Dezelfde bezetting die met Strange Highways een van Dio's beste albums maakte, komt hier niet verder dan een matige verzameling nummers. Het lukt mij niet om hier net zo enthousiast als
The_CrY over Angry Machines te schrijven.
Angry Machines komt op mij vooral over als een losse verzameling nummers. Er is van alles wat: zware, trage stampers, een snel nummer (Don't Tell the Kids), een pianoballade (This is Your Life), een vreemd keyboardintermezzo (middenin Stay Out of My Mind), maar een samenhangend album is het niet.
Dat was op zich niet erg geweest als de nummers sterk waren geweest. Dat zijn ze alleen niet. Alleen Institutional Man en Double Monday vind ik echt de moeite waard. De meeste andere nummers zijn ok, maar hebben geen riffs of melodielijnen die blijven hangen. De meeste nummers op Angry Machines lijken te zijn opgebouwd uit een paar leuke ideeën die vervolgens veel te lang worden herhaald. Het gebeurt niet vaak bij Dio, maar op Angry Machines lijkt hij zichzelf regelmatig te overschreeuwen, of zichzelf terug te vinden in een stuk muziek waarmee hij als zanger weinig kan. Stay Out of My Mind wordt ontsierd door een vreemd keyboardstuk in het midden, en This Is Your Life is niet het soort nummer dat ik op een Dio-album wil horen.
Angry Machines is voor mij een, op z'n best, wisselvallig album. Als ik wat van Dio/Appice/Pilson/G. wil horen, grijp ik wel weer terug op Strange Highways.