Iron Maiden - Senjutsu (2021)

Je kunt ouderwetse heavy metal bands uit begin jaren 80 eind jaren 70 als Iron Maiden, Judas Priest, Saxon etc. vaak niet vergelijken met death metal dat is een heel stuk extremer.
Iron maiden was vroeger wel wat harder maar niet heel veel, eerder sneller/losbandiger. Ook zijn er op latere albums meer rustige intro's en progressievere breaks te horen.
Wel te bedenken dat in de tijd dat bands als Iron Maiden begonnen dit al heel extreme muziek was en bands als Bolt Thrower /Cannibal Corpse bestonden nog niet.
Na hardrock bands als Black Sabbath / Deep Purple gingen bands als Priest en Maiden het metal genre duidelijker accentueren, daarna komen hardere rouwere thrash metal bands als Slayer / Metallica en weer iets later dergelijke death metal bands.

Zeker weten dat je The Parchment helemaal hebt afgeluisterd?

Bevalt me beter dan de twee voorgaande albums, alhoewel die ook niet slecht zijn, maar hier staan meer goede nummers op. De sfeer is iets donkerder maar ook wel meer emotie heb ik het idee, vind het zelf in ieder geval een gevoelig album. Buiten dat is het muzikaal ook gewoon weer genieten, en ik vind Bruce hier wel goed met zijn stem, op Book of Souls ging het vaak tegen het randje maar hier lijken de nummers hem beter te passen voor zijn wat verouderde stem.
Genieten in ieder geval en mooi dat ze dit nog kunnen op die leeftijd!

Als ik het dan toch moet vergelijken met een ander album van hun, vind het het meest lijken op Dance of Death.

Ik denk dat dit het voor mij wel samenvat, en hoe die balans van positief en negatief precies valt hangt af van jouw specifieke beleving. Ik hoor hier een plaat die ik in een ander universum 4 sterren had kunnen geven, en even goed had gevonden als de voorgangers. Maar de productie en vooral het richtingloze aanmodderen van de Steve-epics zorgen ervoor dat de frustratie uiteindelijk overwint.

Bij mij valt het kwartje net de andere kant op. De goede stukken vind ik dermate goed dat ik wel 4* voor over heb.

Ik deel de mening van velen. Redelijk tot goede nummers maar vooral de lange nummers kunnen een stuk compacter. Mijn favorieten zijn Darkest Hour (heerlijke gitaarsolo) en The Time Machine.

zeker, meerdere keren Er had meer mogen gebeuren in dat nummer wat mij betreft.blijf met gevoel van 'ingehouden' energie zitten aan het eind.

Okay thanx.. nu begrijp ik het wat meer. In hun tijd was de sound van Iron Maiden dus 'extreem'.. Viel duidelijk op tussen de bijvoorbeeld popmuziek als 'hard'. Het is dus gewoon evolutie van die harde sound wat uiteindelijk resulteerde in de agressieve harde sound die death metal later bracht....

Zoals ik al zei, ik ben niet echt thuis in metal.. Begin jaren 90 hoorde ik ‘as I die’ van Paradise Lost op de radio en kocht hun Shades of God album.. Die sound vond ik vet. Pas kort geleden hoorde ik ‘Red before black’ van CC en de prachtige track van Paradise Lost ‘Beneath Broken Earth’. Dus ben nu weer een beetje aan het neuzen in de metal hoek… Bolth Thrower is tot nu toe het beste wat ik ben tegengekomen..

Yep, dat maakt hem zo goed, dat spanningsveld. Voor mij dan, maar ik kan me voorstellen dat je tegen het eind denkt: "en dan nu eens knallen met die hap". Maar daar hebben we al zoveel Iron Maiden songs van.

Ik heb het niet uitgerekend maar hebben we deze eeuw inmiddels al net zoveel minuten IM muziek als in de vorige? Kwam in ene bij me op.

de Iron Maiden Nerd in mij vind dat grappig om te weten. Er is deze eeuw 7:36u aan nieuwe muziek uitgekomen (kan er een minuurtje of wat naast zitten) en vorige eeuw 8:05u (ook hier datzelfde minuutje). Het scheelt dus een half uur (uitgaand van alleen de studioplaten).

Iron Maiden gaat verder waar The Book of Souls ophield met Senjutsu. Het is inmiddels overduidelijk dat de band (en vooral Steve Harris) niet meer bezig is met uptempo krakers schrijven. Daar waar de post-2000-platen van Maiden sowieso niet meer heel vlot zijn, is Senjutsu echt een geduldige slow burner waar heel af en toe met wat opzwepende midtempo in bijvoorbeeld Stratego wat meer het gaspedaal wordt ingedrukt. Wie bij Maiden op zoek is naar anthems met oorwurmen van melodieën zal weinig heil gaan vinden in Senjutsu. Het is een plaat die vooral excelleert in de algehele sfeer en het losse samenspel binnen de gehele band.

Voor een plaat van 82 minuten vliegt Senjutsu echt krankzinnig snel voorbij. Daar waar bij The Book of Souls wel wat tracks zijn waar ik mijn focus wat begin te verliezen, is dat bij Senjutsu compleet niet het geval. De plaat vloeit als geheel ontzettend lekker en de luisterervaring behoort tot de meest comfortabele van het jaar. De titeltrack sluipt heerlijk binnen en brengt voor een band zo ver in zijn carrière verrassend verfrissende elementen met zich mee. Het voelt echt als een introductie voor de gehele plaat met zijn dreigende tribal drums en wiegende folky melodieën. Sowieso valt het op dat de folkinvloeden sterker dan ooit zijn op Senjutsu met melancholische akoestische tokkels en zwierige zang- en gitaarmelodieën, iets dat ik absoluut toejuich. Bruce Dickinson levert misschien wat in op zijn bereik, maar brengt op deze plaat een enorm meeslepende vertellende stijl met zich mee.

Er gebeurt voor de rest weinig nieuws op Senjutsu en er zijn zeker wat kritiekpunten. De synthesizerpartijen van Steve Harris zijn compleet overbodig. Het klinkt alsof hij ongeveer vier toetsen heeft gebruikt en het voegt niks toe qua sfeer. Wat dat betreft hadden ze beter in het gitaarwerk à la Somewhere In Time en Seventh Son of a Seventh Son met gitaarsynths kunnen werken, dat heeft meer een synthgevoel dan die basale riedeltjes die Harris speelt. De productie is soms erg ruw en onduidelijk, wat jammer is met drie gitaristen. Ook hebben de drie 10+-minuten tracks aan het einde van Senjutsu zeker wat langdradige stukken en volgen ze nagenoeg dezelfde opbouw.

Toch interesseren die kritiekpunten me echt compleet niet als ik naar Senjutsu luister. Het gebrek aan vernieuwing wordt ruimschoots gecompenseerd door fantastisch organisch samenspel, vooral de gitaarsolo's zijn over de gehele plaat echt fenomenaal. Ze grijpen je echt bij de strot, stuk voor stuk, zo mooi opgebouwd en smaakvol. Ook Nicko drumt de sterren van de hemel en stuwt de gehele band naar een hoger niveau, vooral in de meer langdradige secties. De ruwe productie is sonde voor details, maar is ook heel levendig en het is vooral fijn om Bruce zonder allerlei oppoets-perikelen te horen en vooral met enorm veel beleving te horen zingen. De band weet nog steeds datzelfde euforische gevoel als toen ik ze voor het eerst hoorde op te roepen. Wanneer die lange middensecties komen denk ik soms zuchtend ''daar gaan we weer'', maar na twintig seconden sta ik als een bezetene luchtgitaar te spelen alsof ik zelf in Iron Maiden speel en geniet ik met volle teugen. Dat blijft de magie van de band, ook op Senjutsu.

Ja, dat zouden we hier met ons gezeur nog vergeten. Dit album verdient een enthousiaste review waarin de punten van kritiek een kleine rol spelen. De zang van Bruce die niet (te) luid in de mix zit, weinig herhaling van refreintjes en een verre van perfecte productie die toch aangenaam en erg sfeervol klinkt maken dit voor mij een album waar ik me nergens aan erger en vooral van kan genieten. Sommige nummers hoeven niet zo lang te duren maar vervelend worden ze nergens.

Ik heb zonet de boekuitgave van de cd in ontvangst mogen nemen. En dat ziet er gaaf uit, maar wat ik dan weer niet snap is waarom ze niet dat prachtige artwork wat ze in het boek hebben staan als cover hebben gebruikt. Dat leeft veel meer dan wat het nu is.

Omdat het grootste deel van de luisteraars via streamingdiensten luistert. Het artwork moet op de telefoon ook nog enigszins smoelen.

Tja, dat klinkt ergens wel logisch. Hoewel ik ook daar persoonlijk wat uitbundiger artwork wel waardeer. Maar ik zal die uitzondering wel zijn die de regel bevestigd. Het is wel jammer. Maar volgens mij is dat hier eerder al eens ter sprake gekomen. En helemaal met de speciale uitgaves zou het wel een show dingetje zijn.

Na een weekje nummer per nummer te hebben laten inwerken, ben ik heel erg enthousiast over Senjutsu. Ik geniet hier stukken meer van de stem van Bruce, dan bij TBOS. De synths mochten achterwege blijven, maar echt storen doen ze nu ook weer niet. Maar ik geef eerlijk toe dat ik een fan van het eerste uur ben, en mijn mening met een korrel zout mag worden genomen. Van mij mogen ze het album live integraal spelen, als zal niet iedereen dat even aangenaam vinden. Ze deden dat ooit eens, en dat werd door een groot gedeelte van het aanwezige publiek niet in dank afgenomen. Iron Maiden heeft teveel goeie nummers die ze nooit op één avond kunnen spelen. Of ze zouden er een concert van 3 uur moeten van maken. Wie weet bij hun afscheidsconcert.

Mocht dit album hun laatste worden, dan eindigen ze zeker in schoonheid. Ik kan/mag zeggen dat ik ze bij elke tournee zag, sinds 1980. Ik ben mee ouder geworden

Net geen # 1 album, Drake gaat met er met de topspot vandoor(dutch charts). Lekker belangrijk ook...
Maar ik zit wat songs van de laatste 5 albums te husselen in een playlist en het valt me op dat deze Senjutsu tracks buitengewoon goed klinken alsof er meer dynamisch bereik is. Zal wel niet, maar ok.

Van deze de deluxe versie op cd in huis gekregen, en vind het artwork in het echt er supermooi uitzien, en er beter uitkomen dan op het plaatje hier. Heb beide cd,s afgespeeld, en vind het super klinken, echt een Iron Maiden die bij deze tijd past. Ze spelen wat rustiger, en de stem van Bruce klinkt wat doorleefder. De beide cd,s heb je beluisterd voor je er erg in hebt. Op b.v A Live Of Matter And Death begonnen de langere nummers mij soms wat te irriteren, terwijl ik dat hier totaal niet had. Mooie plaat, en een logische opvolger van Bouk Of Souls vind ik

Somewhere in Heavymetalland. Dessel? Arnhem? Keulen? Imagine ...  Onrustig uitgelaten mensenzee, aanschoffelend vóór nog gigantisch lege scène. Voor een gegarandeerd absolute avondlijke headliner, de Legacy of the Beast Tour 2022. Imagine... Serveert Iron Maiden je daar, binnen de grandeur van Harris', Dickinson's, Murray's, Smith's, Gers' en McBrain's extravagante liveshow, zomaar vooraf en integraal, vóór die hele schare hits uit een 46 jaar overspannende legendarische carrière, de 80 powerminuten van hun nieuwste epos Senjutsu? Allright, please, go ahead with it!!

Senjutsu! 't Japans voor 'Tactieken en Strategie'. Want, Iron Maiden is anno 2021 weer in big battle tegen 't gespuis dat kruipt vanuit alle richtingen.

Imagine... over de massa galmen de majestueus dreigende taiko-drumslagen, vanuit het stille zwart, steigende grom, sloom opzwellende gitaren, ratelende drums. 'Senjutsu'! Het magistrale stemgeluid van Bruce Dickinson neemt de riff over, bouwt alsmaar op, dramatisch, tot in extase verschietende hoogte, bijwijlen een Roger Waters, overslaand in z'n eigen The Wall. Dit. Is. Een. Gedroomde. Ongelooflijk. Geslaagde. Live-opener!

Onder militaire roffels vervolgt de meute het verraderlijke 'Stratego', het dodelijke Senjutsu- schaakspel. Indrukwekkend wilde ritmes in bass en drums,  in kleur fluctuerende, declamerende Dickinsonvocalen, virtuoze gitaarsolo. Op de schermen simultaan flitsend, de beelden uit Maiden's hallucinante videoclip. Ijzingwekkend, zo aansluitend op 't rauwe leven 'Behind the Wall' uit The Game of Thrones.

Komt al stormachtig golvend aan, die epische eerste single 'The Writing On the Wall'. Opnieuw verbluffend videowerk Rammstein achterna, verblindende eye-opener! De song is bijbels, het verzet van de groeiende groep have-nots in een teloorgaande Mad Max-wereld, gedomineerd door profiterende elites. In de stoffige intro waan je je zowat achtergebleven in een desolaat akoestische westernsoundtrack voor Death Valley, tot  een grootse riff je daar wegtrok en je weergaloos op en neer de folky rocksong door ment. Tot en bij het suikeren Adam en Eva-happy ending!

'Lost in a Lost World', langgerekt kosmische sfeerwending. Gelaagde proggy sound en echo's refereren andermaal overduidelijk aan Pink Floyd's 'The Wall', het mystieke van The Moody Blues. Iron Maiden maakt er z'n even imaginaire, eigen duivelse hoogvlieger van. Grandioos na de synths, het gevecht tussen de opeenvolgende solo's, tussen de Dickinson-falsetto en de in intensiteit afwisselend pulserende staccato-riffs. De song hervindt z'n rust van z'n aanvang in een subliem uitdeinende vocale prog-oase.

'Days of Future Past', komt uit de kast als vintage Iron Maiden op vol voltage, verschroeiende riff, supersterk refrein en vocals, over de voor z'n schepselen ambiguë, manipulerende opstelling van de godsfiguur.

Het meeslepend dramatische 'The Time Machine' is weer zo'n energieke killersong, inclusief met kop en staart. Op kousenvoeten aanlopend z'n intro, krachtig melodisch, pompend het refrein, finaal met sterke, folky aandoende riffs. De tijdsmachine ontbolstert tot een flitsend, ruig, zwaar heavy metalgeluid, maar sereen vocaal tot stilstand gebracht door alweer stemmagister Bruce.

De meeuwen, de zee, het trieste 'Darkest Hour'. De aannemende bedroefde gitaren adapteren het scherpe krijsen. Onconventioneel,  pakkende huldesong voor leiderschap van staatslui à la Winston Churchill, weerstand van een volk tegen misleiding en agressieve machtswellust. Kusten gingen er ooit bloodrood voor in over op die langste dag. Krijgen uiteindelijk toch altijd weer vrij spel, de scherende meeuwen, wat ook onder hen passeerde aan gruwelijk mensengekrakeel. Emotionele sound, sombere, uitgeklede bluesy gitaarakkoorden overgaand in grootse solo's, naakte vocals, afremmend treurend, overpeinzend. Dickinson, wat een stembereik toch heeft die man.

Harris' ontzagwekkende melodische progsong, uitblinker 'Death of The Celts', eerste van de kolossale eindtriptiek, komt in met een lange vocale, akoestische opstap. Hij vloeit over in instrumentale folkmetal en Dickinson's plechtig vertellende zangfrazen. De song ontdubbelt, een rockmachine trekt op langsheen lieflijk gevarieerde muzikale valleien, hooks, tempowisselingen, tot op de kruissnelheid van een sneltrein.

In een complexe tweede monstertrack, het zwarte, filmische The Parchment' leiden zweverige synths op 't hypnotiserende ritme van een oriëntaalse bolero zoetjes de optocht. Tot voor het lange middenstuk brutaal de song openbreekt, Dickinson bezwerend en voldramatisch invalt, met in z'n kielzog fel duellerende solo's. Op de toon van weer een imponerende vocale melodie, laag op laag opstapelende hernemingen, gallopeert de song naar het einde, waar de synths de processie beheerst orkestraal afsluiten, met dezelfde vreemd oosterse openingsnoten.

De cirkel is rond. Het fantastische hymne 'Hell on Earth', een grote gracieuze finale vol troosteloze, ellendige taferelen. De samenvatting van Senjutsu en alluderend op ieders betrokkenheid ergens bij de hoogheidswaanzin van oorlog versus z'n vele slachtoffers. Eenzaam de lange intro, beelden van het gloren van de dag, vredevol indruppelend weer die weeë Pink Floyd-noten. Daarop, Dickinsons zangkunsten, emotionele tempowisselingen, sterke riff's en akkoorden, catchy melodieën. Na de horror, cyclisch, terugkeer naar de verdachte rust van de intro.

Iron Maiden. Deze ervaren heren op leeftijd maken al 17 ambitieuze studioplaten lang extatische muziek met volle overgave van hart en spirit en dit op een honderd procent Maiden-frame.  Krachttoer dan ook voor een echte albumband om ze zo'n meeslepend episch meesterwerk, dubbelplaat dan nog, nu nog te horen brengen. 10 memorabele songs zonder enige ballast. Des duivels onzinnig natuurlijk om onmiddellijk iedere noot, iedere muzieklijn daarvan op geluid, lengte of gelijkenis binnen het immense songbook af te meten en af te rekenen. Zou je dit dan eerder ook eerst met het oeuvre van een Bach of Mozart moeten proberen. Respect voor het geëtaleerde compositorisch vernuft verdient dat je een toprealisatie als deze als geheel, in z'n volle diepte, met al z'n verrukkelijke melodieën laat inwerken en inwerken.

En ja... Hoe die liveset er in 2022 dan in werkelijkheid moet uitzien? Imagine this for yourself. Met de ogen toe hoor je nu vast al hun Sound of Distant Drums!

hoor toch echt liever Number of the Beast

vond iron maiden meestal goed maar het is inderdaad niet meer zoals in het begin oke er zijn nog andere
die juist het zelfde zijn maar toch had ik gehoopt weer de oude maiden maar helaas this weer als de vorige cd of ik hem zal kopen is twijfel geval heb de vorige ook niet gekocht net als metallica. maar het is enkel voor de gene die alles goed vinden er zullen wat goede nummer op staan maar ik hou toch wel liever van de oude maiden. er zijn uitzonderingen maar zoals ze zegen smaken verschillen. vroeger vond men een band die begon met keyboard te spelen maar niets nu is dat tegenwoordig niets meer want ze doen het bijna allemaal maar ja ze moeten ook ander publiek aan trekken misschiens daarom dat ze ook anders zijn geworden dan in het begin. want vroeger bestond hun publiek uit hardrock gasten met lang haar en zo bijna geen vrouwen nu vrouwen zelfs kinderen van 12 of 13 jaar heavy metal is niet meer wat het ooit is geweest. maar ja we worden out en alles verandert. een concert was vroeger ook anders nu is dat ook moeilijk geworden om er een te gaan bekijken omdat alles extreem duurder geworden is en de optreedes zijn ook niet meer in je buurt de meeste spelen in nederland of op een festival. maar omdat er nu ook vele nieuwe bands zijn gekomen maar voor mij dus onbekend is een festival bijwonen om je favoriete band te zien wel wat te duur. maar een festival waar enkel wat oudere metal groepen spelen daarvoor zou ik wel een ticket willen voor betalen maar dan wel zonder als die nieuwe. hard rock of heavy metal maakt niet uit. jammer dat ik de laatste van motorhead niet heb gezien had nooit gedacht dat het de laatste zou zijn zei ach die kom nog wel een een keer in belgie terug? sorry heb mij wat laten gaan

Ho ho, ik zag Iron Maiden ook voor het eerst toen ik 12 was. Seventh Son was toen actueel. Het verschil met de kids van nu is dat mijn vader en moeder niet mee waren. Dat wel.

40 jaar zit er tussen beide albums, dat kan je toch niet vergelijken?

Het is dezelfde band met bijna dezelfde line-up, dus enig vergelijk kan natuurlijk altijd. Of het helemaal fair is, is punt twee. Iron Maiden is niet meer de band die ze begin jaren 80 waren. Ze zijn volledig geëvolueerd van een NWOBHM band naar een band met een volledig eigen sound. Ze maken nu de metal die bij een groep mannen van in de 60 past. Bruce zijn stem is inmiddels ook wat beperkter qua bereik, maar heeft een hoop aan diepgang gewonnen.

Ik vind het, na 2.886.456 keer Number Of The Beast gehoord te hebben, altijd wel aardig om eens iets anders te horen. Hoe gaaf die plaat ook is.

Hier ben ik het volkomen mee eens Als je Number Of The Beast wilt horen moet je die opzetten! Gelukkig komt er met dit soort platen alleen maar meer keuze. Een 2 de Number Of The Beast hoeft voor mij ook echt niet, want die hadden ze immers al uitgebracht. Moet zeggen dat van de Bruce come back albums Bouk Of Souls mijn favoriet is, en deze heb ik daar al kort achter zitten. Moet wel zeggen dat vanaf hun debuut tot en met Seventh Son geen enkele Bruce come back plaat aan 1 van die albums kan tippen, maar dat hoeft ook niet, want vanaf Brave New World gingen ze voor mijn gevoel echt een nieuwe fase in. Er is alleen maar meer keuze bijgekomen. Deze plaat klinkt ook niet supersnel of snoeihard, maar als een lekker stevig luisteralbum die sneller voorbij vliegt voor je er erg in hebt.

Je weet wat men zegt over opinies: "opinions are like buttholes etc..." Ah, de nieuwe Iron Maiden, ik heb deze eerst even laten bezinken. Ik moet zeggen dat ik deze schijf best wel goed vind en dan zeker de nummers waaraan Adrian Smith meeschreef (altijd al mijn favoriete Maiden gitarist). Ik vind zijn composities altijd iets extra hebben qua sfeer.
Bruce? Hij zingt niet meer zoals ten tijde van Powerslave lees ik dan. Tja, we zijn ook niet meer in de tijden van Powerslave natuurlijk. Niet alleen Bruce is intussen meer dan 35 jaar ouder, wij toch ook (?)

Neen, als ik hier minpunten moet aanhalen dan is het de productie maar ik geef toe dat ik die Kevin Shirley nooit een super producer heb gevonden (niet bij Journey, niet bij Europe en zelfs niet bij Bonamassa). Maar meer nog dan dat laat Steve met zijn solo composities dit werkje wat in de steek. Op de eerste schijf gaat hij al de mist in voor mij met lost in a lost world. Begrijp me niet verkeerd, ik hou wel van een Steve Harris "epic" en eenmaal op gang vind ik hell on earth best goed maar het motto "less is more" had de spankracht van deze schijf zeker ten goede gekomen.
En Bruce? Toch fantastisch dat hij dit in 2021 nog kan, denk ik dan.

Altijd leuk, een nieuw album van jeugdhelden Iron Maiden, al is het ook ditmaal een wisselvallig werkstuk geworden. Met het nogal saaie en matte titelnummer schiet de plaat niet bepaald spetterend uit de startblokken, maar gelukkig wordt het daarna snel beter. Nieuwe wegen worden uiteraard niet bewandeld, maar de band is redelijk goed op dreef en Bruce Dickinson is nog steeds goed bij stem. In de hogere regionen moet hij weliswaar wat inleveren, maar wat wil je ook op zijn leeftijd. Tot en met Darkest Hour is het album goed te genieten; daarna drukken de afsluitende drie epische tracks de pret helaas een beetje. Te langdradig, te weinig afwisselend en behoorlijk eenvormig. De kortere songs zijn hier duidelijk de betere.