Fontaines D.C. - Skinty Fia (2022)

Nee, vroeger was beslist niet beter, integendeel. Juist daarom vind ik bands die in die oude sound blijven hangen en er verder 'niks mee doen', zoals je het uitdrukt, niet interessant. En ik vind deze band daarvan een typisch voorbeeld, en Interpol ook.
Ik hoop dat ik nu duidelijk genoeg ben... Een beoordeling zal ik verder niet geven.

Ze zijn aan hun derde toe, die van Fontaines D.C., zanger Grian Chatten, gitaristen Carlos O'Connel en Conor Curley, bassist Conor Deegan en drummer Tom Coll, vroeg mature, vitale band uit Dublin die sinds z'n bestaan nog geen ogenblik zin had in ter plaatse trappelen. Integendeel, als waren het bliksemschichten zo was het er almaar evolueren en muteren. Ze injecteren nu met nóg meer muziekstijlen en overstijgen daarbij in hun creativiteit vooral zichzelf. Maar, geef toe, 't is aanvankelijk toch bijna vervreemd terugkijken, op al het verbluffende wat ze net ervoor nochtans al even goed presteerden. En jawel, het zijn wel degelijk de vocals van Grian Chatten die je nu weer uit de duizend herkent. De nieuwe Fontaines D.C.est arrivé!

Inhoudelijk is hun 'Skinty Fia' allesbehalve lichtvoetig. Fontaines D.C. legt emotioneel vingers op wonden. Grian Chatten zingt veel, heel veel, op zijn kenmerkende manier. Hij zingt je nu eens teder, dan weer stoer, sterk en vol licht toe. Hier trekt Fontaines D.C. je vooral een blik intense epische muziek open die eerlijk, authentiek en nostalgisch teruggaat naar hun Ierland waarin het niet steeds zo goed en mooi was om leven en dat ze allen ook verlieten. Intussen wonen ze met z'n vieren in Londen - Curley woont in Parijs - en vandaaruit kijken ze ineens met een apart Iers oog mistroostig neer op hun homeland. Vaak met van dat soort 'Skinty Fia', vaag gevoel van 'vervloeking' in hoofd en hart, omwille van hun aller exit-pijnen, hun gevoelens van eenzaamheid en schuld. En met dit 'Skinty Fia', het album, hopen ze de beslommeringen wat weg te schrapen, meer, ze gewoon van zich af te spelen.

Volop Ierland is het al onmiddellijk in de complexe triphoptrance 'In ár gCroíthe Go Deo', grotendeels traditioneel in harmonie gezongen prachtsong. 'Voor eeuwig in ons hart', Fontaines D.C. in het Gaelisch spookachtig de mantra scanderend als een stel prille Ierse koorknapen. 'In ár gCroíthe Go Deo' voor de vrouw op wiens grafsteen de dichtregel zelfs anno 2018 nog niet in het Gaelisch mocht worden gezet, wegens 'te politiek'. Gevat boze repliek voor de eeuwigheid van Chatten, op de Ierse huichelarij. 'Big Shot' is dan weer O'Connell's gevecht om in z'n nieuwe leven het echte te bereiken in plaats het louter oppervlakkig materiële. Slepende oppepper met vette riffs en expressieve gitaarakkoorden.
De ferme single dan, het zowel melancholisch als stormachtige 'Jackie Down the Line', over hoe relaties kunnen stuklopen, het is één muzikale hoogvlieger, heerlijke kruising van Morrissey, The Cure en Echo & The Bunnymen.

Grian Chatten's weemoedige afscheid van Dublin zit in 'Bloomsday', met veel schitterende reverb in de klagende gitaren.16 juni, Ierland, herdenkingsdag van gevierd schrijver James Joyce, nostalgisch terugdenken aan zijn pintelieren met vrienden tijdens altijd regenachtige Dublinse dagen. 'Roman Holiday' omarmt de nieuwe Londense omgeving, ze zijn er als een groep van vrienden met dezelfde achtergrond en er ontstaat een nieuwsoortig Iers identiteitsgevoel. 'The Couple Across the Way' is dan Chatten's bijna angstige mijmering, in oud-Iers traditionele stijl met slepend accordeon, over hoe ook jonge liefdes mettertijd moeten overgaan in liefde op leeftijd.

Ander topnummer, is het zowel zwaar politiek als emotioneel getinte verwerkingsnummer 'I Love You'. Woede en teleurstelling over de Ierse schandvlekken als de babymoorden in de kloosters, maar ook nu, de huisvestingscrisis, de zelfmoordcijfers, het offeren van de Ierse jeugd op het altaar van hebzucht en winstbejag. Waarna, na Chatten's typisch aanhoudende parlando, hier tot aan z'n bijna exorcistische bevrijding, de rust helemaal weerkeert. In afsluiter 'Nabokov' roept Chatten's het uit over verstandsrelaties. Hij wordt door de groep chaotisch galmend ingepakt en tegen een immense sonische muur elektronica aangekwakt. Schitterend samenspel, zoals ook zoveel elders in de songs!

Wat een avontuurlijke plaat dus van deze bruisende, energieke band die er op zijn nummer drie alleen maar zwaar op vooruit is gegaan. Fontaines D.C. vestigt zich definitief als gepassioneerde, contemplatieve band met een volstrekt eigen identiteit, met een eigen muzikale taal en diepgang. Je ziet daarbij, al of niet met lede ogen, hun rock- of postpunkimago wegdeemsteren en andere instrumenten opduiken in de plaats van de louter gitaar-bas-drumopstelling. Met die gedurfd experimenterende zevenmijlsstap blijven ze wel consequent doen waar ze heel goed in zijn, bewijzen ze des te meer dat, in tegenstelling tot velen die in blinde onbestemdheid rondscharrelen in de overvolle postpunkkrabbenmand, dat zij hun muzikale houdbaarheidsdatum met lengten van tijd weten veilig te stellen.

Ze hebben hen daar, met andere woorden, daar bij NME begin maart oververdiend tot 'Best Band In The World 2022' uitgeroepen. Terwijl notabene toen hun meest vooruitstrevende, beste plaat so far nog niet eens het levenslicht had gezien. Fijne neus dus niet alleen bij NME. Maar daarom des te groter applaus voor wereldgroep Fontaines D.C. en 'Skinty Fia', de nieuwe klassieker in hun oeuvre!

Leuke plaat hoor, maar niet heel erg interessant. Ik hoor wel de ontwikkeling, maar DC Fontaines ontwikkelt zich - net als bijv. Editors dat gedaan hebben trouwens - steeds meer tot een goede festivalband. En dat is prima natuurlijk, maar voor mij artistiek gezien oninteressant. Het wordt meer een Lowlands / Pinkpop band. En dat is prima, maar niet voor mij.

De vergelijking met Black Country New Roads slaat als een tang op een varken, pretentieuze gehalte van BCNR is vele malen hoger, laat staan het geneuzel over "1, 2 klassen hoger". Is er een championsleague vs conference cup in de popmuziek die ik ff gemist heb ofzo?

Fontaines is een bandje in de beste zin van het woord, de Feyenoord van de bandjes za'k maar zeggen (oeoeh een voetbalanalogie, mag hier wel hè). [zet Jacky Down The Line nog maar een keer op]

Over Jacky van Dam, die de oorspronkelijke versie van Hand in Hand, Kameraden, zong?

Mooi album van een band met een eigen geluid. Duidelijk inspiratie uit de jaren 80. Qua donkere sfeer hoor ik ook grunge ( Nirvana of Soundgarden). Gitaren zijn minder aanwezig dat wel. Had voor mij wel gemogen trouwens.

Nee, Jacky was de bijnaam van Sjaak Troost, die stond bekend om z'n rushes langs de lijn

Wat een geblaat, alsof het een soort Foo Fighters zijn. Daarmee doe je deze band echt tekort wat mij betreft.

Dit is dus de reden dat ik zelden tot nooit mijn persoonlijke mening over albums schrijf. Je krijgt er altijd van die bozige reacties op.

Als ik schrijf dat IK het niks vind, en dat IK vind dat ze zich ontwikkelen tot een soort Pinkpop bandje, dan vind ik dat. En als jij dat niet vindt, dan is dat OK. Het zijn geen Foo fighters, want Foo Fighters zijn het totale niks wat mij betreft. Maar Fontaines DC was een leuk bandje, en ontwikkelt zich tot iets dat prima is, maar wat ik niet interessant vind omdat het totaal binnen de lijntjes is. En als je dat leuk vindt, is dat OK.

Nu moet je niet het slachtoffer gaan spelen. Als je met zoveel dedain over een band spreekt, kun je reacties verwachten natuurlijk. Misplaatst dedain ook wat mij betreft, omdat Fontaines D.C. genoeg diepgang heeft, zowel instrumentaal als tekstueel. Ik zou niet weten wat er zo 'festivalband' aan hun songwriting is, en hoeveel anders dat was bij hun eerste plaat dan (het springerige Boys in the Better Land vind ik dan nog een hoger festivalband gehalte hebben dan wat ze nu maken). Ze bewegen zich soepel door het postpunk genre heen, eerste album wat meer punky, daarna meer de klassieke postpunk sound en nu voegen ze wat gothic en jangle toe. Een mooie progressie, zonder te vervallen in simpele hoempapa rock. Sterker nog, ik las al in een concertrecensie dat het publiek nog wat moeite heeft met bijvoorbeeld de donkere titeltrack Skinty Fia. Dus je mag van alles vinden, maar ik vind het je observatie weinig hout snijden.

Dat mag. En ik respecteer de band totaal en zo, maar vind dat Fontaines DC een gehypte band is. Dat mag ook. Ik vond hun debuutplaat leuk, want het straalde een zekere 'noodzaak' uit, en dat was leuk, maar hun tweede album vond ik echt zonde van mijn geld, en hun derde ga ik geen geld aan besteden want ik vind het een bravig album geworden. ze weten hoe ze hun instrumenten moeten bespelen en doen dat kundig. Maar ik vind het niet interessant. Ik voel er niks bij. Ik zal hem heus nog wel eens afspelen 'just to be sure',en als ik van mening verander, meld ik dat wellicht, maar wellicht delete ik hem ook gewoon. En als hun volgende album weer helemaal goed is, zal ik dat gelijk roepen.

Mogen we ze ook gewoon beiden goed vinden? Of is dat dan een beetje alsof je fan bent van Ajax en Feyenoord (of Brugge en Anderlecht als Belg) terzelfdertijd?

Ik mag graag regelmatig naar dit album luisteren. Verfrissend, energiek en een duidelijke ontwikkeling na de eerste twee albums. Ik had dat al bij het concert bij Gisteren ... gezien! waar mij vooral de uitstraling van Griant Chatten opviel naast de zowel visuele als muzikale ontwikkeling van de band. Ergens beginnen de rauwe randjes van de eerste twee albums weg te vallen en gaat de band bijna met dit album over naar de eredivisie. Dat dit album nu al een paar dagen op nr. 1 van onze rotatielijst staat geeft dat ook aan.

Ik lees hier meerdere reacties die de band in de door ons zo Nederlands gecultiveerde hokjes proberen te plaatsen. Triphoptrance, festival bandje, grunge, Feyenoord klasse, Gothic, Jangle, Ruwere Britpop, Joy Division, mid 90s trip hop/alt dance en nog zo wat benamingen.. Leuk hoe de Users hier hun van nature Nederlandse roots niet kunnen ontkennen. Het hoort bij ons.

Voor mij is het album gewoon een eerlijk muzikaal document van een zeer prettig in het gehoor liggende band waar ik zelf een stuk energie bij kwijt kan. Ik ben niet goed in het luisteren en beoordelen van de teksten. Maar ik kan ze wel heerlijk meezingen ! Het is voor mij gewoon genieten, springen, beleven, meeblèren en al mijn adhd energie eruit gooien om later weer puffend en voldaan bij te komen. Dat heb ik eigenlijk bij alle drie de albums.

Toch zal deze band verder gaan, andere paden bewandelen, experimenteren, ontwikkelen, hoogtepunten en dieptepunten gaan meemaken, groter dan groots worden of uit elkaar spatten. Voor mij zeldzaam dit soort bandjes omdat ze echt, in mijn oren en ogen, uniek zijn.

Juist het einde van het album beginnende bij het nummer The Couple Across The Way welke in al haar simpelheid zeer groots en tekenend is voor de veelzijdigheid en openheid voor deze band zegt mij veel. In dit nummer ligt de sleutel voor die toekomst. Hoe ze daarna overgaan in het zeer verfrissende Skinty Fia, dit daarna overbruggen met het diepgaande I Love You naar het afsluitende grootse Nabokov (waarvan ik nu pas begrijp waarom ze hier hun concert mee afsloten want dit is een regelrechte Fontaines DC klassieker) laat mij horen wat ons nog te wachten zou kunnen staan. Ik ben daar zeer benieuwd naar !

Veel eloquenter verwoordt dan ik bedoelde met mijn opmerking dat deze muziek 'voel', maar een post naar mijn hart meneer

En ja Morinfen dat mag, vergelijken van muziek is sowieso een zeer ondankbare en nutteloze taak.

Ik begrijp dat je deze derde plaat wellicht niks vindt in vergelijking met hun eerste plaat. Ik denk alleen dat de vergelijking met Pinkpop bandje zoals je het zelf beschrijft niet helemaal past. Het is gewoon een andere "sound" wat je minder aanspreekt. Zo heb je zelf bijvoorbeeld Oasis met Morning Glory in je top 10 staan, dat is feitelijk veel meer Pinkpop dan dit.

Heel goed album zou ik zeggen. Ik vind alleen het nummer The Couple Across The Way minder. Had het eerste album een paar grote uitschieters. Dit album vind ik ze allemaal min of meer gelijkwaardig. Misschien is I Love You toch mijn favoriet.

Met elke nieuwe luisterbeurt hoop ik telkens dat deze 3e worp van de jonge Ierse honden beter wordt, maar dat wordt ie helaas niet. Het is voor mij toch een kleine stap achteruit vergeleken met de vorige 2.

Track 2 t/m 4 en de laatste 3 tracks zijn van een hoog niveau met "Jackie Down The Line" nu al de single van het jaar. De openingstrack ligt een beetje aan mijn bui, maar de middensectie wil maar niet beklijven.

Nu behoren de tracks die ik goed vind tot mijn favorieten van het jaar, maar de tracks die minder zijn maakt de luisterervaring toch een stuk minder. Dit klinkt allemaal een stuk negatiever dan het werkelijk is, maar mijn verwachtingen waren nog al hoog.

Voor het eerst via een headset beluisterd en dat gaf een positieve boost. Ik kreeg bij Jackie Down the Line ineens een soort Smiths-gevoel.

Waarschijnlijk kwam het album wat intenser over op deze manier. Wel eentje die ik blijkbaar niet elk moment op kan zetten.

Als er geen gradaties in niveau's zijn, waarom heb je dan een top 10 gemaakt?
Pretentieus of niet heeft op zich niks met kwaliteit van nummers te maken. Freddy Mercury en Mick Jagger zijn ook pretentieus.
BCNR is spannender, afwisselender en zit muzikaal beter in elkaar. De zanger klinkt wat pretentieuzer ja, maar who cares.

LOL. True. Mijn top 10 heb ik gemaakt toen ik me hier aanmeldde en sindsdien is er voor mij ERG veel muzikaal water door de muzikale Rijn gestroomd. Ik zou nu nooit meer een top 10 maken. Omdat het idd constant wisselt.

Good point, voorheen gaf ik ook sterren, ben ik om dezelfde reden mee gestopt, zegt me helemaal niets meer. Mijn top10 heeft idd een schijnbare rangorde, maar is bij mij meer bedoeld als overzicht van mijn muzikale smaak. Die nuance kun je niet weergeven, alleen door 'm weg te halen. Dat doe ik niet omdat ik ook bij anderen het leuk vind om te zien hoe hun top 10 eruit ziet. Wat ik goed of mooi vind hangt af van stemming, weer, jaargetijde, moment van de dag, etc .etc.

Ik vind Fontaines juist spannender en daarbij emotioneler en oprechter overkomen dan BCNR. Een nummer als Skinty Fia kruipt nog steeds onder m'n huid na talloze repeats. Aan de andere kant, Sunglasses is ook een juweeltje, alleen van een heel album BCNR word ik lichtelijk nerveus.

En ze flikken het gewoon weer. Drie op een rij, en alle drie mooi tot uitermate fraai. En alle drie toch net wat anders, dus zeker niet meer van hetzelfde. Op 'Skinty Fia' is het donker en grommend, industrieel met een licht Keltisch sausje. Fascinerende plaat, die je vanaf de eerst bastoon bij je nekvel pakt en nooit meer loslaat. Eindejaarslijstjesmateriaal.

Maar het is wel een festival band uiteraard, als je het tour schema bekijkt, staan ze er op ongeveer 40 deze zomer.

Ik mis wat hier zo boeiend aan is. De zang irriteert me behoorlijk. Op bijv. 'Bloomsday' en 'Nabokov' echt niet om aan te horen. Dat geknauw op momenten (nou ja, best vaak). Middelmatig allemaal imo. Maar echt bagger wordt het ook niet. Krappe 3*.

Dat van die zang, dat heb ik bij deze wat meer dan bij z'n voorgangers. Het lijkt wel alsof het hier gemiddeld genomen wat vetter aangezet is.

De eindeloze 'raps' op track 9 had ik al aangestipt. En vanochtend was het titelnummer op de radio, en kreeg ik opeens Bloodhound Gang-associaties.

Ik heb überhaupt meer met A hero's death. Het voelt wat meer alsof het organisch ontstaan is, op de een of andere manier.

Bevalt heel goed. Ik hou een vraag over. Gaat het bedaagdere geluid op een gegeven moment vervelen? Op dit moment nog helemaal niet en zie ik het als een prima verdieping die de band succesvol is ingeslagen. Ontwikkeling is duidelijk zichtbaar en dat is belangrijk voor iedere band die langer mee wil gaan.

Voor mij is dit tot nu toe album van het jaar.
I love you is geweldig.
Het herinnert ook een beetje aan the cranberries maar dan de mannelijke versie ervan.

Voor wat verdieping, achtergronden, poëzie en geschiedenis:

Fontaines DC - Sold for Parts

Ik vind dit wel weer een fijne terugkeer naar vorm van deze band. Het debuut sprak me enorm aan destijds. De tweede plaat viel me wat tegen. Begon sterk maar kakte enorm in zonder echt interessant te blijven. Dit nieuwe album bevalt me weer van begin tot eind. Ook mooi om te zien dat ze niet stilstaan in hun ontwikkeling en elke volgende worp wel weer wat nieuws proberen. Fijne plaat deze derde.

Het heeft lang geduurd voor het kwartje hier is gevallen. In de MuMe-afrekening halen Fontaines DC de ene nummer 1 na de andere, maar van de singles kon ik enkel Jackie Down the Line direct smaken.
De monotonie van de nummers en de bij momenten niet geheel toonzuivere zang waren lang een afknapper.

Op een bepaald moment werd ik dan toch gegrepen door het prachtige gitaarwerk in Roman Holiday en het onweerstaanbare charisma van frontman Chatten.
Met Nabokov eindigt het album sterk maar het is het openingsnummer dat het absolute hoogtepunt is: die opbouw als een lange crescendo en die samenzang in dat koor, prachtig!

Voorlopig kan ik nog niet veel met het Iers-traditional-achtige The Couple Across the Way, maar zelfs dat lijkt zijn plaats te krijgen na de vele luisterbeurten.
Al bij al een van de releases van het jaar.

I Love You is wel een van de betere nummers van de laatste jaren. Ik vind sowieso het hele album een prachtige verdiepingsslag van de Fontaines t.o.v. de vorige. Het geluid van de pareltjes van het vorige album (Televised Mind, I Don't Belong) wordt hier geperfectioneerd. En man, wat was het goed live op Primavera.

Tenzij je wat verder stond. Ik krijg een degout van festivals omwille van schandalig slecht geluid soms...gewoon omdat je niet vooraan staat. Die linker main stage had daar meest last van.