menu

Neil Young with Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere (1969)

mijn stem
4,27 (799)
799 stemmen

Canada / Verenigde Staten
Rock
Label: Reprise

  1. Cinnamon Girl (2:55)
  2. Everybody Knows This Is Nowhere (2:26)
  3. Round & Round (It Won't Be Long) (5:53)

    met Robin Lane

  4. Down by the River (9:16)
  5. The Losing End (When You're On) (4:07)
  6. Running Dry (Requiem for the Rockets) (5:36)

    met Bobby Notkoff

  7. Cowgirl in the Sand (10:05)
totale tijdsduur: 40:18
zoeken in:
avatar van pmac
5,0
terug naar de lp; Ik hou van van de man. Als er iemand muziek heeft gemaakt die je steunt dan is het wel Neil Young. Ik vind vrijwel alles tot 1980 goed van hem en ook daarna heeft hij prima werk gemaakt. Maar dit is zijn beste. Sfeervol, bijtend en in zekere zin naief. Maar wat een sound!

avatar van likeahurricane
4,5
Live in Amsterdam:

Cinnamon Girl

avatar van HugovdBos
5,0
Het eerste album met Crazy Horse is er één van grote klasse en zet direct de toon waarmee hij nog vele albums met deze geweldige band zou maken. Het stevige gitaarwerk en het kenmerkende geluid komen op dit album gelijk naar voren. De samenzang is sterk en tekstueel bracht het album weer een aantal meesterwerken naar voren. We maakten ook voor het eerst kennis met de geweldige gitaarsolo’s van Neil die nummers tot grote lengte kunnen oprekken.

De toon wordt gelijk gezet met de opener “Cinnamon Girl”, een klassieker die Neil standaard in zijn repertoire heeft opgenomen. Het nummer duurt nog geen 3 minuten maar weet toch al de krachtige rock van Neil & Crazy Horse naar voren te brengen. “Everybody Knows This Is Nowhere” is wat rustiger maar bevat toch een goede ondersteuning met de elektrische gitaar. Het nummer is zo voorbij maar sterk op elk vlak. “Round & Round (It Won't Be Long)” is dan toch een akoestisch nummer tussendoor waar de stem van Neil toch weer krachtig en vol emotie klinkt. Robin Lane biedt ondersteuning in de zang en vormt een mooie samenzang met Neil. Het nummer is misschien wat aan de lange kant en wordt wat minder naarmate het nummer vordert. Dan “Down by the River” zowel muzikaal en tekstueel zeer sterk. De gitaarsolo’s klinken goed en zijn van redelijk rustig niveau door het ritme van de drums. Het klinkt als een goede jamsessie.

“You take my hand,
I'll take your hand
Together we may get away
This much madness
Is too much sorrow
It's impossible
To make it today.”

“The Losing End (When You're On)” geeft de afwisseling van de plaat weer. Het nummer is bij lange na niet zo sterk als de andere nummers op het album. Country achtige song waar Neil qua zang wat minder klinkt en het nummer is wat aan de lange kant. “Running Dry (Requiem for the Rockets)” bevat verschillende instrumenten maar klinkt toch wat eentonig. Het nummer lijkt net als zijn voorganger niet het sterkste van Neil te laten zien. De afsluiter van het album is alweer een klassieker en brengt de waarde van het album aanzienlijk omhoog. Het ruim 10 minuten durende “Cowgirl in the Sand” is op muzikaal gebied een waar hoogtepunt. De samenzang in het refrein is prachtig en de solo’s worden gedurende het nummer steeds beter.

“Old enough now
to change your name
When so many love you
is it the same
It's the woman in you
that makes you want
to play this game.”

“Everybody Knows This Is Nowhere” is een album om niet aan voorbij te gaan als je kennis wilt maken met de muziek van Neil Young. Het eerste album met Crazy Horse heeft diverse klassiekers afgeleverd die Neil door de jaren heen is blijven spelen. “The Losing End (When You're On)” en “Running Dry (Requiem for the Rockets)” zorgen ervoor dat het album toch niet de status van een meesterwerk kan behalen. Ondanks deze twee songs haalt het album een hoog niveau door het gitaarwerk en samenspel met de bandleden van Crazy Horse.

avatar van frolunda
4,5
The Losing end vind ik het net iets minder nummer van dit album maar het door merg en been gaande Running dry is voor mij toch één van de hoogtepunten waarvan de eentonigheid samen met de sterke tekst juist de waarde van het nummer bepalen.Verder gewoon de beste cd van Neill young.Klaar

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
56 mensen hebben dit in hun top-10 staan, waaronder zes op nummer 1, het heeft na After the gold rush (momenteel) het hoogste stemgemiddelde van al zijn studioalbums, en toch is dit niet één van Youngs vier albums in de MuMe-top-250...

avatar van Broem
4,5
Kwam bij Mediamarkt een mooie 4 cd box tegen met daarin de eerste 4 regulier albums van Neil. Geremasterd en wel. Had enkel Harvest op lp. Van dit album ken ik alleen de nummers die ik tegenkom op verzamel en live cd's. Erg lekker om het originele album te luisteren in prima kwaliteit. Down THE River is toch wel mijn favoriete nummer op dit album. Die Neil kan er wat van.

avatar van Droombolus
4,5
Down BY The River vriend Broem. In kombinatie met de donkere dagen voor de Klaas kwam opeens bovendrijven dat Ik er tijdens de Sinterklaasviering in '71 op m'n ( toen al ) ouwe middelbare school nog op heb zitten jammen.

avatar van Broem
4,5
Neil Young en Sinterklaas. Mss dat ik de rest van zijn albums maar op m'n verlanglijstje moet zetten. Ik ken Down by THE River als vrij kort nummer op zijn magistrale live cd At Massey Hall. Ik moet zeggen dat dit nummer op Everybody knows toch wel bij hors categorie hoort. Top.

avatar van niels94
4,0
Met Neil Young ben ik zeker wel bekend - in die zin dat ik zijn bekendste werk zo'n beetje ken, ook met Buffalo Springfield, want ik ben lang geen expert. Zijn zeer hoog aangeschreven werk met de band Crazy Horse was voor mij echter nieuw. De bekendste plaat die dit heeft opgeleverd, Everybody Knows This Is Nowhere, past voor mij perfect in het rijtje van loeisterke platen dat ik al van Young ken.

Qua sound vind ik het zelfs nauwelijks afwijken van het werk dat Neil Young begin jaren zeventig uitbracht, want ondanks dat er bijvoorbeeld vaker back-up vocalisten langskomen, horen we hier gewoon de folkrock waar Young zich zo op thuis voelt. Ook qua niveau is dit weer fantastisch, want nummer voor nummer is geweldig geschreven en blijft op zijn eigen manier hangen.

Wat mij vooral opvalt is de relatieve lichtheid van de plaat. Dit is bepaald geen zwaarmoedige muziek. Met Round & Round (It Won't Be Long) - waarop zangeres Robin Lane echt een prachtige toevoeging is, een schot in de roos - bevat het dan wel een rustiger, ietwat droeviger nummer, maar over het algemeen draait het hier niet om hangende hoofden, daar waar dat bij andere Neil Young-platen vaak veel meer het geval is.

Wat we wel krijgen zijn erg pakkende nummers, soms trouwens behoorlijk uitgesponnen, waar een zekere ongepolijstheid en energie vanuit gaan en waar de zeurstem van Neil Young zelf perfect bijpast. Vooral in Down By the River, waar hij haast kinderlijk naïef klinkt, komt zijn onvaste stem prachtig uit de verf. Enkele mooie solo's (gitaar en viool) eisen verder de aandacht op, maar zonder ook maar één moment overdadig aan te doen, geheel in lijn met de sobere en rauwe sfeer van het geheel. Zo is er genoeg te beleven op dit rustige album, dat eigenlijk geen bijzonderheden bevat, geen vreemde experimenten en opvallende of eigenzinnige elementen, maar dat volledig steunt op de songschrijfvaardigheden van één van de grootste artiesten van de afgelopen vijftig jaar, die hier gewoon prima bij begeleid wordt door Crazy Horse en de opgeroepen sfeer.

(Geschreven tijdens het doornemen van de 52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis)

avatar van west
5,0
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Down By The River & Cowgirl In The Sand zijn werkelijk fenomenale rocksongs. Vrijwel alles klopt eraan en ze duren geen seconde te lang. Wat een ijzersterke gitaren zijn hierop te horen, het nummers vol met geweldige riffs. Wat speelt de band goed en wat is er een energie te horen, echt geweldig. Er staat natuurlijk nog een klassieker op dit album: Cinnamon Girl is een uiterst pakkend nummer en wordt ook sterk neergezet.

Verder is titelsong Everybody Knows This Is Nowhere zeker niet verkeerd. Running Dry (Requiem for the Rockets) zorgt voor afwisseling, want is een mooie rustige folksong. Alleen dat andere rustige nummer, Round & Round (It Won't Be Long) met Robin Lane, vind ik minder bijzonder.
Kortom, een wereldplaat van Neil Young, ditmaal in debuut met zijn rockband Crazy Horse. Uit de hoogtijdagen dus.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
BoyOnHeavenHill schreef:
56 mensen hebben dit in hun top-10 staan, waaronder zes op nummer 1, het heeft na After the gold rush (momenteel) het hoogste stemgemiddelde van al zijn studioalbums, en toch is dit niet één van Youngs vier albums in de MuMe-top-250...
...schreef ik anderhalf jaar geleden. Inmiddels hebben 59 mensen dit in hun top-10 staan, waaronder nu zeven op nummer 1, is het After the gold rush qua stemgemiddelde voorbijgestreefd, en staat het opeens op nummer 182 in de MuMe-top-250. Zo hard kan het gaan...

avatar van Rudi S
5,0
Dat komt waarschijnlijk ook wel doordat er een opschoning in die toplijst heeft plaats gevonden.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Een opschoning, op welke manier? Stemmen van niet meer aanwezige gebruikers verwijderd of zo?

avatar van Rudi S
5,0
Ja, slapende users.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ah, dank voor de info!

avatar van Broem
4,5
Album 2e hands op vinyl aangetroffen in nette staat. Na een wasbeurtje heerlijk genoten van Neil. Down By THE River blijft roch wel een van mijn favoriete NY songs. Prachtig nummer net als Cowgirl, Cinnamon girl enz. Ach gewoon een 0,5* erbij. Topalbum.

avatar van deric raven
4,0
Nooit geweten dat Neil Young dezelfde begeleidingsband heeft als Peter Koelewijn, maar vervolgens Rockets veranderde in Crazy Horse.

avatar van deric raven
4,0
Zou Down By The River een inspiratiebron zijn geweest voor Nick Caves Where The Wild Roses Grow.
Beide nummers gaan over iemand die zijn vriendin vermoord aan de rand van een rivier.
Down By The River heeft wel een ander sfeertje.
Die hakkelende gitaar in het begin geeft voor mij het sloffen in een zandvlakte weer, met op de rug een vrouwpersoon; niet wetend of deze nog in leven is, of juist versuft door de brandende zon.
Vervolgens wordt het spel dreigender, gevolgd door een jammerende, slepende solo.
Waarna Neil de rol als zanger weer over neemt.
Geruststellend, maar vertrouwen doe ik hem niet.
Als ik nu weer hierna luister, dan moet ik bij het soleren denken aan een band als Pearl Jam, tijdens een live concert.
Eigenlijk dachten wij toen dat het improviseren was; uitend in een jamsessie, maar eigenlijk werd er een groot gedeelte van Down By The River na gespeeld.
Logisch dat ze ook Keep On Rockin’ In The Free World regelmatig speelden, en dat er bij Mirror Ball zelfs sprake was van een echte samenwerking.
Cinnamon Girl ken ik al eerder van Type O Negative, en zo heel veel hebben die niet aan de gitaarsound veranderd; wat al aangeeft, dat dit best wel een stevig stuk muziek is.
Voor mij ook een van de hoogtepunten op Everybody knows this is nowhere.
De solo op het einde hoorde ik weer terug bij Broken Hands van Mudhoney, alleen werd hij daar als intro gebruikt, nooit geweten dat deze ook van Neil Young af stamde.
Weer een tastbaar feit dat zijn invloed zeer groot is geweest op de grunge stroming.
Running Dry vind ik best wel op Where Did You Sleep Last Night lijken, en wie namen dat nummer op; precies Kurt Cobain en Mark Lanegan.
Het derde hoogtepunt is uiteraard Cowgirl In The Sand.
Deze lijkt behoorlijk veel op Down By The River; ook die hakkelende sound met de solo er door heen.
Maar het is hem vergeven, want juist hierdoor drukt hij zijn stempel op het geheel.
Vaak vergeet ik dat dit album uit 1969 komt, en dat men vervolgens moeite deed om dit te imiteren.
Young legde hier wel de basis van dit geluid.
Voor mij was de samenwerking met Crosby, Stills en Nash die volgde zelfs een stap terug, net wat te rustig allemaal.
Daarom vond ik het geen verkeerde stap dat hij al snel weer alleen verder ging, al zullen velen deze mening niet met mij delen.

avatar van corn1holio1
5,0
deric raven schreef:

Voor mij was de samenwerking met Crosby, Stills en Nash die volgde zelfs een stap terug, net wat te rustig allemaal.
Daarom vond ik het geen verkeerde stap dat hij al snel weer alleen verder ging, al zullen velen deze mening niet met mij delen.

Ik wel Deric! Leuke review!

avatar van Bartjeking
4,5
Ik ook en 666 stemmen inmiddels, dat vraagt om een dagje vinyl met Neil. Nog steeds zijn fijnste studioplaat.

avatar van Jake Bugg
5,0
5* met veel liefde gegeven aan dit wondermooie album.
Persoonlijk vind ik dat er op dit album alleen pareltjes staan. Down by the River en Cowgirl in the Sand zijn nummers waarvoor ik Neil Young voor eeuwig dankbaar zal zijn. Volume open en puur genot.

avatar van HugovdBos
5,0
Begin 1969 was de Canadese muzikant Neil Young nog geen grote naam binnen het muziekcircuit. Ja, hij was één van de namen uit het gezelschap Buffalo Springfield, goed voor drie albums en een grote hit: For What It’s Worth. Zijn solodebuut in januari van het album flopte en werd nauwelijks opgepakt door de media, al zijn de kwaliteiten als muzikant al direct duidelijk in nummers als The Loner en The Old Laughing Lady. Hij vormde voor zijn tweede album een band die gedurende zijn hele carrière een bepalende rol zou blijven spelen. Crazy Horse was de naam en bestond naast Neil Young uit gitarist Danny Whitten, basgitarist Billy Talbot en drummer Ralph Molina. Het album betekende een eerste succesje, maar de impact van het geheel zou pas later doordringen tot de muziekwereld.

De pakkende gitaarriff van Cinnamon Girl zet direct de toon voor het album, stevig in klank, maar meeslepend in elke aanhaal op de snaren van de gitaar. Hij schreef het nummer samen met enkele andere klassiekers van het album toen hij herstellende was van de griep, resulterend in een passende liefdeverklaring en harmonieuze samenzang. Het zou de start zijn van een reeks Crazy Horse klassiekers, waarbij het einde van het nummer al een voorproefje geeft van de later lang uitgesponnen gitaarsolo’s. De titeltrack zelf is een country-rock kraker, ontspannen in het gehoor en uitbundig in de uitvoering. De akoestische setting van Round & Round brengt de harmonieën samen met Robin Lane, aangrijpend en wonderschoon. Het nummer vormt de opmars voor een signatuursong uit Neil’s carrière, het zeer fraaie Down by the River. Niet alleen muzikaal is het een waar kunstwerkje, ook tekstueel biedt het wat meer diepgang. Ontrouw en liefdesuitingen verbinden elkaar in de donkere klanken van de bas en de uitvoerig getoonde gitaarsolo’s. De kracht van herhaling wordt ondersteunt door het ritmische gitaarwerk van Danny Whitten. De improvisaties voeren Neil Young naar de bekendmaking van de klasse die hij als gitarist nog jaren lang zou uitstralen. Het vioolspel van Bobby Notkoff op Running Dry brengt wat meer emoties in het geheel, muzikaal zeer aanstekelijk, maar toch ook met een psychedelisch trekje. Het nummer vormt de laatste snik, voordat Neil opnieuw zijn gitaarkracht ten gehore zal brengen. Cowgirl in the Sand is net als Down by the River een lang uitgesponnen muzikaal spektakelstuk, meesterlijk in beweging gebracht door de stilistische introductie. De bombast van gitaren en drums brengen het geheel in beweging, voordat Young ook maar een woord heeft gezongen. Hoewel de tekstuele referenties nogal uit elkaar lopen, brengt zijn liefde voor het vrouwelijk geslacht het nummer wel in beweging. Hoewel zijn tijd met Buffalo Springfield erop zat refereert hij hier binnen zijn teksten nog wel naar. De akkoordenprogressie zorgt voor de chaotische sferen waarin het nummer dieper lijkt weg te zinken. De kracht van de klanken blijft binnen het gehele nummer merkbaar, van de uitbundige en beweegbare gitaarsolo’s tot aan de ronkende baspartijen.

Met het album Everybody Knows This Is Nowhere geeft Neil Young zijn eerste visitekaartje af, in de overdonderende gitaarsolo’s en lang uitgesponnen muziekstukken. Hij doet het op zijn eigen manier, een gegeven waarmee hij later zowel zijn meest gewaardeerde werken uit zijn carrière zou afleveren als de frustraties van bandleden en platenmaatschappijen zou aanwakkeren.

5*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van Sjaakspeare
4,0
Deze plaat is wisselvalliger dan ik op basis van het stemgemiddelde had gedacht. Of op basis van de eerste twee nummers die ik hoorde: 'Cowgirl in the Sand', tjokvol goddelijke grunge-achtige gitaarsolo's, en 'Down by the River', een lugubere doch prachtige song met een sterke zangmelodie en opnieuw verrukkelijk gitaarwerk. 'Cinnamon Girl' en 'Everybody Knows This is Nowhere' zijn voorts uitstekend, zij het een tikje minder hemels dan de twee eerder genoemde muzikale epossen. 'Running Dry (Requiem for the Rockets)' is op zijn beurt een heel aardig countryachtig nummer, met zeer sfeervol vioolspel. 'Round & Round (It Won't be Long)' duurt ironisch genoeg veel te lang, niet alleen omdat het een nogal eentonige song is, maar ook omdat de centrale melodieën wat te wensen overlaten. 'Losing End (When You're On)' is tot slot ronduit pover. Precies het soort gratuite, clichématige countrynummer waardoor ik lange tijd een fikse aversie jegens dat genre voelde. Smartlappen met gitaar maar muzikaal al snel gezapig en uitgekauwd. Buiten de tekst valt er geen ziel in te bekennen. De variatie op dit album valt dus overwegend nog binnen het positieve, maar vooral de laatstgenoemde track was teleurstellend. 4*

avatar van jordidj1
4,0
Cowgirl in the Sand, oef. Wat een nummer, man man man. Laatste weken een beetje in een Neil Young-periode, maar wordt telkens gevloerd door dat nummer.

avatar van vanwijk
4,5
Halfje erbij, zit nu een beetje in een Neil Young periode n.a.v. zijn concert in het Ziggo. Een heerlijke plaat waar ik even tijd voor nodig heb gehad.

Arbeidsdeskundige
Wow! Dit is een tijdloos album met als pronkstuk Down by the River. Wat een grandioos gitaarwerk.

avatar van Dirruk
4,5
En een leuk feitje.

Op Musicmeter:

Harvest *4,28
After The Goldrush *4,28
Everybody Knows This Is Nowhere *4,28

avatar van Funky Bookie
4,0
Ik heb een haat-liefde verhouding met Ome Neil die ik zelf niet helemaal begrijp. Zijn echte country werk trek ik niet (dat snap ik nog), maar een album als dit vol gitaarmuzike is uiteindelijk gewoon fantastisch.

avatar van Droombolus
4,5
De muziek rammelt aan alle kanten. Ik houd van melodies en toch vind ik de 1 noot solo in Cinnamon Girl fantiestas .......... Ik snap er eigenluk helemaal niks van dat ik dit album al 50 jaar geweldig vind. Is dit nou wat er bedoelt wordt met perfekte imperfektie ?

Waar ligt het toch aan, ik ben redelijk fan van NY maar heb echt moeite met dit album

Gast
geplaatst: vandaag om 06:15 uur

geplaatst: vandaag om 06:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.