Black Sabbath - Dehumanizer (1992)

Helemaal mee eens. Dat hele Dio avontuur heeft de zaak geen goed gedaan. Tony Martin was natuurlijk teleurgesteld over hoe ze hem behandelden. Kan me zo voorstellen dat dat de energie en creativiteit niet ten goede kwam.

Vraag me echt af of ze de stijgende lijn met Tyr hadden kunnen voortzetten als Sabbath (lees: Iommi) wat zuiniger met zijn bandleden was omgesprongen. De Tyr lineup was gewoon erg sterk. Knallers als Anno Mundi of Jerusalem kom je op Dehumanizer niet tegen, het ploegt allemaal maar wat voort.

Maar ook de andere platen die nog volgden halen dat niveau niet. Slechts mijn mening uiteraard.

Mijn waardering voor Dehumanizer is met de jaren gaan groeien.
Weliswaar minder songs die er tussenuit steken maar met het loodzware geluid, gruizige productie en brulboei Ronnie weer achter de microfoon maakte men wat mij betreft een prima doorstart.
Een nummers als I is toch een beestachtig nummer.
Voorganger Tyr was dan toch echt van een andere signatuur, maar zeker niet slechter i.v.m. Dehumanizer.

Het luistert op zich prima weg ja, in tegenstelling tot de meeste andere nummers. Maar behalve een lekker pompend riffje hoor ik niet heel veel bijzonders voorbij komen. Dio kan veel beter.


Nee juist veel beter.

Ik vind "Dehumanizer" niks onder doen voor de eerste twee platen met Dio. Het is anders en dat is maar goed ook, minder dof geproduceerd en de thema's van de teksten zijn perfect voor 1992 (Terminator 2 iemand?). Dat veel mensen er niet op zaten te wachten: jammer. Maar een deel 2 van "Heaven and Hell" was ook geflopt. Dan liever deze flop

De eerste twee met Dio dof geproduceerd? Dat herken ik totaal niet.

Inderdaad, met name The Mob Rules knalt je speakers uit.

Mijn originele exemplaar van 'Heaven & Hell' klinkt wat zacht en vlakjes. Niet dof. De remaster die ik op Spotify beluisterde lijkt bijna anders gemixt dus heeft dat niet mijn voorkeur. 'Mob Rules' heeft echt een waanzinnig overrompelend geluid.
Het betonnen geluid van 'Dehumanizer' doet mij zeker ook wel wat. De manier waarop 'Computer God' al openend uit de speakers knalt, heerst alle moderne producties eruit. Leg het bijvoobeeld eens naast de nieuwe van Accept. Dan vraag ik me soms echt af waar het allemaal heen gaat.

Mijn stokoude versies van die albums klinken in vergelijking met "Dehumanizer" wat bassiger/wolliger zogezegd. Dat ligt trouwens eerder aan "Dehumanizer"

Heb je grijsgedraaid vinyl of heb je een oude cd-versie?
Ik had ze vroeger op vinyl en die klonken goed, net als de geremasterde cd-exemplaren die ik nu heb.

Op Dehumanizer waren we tien jaar verder en je hoort niet alleen de voortgeschreden techniek maar ook de veranderde smaak.
Ik vermoed dat Edwynn bedoelt dat veel huidige producties volkomen zijn dichtgesmeerd, zoals ik bijvoorbeeld bij de laatste Osbourne tegenkwam. Is dat ook zo?

Metalproducties vanaf eind jaren '70 en vervolgens jaren '80 konden soms bar iel klinken, bijvoorbeeld die van het Engelse label Neat, zoals die van Raven. De eerste Metallica Kill 'em All was indertijd ook even wennen.
Anderzijds: de overvolle geluidsmuren van nu hebben als nadeel dat nuance verdwijnt; als alles hard is, werkt het voor mij minder. Wellicht de beleving van een oude man, maar toch...

Nog anders gezegd, die jaren 80 platen hebben een warmer geluid, en klinken zeker niet slecht

Zekers niet, ik ervaar dat exact op dezelfde manier.
Veel producties krijgen een in mijn ogen vreemde sound mee. Alles wordt inderdaad dichtgesmeerd.
Al jaren erger ik mij aan de producties van veel bands die menen een dichtgesmeerd geluid aan te bevelen. Alle nuance, details of het goed kunnen onderscheiden van de verschillende instrumenten in een productie, zijn juist aspecten die ik zo waardeer in een goede mix.
Sterker nog, ik krijg bijna een hang naar platen die qua sound niet zo geweldig staan aangeschreven, schijven die een futloze productie hebben meegekregen of foutjes bevatten die niet zijn weggewerkt. Het geeft een plaat een bepaald karakter waar ik wel mee kan leven.
Of leeftijd hierin een rol speelt laat ik maar achterwege, het zit hem meer in de 'luisterbeleving' waar ik mee ben opgegroeid.
Dehumanizer vind ik qua sound nog steeds prima ofschoon ik de wereldvreemde productie van Forbidden ook wel wat vind hebben.

Een mooie plaat, maar niet eentje die ik vaak hoef te horen! Qua geluid misschien wel het zwaarste BS album met Dio als zanger. Op deze staan ook een stuk minder memorabele songs die blijven hangen t.o.v de 2 begin jaren 80 albums met Dio, die vol staan met pakkende en memorabele nummers. Voor mij zijn de eerste 2 en i mijn favorieten, de rest klinkt ook nog zeer prima, maar die 3 steken er wat mij betreft wel bovenuit. Dit album bevalt mij wel stukken beter dan hun laatste album met Dio uit 2009.

Mijn Black Sabbath Dio voorkeur in volgorde:

1. Heaven and Hell 5*
2 Mob Rules 4.5*
3. Dehumanizer 4.0*
4. The Devil you Know 3.5*

Veel metalproducties die zijn opgenomen vanaf de tijd dat digitaal opnamespul voorhanden was, klinken in mijn beleving digitaal. De nieuwe Accept is weer zo'n duidelijk voorbeeld van een album waarop alweer aan de drums te horen is dat ze dusdanig bewerkt zijn dat het niet eens meer als een drumstel klinkt. Al het leven is eveneens uit de gitaren en de bas gezogen. Zonde.
Zelfs de producties uit de jaren 80 die door Dire Straits-oïden op dit forum vaak als 'klinisch' worden omschreven bevatten een veelvoud aan leven ten opzichte van de doodgeslagen producties zoals die van Accept, Dimmu Borgir, Hypocrisy, Immortal usw.

Dat is nog weer iets anders dan het optuigen van een geluidsmuur. Want dat kan ook perfect onderdeel zijn van het geluid. Ik moet er niet aan denken dat 'Sub Templum' van Moss minder verstikkend zou zijn dan het is.

Ben gek op Hypocrisy, maar dat klopt helemaal. Alles staat vol snoeihard in de mix en geen nuance waar dan ook in het geluid, het wordt 1 grote brij. Met deze plaat heb ik dat niet zo eerlijk gezegd. De muziek en muziekbeleving gaat dood in deze trend. Helaas is dat bij veel bands gaande.

Helemaal mee eens. Exact zoals ik het beleef.

"Doffe productie" Bij sommigen is de productie nog belangrijker dan de muziek en en de nummers die op het album staan. Stel : je gaat naar de plaatselijke platen boer en koop een album. Je gaat hem beluisteren en daarna zeg je tegen de platenboer : ik koop hem niet. OH!!! geen goeie muziek ofzo zegt de platenboer. Nee ik vind de productie nogal dof. Ja KOM OP!!!!! Productie is lang niet zo relevant dan de muziek en de tracks die op het album staan. Dehumanizer is uitgerekend het album waar ik overstag ben gegaan om alsnog Heaven and hell, de Mob Rules en Born again met Ian Gillan te gaan aanschaffen. En Heaven and Hell heeft een deluxe uitvoering dus ik denk dat die productie niet zo dof is, en ook al is hij wel dof nou SO WHAT??. Dehumanizer is een album wat ik zo'n 25 jaar geleden heb aangeschaft, heb hem opgeborgen. En ik heb hem gisteren pas voor de eerste keer gedraaid (Schaamrood tot aan de kaken) ik dacht dat ik geen album had met Ronnie James Dio maar dat bleek dus wel het geval. Met Black Sabbath zit ik altijd in de seventies (Ozzy tijdperk) en toen Ronnie James Dio ineens bij de band kwam dacht ik van. Ronnie James Dio bij Black Sabbath ??? dat matcht helemaal niet. De stem van Ronnie James Dio is veel te mooi voor die band. De stem van deze legendarische grote kleine man staat in het rijtje : Christopher Cross, Johnny Guitar Watson, Bon Scott, Brad Delph, Freddy Mercury, Colin Blunstone, Pieter Cetera, Jon anderson, Phil Collins en wat al niet meer. En ja voor het materiaal met Ozzy is zijn stem niet geschikt. Maar het Dehumanizer album heeft mijn vooroordeel resoluut de nek omgedraaid. Dehumanizer is natuurlijk niet in de verste verte te vergelijken met de albums met Ozzy. Dehumanizer is een album dat vanaf het eerste nummer al genieten is t/m het laatste nummer, de stem van deze legendarische zanger is een lust voor het oor. In de tachtiger jaren is Black Sabbath z'n eigen muziek min of meer blijven spelen met hier en daar wat blues en zelfs grunge invloeden. Dat in tegenstelling tot andere bands die zich hebben bekeerd tot het spelen van mayonaise metal. En over productie : je kan dan nog zo'n goeie producer zijn. Maar als de gitaarversterker gebreken vertoond. Op de basgitaar oude versleten snaren zitten en dat de drumstel toe is aan een stembeurt. Als producer krijg je dat er niet uit hoe vaak je de polijst schijf ook gebruikt. De productie van de live in Boston albums (1970) van Fleetwood Mac is zo'n voorbeeld, ik heb daar geen moeite mee. Maar een andere heeft daar wel moeite mee, maar het is ook de opname techniek van die tijd die meespelen. En wat als Flemming Rasmussen het Master of Puppets niet had geproduceerd, maar Alan Parsons was Master of puppets dan ook een goed album geweest?? ik denk vrijwel zeker van wel. Tot slot van dit lange verhaal waren de keuzes van de zangers Glenn Hughes, Tony Martin, Ronnie James Dio en Ian Gillan ( ik ga er vanuit dat dat album ook goed is) goeie keuzes het kwam de muziek geheel ten goede. Het Demumanizer album krijgt van mij de volle mep 5.0.

Wauw, wat een epistel! En voor het eerst dat ik de stem van meneer Dio in één vergelijking zie met het heel uiteenlopende rijtje Christopher Cross, Johnny Guitar Watson, Bon Scott, Brad Delph, Freddy Mercury, Colin Blunstone, Pieter Cetera, Jon anderson, Phil Collins en wat al niet meer.

Ik neem aan dat er één overeenkomst is: die stemmen raken jou?

Wat een ongelukkig gekozen term van mij, "dof" teweeg kan brengen
Ik kan door veel vreemd gekozen producties heen luisteren. "Dehumanizer" zou ik niet anders willen hebben dan als het is, terwijl het niet perfect is qua geluid. "Heaven and Hell" vind ik ook prima zoals het is. Het is nog net met een 'bassig Sabbath' geluid'. En dat past de band -zeker met de jaren 70 in gedachte- heel goed.
Ik kan overigens wel afknappen op een productie, ondanks goede nummers.

Binnenkort schrijf ik een reactie op de prive afdeling van deze site!!

Jammer dat Cozy Powell dit album niet heeft kunnen indrummen maar de terugkeer van Geezer is wel een aangename verrassing. Die man kan er een basloopje inmikken waarbij je denkt, hé dat is leuk gedaan. Eén van de best ingezongen "Dio" albums. Nou ja best, krachtigste dan. Heerlijke plaat.

Een van de meest heavy albums van Sabbath en met het songmateriaal is ook weinig mis.
Butler is misschien altijd wat onderbelicht gebleven maar zorgt natuurlijk voor een lekkere zware fundering waar Iommi op zijn beurt weer 'overheen' kan soleren.
Master of Insanity vormt daar een mooi voorbeeld van.
Het is jammer dat de plaat ondanks de 52 minuten wat lang aanvoelt, enkele songs worden te lang doorgevoerd.

Ik ben het eens met de opmerking dat Dio wellicht zijn beste vocale prestatie bij Sabbath neerzet met Dehumanizer, hoor de beste man eens zijn strot opentrekken bij I en je gaat voor de bijl.
Het is tevens een van de beste tracks in het oeuvre van Sabbath, zo loodzwaar, gruizig en Dio klinkt haast woedend, een pracht van een song.
Afsluiter Buried Alive; zelfde laken het pak. Het nummer is niet het meest veelzijdige wat de heren hebben gecomponeerd, maar ook nu geldt weer; ploeg hier maar eens doorheen zonder kleerscheuren.

Voor zover ik het mij nog correct kan herinneren was de media niet onverdeeld positief over deze plaat.
Sabbath was als een dinosaurus die zich lethargisch door een muzikaal landschap trok, links en rechts ingehaald door houthakkershemden en bandana's op gympies.
Vreemd genoeg werd de band twee jaar later geëerd door veel van deze bands die hun mosterd bij.....,juist.

Het kan verkeren bij Black Sabbath. Door een samenloop van omstandigheden, uitgebreid toegelicht in een eerdere recensie door RonaldjK, viel de vorige line-up uit elkaar en was het Iommi in 1992 gelukt plots weer de volledige bende van The Mob Rules bij elkaar te krijgen. Ook qua sound breekt Dehumanizer met het Martin-tijdperk en worden de laatste sporen van de jaren '80 uitgewist. Geen galmende drums, prominente synths of grootse vocale harmonieën meer, wel een gortdroge, rauwe en vooral loodzware productie met minimale overdubs als muzikale omlijsting voor overwegend maatschappijkritische teksten die passen binnen het tijdperk waarin de plaat is opgenomen.

Op papier lagen alle ingrediënten er dus om met Dehumanizer een derde Dio-klassieker neer te zetten zoals Master of Reality dat was met Ozzy. Toch heeft het mij even geduurd om dit album op waarde te schatten. Aan Dio ligt dat alvast niet: de beste man klinkt op deze plaat meer venijnig en overtuigd dan ooit en schreeuwt geregeld zijn longen eruit. Ook de terugkeer van Butlers stevige maar speelse baswerk is een welkome verrassing. Het zijn vooral de relatieve eenvormigheid van het songmateriaal (veel uniform midtempo en hard) en de lengte van meer dan 50 minuten (de eerste keer dat Sabbath een plaat langer dan drie kwartier laat doorgaan) die ervoor zorgen dat het best een klusje is om dit album in één keer uit te zitten. Ondanks dat Dehumanizer dus geen echt slechte nummers bevat, voelt het geheel zo toch als wat minder dan de som van zijn delen.

Voor mij zijn er drie nummers die eruit schieten op dit album. Computer God hakt er aardig in als opener en bouwt in de tweede helft op van een melodisch interlude, met die karakteristieke vloeiende baslijntjes van Butler, naar een zinderende finale. TV Crimes is één van de zeldzame momenten op dit album waar het gaspedaal ingetrapt wordt en was de logische eerste single om het album te promoten. Zonder twijfel mijn grote favoriet is echter het verpletterende I, met een onverwoestbare hoofdriff, memorabele refreinen en de agressie in Dio's stem die uit de speakers knalt. (Kanttekening: de "nooo, nooo, nooo" op het einde voelt klinkt in mijn oren als een ironische interpolatie van het "yeah, yeah, yeah" uit She Loves You van The Beatles.)

Verder is het songmateriaal zoals gezegd overal minstens degelijk, maar tegelijkertijd ook weer niet zo sterk dat ik het per se opnieuw móet beluisteren, waar ik die onweerstaanbare drang wel had bij de eerste twee albums met Dio. Ik beperk me tot het benoemen van een aantal leuke elementen/passages die mijn aandacht trekken. After All (The Dead) is een slepende, zij het net iets te lang uitgesponnen, mastodont over het mysterie van het hiernamaals die teruggrijpt naar de sfeer en sound van klassieke Sabbath. Master of Insanity opent met een erg gaaf baslijntje, volgt dat op met een aanstekelijke riff in de strofes die geïnspireerd lijkt te zijn op The Wanton Song van de loden zeppelin, en bevat een korte, maar fraaie tempowisseling en gitaarsolo op tweederde van de speelduur. Bij het intro van Too Late ben ik altijd blij dat de oren eindelijk even wat rust krijgen met een bevallig akoestisch gitaarintro en ditto zang. Het nummer bevat verder opnieuw aardig solowerk van Iommi, maar lijkt maar niet goed op gang te komen ondanks de bijna 7 minuten die het uittrekt om zich te ontvouwen.

Mijn eindconclusie is dat dit album vooral wat dynamiek mist in de productie en variatie in de composities om haar speelduur te rechtvaardigen. Niettemin staan er een paar ijzersterke nummers op en slaat de groep nergens de plank echt mis. Dat maakt Dehumanizer lastig te beoordelen. Omdat ik deze samenstelling van de band een warm hart toedraag en Dio en Butler zich overal uitstekend van hun rol kwijten, kan ik er toch nog een weliswaar nipte 7 aan kwijt, ook al ben ik er helaas niet verliefd op geworden zoals ik dat op voorhand wel gehoopt had.

1. Heaven and Hell
2. Black Sabbath
3. Paranoid
4. Mob Rules
5. Sabbath Bloody Sabbath
6. Master of Reality
7. Headless Cross
8. Tyr
9. Vol. 4
10. Seventh Star
11. Dehumanizer
12. Technical Ecstasy
13. The Eternal Idol
14. Never Say Die!
15. Sabotage
16. Born Again

Dit is één van de beste vocal performances van de kleine man ooit, geen idee hoe dit onder Iommi's solo project met Glenn Hughes terecht kan komen. Maar ja, smaken verschillen. Buried Alive is zo verdomd krachtig echter als afsluiter en al enigszins murw gebeukt al snel overlooked. Zet je de songs los in een playlist dan springen ze er met gemak bovenuit.

De band had er weinig zin in. Tijdens de opnames werd zelfs Tony Martin nog teruggevraagd. Dat geeft toch wel aan welke stemming er heerste en ik vind dat je dat ook terughoort op dit album. De boel ploegt maar wat voort, zonder écht knallend resultaat zoals die op voorgaande albums bij tijd en wijlen nog wel eens opdook. En bij vergelijkingen met die andere 2 albums met Dio komt dit er helemaal bekaaid af.

Tja, niet mee eens. Hier is gewoon geen plek meer voor een song als Country Girl. Dit is een heel andere zwaardere benadering zonder frivoliteit. We zijn inmiddels ook al meer dan 10 jaar verder. En er was altijd wel wrijving in de band dus dat beïnvloed mijn luisterplezier niet.

Tja, zou Country Girl hierop gestaan hebben dan zou dat mijn favoriet zijn gewenst.

The Mob Rules of Heaven and Hell zullen onder veel liefhebbers op meer erkenning kunnen rekenen, ofschoon het ook goede albums zijn.
Ik ben er nooit zo weg van geweest. Doe mij maar Dehumanizer, deze richting beviel mij beter.
Een gruizige productie, een heavy sound en Dio die begin jaren 90 een stuk venijniger uit de hoek kwam, in vergelijking met het decennium ervoor.
De songs op Dehumanizer zijn niet allemaal even sterk, het duurt voor mij dan ook altijd even tot de plaat wat meer tot leven komt.
Hoewel Iommi hierna weer met Martin op de proppen komt en het degelijke Cross Purposes uitpoept, zou Ronnie de sound van Dehumanizer verder doortrekken op zijn meest heavy (solo) album tot dan toe; Strange Highways.

Ik snap ook niet hoe je kunt horen dat de band er geen zin in zou hebben. Volgens mij rommelde het in praktisch elke line up van de band. Maar dit spettert aan alle kanten. Het is alleen anders dan het mystiekere Sign Of The Southern Cross of Falling Off The Edge Of The World. Moderner en meer met de beentjes op de grond vooral.

Een bepaalde energie die mist. Ik meen dat te horen. Toen ik interviews over deze tijd begon te lezen viel er het nodige op zijn plek voor mij. Allemaal slechts mijn beleving he. Ik wil niemands luisterplezier ontnemen.

Ik herken me wel in je gevoel, Faalhaas. Die energie, die magie van de eerste 2 Dio-platen mis ik hier ook voor een stuk. Dat is moeilijk rationeel uit te leggen, want het gaat om een gevoelskwestie. De groep is hier prima in vorm, maar toch voel ik me niet geneigd om dit album gauw op te zetten zoals ik dat met het eerdere Dio-werk heb. De nummers zijn overal wel minstens degelijk, maar qua échte toppers is het voor mij wat dunbezaaid, m.u.v. de nummers die ik dus al noemde in mijn recensie. Het gebrek aan meer melodische, akoestische passages en snelle knallers speelt het album wat mij betreft parten. Iets meer variatie had Dehumanizer goed gedaan.

Dio's bijdrage hier is één van de grote pluspunten, absoluut eens met je. Daar ligt voor mij het probleem dan ook niet. Ik heb gemerkt dat ik inderdaad een buitenbeentje ben in mijn appreciatie voor Seventh Star, een album dat eigenlijk niet echt hiermee te vergelijken valt wegens zo anders qua sound en sfeer. Maar ja, in een rangschikking moet je ze ergens zetten ten opzichte van elkaar en dan leg ik nog liever dat album op dan deze.