menu

Dio - Angry Machines (1996)

mijn stem
3,30 (55)
55 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Metal
Label: Mayhem

  1. Institutional Man (5:08)
  2. Don't Tell the Kids (4:18)
  3. Black (3:10)
  4. Hunter of the Heart (4:13)
  5. Stay Out of My Mind (7:11)
  6. Big Sister (5:35)
  7. Double Monday (2:55)
  8. Golden Rules (4:53)
  9. Dying in America (4:35)
  10. This Is Your Life (3:24)
  11. God Hates Heavy Metal * (3:45)
  12. Jesus, Mary & the Holy Ghost - Straight Through the Heart [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (10:18)
  13. Don't Talk to Strangers [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (6:35)
  14. Double Mondays [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (7:13)
  15. Hunter of the Heart [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (5:17)
  16. Holy Diver [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (8:54)
  17. Heaven and Hell [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (7:37)
  18. Long Live Rock and Roll [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (3:46)
  19. Man on the Silver Mountain [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (2:10)
  20. Rainbow in the Dark [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (4:55)
  21. The Last in Line [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (6:35)
  22. The Mob Rules [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (3:22)
  23. We Rock [Live on the Angry Machines Tour 1997] * (5:41)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 45:22 (2:01:30)
zoeken in:
avatar van namsaap
4,0
Nu de laatste vier albums van de kleine man met de grote stem opnieuw uitgebracht zijn luister ik deze platen voor het eerst, te beginnen met Angry Machines.

Bij mijn eerste luisterbeurt is het even wennen aan het geluid op dit album. Het album klinkt rauw, sober en kaal en de nummers kunnen me nog niet echt bekoren. Eenmaal gewend aan de productie komt de waardering voor de muziek ook steeds meer.

Op het eerste gehoor klinkt het dreigende Institutional Man erg chaotisch, zeker in het polyritmische tweede deel, maar gaandeweg krijg ik steeds meer waardering voor deze track. Don't Tell The Kids is de zeldzame uptempo rocker op dit album en een van de meer traditioneel klinkende nummers op deze plaat. Dan het industriële Black, dat in mijn optiek qua sfeer op deze plaat past, maar RJ komt als zanger niet goed uit de verf op dit nummer.

Kant A eindigt sterk met Hunter Of The Heart en Stay Out Of My Mind. De nummers worden gedragen door de gruizige riffs van Tracy G en ondanks dat de nummers niet echt in de confortzone van Dio liggen, kan ik zijn zang hier erg waarderen.

Kant B opent met een knaller van jewelste! In het refrein klinkt Dio bevlogen en de gitaarriff aldaar is heerlijk in al z'n eenvoud. Op Double Monday gaat daar nog een schepje bovenop. Die openingsriff is werkelijk super! Golden Rules moet het dan weer hebben van de fijne groove in het nummer. Het monotone Dying In America is eigenlijk het enige wat mindere nummer op kant B. This Is Your Life valt op dit album een beetje uit de toon maar is wel een prachtige afsluiter.

Ik kan me voorstellen dat de fans van de Campbell- en Goldyperiode van Dio niet gecharmeerd zijn van het rauwe spel van Tracy G en de directe sound van deze plaat. Het dwingt RJ ook om zijn lyrische zangstijl wat aan te passen. Ik vind het verfrissend. Angry Machines kan wat mij betreft net niet tippen aan Strange Machines maar is in mijn optiek wel een uitstekend album.

Score: 79/100

avatar van Edwynn
3,5
Het was een gekke tijd die jaren 90. Bands die nog steeds durfden te klinken zoals ze deden in de 80's werden doo bladen als Aardschok en Kerrang uitgelachen. En bands die zich aanpasten aan de tijd werden voortdurend vergeleken met datgene war ze in de 80's deden. Zo kon het dat dit soort albums een beetje tussen de wal en het schip raakten bij de critici. En de fans bleven waarschijnlijk ook hunkeren naar vrogger tiet. Gelukkig kunnen we er nu met een andere bril naar kijken.

Ik deel de mening dat het een wat chaotiscch album is. Maar dat het ook weer als een doos graniet bij je binnenkomt. Het loodzware Strange Highways was nog beter. Maar Angry Machines mag er toch ook zijn hoor.

avatar van BlauweVla
5,0
Goed om positieve berichten over "Angry Machines" te lezen. "This Is Your Life" is trouwens het enige lichtpuntje op het voor de rest mistroostige album. Er is nog altijd een klein beetje hoop was de gedachte.

avatar van vielip
2,5
Edwynn schreef:
Het was een gekke tijd die jaren 90. Bands die nog steeds durfden te klinken zoals ze deden in de 80's werden door bladen als Aardschok en Kerrang uitgelachen. En bands die zich aanpasten aan de tijd werden voortdurend vergeleken met datgene war ze in de 80's deden.


Dit slaat de spijker behoorlijk op z'n kop wat mij betreft. Vreemde tijden inderdaad. Al zal het in de 80's hetzelfde zijn gegaan t.o.v. de 70's vermoed ik. Raar volk die recensenten

avatar van Killeraapje
4,0
Ik vond het eerlijk gezegd wel lekker dat Dio zich bij dit album en vooral ook Strange Highways los maakte van zijn fantasy imago en stevig van leer trok. Overigens kan ik me de recensie in de Aardschok nog goed herinneren die viel nog behoorlijk hoog uit.

avatar van milesdavisjr
3,0
De opvolger van het uitstekende Strange Highways, wellicht de meest stevige plaat van Dio op 'solo' basis. Het is geen slecht album, de nummers lijken qua opbouw redelijk veel op zijn voorganger. Institutional Man is een prima opener met lekkere riffs en Dio die van leer trekt. Op Don't Tell the Kids wordt het gaspedaal ingedrukt en dat levert een redelijke song op. Black is wat eenvoudig met zijn relatief simpele refrein. Hunter of the Heart, stevig met een heerlijke groove. Stay Out of My Mind ben ik niet wild van, het gebodene wordt uitgesmeerd over ruim 7 minuten maar halverwege hou ik het wel voor gezien. Big Sister is zwaar, zich traag voortslepend en is degelijk. Double Monday vormt een van de betere nummers van het plaatje, lekkere solo's, een akoestisch middenstuk met een subtiele zanglijn en op een ruige wijze afsluiten, heerlijk. Golden Rules bevat prima tempowisselingen en een swingende groove, ook een sterk nummer. Dying in America houdt dat niveau niet vast, This Is Your Life is een pianoballad die an sich niet eens zo ontzettend sterk is maar puur wordt gedragen door de vocale capaciteiten van Ronnie. Zo kan het plaatje niet tippen aan Strange Highways, is het songmateriaal wat wisselvallig en duren enkele songs wat te lang, echter wordt het nooit slecht en staan er enkele prima nummers op deze worp.

avatar van wizard
2,5
Strange Highways is mijn favoriete Dio-album, en Dio's stevigere kant spreekt mij sowieso het meest aan, maar deze heb ik nog nooit gehoord. Wellicht omdat het in een oude Aardschokencyclopedie als een slecht album werd afgedaan.
Ik ga dit album de komende tijd beluisteren. Zelf een mening vormen is nooit een slecht idee.

avatar van The_CrY
4,5
Toch maar even een hele ster erbij. Angry Machines op zichzelf schopt behoorlijk wat kont. Een zwaar, geflipt, agressief album vol met zware riffs, chaotische songstructuren, en bizarre zanglijnen. Eigenlijk een fijnere luisterervaring dan Holy Diver, zou ik willen stellen. Vanaf de eerste trage drumslagen van het fantastische 'Institutional Man' tot aan de opvallende pianoballade op het eind, 'This Is Your Life', is het eigenlijk genieten geblazen. Dio zelf is ook in topvorm en Tracy G, Jeff Pilson en Vinny Appice vormen samen denk ik wel de strakste band achter de legende op deze en Strange Highways. Blijft jammer dat de beste man zelf niet zo'n fan was van deze periode, maar gelukkig waren de paar albums die hierna kwamen ook niet verkeerd. Lang geleden dat ik die gehoord heb wel. Binnenkort maar eens voor gaan zitten.

avatar van wizard
2,5
Dezelfde bezetting die met Strange Highways een van Dio's beste albums maakte, komt hier niet verder dan een matige verzameling nummers. Het lukt mij niet om hier net zo enthousiast als The_CrY over Angry Machines te schrijven.

Angry Machines komt op mij vooral over als een losse verzameling nummers. Er is van alles wat: zware, trage stampers, een snel nummer (Don't Tell the Kids), een pianoballade (This is Your Life), een vreemd keyboardintermezzo (middenin Stay Out of My Mind), maar een samenhangend album is het niet.

Dat was op zich niet erg geweest als de nummers sterk waren geweest. Dat zijn ze alleen niet. Alleen Institutional Man en Double Monday vind ik echt de moeite waard. De meeste andere nummers zijn ok, maar hebben geen riffs of melodielijnen die blijven hangen. De meeste nummers op Angry Machines lijken te zijn opgebouwd uit een paar leuke ideeën die vervolgens veel te lang worden herhaald. Het gebeurt niet vaak bij Dio, maar op Angry Machines lijkt hij zichzelf regelmatig te overschreeuwen, of zichzelf terug te vinden in een stuk muziek waarmee hij als zanger weinig kan. Stay Out of My Mind wordt ontsierd door een vreemd keyboardstuk in het midden, en This Is Your Life is niet het soort nummer dat ik op een Dio-album wil horen.

Angry Machines is voor mij een, op z'n best, wisselvallig album. Als ik wat van Dio/Appice/Pilson/G. wil horen, grijp ik wel weer terug op Strange Highways.

avatar van BlauweVla
5,0
Opvallend over die onsamenhangendheid. Het "Angry Machines" album was in eerste instantie bedoeld als concept album, waarvan afgestapt is uiteindelijk. De nummers schijnen zelfs in dezelfde volgorde geschreven te zijn als dat ze op het album zijn beland. Een echt concept album durfde Dio een paar jaar later pas echt aan met "Magica".

avatar van wizard
2,5
De teksten zijn voor mij niet belangrijk, misschien dat daar een lijn inzit. Muzikaal vind ik Angry Machines alle kanten uitgaan inderdaad, al dan niet bedoeld als conceptalbum.

avatar van BlauweVla
5,0
En zo ervaart iedereen het weer anders, en dat is interessant. ikzelf vind de het album als geheel erg tof. Het is wel precies anders als andere Dio albums, een langzaam nummer als opener en dan met de tweede track los gaan. Dit staat haaks op wat er op de klassieke Dio platen gebeurt, waar het meestal andersom was

avatar van The_CrY
4,5
Mijn meest recente bericht is volgens mij nog recent genoeg om mijn mening goed te onderbouwen, maar in het kader van de Dio marathon zal ik toch mijn stand maar even moeten updaten. De eerste helft van deze plaat vind ik eigenlijk nog sterker dan voorganger Strange Highways als ik eerlijk ben. De consistentie ontbreekt een klein beetje, maar de geschiftheid van de vorige plaat is hier doorgedrongen tot de songwriting, wat me erg boeit. Welk van de twee ik fijner vind wisselt van dag tot dag. Of het inderdaad beter is dan Holy Diver is natuurlijk lastig omdat ze zoveel verschillen en beide platen op eigen kracht gewoon sterk zijn, maar de stijl van Angry Machines ligt me net wat meer, dus deze mag bovenop.

1. Strange Highways
2. Angry Machines
3. Holy Diver
4. Dream Evil
5. Lock Up the Wolves
6. Sacred Heart
7. The Last in Line

avatar van milesdavisjr
3,0
Enkele prima songs en een heavy sound kunnen niet verbergen dat dit plaatje over de hele linie genomen zwakker is dan Strange Highways. Hunter of the Heart is in mijn ogen de beste song van deze worp maar daar zijn al drie songs aan vooraf gegaan die mij maar weinig doen Double Monday kan mij ook nog wel bekoren maar voor het overige moet ik inmiddels bekennen dat dit plaatje zich bij mij op een glijdende schaal bevindt. Enkele sterke tracks worden simpelweg te vaak afgewisseld met diepe dalen en dat is jammer. Een nummer als Golden Rules, lekker stevig en swingend wordt opgevolgd door het saaie Dying In America. This Is Your Life vormt dan wel een sfeervolle afsluiter maar kan ook niet verhullen dat het an sich wat eenvormig in elkaar steekt. Dio draagt dit nummer in zijn eentje, dat kun je de man wel toe vertrouwen.
Een lichte teleurstelling in vergelijking met zijn voorganger.

Tussenstand:

1. Strange Highways
2. Dream Evil
3. Holy Diver
4. Lock Up the Wolves
5. The Last in Line
6. Sacred Heart
7. Angry Machines

Gast
geplaatst: vandaag om 21:26 uur

geplaatst: vandaag om 21:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.