menu

Arcade Fire - WE (2022)

mijn stem
3,63 (384)
384 stemmen

Canada
Pop / Rock
Label: Columbia

  1. Age of Anxiety I (5:27)
  2. Age of Anxiety II (Rabbit Hole) (7:05)
  3. End of the Empire I–IV (9:17)
  4. The Lightning I, II (5:36)
  5. Unconditional I (Lookout Kid) (4:33)
  6. Unconditional II (Race and Religion) (4:20)

    met Peter Gabriel

  7. WE (3:51)
totale tijdsduur: 40:09
zoeken in:
avatar van ArthurDZ
3,0
Nee helaas, ik ben maar gematigd positief. Ik leg jullie graag uit waarom precies.

Arcade Fire keert terug naar af op ‘WE’

Kan Arcade Fire het nog? Vijf jaar na het veel te gemakzuchtige experiment dat ‘Everything now’ heette, is het nu aan langverwachte opvolger ‘WE’ om die vraag te beantwoorden. Een ondankbare taak, maar ook een noodzakelijke, of toch voor een generatie indiekids die opgroeide met decade defining pareltjes als ‘Funeral’ en ‘The suburbs’. Is het Canadese collectief erin geslaagd de zure smaak van de voorganger weg te spoelen? Wij zeggen: ja, maar daar is alles ook wel mee gezegd.

Grote refreinen, grote emoties, harten op tongen…

Nu is eindeloos vergelijken met eerder werk van een artiest natuurlijk een favoriete, soms gruwelijk irritante, bezigheid van de meeste recensenten (mea culpa jongens), maar Arcade Fire maakt het op ‘WE’ wel heel verleidelijk. In alles lijkt dit namelijk een reactie op, en een rechtzetting van, ‘Everything now’. Weg zijn aldus de vreemde stilistische bokkensprongen, dat grappig bedoelde maar pijnlijk humorloze vernislaagje ironie, het eindeloos herkauwen van hetzelfde idee: op ‘WE’ keert Arcade Fire een heel album lang vooral op diens schreden terug. Grote refreinen, grote emoties, harten op tongen, de hele mikmak. Het missieobjectief was duidelijk: terug worden wat je volgens het grote (stadion)publiek moet zijn, als je Arcade Fire wil zijn.

Op zich niks mis mee. Maar een voormalige ‘local hero’ die naar de suburbs terugkeert na een minder-vruchtbaar-dan-verwacht verblijf in de grote stad om daar opnieuw zijn oude kunstje uit te voeren, verliest onherroepelijk wat van zijn eerdere allure. Dat gevoel bekruipt ons ook op ‘WE’ heel sterk: dat je gloriejaren herbeleven nog zo makkelijk niet is.

… achter een dik, doorzichtig gordijn

Het staat of valt natuurlijk bij de liedjes. En ja, die zijn op zich wel goed, maar als ze in 2012 waren uitgebracht als een collectie b-kantjes en ongebruikte studio-opnames, dan hadden we dat eerlijk gezegd ook geloofd. De beide ‘Age of anxiety’’s, het Vampire Weekend-esque ‘Unconditional I (lookout kid)’… het luistert allemaal prima weg, maar meer ook niet. Régine heeft al betere solospots gehad dan ‘Unconditional II (race and religion)’, iets wat ook Peter Gabriel niet kan verhelpen, en eigenlijk veren we alleen bij tweelingbroertjes ‘The lightning’ rechtop, maar ook niet zo recht als in den tijd bij… enfin, u snapt ons wel.

Bij ons algehele gevoel van ‘haal ik eerst mijn linkerschouder op en dan mijn rechter, of omgekeerd’, speelt de productie ook een zeer vreemde rol. Die klinkt opvallend dof en belet de songs echt te knallen. Alsof Arcade Fire achter een dik, doorzichtig gordijn staat te spelen. Heel vreemd, aangezien vaste Radiohead-producer Nigel Godrich – toch ook geen prutser – hier mee de productie verzorgde. En dat terwijl de productie op ‘Everything now’ nog zo goed zat, het was een van de weinige echt goede dingen aan die plaat. Maar blijkbaar mochten zelfs de positieve punten van de voorganger niet overgeheveld worden naar ‘WE’. Een gemiste kans, al lijkt het erop dat ze dat euvel live al aan het verhelpen zijn.

Middle of the Arcade Fire-road

‘WE’ is een puik album, maar het midden van de Arcade Fire-sound hebben ze bij deze gevonden. We betreuren niet dat de band terugkeert naar hun roots, wel dat dat er weinig gedaan wordt om dààrop voort te bouwen. ‘Everything now’ mocht dan wel een gefaald experiment zijn, om als opvolger dan maar een volledig risicoloze plaat op te nemen, da’s ook weer zo zonde. Prima album hoor, maar ze springt er niet bovenuit. En tja, dat was vroeger toch wel anders.

(Geschreven voor, en eerst verschenen op Cutting Edge)

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Arcade Fire - WE - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Arcade Fire - WE
Ook WE kan niet opboksen tegen het briljante debuutalbum van Arcade Fire uit 2004, maar ik ben zelf behoorlijk onder de indruk van het nieuwe album van de Canadese band, dat mij 40 minuten betovert

Het is vijf jaar stil geweest rond Arcade Fire, dat deze week terugkeert met WE. Het is een album dat wat wisselend wordt ontvangen en uiteraard wordt vergeleken met Funeral, het alweer 18 jaar oude debuutalbum van de band. Ik was zelf onmiddellijk overtuigd van de kwaliteit van WE en sindsdien is het album, dat ik al een tijdje kon beluisteren, alleen maar beter geworden. Het nieuwe album van Arcade Fire bevat een aantal uptempo en een aantal meer ingetogen tracks en het zijn stuk voor stuk tracks die ook op de andere albums van de band hadden kunnen staan, al hoor ik dit keer weer de magie die ik ook hoorde op het debuut van de band. Ik had het niet verwacht, maar ik vind dit echt een fantastisch album.


Bij ieder nieuw album van Arcade Fire vraag ik me af of ik de vergelijking met het debuutalbum van de Canadese band moet gaan maken. Aan de ene kant is het relevant om een nieuw album te kunnen plaatsen in het oeuvre van de band, maar aan de andere kant heeft Funeral uit 2004 de lat zo ontiegelijk hoog gelegd, dat de kans dat Arcade Fire het niveau van haar debuut niet weet te benaderen levensgroot is.

Funeral is zo’n album waarvan je direct bij eerste beluistering zeker weet dat het een klassieker gaat worden en het bijzondere is dat de magie van het album nooit is verdwenen. Nu ik er over ben begonnen ontsnap ik er niet aan om het deze week verschenen WE te vergelijken met het 18 jaar oude Funeral en concludeer ik maar direct dat ook het zesde album van de band uit Montreal niet zo buitenaards goed is als het debuutalbum.

WE is op hetzelfde moment wel een album dat me direct bij eerste beluistering het gevoel gaf dat ik naar een heel bijzonder album aan het luisteren was. Inmiddels heb ik WE veel vaker beluisterd en ik vind het een briljant album, waarvan de gemiddelde band alleen maar kan dromen.

WE is de opvolger van het alweer vijf jaar oude Everything Now en bestaat uit twee delen. De songs die onder de noemer “I” vallen staan in het teken van angst, eenzaamheid en isolatie, wat ongetwijfeld verwijst naar de coronapandemie, terwijl de “WE” songs gaan over vreugde en het opnieuw zoeken van verbinding, waar we nu hopelijk aan toe gaan komen.

WE werd in meerdere sessies en in meerdere studio’s opgenomen en werd geproduceerd door Arcade Fire leden Win Butler en Régine Chassagne en door Nigel Godrich, die prachtplaten van onder andere Radiohead, Paul McCartney, Travis, Thom Yorke en Beck op zijn naam heeft staan. Ik hou persoonlijk erg van de producties van Nigel Godrich en ook met WE heeft hij wat mij betreft vakwerk afgeleverd.

WE opent met Age Of Anxiety I dat ingetogen opent met piano en zang, maar uiteindelijk steeds voller en uiteindelijk zelfs bijna bombastisch wordt ingekleurd. Ook Age Of Anxiety II opent ingetogen, maar draait uiteindelijk alle synthpop registers open. Het is typisch Arcade Fire, maar zo urgent als in de openingstracks van WE had ik de band toch al lang niet meer gehoord.

End Of The Empire I-III laat de inmiddels bekende opening van piano en zang horen, maar dit keer nemen de synths het niet direct over en verrast Arcade Fire met een bijna Beatlesque track, die nadrukkelijk het stempel van Nigel Godrich bevat, zeker wanneer strijkers worden toegevoegd. Bij eerste beluistering vond ik het al prachtig, maar inmiddels vind ik het een van de tracks op WE die toch echt niet heel ver verwijderd is van het bijna onwerkelijk hoge niveau van Funeral.

Het is een niveau dat wordt vastgehouden in End Of The Empire IV, dat nog wat Beatlesquer klinkt en een bijna monumentaal karakter heeft, dat weer wordt gecontrasteerd met avontuurlijke vrouwenstemmen, die de track toch weer een bijzondere twist gevn. WE vervolgt met The Lightning I en The Lightning II, die aan het album vooraf gingen.

The Lightning I, dat prachtig overweldigend opent, is een volgende song die alles heeft om uit te groeien tot een klassieker in het oeuvre van Arcade Fire. De meeste bands zouden plat op hun bek gaan met zoveel bombast, maar The Arcade Fire walst als een stoomtrein over je heen.

Unconditional I en Unconditional II (met Peter Gabriel) hebben niet zoveel impact als de eerdere songs op het album, maar ze misstaan ook zeker niet op het album, dat ingetogen en stemmig afsluit met de titeltrack en 40 minuten prachtige muziek vol maakt. Conclusie: WE is misschien niet zo imponerend als Funeral, maar het is absoluut een fantastisch album, dat behoort bij de allerbeste albums van 2022 tot dusver. Wat mij betreft een enorme verrassing. Erwin Zijleman

avatar van deric raven
4,0
De koude kermis van het opportunistische rariteitenkabinet Everything Now levert met de gelijknamige single dan wel het grootste hit succes af, echt overtuigen doet Arcade Fire niet. Is WE een winterse uitverkooprestjesplaat of juist een gloednieuw frisse meivakantie album, ruimte creërend voor een zomercollectie aan overtuigende Arcade Fire tracks. We zullen het snel weten.

De melancholische antihelden met die verblijdende manische Will Butler uitspattingen. Een persoonlijkheid die al de grote ontbrekende kracht in de The Lightning I, II videoclip is, maakt net voor de releasedatum bekend dat hij reeds in de afrondende fase van WE in 2021 van het Canadese indierock gezelschap afscheid heeft genomen. Maar wat weten die zich met het prachtig opbouwende euforische The Lightning I, II al te herpakken zeg!

Een klassieker in wording. De eerste oorverdovende climax zit al voor in het begin van The Lightning I, alsof Arcade Fire vanuit het eindpunt achterwaarts die rustige verfijnde souplesse opzoekt. Na de weemoedige nostalgische The Suburbs passages wordt het persoonlijke Funeral trauma verwerkt. Die treurende kindertijd krijgt nog een trap na, nu de muzikale verbondenheid van de Butler broers verbroken is. Weg gedeelde verborgenheid, weg met gemeenschappelijk opbouwende herinneringen. Een andere rouwfase als op Funeral, maar wel die gemeende verbittering met sprankelend eeuwig vuur optimisme. Het Win Butler en Régine Chassagne echtpaar in de herdefinieerde gezinssituatie. De bloedbroederliefde op een zijspoor gezet.

We were born in paradise, beneath a poisoned sky
Under a bad sign, the micro-age of Gemini

Schoon schip, en keihard knallend het tweede gedeelte binnenstappend. Een muzikale wolkbreuk met Régine Chassagne als een voorbij waaiende orkaan, waarna Win Butler zich voortreffelijk herpakt. De verlossing, de verlichting.

Waiting on the light
What will the light bring?

Nog nooit eerder heeft Arcade Fire zo tegen het primitieve Pixies geluid geschuurd.

Toch blijkt het WE opnameproces een zware veldslag, overspoeld door onvoorspelbare tegenslagen en angstig ongenoegen. De angst voor de steeds dichterbij komende ouderdom, de angst voor de aftakeling van het wereldklimaat; fysiek en natuurlijk. Paniek controlerend pillen slikkend naar het televisiescherm turend. Die opwekkende hartritmestoornissen vormen het leegbloedende hart van het zware Age of Anxiety I. Het botsende spiegeldoolhof, de doorgang naar de verschuilende gepantserde konijnenhol Age of Anxiety II (Rabbit Hole) bunker.

Klein gehouden warme pianopartijen, lugubere spokende synthesizers en de echo van slaapmelodietjes. De kentering naar het eighties synthpop gedeelte, hier werkt het dus wel. De kitscherige aerobicpop van Everything Now heeft een volwassen broertje gekregen. De overgang naar Anxiety II (Rabbit Hole) mist dan wel die Funeral perfectie en de dansdrang van de voorganger is zeker nog niet verdwenen. Ingehouden gestoei met New Order elektronica, Duran Duran spacerock, Radio Ga Ga futurisme en latere Daft Punk gekte.

De beknopte End of the Empire I-IV rockopera heeft een sobere glamrock opbouw. The Rise And Fall van het koninklijke New York City, de pandemie leegstand van Hotel California, Beatles pianospel en alles wat daar in het begin van de jaren zeventig tussen zweeft. Het No More Mr. Nice Guy theatrale, hippie roze bril love and peace gelukzaligheid en Dark Side Of The Moon duisternis. Laat het overlooplampje aan, zodat ik mijn weg terug naar huis kan vinden. Al het goede voor het verafschuwde ABBA disco tijdperk van Everything Now. Het Christelijke boogschutter Sagittarius A kindje, met herboren leiderschap als kerneigenschap, klaar om over de wereld te heersen.

De You Can’t Always Get What You Want kampvuur romantiek van Unconditional I (Lookout Kid) is een opsomming van dreigende gevaren. Volg je gepassioneerde hart, na het hardwerkende tegenwerkende ongemak komt het uiteindelijk toch wel allemaal goed. Op het speels ritmische tegen het geloof inrijdende Unconditional II (Race and Religion) verrast met de subtiele aanwezigheid van Peter Gabriel. Net genoeg om de ruimte te verwarmen, te verlichten, geen fractie van een seconde meer dan dat.

Het dichtende WE sluitstuk gaat terug naar de oeroude geloof beginselen. De wereldverbeteraars, de vernieuwers met hun vooruitziende blik, de puristen, de prekers, de ijzeren vuist, het gekruisigde stigma. Uiteindelijk blijven alleen WIJ in stilte achter, vraagtekens bij de gedeelde vrijheid stellende. Wat is vrijheid namelijk nog waard als je deze moet delen. Een profetische levensles rijker, maar nog steeds mijlenver verwijderd van de Funeral, The Suburbs en zelfs Neon Bible perfectie. De The Lightning vooraankondiging blijkt het eenzame WE hoogtepunt te zijn.

Arcade Fire - WE | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Kaaasgaaf
3,5
Ik geloof dat ik een stuk enthousiaster over deze plaat ben dan de meesten hier, maar ja, mijn verwachtingen waren dan ook wel écht heel laag. Maar zowaar: ik vind het denk ik wel hun meest consistente plaat sinds The Suburbs. Reflektor kende weliswaar duidelijkere hoogtepunten, waar de hoogtepunten van dit album niet de schaduw van mogen staan. Maar er stonden ook enkele ergerlijke nummers tussen, om van Everything Now (één brok ergerlijkheid) nog maar te zwijgen. Gezien de songtitels en het hele (zelfs voor hun doen, dat zegt wel wat!) pompeuze concept, had ik me erop ingesteld me aan WE (die kapitalen alleen al) weer een heerlijk potje te gaan zitten ergeren. Maar de pretenties ervaar ik ditmaal eerder als ontwapenend en de muziek als gefocust en meeslepend. Ze ballen in veertig minuten (het geklaag hier over die lengte begrijp ik niet zo, vind dat nu juist krachtig) alle kanten van hun oeuvre samen en vernieuwend is dat dus niet bepaald, maar het weet mij toch wel echt in z'n greep te houden en mijn hartje te verwarmen. Op momenten heerlijk sardonisch over-the-top, maar vaak genoeg ook vol oprechte bezieling. En mede dankzij de (voor Godrichs doen verrassend subtiele) productie, gehuld in een aparte gloed die, ondanks het gebrek aan vernieuwingen, WE toch een duidelijk opzichzelfstaande eenheid laat zijn. Nee, in de algehele consensus dat deze band z'n beste dagen definitief achter zich heeft liggen, kan ik me zeker wel vinden - maar ach, de meeste bands komen nu eenmaal op zeker moment op zo'n punt - maar als het albums als dit op blijft leveren, valt er wat mij betreft toch echt niet al teveel te klagen.

avatar van DjFrankie
4,5
DjFrankie (moderator)
Een verbeterde versie van Everything Now , plaat is nog steeds erg poppy maar op een hele fijne wijze, plaat luisterd ontzettend fijn weg. Gelukkig geen Reflektor-achtige toestanden meer, maar een zeer contistente plaat zonder zwakke broeders. Lightning vond ik al geweldig, tweeluik Age of Anxiety doet er nog een schepje bovenop. Welkom terug dames en heren.

Omdat er ook tal van instrumenten te horen zijn, zal dit live ook een feestje zijn.

avatar van KKOPPI
2,5
Serieus, het gemiddelde had volgens mij een stuk hoger gelegen als de mix zorgvuldiger was gedaan.

Ook lijkt Chassagne haar zangvermogen bijna volledig te hebben verloren. Wat is er met haar stem gebeurd? Haar zang is zeker niet aanwezig. Ze was erg aanwezig in Haïti, Empty Room, Sprawl II, It's Never Over, enzovoort. Maar niet hier.

Deze plaat klinkt vrij droog, klein, zang is flauw, jammer want de nummers op zich zijn goed.

Hier volgt een breakdown met nadruk op de mix:

1. Age of Anxiety - Zeer cool nummer, maar vreselijk mixwerk, vooral vanaf 01:54 - dat refrein zou een stap hoger moeten zijn; het zakt echter een beetje in elkaar.
Dan 3:10, flauwe zang van Chassagne en doffe vocale verwerking.
Als de drums inkomen bij 3:43: kon interessanter.
Dan 4:37 - zou weer een stap omhoog moeten zijn; toch zakt het weer wat in elkaar.

2. Rabbit Hole - hetzelfde verhaal als hierboven, ZEER slechte benadering voor een synthpop-/dancenummer.
Neem 0:56 - Wat was in godsnaam het idee van die 'drop' ?
En 2:03, ik begrijp dat je experimenteel wilt klinken, maar dat synthgeluid is te schel en te hard.

De live versie van Rabbit Hole (vooral die van KOKO) klinkt zoals het hoort te klinken: Punchy, beter, danceable.

3. End of the Empire-tracks zijn relatief goed gemixt. Muzikaal klinkt het nogal nostalgisch.

4. The Lightning Nogmaals stort het in elkaar. Gitaar klinkt KLEIN en droog. Even denk je dat de Funeral-energie bij de grote opbouw op 2:06 eindelijk binnenkomt - maar dat refrein zakt weer in elkaar.

5. Lightning II - ook al is dit een energiek nummer- het klinkt nog steeds ondermaats vergeleken met de live-versie. Het is moeilijk voor te stellen dat dit dezelfde Jeremy Gara is als die bij SNL afgelopen week.

6. Lookout Kid - prima begin, klinkt top tot 02:25, waar het opnieuw dodelijk instort.
3:37 klinkt ook alsof er een tandje bijkomt, maar dan gaat de versnelling weer terug. Het wordt bijna frustrerend als je het mij vraagt.

7. Race and Religion - weer laat de mix engineer te wensen over. Kleine zang. Klinkt een beetje rommelig - en ik snap dat het Arcade Fire is, het hoort een beetje rommelig te zijn, maar niet dit soort rommelig. Niet alsof het een snel in elkaar geflanst project is waarbij de mix engineer duidelijk niet erg geïnspireerd was.

8. WE - waarschijnlijk mijn favoriet van het album, misschien omdat er niet veel mis kan gaan in een semi-akoestisch nummer. Prima opbouw op het einde, en dit nummer had zeker wat langer mogen duren.

Dat is het. Misschien werkte het voor Radiohead.

Toch nog 3,5 sterren voor mij (halfje eraf sinds vorige week), want muzikaal vind ik het toch goed.

Maar als dit goed gemixt was, was het zeker 4 of 4,5 geweest.

avatar van pmac
4,0
Behoorlijk kritische geluiden hier op het forum. Ik hoor toch een prima plaat. Inderdaad 40 minuten. Gewoon de aangename lp-lengte. De nummers zijn afwisselend en er gebeurt weer van alles. Ik vind hem vooral wat ingetogen klinken met uiteraard de bombast die we gewend zijn. Muzikaal heeft het iets weg van Radiohead en The age of empire heeft zoals eerder vermeld Beatlestrekjes.
De productie vind ik echt zeer redelijk. Kwestie van smaak lijkt me.

5,0
Ik stap hier vrij blanco in, en ik ken het eerdere werk van AF niet. Nog niet, maar dat zal wel veranderen.
Unconditional I stond al een tijdje in de verrukkelijke 15, en zo ben ik er tegen aan gelopen.
Ik vind het een mooie plaat. Vooral de eerste drie nummers vind ik gaaf. Ik lees van alles over de zang… wat mij betreft niets mis mee.
Wat de plaat voor mij verwoordt is een toenemende gekte. Alles moet sneller, meer, en iedereen voelt dat dat een keer moet ophouden. I tegenover We, mooi gevonden!

Gast
geplaatst: vandaag om 13:57 uur

geplaatst: vandaag om 13:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.