Arcade Fire - WE (2022)

Vond het een goede show, al was de show die ik jaren geleden zag in Ahoy in mijn herinnering een stuk beter. Ik ben zelf een groot Funeral fan, daar werden maar weinig nummers van gespeeld, zeker favoriet Tunnels werd hier gemist. Arcade Fire is een van de beste bands van dit moment, toch heb ik het gevoel dat ze al drie albums tegen hun beperkingen aanlopen en het ze niet echt lukt om de hoogtes en intensiteit van het begin te evenaren, laat staan overtreffen. Ik had gehoopt in de 21e eeuw nog een superband als U2 en Radiohead te zien opstaan, maar dat is te hoog gebleken voor kroonprinsen als Arcade Fire, Coldplay en The Strokes (waarvan Arcade Fire het nog het best heeft gedaan). Rock muziek zit al decennia in een crisis.

Ik had ook graag Tunnels gezien idd, ipv Month of May. En No Cars Go ipv Here Comes The Night Time.

Ik krijg het gevoel dat je het gehele spectrum niet echt meer overziet. Wel eens een optreden van TWOD gezien en beleefd? Persoonlijk vind ik dat toch wel een treetje hoger. In alle opzichten.

Om het on topic te houden...
Ik vind het een heerlijk album. Alleen houden de vocalen van Regine me tegen een 4,5 te geven.
Sterker nog, ik vind ze tenenkrommend. Gekrijs. Voor de rest een zalig (rustiger) album.

Meen je dit nou echt?

Tuurlijk meen ik dit.
Bij TWOD hóór je gewoon een perfecte band, waar muzikanten elkaar tot in het detail aanvullen. Op plaat en zeker live. En daarmee een aparte emotie opwekken. Ik heb meerdere optredens gezien en ervaren dat er euforie was en zelfs tot tranen toe geraakte mensen naar adem stonden te happen.

Bij AF is er recentelijk een bandlid vertrokken waar de toegevoegde waarde in twijfel werd getrokken. Maar ik wil AF niet afzeiken. Concerten en een aantal albums zijn gewoon prima. Het laatste concert heb ik door tijdgebrek niet kunnen zien. Een aantal wél en vond het onder de streep iets te veel bombast.

Lees daarover maar eens recensies in vooraanstaande muziekbladen of kranten. Waar vaak azijnzure recensenten hun mening ventileren. Als die al lyrisch zijn over een concert van TWOD.....

Ik kijk dan wel naar het heden (of iig de laatste jaren) waar het begin van AF top was en daarna toch een stuk minder. Bij TWOD vond ik de 1e twee albums redelijk tot matig en de laatste 3 gewoon geweldig. Wat ook in de puntenwaardering hier als vergelijking duidelijk zichtbaar is.

Daarom vind ik TWOD nu dus een trapje hoger dan AF volgens mijn bescheiden mening.

Dit kun je waarnemen bij concerten van zeer veel artiesten. Nog het meest bij boybands als One Direction.

The War on Drugs is behoorlijke retro-muziek met weinig spanning of weerhaken. Dat bereikt dan een groot publiek. Dat is verder prima hoor, daar niet van. Geniet ervan, zou ik zeggen. Maar om nou te zeggen dat dat absoluut zo'n superband is en als je dat niet zo ziet, dat je dan het spectrum niet goed meer overziet, tsja...

Ik reageer op de opmerking dat AF, Coldplay en the Strokes (huh?) als kroonprinsen gezien werden.....
En die vergelijking met boybandjes is wel erg krom. Bij TWOD komen hoofdzakelijk volwassenen en de enige volwassenen bij boybandjes zijn begeleidende ouders. En spanning en weerhaken? Bij TWOD is de spanning (improvisatie) live wel degelijk aanwezig (ooit volgens een lyrische recensent van de Volkskrant: geen noot teveel of te weinig), weerhaken veel minder idd. Dan kun je beter naar de nieuwste Rammstein luisteren, waar een oubollig Tirolerdeuntje weggeramsteind wordt door metal-riffs onder de noemer van Dicke Titten? Of bedoel je dat niet?

Maar soit, we wijken nu af van het album WE. Wat naar mijn mening prima is. Op het gekrijs van een vocaliste na dan.

De vergelijking met andere artiesten vind ik niet zo boeiend, maar oké, The Strokes lijkt me ook een onzinnige naam en verder hangt het er heel erg af wat precies als definitie van een superband wordt gezien. Commercieel? Kwaliteit? Hoe meet je dat? Etc.

De vergelijking is niet krom, en wel hierom: als mensen enorm fan zijn van een bepaalde groep of bepaalde muziek, dan kan dat erg sterke emoties oproepen. Dit gebeurt bij allerhande concerten, en het is niet iets dat uniek is voor TWOD, en verder betekent het vooral dat er mensen zijn die enorm van de muziek houden. Ik durf te wedden dat dit net zo goed gebeurt bij Coldplay.

Ik heb TWOD zelf live gezien en ik kon geen spanning ontdekken. Ik zie verder niet zo in hoe 'geen noot te veel of weinig' op spanning duidt. Ik vind het wel een treffende omschrijving verder.

En nee, dat bedoel ik zeker niet met weerhaken. Die heeft Rammstein naar mijn mening ook niet. Ik bedoel dat het van mij allemaal wat minder braaf mag. Weerhaken zijn zeg maar het tegenovergestelde van veilig en gladgestreken. Maar nogmaals, dat is natuurlijk net (deels in ieder geval, het helpt mee) wat ze een groot publiek oplevert. Inderdaad: geen noot te veel of te weinig. Deden ze maar eens een noot te veel of te weinig. Dan zou ik nog eens opveren.

Kijk! Dit vind ik een discussie met meerwaarde. Al zal het niet lang duren dat deze verplaatst zal worden .

Om in te gaan op krom of niet krom.
Kinderen moeten hun smaak nog ontwikkelen en mogen van mij daarvoor de tijd krijgen. Maar om dat te vergelijken met volwassenen? Oké, er zijn volwassenen die nog altijd naar de Toppers gaan en de hele avond met de handjes in de lucht staan en gepassioneerd 'meezingen'. Ieder z'n meug, veel plezier dan, tis ze van harte gegund. Maar die komen we hier zelden tegen toch?

Definiëren vind ik ook lastig. Daarvoor heb ik mijn persoonlijke criteria. Ten eerste moet het mij raken. Ten tweede wil ik muzikanten bezig horen. Ongeacht de categorie. Dat kan klassiek, maar ook rock zijn. Daarin is een zanger voor mij nét zo belangrijk als een ander bandlid. Of het nou de bassist of de drummer is. Ik heb meer dan 10 geleden eens een optreden van Santana gezien. Het gitaarspel geloofde ik wel na een half uur. Maar hij had een band om zich heen met sublieme artiesten, waaronder de percussie-sectie. Dáár heb ik toen echt van genoten. Ik kan intens genieten van Elbow (heel erg braaf), maar ook van het voormalige Talk Talk en Mark Hollis in het bijzonder. Over spanning en weerhaken gesproken in het laatste voorbeeld....
Ooit heb ik eens een spontaan optreden van Damien Rice (vóór een concert) in de lobby van het hotel waar hij verbleef gezien. Een vermaarde drummer op een uitgekleed drumstel en meneer Rice op een afgeleefde akoestische gitaar. Fenomenaal!

Maar goed, het grote publiek. TWOD heeft dat denk ik nog niet echt. In Nederland spelen ze moeiteloos de Ziggo vol. In Duitsland spelen ze hoofdzakelijk in middelgrote zalen. Wat naar mijn bescheiden mening véél aangenamer is. Of liever? Kleine zalen, omdat ik dat toch veel treffender en intiemer vind.

AF is, zover ik begrepen heb daar ook van af gestapt (de grote zalen). Of dat is omdat ze dat liever willen of om de geruchten rond de frontman. Geen idee. De geluiden om de kleinere setting zijn zover ik kan beoordelen positief.

Tenslotte, iets dat onderbewust toch meespeelt....luister ik hier over 10 jaar nóg naar?
Bij AF kan ik zeggen, dat de 1e twee albums (uit 2004 en 2007) daar nog ruimschoots aan voldoen.

Ik denk dat de 2 bands ook een verschillende insteek hebben.

De recensies van de afgelopen TWOD show waren overigens ook niet lovend volgens mij, maar als je het mij vraagt is een TWOD show meer iets om over je heen te laten komen.

In tegenstelling tot AF. Nummers als Rabbit Hole zul je TWOD niet horen maken. Het is dan gewoon een feestje, een dansvloer. Dan kun je zeggen OK, men danst ook tijdens een concert van WC Experience, maar toch is het anders.

Ik nam vrienden mee vorige week die nog nooit een nummer van AF hadden gehoord. Maar ik zag hoe ze gelijk gepakt werden, van de eerste tot de laatste seconde.

De energie die op je wordt afgevuurd als je bijv. The Lightning II live hoort, is mijns inziens ongeëvenaard.

Tuurlijk is de insteek totaal anders. De 1 is uitbundig (al valt dat op WE wel mee) de ander is meer ingetogen.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind AF zowel op album als live prima.
Allen constateer ik niet alleen hier, maar zeker in de internationale media de waardering voor TWOD de laatste jaren behoorlijk hoger is.

Ik ben alleen bang voor AF, dat als het Gerecht de frontman in staat van beschuldiging stelt de populariteit sterk kan afnemen. Los van de kwaliteit die ze leveren. Maar dat is 'toekomstmuziek'.

Dit album zal voor mij altijd verbonden zijn aan parijs. Omdat het er mee te maken heeft? Nee!
Ik luisterde dit album vooral in parijs en dit creert meteen een verband gevoel ( meer mensen herkennen dit denk ik )
WE is een geslaagd project voor arcade fire. De bombast zit er goed in maar er is ook ruimte voor gevoelige, rustige nummers.
Fav tracks- unconditional 1 en end of the empire
Jaloers op jullie dat jullie naar het concert zijn geweest

Toch een groeier na al die maanden. Ik besefte ook wat voor mateloos grote verbetering dit album is ten opzichte van Everything Now, indrukwekkende inhaalslag gemaakt.

Echt blijven plakken doet het niet bij me. Zelfs niet na vele keren luisteren. Tuurlijk, paar mooie nieuwe nummers die in de 'best-of galerij' erbij kunnen, maar dit album zal snel vergeten worden.

Heerlijke plaat van Arcade Fire.
Jammer dat het nummer End Of The Empire voor mij een wat mindere track is.
Dan hou je uiteindelijk een half uur geweldige muziek over.
Beetje kort maar uiterst genietbaar!

Eens.
Ja, ik ken TWOD, goede band, maar m.i. zeker niet het niveau of statuur van U2 of Radiohead. Ook niet de innovatiedrang waar deze bands ooit om bekend stonden en de wereldwijd bekende nummers.

Ik vind het een beetje de indie Dire Straits met een zanger wiens stem me aan Bob Dylan doet denken. Het zit solide in elkaar en zeker wat goede nummers, maar het is ook vrij eenvormig van stijl.
Mooi dat jij een grote fan bent en TWOD geweldig vindt, maar buiten de superfans zullen weinigen met jou van mening zijn dat TWOD het heden en de toekomst van rock muziek is.

Overigens ben ik net als jij groot bewonderaar van Talk Talk, dát is nu een ondergewaardeerde en bijzondere 'band'.

Degelijke plaat, in elk opzicht. Het lijkt wel een fletse afschaduwing van The Suburbs (die ik dringend nog 'ns onder de loep zou moeten nemen, 4* lijken me toch echt wat te weinig), waarbij nadrukkelijk een groots geluid wordt gezocht maar niet altijd gevonden. The Lightning en Unconditional (ik maak er voor het gemak maar telkens één track van) weten me het meest te bekoren. De bijdrage van Peter Gabriel aan die laatste song kan ik wel smaken (hij voegt een zweem van exotisch mysterie toe), en ik ben wel een fan van het aanstekelijk enthousiaste op-het-randjegeluid van Régine Chassagne.

Het overige materiaal weet me echter niet helemaal te boeien. De titeltrack klinkt wat dof en apathisch, had men gerust achterwege kunnen laten (al zit er ongetwijfeld een idee achter), End of the Empire dramt al te lang door, en de stadionsound ligt er te dik op. Daar waar de balans op The Suburbs (en ook debuut Funeral) tussen de grootse geste en het kleinere gevoel quasi perfect is, draait de slinger op WE mijns inziens al te fel door. Minste Arcade Fire-plaat tot nu toe (maar de kwaliteit is er nog).

3 sterren

Halve revanche voor het abominabele Everything Now. Openingstrack vind ik erg fijn, en de versnelling in Lightning II is wat Arcade Fire zo goed kan. De grote gebaren van End of the Empire kan ik ook wel smaken, al snap ik dat het er voor sommigen over is.

Jammer alleen van het nachtkaarsgevoel met beide delen Unconditional en de saaie titeltrack.

Zowel Reflektor als deze heb ik 3,5* gegeven, maar de platen liggen toch vrij ver uit elkaar. Daar waar Arcade Fire zich met Reflektor in de voeten schiet door iets te veel missers op het album te laten staan, is WE juist consistent, maar helaas consistent op het verkeerde niveau. Begrijp me niet verkeerd, het is een aardige plaat, met een paar hoogtepunten, maar nergens wordt het écht spannend. De urgentie die uit hun eerste platen spatte mis ik hier.

De singles vind ik top en gaven hoop op een sterke plaat. Maar de albumtracks blijken erg matig helaas, vind hierdoor deze plaat niet boven de voorganger uitstijgen. De teksten helpen ook niet mee, zoals in het tweede deel van End of the Empire

Hier nog even een recente live-versie van Rabbit Hole (spoel de intro ff door), om maar eens te laten zien hoe goed dit album had kunnen zijn. Let op de flow, de drops, de baslijn. Vooral het laatste stuk.

https://www.youtube.com/watch?v=cMq59m-ILbo

Had je het album zo opgenomen & geproduceerd, dan was dit album werkelijk fenomenaal geweest. Dat is niet gebeurd, en niemand weet waar dat precies aan te wijten is.

Ik wel: met deze productie is het ook een uitstekende plaat.

Dus jij geeft een mogelijk fenomenaal album een onvoldoende vanwege de productie?

Zeker weten! Productie vind ik een groot deel van het werk, bepaalt heel de sfeer en de flow. Je kunt nummers van Frans Bauer nog minder slecht maken als je het qua productie anders benadert.

Ik bedoel maar te zeggen, van Rabbit Hole op het album moet ik halverwege gapen. Gewoon saai. Evenals The Lightning beide delen. Terwijl ik de live versies dagelijks met veel plezier luister. Maar de score die ik geef is gewoon voor het studio-album. Ik vind dat de teksten daar dood vallen en dat komt gewoon door de productie. Ik ga geen hogere score geven omdat de intentie van de songs misschien anders was. Uitvoering en presentatie van het eindproduct horen daar gewoon bij.

Ja natuurlijk horen die erbij. Echter: ik heb Arcade Fire met de Tour van dit album ook live gezien in de Ziggo Dome en zo'n groot verschil hoorde ik niet. Het is niet net alsof ik naar andere muziek zat te luisteren. Daarom vind ik jou onvoldoende voor een album wat jij met een andere productie 'fenomenaal' zou vinden, in dit geval moeilijk om te volgen.

Ik was daar ook bij. Mijn ervaring is echter dat je de live-versie van The Lightning absoluut niet kunt vergelijken met de albumversie. In de live-versie hoor ik de echte intentie van het nummer, dat doet denken aan de oude energie van de band. Dat hoor ik zelf gewoon niet terug op het album. Benieuwd of er iemand anders is die dit ook zo beleeft. Deze mening heb ik verder wel teruggehoord in Arcade Fire communities waar ik zo nu en dan online doorheen scroll.

In ieder geval zijn we het eens over de live energie van de band.

Op een paar aardige nummers na had dit album van mij niet gehoeven. Te makkelijk, geen inspiratie, wie zal het zeggen.