menu

Ozzy Osbourne - Patient Number 9 (2022)

mijn stem
3,60 (53)
53 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Metal
Label: Sony

  1. Patient Number 9 (7:21)

    met Jeff Beck

  2. Immortal (3:03)

    met Mike McCready

  3. Parasite (4:05)

    met Zakk Wylde

  4. No Escape from Now (6:46)

    met Tony Iommi

  5. One of Those Days (4:40)

    met Eric Clapton

  6. A Thousand Shades (4:26)

    met Jeff Beck

  7. Mr. Darkness (5:35)

    met Zakk Wylde

  8. Nothing Feels Right (5:35)

    met Zakk Wylde

  9. Evil Shuffle (4:10)

    met Zakk Wylde

  10. Degradation Rules (4:10)

    met Tony Iommi

  11. Dead and Gone (4:32)
  12. God Only Knows (5:00)
  13. Darkside Blues (1:47)
totale tijdsduur: 1:01:10
zoeken in:
avatar van GrafGantz
Algemene tip: nooit een review typen *terwijl* je een hersenbloeding hebt. Gewoon niet doen.

avatar van Eddie
2,0
Ik laat deze plaat voor wat het is, een zwakke plaat waarmee zijn imposante carrière toch een beetje als een nachtkaars uit gaat (vind ik). De beste man klinkt niet meer zoals vroeger, dat klopt. Dat doet Maiden ook niet en Priest ook niet. Ook Slayer klonk op de latere platen niet meer zoals op het oude werk, zelfs Motorhead heeft iets wat op een soort van evolutie lijkt doorgemaakt. Het grote verschil met de huidige Ozzy is echter dat zij ook met hun latere platen gewoon goede songs af wisten te leveren. Zij klinken (klonken) alsof ze er zin in hadden, alsof ze wilde bewijzen dat ze nog bestaansrecht hadden. Ozzy klinkt alsof hij uit het bejaarde huis, getrokken is en voor een microfoon is gezet. Op een paar momenten na klinkt het allemaal erg futloos. Ook muzikaal vind ik het inspiratieloos en fantasieloos. Nu ik ook nog een recent interview heb gezien met de beste man wordt het alleen maar pijnlijker, daar zie ik niet de rock-ster waar ik mee opgegroeid ben, en waar ik al ruim 30 jaar fan van ben, maar een hoogbejaarde (ex?)verslaafde die moeilijk uit zijn woorden kan komen en niet meer is dan een schim van wat hij ooit was. Eddie vind het zelfs een beetje droevig om te zien.

avatar van musician
Je kunt zeggen dat hij er nog goed uit ziet op de hoes.
Zouden ze daar nog wat aan gefotoshopt hebben?

In ieder geval, ik vind One of those days met Eric Clapton zeker niet onaardig.
Maar ik weet niet of het nummer erg uit de toon is met de rest van het album.

avatar van Edwynn
2,5
musician schreef:

Zouden ze daar nog wat aan gefotoshopt hebben?

I

Ongetwijfeld. Maar Ozzy gebruikt voor zijn publieke optredens vooral heel erg veel make up.

Op zich ziet hij er nog best goed uit voor een zeventiger. (hij is even oud als koning Charles).
Met de exorbitante innames van verdovende middelen is het zelfs een wonder dat hij er nog zo bij loopt. Op zichzelf vind ik zijn stem nog best oké. 13 van Black Sabbath was heel aardig, al denkt niet iedereen daar hetzelfde over. Op Patient Number 9 is het vooral de combinatie met de meer timide Ozzy en het muzikale behang dat een wat vreemde uitwerking heeft. Ik noemde dat in mijn verhaal het gebrek aan coherentie. En daarnaast ben ik niet kapot van het overgrote deel van het materiaal.
Maar ook hier geldt weer dat de mening van de één is de mening van de andere niet is. Ik heb lovende reviews gelezen. Ik hoor het er allemaal (nog) niet aan af.

avatar van Sunstorm
4,0
Na het lezen van de vele negatieve reacties hield ik m'n hart vast maar ik moet zeggen dat dit album me erg meevalt. Natuurlijk, niet alle nummers zijn even sterk en aan Ozzy's zang is hoorbaar gesleuteld maar ik luister er toch met veel plezier naar. Vooral instrumentaal vind ik dit een erg sterke en afwisselende plaat. Alleen die loudness war productie vind ik een afknapper.

avatar van RonaldjK
4,0
Op 9 september verscheen Patient Number 9 en reeds vanaf diezelfde dag las ik verhalen op diverse sites waarin de nieuwe Ozzy Osbourne werd afgeschreven als "wederom slappe hap". De voorbije weken heb ik de plaat regelmatig gedraaid (vanaf streaming), de laatste dagen bijna non-stop.
Mijn voornaamste conclusie: dit is geen album dat je na één of twee keer draaien kunt doorgronden. Het is een groeiplaatje, waarvoor je de tijd moet nemen en moeite moet doen. Wie dat niet doet, mist zowel nuances als diepgang. Hoe ik dat weet? De afschrijvers noemen die zaken niet. Ofwel ze hebben die niet gehoord, ofwel ze vinden het te onbelangrijk om te noemen. Mijn inschatting is dat ze veel te vlug waren met hun oordeel.

Niet dat ik over alles even enthousiast ben, daarover aan het einde meer. Eerst een uitleg van wat ik bedoel. Terwijl Patient Number 9 gisteren luid opstond, belde een vriend mij met slecht nieuws: hij heeft te horen gekregen dat hij ernstig ziek is. Vervolgonderzoeken moeten uitwijzen hoe ernstig, waarna hij waarschijnlijk een traject van behandelingen zal ingaan, maar zelfs dat is nu nog onduidelijk. Ik hoorde schrik, ontzetting en enige paniek. Gelukkig deed het delen van zijn verhaal hem hoorbaar goed, aan het einde van ons gesprek was hij kalmer dan aan het begin. Uiteraard laten zijn bericht en emoties mij niet onberoerd. Tijdens zijn verhaal dacht ik vanzelf aan deze nieuwe Osbourne, die dezelfde thematiek behandelt.

In de loop van dit jaar werd duidelijk dat Ozzy een zware operatie moest ondergaan, waarbij onduidelijk was of hij dit zou overleven. Inmiddels weten we dat het goed is gegaan, maar toen hij in juni het ziekenhuis verliet, zag ik een breekbare man. Eentje die de dood in de ogen had gekeken, worstelend met zijn sterfelijkheid. Ofschoon de hoes niet expliciet vertelt wie de teksten schreef, staat John Osbourne (hij vermeldt steeds zijn echte naam) bij ieder nummer vermeld als co-componist, naar ik aanneem voor tenminste de teksten. En die gaan diep. Ik beperk me tot de acht nummers die ik inmiddels muzikaal ver boven de middelmaat vind, maar ook in de overige zit de nodige pijn en verwarring.

In de opener, het titellied, beschrijft hij het ziekenhuis en het personeel: “Every hallway’s painted white as the light, That will guide you to your hell. Making friends with strangers inside my mind, Cause they seem to know me well.” Dan drie regels over het inslikken en uitspugen van medicatie, plus over tegengestelde emoties, om te eindigen met "No tomorrow”.

In No Escape from Now constateert hij dat het verleden passé is en de toekomst ook: “Gone are the yesterdays, Tomorrow’s getting cold (…) There’s no escape from now. (…) Storm is raging in my head, everybody wants me dead.". John (niet de showbizzman Ozzy!) hoort hoe de dood hem toebijt: “You’re drowning in the mud. Reach for the sun, but I’ll pull you under.”
Wie Osbourne de voorbije decennia volgde, weet dat hij in zijn teksten regelmatig worstelt met God en daarbij Jezus in het bijzonder: is Hij daar en zo ja, hoort Hij mij? In One of Those Days verwoordt hij een dag dat hij daar niet meer in gelooft: “Have I lost control, drinking my sins, never drown my soul. One of those days that I don’t believe in Jesus.”

A Thousand Shades verhaalt over een diepe eenzaamheid, gescheiden van zijn geliefden: “Sitting in yesterday, watching it slip away today, isolation. Fading like photographs, reminding us, nothing ever lasts. Desolation.” Oef, hij realiseert zich keihard dat zijn leven spoedig voorbij kan zijn…
Naderhand vertelde Osbourne over zijn splijtende rugpijnen. In Mr. Darkness beschrijft hij het zo: “Most days I wake up just wanting to die, but I still try.” Hij schreef het lied onder andere met de inmiddels overleden Taylor Hawkins van Foo Fighters, die dit lied ook drumt. Zou deze zich hebben herkend in de teksten?

Ik kan doorgaan met voorbeelden, maar houd het erop dat Osbourne ook in Nothing Feels Right, Degradation Rules en Dead and Gone worstelt met de scheiding van zijn geliefden, de maalstromen in zijn hoofd en de lange reis naar huis (echtgenote Sharon of Thuis Boven?).
Iemand kan betogen dat Ozzy wel vaker duistere teksten had. Nogal wiedes, maar deze keer is het menens. Afgaande op hetgeen ik van en over hem heb gelezen en gehoord, van zijn vroege jaren tot de berichten die ons dit jaar bereikten, denk ik oprecht dat hier John aan het woord is en niet de showman en grappenmaker Ozzy.
Die laatste is het typetje achter wie hij zich van jongs af aan verschuilde, om zo vechtersbazen te vermijden en zijn schaamte over zijn slechte schoolprestaties te maskeren (de diagnose dyslexie bestond nog niet). Anno Domini 2022 laat John Osbourne zich in zijn ziel kijken.

Over de muziek: de gastgitaristen kregen veel aandacht in de media, maar ze schreven niet mee aan de muziek; afgezien van Tony Iommi, wiens hand ik herken in de riffs en de tempowisselingen van No Escape from Now. Hij en de andere gasten spelen prachtig: Jeff Beck met zijn eigenzinnige solo in de titelsong, Eric Clapton soleert heerlijk Creameaans in One of those Days. Dat Zakk Wylde een klasse apart is, staat buiten kijf: shredden met gevoel, dat kunnen maar weinigen. Hij speelt met producer Andrew Watt op bijna alle nummers slaggitaar.
Ook warm word ik van de mondharmonica die Osbourne in Degradation Rules en uitsmijter Darkside Blues hanteert. In A Thousand Shades en Dead and Gone is bovendien een strijkersorkest te horen: fraai.
De negen nummers die ik noemde zijn mijn favorieten. Laat de overige vier nummers weg (track 2, 3, 9 en 12) en je hebt een consistent sterk album. Het bekende manco van menig cd geldt ook hier: de artiest is te weinig kritisch, waardoor het album te lang duurt.

Over de productie: deze is zo vol, dat zelfs zachtere passages met bijvoorbeeld akoestische gitaar of violen heel massief klinken. Ik ben sowieso niet zo van die dichtgesmeerde (gitaar)sound, die slechts een tikkeltje afwijkt op de twee nummers met Iommi's gitaarmuur. Hier en daar wat blauwe lucht tussen alle beton had wel gemogen.
Een (andere) vriend van me vroeg zich af of er met autotune aan de zang is gesleuteld, een indruk die ik echter niet deel: al in de jaren ’80 werd zijn galmende sound in Oor door Hans van den Heuvel omschreven als “zingend in een vuilnisbak”. Dat ie minimaal is gedubbeld met een chorusachtig effect, hoor ik wel. Een techniek die al vanaf zijn solodebuut (1980) wordt gebruikt en sindsdien is geperfectioneerd.

Mag ik met een boude bewering afsluiten? Dit is een album over een naderende dood. Johnny Cash deed hetzelfde op American IV: The Man Comes around, David Bowie op Blackstar, Leonard Cohen op You Want It Darker. Aan dit rijtje klassiekers kunnen we Osbourne toevoegen. Al is er één verschil. Hij streed weliswaar een doodsstrijd, maar het lijkt erop dat hij extra jaren heeft gekregen. Hij trad zelfs alweer op, ons "God bless you all" toewensend. Naar ik vurig hoop hebben we hem nog lááááng bij ons, net als de vriend die mij gisteren belde.

4,5
Mag ik allereest zeggen diep onder de indruk te zijn van RonaldjK zijn indringende verhaal. Ik wens de vriend in kwestie het allerbeste toe en bovenal veel sterkte.

De kritieken uit Nederland zijn inderdaad niet overenthousiast, maar internationaal zijn de reviews toch echt milder of ronduit positief. Ook de verkoopcijfers zijn naar verluid goed. Voor mij is dit de beste Ozzy plaat in tijden en grijpt de emotionele onderlaag mij - in tegenstelling tot een aantal Musicmeter gebruikers - wél aan. De productie is bovendien iets luchtiger en klankmatig beter dan voorganger Ordinary Man, hoewel dat album meer rustpunten kende. Daarnaast tillen de meer dan uitmuntende gastartiesten elke song naar een hoger niveau. Denk inderdaad bijvoorbeeld aan de geweldige solo van Eric Clapton op One of Those Days. De samenwerking met Iommi doet verlangen naar meer, want oh wat is en blijft de combi Ozzy/Iommi een gouden match.

Van het album heb ik een CD met alternatieve hoes, verpakt in een mooie digipack met poster. Een aanrader voor wie de meer sobere hoes minder aanspreekt. Ik juich het toe als artiesten meerdere opties bieden. Zo is er dus naast de muziek ook voldoende aandacht besteed aan visuele aspecten.
In deze onstuimige wereld van oorlog, ziekte, inflatie en geldzorgen, biedt Ozzy ons een vertroostende plaat. Juist omdat hij de diepte in gaat, kwetsbaarheid toont en angst/verdriet niet uit de weg gaat. Zo schenkt hij ons in de herfst van 2022 een bijpassende soundtrack. Ozzy Osbourne is en blijft relevant. Laten we hopen op nog meer muziek uit zijn koker. De aanschaf van 'Patient Number 9' is dus zeer aanbevelenswaardig en verkrijgbaar in een velerlei uitvoeringen op CD en vinyl.

avatar van CASINO BOOGIE2
4,5
Staat hier regelmatig op, gekocht op CD vanwege de gastbijdragen van Iommi, Clapton en Beck. Denk dat ik dit zomaar de beste van Osbourne vind sinds No More Tears. No Escape From Now en A Thousand Shades zijn vooralsnog mn favorieten.

avatar van james_cameron
3,5
Op de albumcover is Ozzy flink door de photoshop gehaald en op het songmateriaal herhaaldelijk door de autotune... maar vooruit, dit is best een goede plaat geworden. Het titelnummer is vintage Ozzy en zo zijn er wel meer van die fijne herkenbare rampestampers. De keur aan gastartiesten kan overigens ook geen kwaad. Er zit duidelijk nog leven in het lijk!

avatar van lynyrd
3,0
Och Ozzy is een cult figuur en dat blijft hopelijk nog lang zo.

4,0
james_cameron schreef:
Op de albumcover is Ozzy flink door de photoshop gehaald en op het songmateriaal herhaaldelijk door de autotune... maar vooruit, dit is best een goede plaat geworden. Het titelnummer is vintage Ozzy en zo zijn er wel meer van die fijne herkenbare rampestampers. De keur aan gastartiesten kan overigens ook geen kwaad. Er zit duidelijk nog leven in het lijk!

Het lijk?
Respectloze

avatar van Brutus
3,0
Zeer matig album, net als de albums vanaf Black Rain

avatar van deric raven
Brutus schreef:
Zeer matig album, net als de albums vanaf Black Rain


Voor mij was het na No More Tears al klaar....

Gast
geplaatst: vandaag om 09:54 uur

geplaatst: vandaag om 09:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.