Met Neil Young ben ik zeker wel bekend - in die zin dat ik zijn bekendste werk zo'n beetje ken, ook met Buffalo Springfield, want ik ben lang geen expert. Zijn zeer hoog aangeschreven werk met de band Crazy Horse was voor mij echter nieuw. De bekendste plaat die dit heeft opgeleverd, Everybody Knows This Is Nowhere, past voor mij perfect in het rijtje van loeisterke platen dat ik al van Young ken.
Qua sound vind ik het zelfs nauwelijks afwijken van het werk dat Neil Young begin jaren zeventig uitbracht, want ondanks dat er bijvoorbeeld vaker back-up vocalisten langskomen, horen we hier gewoon de folkrock waar Young zich zo op thuis voelt. Ook qua niveau is dit weer fantastisch, want nummer voor nummer is geweldig geschreven en blijft op zijn eigen manier hangen.
Wat mij vooral opvalt is de relatieve lichtheid van de plaat. Dit is bepaald geen zwaarmoedige muziek. Met Round & Round (It Won't Be Long) - waarop zangeres Robin Lane echt een prachtige toevoeging is, een schot in de roos - bevat het dan wel een rustiger, ietwat droeviger nummer, maar over het algemeen draait het hier niet om hangende hoofden, daar waar dat bij andere Neil Young-platen vaak veel meer het geval is.
Wat we wel krijgen zijn erg pakkende nummers, soms trouwens behoorlijk uitgesponnen, waar een zekere ongepolijstheid en energie vanuit gaan en waar de zeurstem van Neil Young zelf perfect bijpast. Vooral in Down By the River, waar hij haast kinderlijk naïef klinkt, komt zijn onvaste stem prachtig uit de verf. Enkele mooie solo's (gitaar en viool) eisen verder de aandacht op, maar zonder ook maar één moment overdadig aan te doen, geheel in lijn met de sobere en rauwe sfeer van het geheel. Zo is er genoeg te beleven op dit rustige album, dat eigenlijk geen bijzonderheden bevat, geen vreemde experimenten en opvallende of eigenzinnige elementen, maar dat volledig steunt op de songschrijfvaardigheden van één van de grootste artiesten van de afgelopen vijftig jaar, die hier gewoon prima bij begeleid wordt door Crazy Horse en de opgeroepen sfeer.
(Geschreven tijdens het doornemen van de
52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis)