Cult of Luna - The Long Road North (2022)

Heeel veel zin in! Albumopener Cold Burn staat sinds middernacht op SPTFY

En over enkele uren ook op Youtube te vinden met video Cult of Luna - Cold Burn - YouTube. Tot die tijd is hij echter al wel te beluisteren Cold Burn - YouTube.

Nummer klinkt weer erg lekker moet ik zeggen.

Zetten we op de watchlist, naast Amorphis - Halo (2022)...

Cold Burn nu één keer beluisterd, het klinkt vooralsnog als meer van hetzelfde helaas. Maargoed, mogelijk nog vaker een draaibeurt geven en klinkt het hopelijk beter en anders.

Solide, maar niet van de sokken blazend, dat eerste nummer. Uiteraard gaat deze wel op het lijstje met interessante releases voor 2022. Ben ook benieuwd naar de bijdrage van saxofonist Colin Stetson op het laatste nummer!

Tot en met 02:42 vind ik Cold Burn echt een waanzinnig nummer. Dit had van mij zo tot het eind door mogen gaan als een soort van mantra. Heerlijk. Toch wel weer benieuwd naar nieuw werk van de heren.

Into the Night is de 'ballad' van het album en laat een haast 'western' achtig CoL horen. Erg indrukwekkend. Zo mogen ze een heel album wel vullen.
Heb de 2LP al lang in pre-order... Laat 11 februari maar komen!

Als de rest van het album qua sfeer en zwaarte het "gemiddelde" van deze beide nummers is, dan zie ik het wel goedkomen. Al vraag ik me af of er niet nog wat ruigers in het verschiet ligt...

Vermoedelijk vinden we wel wat van die afwisseling terug in de drie 10+ minuten nummers

Into the Night is in ieder geval wel heerlijk sfeervol.

De plaat is gelekt.

Een lichte tegenvaller na de prima EP The Raging River, waar de band op haar best was. Hier neemt men ruim de tijd om de negen aanwezige tracks op te bouwen, maar het materiaal is vervolgens net niet spannend of meeslepend genoeg. Ik mis ook memorabele melodielijnen. Het is allemaal wel weer lekker zwaar en lomp, met hier en daar een sfeervol rustmomentje, maar binnen het oeuvre van de band is dit niet meer dan een aardige middenmoter.

Een eerste luisterbeurt is zeker niet teleurstellend. Dit schuurt en beukt ook weer heerlijk. En het vraagt vooral om niet via oordopjes beluisterd te worden maar lekker hard over de speakers te galmen. Daar doe ik mijn collega's echter geen plezier meer dus dat wordt tot het weekend wachten.

Mijn review voor Zware Metalen:

Al meer dan twintig jaar smeden de heren van Cult Of Luna een onverwoestbaar en uniek geluid in de post-metalwereld. Waren het debuut en The Beyond nog lompe brokken metaal, met elk navolgend album kreeg het geluid van de band een steeds uniekere vorm die leidde naar een hoogtepunt met het magistrale album A Dawn To Fear.

Delen van het nieuwe album The Long Road North zijn al tijdens de opnamesessies van A Dawn To Fear geschreven en het mag daarom geen verrassing heten dat dit nieuwe album in het verlengde ligt. Dat wordt het meest bevestigd door opener Cold Burn en het navolgende The Silver Arc.

Toch onderscheidt het album zich ook duidelijk van zijn voorganger doordat de band nog meer speelt met dynamiek en vaker kiest voor een minimalistisch geluid in plaats van opgetrokken gitaarmuren. Mooie voorbeelden hiervan zijn Into The Night, dat geïnspireerd lijkt op het door Mark Lanegan gezongen Inside Of A Dream van The Raging River, en het tweeluik Beyond I en Beyond II. Op het eerste deel wordt het thema van Beyond uitgewerkt met de Zweedse zangeres Mariam Wellentin, terwijl hetzelfde thema op geheel andere wijze wordt ingevuld door niemand minder dan Colin Stetson.

De hierboven genoemde nummers zijn voor Cult Of Luna-begrippen redelijk kort met een speelduur tussen de drie en zeven minuten en lijken ze slechts vingeroefeningen in vergelijking met de rest van het album.

De band komt echt beter tot tot z’n recht in de langere nummers, waar de band grenzeloos lijkt te laveren tussen snoeiharde gitaarriffs, prachtige filmische geluidsfragmenten en alles wat zich daartussen bevindt. An Offering To The Wild, met bijna dertien minuten het langste nummer, is hier een prachtig voorbeeld van. Zorgvuldig wordt laagje voor laagje een eenvoudig thema uitgebouwd en weet de band een sfeer op te bouwen die in de verte doet denken aan Pink Floyd, totdat op tweederde van het nummer de pleuris uitbreekt en de luisteraar uit z’n trance wordt gerukt. Alleen al die vette stonerriff op het einde van dit nummer maakt dit een van de hoogtepunten van de plaat.

Een ander hoogtepunt is het machtige Blood Upon Stone, dat opent in een bijna Bathory-aanse vikingsfeer dankzij de bezwerende gitaarriffs en de bezeten schreeuw van Johannes Persson.

The Long Road Home haalt wat mij betreft niet het niveau van zijn geweldige voorganger. Daarvoor is dit album wat te fragmentarisch en mist het een absolute klapper zoals Lights On The Hill. Desondanks laat Cult Of Luna met zijn negende album horen nog steeds een van de toppers in het genre te zijn.

Pfoeh, dat titelnummer. Komt binnen zeg. Wat een prachtplaat (weeral eens) van deze heersers!

De plaat mist een beetje de impact van A Dawn to Fear. Maar dat is eigenlijk het enige nadeel wat ik zo kan vinden. Het uitstapje met Mark Lanegan doen ze hier opnieuw, maar dan wat beter uitgewerkt waardoor het veel beter past in het geheel. Zoals Johnny Marrisseyy al zegt, weeral een prachtplaat dit.

Jij ook al aan de Cult of Luna, Johnny Marrissey? Na m'n username neem je ook m'n goede smaak over, mooi om te zien!

Ik zou zweren dat ik er Johnny Marr had neergezet.

Haha, gmta over het algemeen. Zal het album daarom binnenkort eens een luisterbeurt geven

CoL kan bij mij nada fout dan. Zal dan ook sws wel bevooroordeeld zijn bij het schrijven dezer woorden. So what. Na hun pure metal begin, staan ook gewoon hier dus, begint de band langzaam maar zeker een soort van eigen universum te creëren, samen met bijv. Neurosis en Isis. Beide bands liggen dus echt niet zo ver weg van deze Zweden. Dit geschreven hebbende was ik, zeker ook na de vorige lp, Dawn to Fear, zeer zeer nieuwsgierig naar deze dus, weer een 2lp in diverse configuraties uitgekomen. The Long Road North dus en ja, naar het hoge Noorden ware het zeker een lange weg. Edoch ook een bijzondere, een spannende, een intrigerende en een avontuurlijke. Als alle registers open gaan, nou, dan gaan ze ook lekker los ja. Met her en der een klein rustpuntje. Al diverse malen beluisterd en wordt ie beter en beter. Voor nu dan ook een zwaar verdiende 4 ☆☆☆☆. Heerlijke praat in al zijn overrompelende woestheid, vaak dusdanig desolaat als menig Scandinavisch landschap. En dat kan, jao jao, lokaal zeer desolaat zijn, spreek uit Scandinavian ervaring.

Het is zo langzamerhand tijd om de eindejaarslijst op te maken. Daarom luister ik alle 2022-releases die ik in huis heb gehaald nog eens om het gehoor op te frissen en te zien óf en waar ze op mijn jaarlijst eindigen.



Een conclusie waar ik ook nu nog achter sta, al staan er met Offering To The Wild, het titelnummer en Blood Upon Stone wel drie heel sterke nummers op deze plaat. Daarom gaat de beoordeling wel een half sterretje omhoog.

Score: 85/100

1. Wilderun - Epigone (96)
2. Elder - Innate Passage (91)
3. Disillusion - Ayam (90)
4. Persefone - Metanoia (86)
5. Lalu - Paint The Sky (85)
5. Cult Of Luna - The Long Road North (85)
7. 40 Watt Sun - Perfect Light (84)
7. Watain - The Agony & Ecstasy of Watain (84)
9. Dark Funeral - We Are The Apocalypse (83)
10. Voivod - Synchro Anarchy (82)
11. Amorphis - Halo (78)
11. Jethro Tull - The Zealot Gene (78)
13. Toundra - Hex (77)
14. Big Big Train - Welcome To The Planet (73)
15. Sarcasm - Stellar Stream Obscured (70)