgende. Soms hoor ik het per ongeluk en dan moet ik mij echt even door die eerste seconden heen werken. Dan roept het even die irritatie op bij het gezongen intro van ‘Oja, dat nummer’. En dan luister ik er niet echt naar, gaat het langs mij heen.

Maar op oudejaarsavond zorgt het die laatste minuten voor verbinding met mijn schoonfamilie en eigen gezin. We staan in een soort maffe kring in de huiskamer en we zingen het lied keihard mee, we doen aan luchtgitaarspel, verdelen de koortjes, sommigen zijn even de rest aan het dirigeren, slaan onze armen om elkaar heen, kijken elkaar aan en we zijn met elkaar verbonden het jaar aan het afsluiten.De champagne wordt ontkurkt en roepen daarna ‘Gelukkig Nieuwjaar’ en zoenen elkaar met champagne in de hand. Een uniek moment samen met een uniek nummer. We houden van elkaar.

Verder (hoe mooi, geniaal, fantastisch gecomponeerd, gezongen, gespeeld het nummer ook is) hoef ik het nummer niet te horen in dat nieuwe jaar wat volgt. Maar ik ben zeer dankbaar dat dit lied gemaakt is.

Bohemian Rhapsody. Het enige poplied dat mijn vader, fervent klassieke muziekliefhebber van met name Bach en Beethoven, graag mocht horen. Oh... en sommige Beatles liedjes. Die kon hij ook wel waarderen. Maar dit nummer vond hij het allermooist.

Ik mag nog steeds graag 'meezingen' op Bohemian Rhapsody.

Herkenbaar, en ineens snap ik waarom dit nummer altijd op één staat, waarschijnlijk ervaren heel veel families in Nederland dit zo...

Apart toch, dat een plaat die je op je elf jarige leeftijd ooit hebt gekregen van de goede Sint, nog steeds fier overeind staat, draai hem niet zoveel meer, maar als ie op staat, ben ik weer dat 11 jarige jochie die vol bravoure deze plaat op zijn minuscule platenspeler met hooguit 10 watt boxjes, afspeelt onder groot volume!! Some things never change!!

Herken de tekst van blaauwtje volledig.

November 1975 ben ik, als 15-jarig jochie, met mijn ouders mee verhuisd vanuit de wereldstad Amsterdam naar een dorp in de gemeente Alkmaar.
Mijn ouders hadden schoon genoeg van de Amsterdamse buitenwijk en onder invloed van ooms en tantes die de stap reeds hadden gemaakt, besloten ook zij hun huurflatje te verlaten om vervolgens hun eerste huis te kopen op meer dan 40 kilometer van de hoofdstad, waar de huizen nog betaalbaar waren (toen nog wel.......). De eengezinswoning werd binnen gehengeld voor 100.000 gulden ( 45.000 euro, voor de jongere lezers).

Ik was doodongelukkig met het besluit. Had het uitstekend naar mijn zin op de middelbare school in Amsterdam Slotermeer (het nabij gelegen Plein 40-45 was nog een gewone gezellige markt, waar nog niet op mensen werd gejaagd). Ik had veel vrienden en was, niet onbelangrijk, heimelijk verliefd op de onbereikbare Joke........

Op de school in Alkmaar was ik in eerste instantie een vreemde eend in de bijt. Ik droeg een lange jas (hip in Amsterdam) had geen schooltas, maar een blauw KLM koffertje (ook gebruikelijk in Mokum).
In Alkmaar liep men nog in spijkerjack en had men een gewone schooltas. Gelukkig werd ik niet verstoten maar eerder omarmd. Ik paste mij uiteraard aan (want dat doe je op die leeftijd) en al snel vond ik ook weer mijn draai in de kaasstad.

In december 1975 vroeg ik aan de Sint de single van Queen. Ik vond het een prachtig nummer met een dito videoclip. Mijn vader werkte destijds in Amsterdam Slotervaart en hij heeft, namens de Sint, The Bohemian Rhapsody gekocht bij een platenzaak op de Johan Huizingalaan.

Later kocht ik zelf het album en ook ik heb het in die periode redelijk vaak gedraaid.
In het CD-tijdperk is het album echter nimmer meer aangeschaft. Het enige Queen album bij mij in de kast is dat live album at Wembley Stadium en ook die wordt nog maar weinig opgezet.

Bohemian Rhapsody is gemeengoed geworden in Nederland en eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom het al jaren lang de bovenste positie in de top 2000 inneemt. In het verleden heb ik wel stemlijstjes ingevuld voor dit radio 2 feestje en eerlijk gezegd was dit nummer nooit onderdeel van dat lijstje.

Wel leuk om vandaag door de teksten van meneer en de reacties hierop weer eens wat jeugdherinneringen op te halen.

heimelijk verliefd op de onbereikbare Joke........


Ha, heerlijk jeugdsentiment…….. Laat
Ik nou met Joke getrouwd zijn…… het zal toch niet…

Ik zet hem nog maar eens op.

Killer Queen was als jochie mijn 1e aanraking met Queen en dat maakte enorm indruk op mij. Ik was gek van Mud in 1974, maar ik weet haast wel zeker dat Queen meer impact maakte op mij.
Hoe het nu precies ging met Bohemian Rapsody weet ik niet meer. Er staat mij vaag iets bij dat ik het singeltje kon lenen van een ouder buurmeisje. Het moet indruk gemaakt hebben.
Het is en blijft dan ook een indrukwekkend lied. Het schiet alle kanten op en dat maakt het ook zo uniek.
Maar net als bijv. Paradise by the Dashboard Light van Meat Loaf, heb ik het zo zachtjes aan wel gehoord.

Nu heb ik in basis niet zo veel met de Top 2000. De laagste regionen vind ik meestal interessanter omdat daar vaker wat onbekender en ook veel fraais voorbij komt.
Maar leuk dat het er is. Het maakt veel mensen blij zo aan het eind v/h jaar.

..gisteren met mijn dochter naar The Dutch Queen geweest. ..waar de oude leden van Navarone nu in een uitverkocht popcentrum liedjes van Queen brengen. ..goede zanger en dito gitarist, maar een schim van het origineel natuurlijk. ..echter het publiek genoot ervan en het had zeker zijn momenten. ..daarvoor is de muziek van Queen te legendarisch voor. ..dit jaar gaan ze de poppodium af met 50 jaar A Night at the Opera, om deze in zijn geheel te spelen. ..ik pas deze keer en zet het maar weer eens in mijn cave op met een biertje. ..blijft een klasseplaat.