Lorna Shore - ...And I Return to Nothingness (2021)

Lorna Shore heeft met To the Hellfire een ware deathcorehit te pakken. Binnen twee maanden maar liefst drie miljoen views op YouTube en blijkbaar ook viral op het sociale mediaplatform TikTok.

Ik snap waarom. Ten eerste had nieuwe zanger Will Ramos geen beter openings-statement kunnen plaatsen met zijn performance op To the Hellfire. Eerst leek Travis Ryan (Cattle Decapitation) de limiet van extreme metalvocalen te hebben bereikt, toen kwam Dickey Allen (Infant Annihilator) aanzetten, en nu komt verdorie Will Ramos echt met ronduit onmenselijke vocalen. Ramos heeft enorm veel bereik en kan van metersdiepe grunts en messcherpe schreeuwen naar andere ronduit smerige geluiden. Vooral de laatste minuut slaat echt helemaal nergens op. Een ding is zeker: als Ramos op een gegeven moment niet meer in een band zit, staat hem een glansrijke carrière te wachten voor game- en film-voice-overs om allerlei onheilspellende wezens te vertolken. Ronduit cinematisch.

Lorna Shore gaat echt volledig over de top met zijn symfonische blackened deathcore. De symfonische blackmetalinvloeden zijn op standje Dimmu Borgir ''larger than life'' en de deathcorestukken en -breakdowns zijn debiel bruut. Het is eigenlijk gewoon zo belachelijk dat het gewoon weer geweldig wordt. Toch weet de band binnen deze grootse sound genoeg herkenbare melodieën en sterk soleerwerk neer te leggen. Wel vind ik dit echt muziek voor een EP: gewoon twintig minuten alle remmen los. Voor een album met deze sound zal Lorna Shore wel wat meer dynamiek moeten gaan aanbrengen, maar nu eerst genieten van het succes en het publiek laten verbazen met de stemcapriolen van Ramos.

Fraaie albumcover ook!

De hoes is van Mariusz Lewandowski, die bijvoorbeeld ook bekend is van zijn artwork voor Mirror Reaper van Bell Witch.

Nu je het zegt, Don! Voor die plaat van Atramentus vorig jaar verzorgde hij ook al het artwork. Als deze EP ook maar enigszins in de buurt komt, zit het wel snor. Komt dus zeker in mijn luisterlijstje.

Wow! Bestaat er zoiets als "melodieuze" death metal?! Nou Lorna Shore doet het en hoe, geweldige breakdowns; drumfills; technisch super gitaar solo's en dan heb ik het nog niet over de range van de stem van die zanger, van heel laag naar heel hoog zonder problemen. Wellicht loop ik op de zaken vooruit, maar denk dat dit nu al DE death metal EP/plaat van het jaar is.

Nee, die eer gaat vooralsnog naar Asphyx en/of Pestilence.

Al bijna dertig jaar, twee van de grootste albums binnen deze stroming:

Carcass - Heartwork (1993)
At the Gates - Slaughter of the Soul (1995)

@ Edwynn: Pestilence kan ik nog van de begin jaren dat ik ook nog naar oud-Paradise Lost platen luisterde, wist dan ook niet dat die nog muziek maakte, zal die dan zeker eens gaan luisteren, alsook Asphyx.

@ Don Cappuccino, Carcass zegt me ook iets, zal beide albums eens gaan luisteren.

Beide bedankt voor de tips!!

Gewoon het zoveelste saaie ongeïnspireerde deathcore EPtje.






Grapje!

De band, of deze ep eigenlijk, ontdekt door een voorgestelde reactie video op youtube. Geen flauw idee waarom dit voorgesteld werd. Maar dat het direct intrigeerde is een feit.

Nou zie ik hier dit als symfonische blackened deathcore genoemd worden. Erg bekend met die combinatie van laatste twee genres ben ik niet. Maar symfonisch klinkt het zeker. Ik vind het altijd fascinerend hoe bands zo belachelijk snel en hard kunnen spelen en tegelijkertijd er een mooie melodie overheen kunnen leggen. De breakdown klinkt dan wel weer zoals verwacht.

En ik weet niet wat voor demon ze hebben gevonden om de tekst ten gehore te brengen. Niet dat ik er ook maar iets van versta trouwens. Maar dat zijn me toch wat onmenselijke geluiden.

Of ik het veel zal luisteren betwijfel ik. Het vraagt nogal wat. Zo'n drie nummers zijn dan nog wel te doen. Ik ben in ieder geval door ze geïntrigeerd.

Enorm stijlvolle hoes trouwens wel.

Een fijn naargeestige sfeertje kenmerkt deze EP. Virtuoze ritmes, bezeten zang en symfonische arrangementen zorgen er tezamen voor dat de helpoorten wagewijd openstaan. (Q: je bent toch niet in de kerk geboren! A: Nee, precies!). Een horrorminiatuurtje,kortom. Intrigerende metalmuziek!

Zo'n kleine 10 maanden verder geniet ik ondertussen ook stevig van de nieuw uitgebrachte singles. Waarmee ik mijn eerdere twijfel wel weg kan nemen. Ik luister dit nog regelmatig.

LORNA SHORE - Sun//Eater
LORNA SHORE - Into The Earth

Ik begin juist wat minder enthousiast te worden ten opzichte van deze EP. Lorna Shore heeft hopelijk wat meer in petto voor de gehele aankomende plaat, want de singles liggen wel heel erg in hetzelfde stramien. Sun // Eater en Into the Earth klinken enorm hetzelfde: dezelfde soort snelle staccato riffs, breakdowns, symfonische passages, de manier waarop verschillende passages worden afgewisseld, het soleerwerk en de stemcapriolen van Will Ramos. Dan kun je indrukwekkend goed musiceren en zingen, maar dan haak ik op een gegeven moment een beetje af.

Wel benieuwd om die zanger live te zien haha. Ik zou er wat fishermens friend bijpakken.

Ik zag net op youtube de video To the Hellfire (vreemd algoritme). Wat klinkt dit geforceerd en overgeproduceerd. De kickdrums zijn snel, toegegeven, maar daarmee is het enige positieve wat mij gezegd.

Ik vind de band geforceerd breakdownsxen blackmetal mixen terwijl de zang zwaar multitracked is. Op een gegeven moment hoorde ik 10 grunts. Dit is eigenlijk een soort Bohemian Rhapsody on steroids.

Ik verwachtte meer negatieve reacties, maar ik zit er weer eens helemaal naast. Wel interessant om te horen hoe metal anno 2021 klinkt.

Lorna Shore is nog steeds niet in de alwetende catalogus van Metal Archives opgenomen dus dan kan het geen metal zijn. Laat dus staan dat dit is hoe metal anno 2021 klinkt.

Lorna Shore is zo'n typische formulecoreband waarbij bruutbedoelde passages afgewisseld worden met jankerige bruggetjes en/of refreintjes. Je kunt dan uittekenen wanneer wat zal plaatsvinden. Ik ben hier niet gek op.

De hoes doet mij ernstig denken aan die van Mirror Reaper van Bell Witch. Als je niet uitkijkt zit je dus zo op het verkeerde spoor.

Als Edwynn het niks vind, zit ik in elk geval een beetje in de goede richting!

Geweldige EP, waarmee de band zich mede door nieuwe zanger Will Ramos definitief op de kaart zet binnen het deathcore-genre. Het bombastische, volledig op hol geslagen geluid past perfect bij de haast onmenselijke zangpartijen van Ramos. Daarnaast is het songmateriaal gewoonweg erg goed. Opener To The Hellfire eist de meeste aandacht op, maar feitelijk zijn de overige twee tracks minstens zo sterk. Een mooie opzet naar het onlangs uitgebrachte album Pain Remains, dat de belofte van deze EP volledig waarmaakt.

Cheesy, overgeproduceerd en vermoeiend om naar te luisteren. Nee, ik snap alle hoge scores ook niet. Die flauwe synth lijntjes en gitaarsolos ook

Ik houd wel van deathcore, maar niet dit...

Even een reactie op Morthgul en Edwynn: als jullie de tijd of moeite hebben genomen om de nieuwe full length plaat "Pain Remains" eens deftig te analyseren en beluisteren: graag een nieuwe reactie, want wat jullie een tijdje geleden hebben gepost slaat werkelijk nergens op. Smaken enzo jaja, verschillen, maar als je dit nieuwe album niet kan appreciëren, zeker in dit sub-genre, dan stel ik me wel echt wel vragen bij wat jullie wél goed vinden. Misschien eens wat reviews lezen of wat met mensen in de scène discussiëren... Alle hulp is welkom

Heb de nieuwe plaat geluisterd en die vind ik al iets beter te pruimen. De stukken waar ze de synth en viool lijntjes weglaten zijn best chill, maar de helft van het album zit alsnog volgeplamuur met van die cheesy opvulling, alsof ik naar symfonische power metal zit te luisteren. En deathcore die ik wel goed vind? Best veel. Despised Icon - Ills of Modern Man/Days of Mourning bijvoorbeeld. Of wat meer recenters/melodieus: Viscera - Obsidian.

Despised Icon is zeker goed, maar een andere stijl deathcore natuurlijk. Viscera vind ik ok, maar qua stem meer metalcore. De bruutheid in de stem van Will Ramos vind ik net eruit springen. Net zoals bij bands als Signs Of The Swarm, Oceano, Worm Shepherd, Mental Cruelty, Brand Of Sacrifice, Cognitive, To The Grave, Angelmaker, Ov Sulfur, Defamed... Ieder zijn ding... Deathcore anno 2022/2023 is ook totaal anders dan de deathcore van 10 jaar geleden, al zijn er natuurlijk bands die trouw blijven aan die "vroegere stijl" en ook nu nog goede albums uitbrengen. De shift in het genre van bands die hun sound aanpassen met invloeden uit black metal of uit sympho hoek, kan ik alleen maar toejuichen, als de bruutheid maar bewaard blijft in de songs, althans voor mij dan... Als je dan ziet dat een deathcore band als Lorna Shore met hun laatste plaat in vrijwel alle jaarlijsten van reviewers terug te vinden is, vind ik dit zeer sterk gepresteerd. We spreken nog altijd van een sub genre dat tot voor kort niet echt geapprecieerd werd door het gros van de metal liefhebbers...

Geen reet aan inderdaad, klinkt als Cradle of Filth met long-covid en met een typemachine.