Beirut - The Flying Club Cup (2007)

Dit is mooi. Doet me denken aan Andrew Bird, maar dan met een meer zigeuner achtige feeling, ofzoiets.. mooie instrumentatie in ieder geval, met name In the Mausoleum vind ik erg fijn.

Oke, het is wel een klein groeiertje

Dit is een van mijn favoriete albums.

Het is alsof je naar een oudje stadje word gebracht waar de hele stad gezellig meezingt. De muziek en natuurlijk de zang roepen een zekere sfeer op bij mij.

Heerlijke muziek!

Dit blijft voor mij zo'n album met een paar regelrechte toppers en daar tussendoor eigenlijk skipnummertjes. Un Dernier Verre (Pour La Route), Nantes, A Sunday Smile en Forks And Knives vind ik echt top. Bij de rest heb ik meer het gevoel voorgenoemde nummers snel op te zoeken. Vind het trouwens grappig om de vele Sufjan invloeden hierin te horen, vooral bij het begin van Un Dernier Verre.

De stijl schijnt Frans te zijn, maar dat haal ik er niet uit (buiten de Franse frases zo nu en dan). Volgens mij is dit gewoon een Beirut stijl en drukt de band zijn muzikale stempel op iedere plaat die ze uitbrengen. Of er nu een slavisch, een frans of een mexicaanse draai aan gegeven wordt. Het is gewoon Beirut en Beirut vind ik geweldig. Het blijft ongelofelijk dat Zach Condon pas een jonge twintiger is en zulke melancholische en gelaagde muziek kan maken. Live is het moeilijk om het gevoel van de albums echt recht te doen, maar vanaf cd behoort deze cd's tot de parels van de afgelopen 2-3 jaar.

Akkoord, dit was net één van de eerste nummers van Beirut die er in slaagde me bij de keel te grijpen. Anders vind ik het nogal gezapig allemaal; origineel wel, maar veel "wauw!"-momenten heb ik nog niet meegemaakt bij het beluisteren van deze en Gulag Orkestar. Condon's stem blijft ook wennen. Ik zal vanzelfsprekend blijven luisteren om te zien of het kwartje nog valt, maar voorlopig blijf ik bij beide steken op 3,5*.

Na 'A sunday smile' op Lowlands op TV gezien te hebben ben ik deze plaat gaan halen en heb hem sindsdien eigenlijk niet meer afgezet. Ik ben hopeloos verliefd op Beirut

Erg mooi album. Beirut heeft een heel eigen geluid en vormt een muzikaal wereldje op zichzelf waar we met dit album een kijkje in mogen nemen. En dat bevalt heel goed.

Prachtig album. Het is alweer een tijdje geleden dat ik het nog eens heb beluisterd, maar de klik is er toch weer. 'Nantes', 'A Sunday Smile', het geweldige tussenvoegsel 'La Banlieue', noem maar op. Stuk voor stuk aangrijpend, meeslepend. Muzak, zonder te degraderen tot ordinaire muzak.

4 sterren

'In The Mausoleum' is hier ook een treffend voorbeeld van!

De afsluiter is dan weer een nummer met de intensiteit van Arcade Fire. Een intensiteit die de Canadezen inmiddels ver achter zich hebben gelaten. Wie daar niet genoeg van kan krijgen kan hier nog wat krenten oplepelen.

400ste stem, mooi aantal.

Nantes is een lekker nummer. 3.5* voor dit album.

Wel apart, gezellig, maar ook een beetje druk en weinig variatie tussen de songs eigenlijk.
De zang klinkt overal hetzelfde. Klagerig is inderdaad het woord, een beetje zoals David Byrne bij de Talking Heads, maar minder. De meerstemmige zang kan me echt niet bekoren.
Tja, ik kan me voorstellen dat sommige mensen het een leuk sfeertje vinden, iets Frans Montmartre-achtigs zoals iemand hier al opmerkte.
Ik ga dit toch niet vaak draaien ben ik bang. Kan me te weinig boeien.

Het doet me trouwens ook bij vlagen denken aan de score van de film 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain' (score van Yann Tiersen).

In 2007 dit album op vinyl gekocht. Enkel en alleen al door het horen van Nantes. Echter bleef de plaat zo niet hangen. Toch niet in z'n geheel. Sedert een dikke 3 jaar niet meer gehoord. Misschien toch nog es een herkansing geven.

Dat was mijn gevoel toen ik Amélie voor het eerst zag en hoorde
Al vind ik dit beter..

Ik vind dit nu ook beter dan die score bij 'Amélie'. Een opwaardering dringt zich op

Elk nummer ademt gezelligheid uit, enkele nummers vind ik ronduit geniaal en meeslepend. 'A Sunday Smile' op kop, dat heeft iets heerlijk slepends.. 'Cliquot' is ook één mijner favorieten geworden. Ooit zal ik hier nog wel eens iets meer toelichting proberen te geven. In de vakantie misschien.

4,5 sterren

Nee, ik kan er niet zo veel mee. Ik hoor bij vlagen wel aardige dingen, maar het is te weinig voor een voldoende. Zijn stem bevalt me niet zo, en de 'samenzang' vind ik zelfs een beetje irritant. Ik schrijf het nog niet meteen af, omdat het wel iets is wat ik normaal wel leuk vind, maar na drie luisterbeurten hoor ik helaas nog geen groei.

De mensen die dit goed vinden moeten ook maar eens naar Devotchka luisteren. Zij gebruiken ook allerlei verschillende muziekstijlen, maar dat bevalt mij een stuk beter.

Nog iets uitgebalanceerder dan het ook al mooie debuut. Authentieke wereldmuziek van een 'verdwaalde' Amerikaan. Ik vind het erg mooi.

Prachtig album met een authentiek geluid. De stem van Condon heeft zo'n heerlijk melancholisch geluid. Net als de muziek overigens. De nummers herbergen allen mooie melodieen en de arrangementen zijn erg smaakvol.

Ik heb dit album al een tijdje in de kast staan maar heb eigenlijk nog nooit ander werk van Beirut gehoord. Ik ga maar eens achter het debuut aan.

Folkies met een mooie albumhoes, ze zijn meestal wel aan mij besteed. Ik las me van tevoren een klein beetje in en dacht 'wat is nou in hemelsnaam weer Balkan folk?'. Ha, dat werd snel genoeg duidelijk.

In eerste instantie moest ik even wennen aan de zang, maar zelfs bij de eerste luisterbeurt was dit al na een aantal nummers voorbij. Soms overdrijft hij iets te veel (openingsnummer + 'The Penalty' bijv.), maar dat weegt niet op tegen de voordelen. Leuk zo'n fris briesje. Het is toch weer een artiest/band die durft af te wijken (en het goed laat uitpakken).

'Guyamas Sonora' is voor mij zo'n nummer dat je slechts een paar keer per jaar hoort en voldoende is om je te overtuigen. Geldt eigenlijk ook voor 'Cherbourg' en 'St. Apollonia'. Het album sluit ijzersterk af.

En die herkansing vind ik nu wel volledig geslaagd. De afgelopen 2 weken heel wat naar The Flying Club Cup geluisterd. Het nostalgische geluid doet wat aan mijn jeugd denken. O.a. toen ik met mijn vader nog bourle speelde in Wattrelos. De tijd gaat vooruit.

Ik ben 4 jaar verder, en tegenwoordig mag ik Beirut graag horen! Dit album is een solide plaatje, ik knal er 3,5* onder. The Rip Tide vind ik eigenlijk nog een tikje boeiender, daar blijft je aandacht wat beter bij.

Goed album met originele instrumenten erin verwerkt met natuurlijk Nantes als hoogtepunt. Erg originele folk/pop ook die nog niet zo vaak is nagedaan, oftewel niet zo mainstream geworden als deze. Kijk uit naar Werchter

In eerste instantie was ik nogal aangenaam verrast door deze cd. Instrumentaal erg goed en bovenal vrolijk. Maar na verloop van tijd ging me het vocale(“meerderstemmig”) mij behoorlijk irriteren, alles hetzelfde en erg eentonig, jammer.

Deze CD valt me eerlijk gezegd tege, zeker na het prachtige . Misschien staan de franse chanson-invloeden mij erg tegen. Eigenlijk vind ik alleen nantes erg tof.

Ik vind Nantes ook een mooi nummer. Heb het leren kennen tijdens een popquiz in het plaatsje Ell (bij Weert), waarmee ik met twee anders users en nog iemand een ploeg vormde (Wij werden daar 2e). Daarna dat nummer gedownload en al meerdere malen beluisterd.
Prachtig nummer, prachtige zang en instrumenten; ik ben van plan om meer van deze Folkgroep te gaan beluisteren.

Ik lees nu pas mijn bovenstaande bericht terug. Daar is klaarblijkelijk iets goeds misgegaan(waarschijnlijk gepost via de mobiel). . Waar het vorige album: Gulag Orkestar Oost-Europees klonk, doet dit album me meer aan Franse muziek denken. Dat trekt me simpelweg een stuk minder. Nantes daarentegen is wel een enorm prijsnummer. De droge folksound van: The Rip Tide smaakt mij ook uitstekend.

Dit album inmiddels twee keer geluisterd. Ik moet zeggen dat ik het hele album wel heel mooi vind. A Sunday smile enGuyamas sonara zijn ongeveer net zo mooi als Nantes.

Al even geleden dat ik The Rip Tide (3*) hoorde, nu even The Flying Club Cub opgelegd. Ik moet wat hetzelfde opmerken : het instrumentale samenspel (polyfonie) zit wel goed; voor catchy melodieën en klaterende vocals moet je dit niet luisteren. Beirut is meer "guinguette" muziek, bestemd voor dorpsfeesten en folkevenementen. Ik stel me hier ook echt een geitenwollen sokken publiek bij, met bio-eetkraampjes en wereldverbeteraars aan de rand. Ik vind de nummers ook erg complex van structuur en niet zo eenvoudig om te vatten in het oor. Vooral de zagerige en klagerige vocals vallen me tegen. Mijn favoriet op deze CD is In the Mausoleum, die een erg mooie instrumentale finale kent. Kleine 3.

Je hebt artiesten waarvan je maar 1 cd in je kast staat. Dat is bijvoorbeeld deze Beirut. Blijft goed. Nantes blijft verslavend in je hoofd zingen. Melancholisch sfeertje ademt deze plaat uit. Ook zeer mooie blazer arrangementen.... luister eens naar In The Mausoleum.