dEUS - How to Replace It (2023)

Duidelijk verhaal Nestul, ik heb dEUS wel vanaf het begin gevolgd, maar in grote lijnen denk ik er hetzelfde over. Ik ga ze binnenkort weer live zien, en ben wel toe aan een optreden met nieuw materiaal. Erg benieuwd hoe ze dat brengen, het oude kunstje beheersen ze wel, dat weten we nu inderdaad wel.

Jawel, de heren kunnen nog steeds een relevante, pakkende en boeiende plaat afleveren. Een fijne combi van ingetogen, smaakvolle composities en toch weer heerlijk, licht ontsporende rockers. Nog steeds in staat om hun persoonlijke handtekening onder een broeierige set songs te zetten. Finalement worden we ingepakt door die fijne Gainsbourg parafrase ‘Le Blues Polaire’. Kun je mij altijd voor wakker maken. dEUS is terug, lang leve dEUS!

Alle credits van het album vind je hier:

https://www.discogs.com/release/26119412-dEUS-How-To-Replace-It

Ah dank! Adam Noble dus, die ook bij de vorige betrokken was.

Sterk album. Had niet verwacht dat we nog een over de lijn sterke dEUS mochten verwachten.

Ben ik de enige die bij het laatste nummer moet denken aan de melodie van Kiss en meer nog aan deze versie van Queen Of Japan:
I Was Made For Loving You

Kleppers als Nas, Mos Def, Q-Tip, Black Thought en Ghostface zijn de 50 nog niet of nauwelijks gepasseerd dus lijkt me dit een nogal voorbarige conclusie.

Deze plaat van dEUS is ook geen klassieker, dat zijn alleen de eerste 3 platen. Er zijn weinig vijftigers die dan nog een klassieker uitbrengen, misschien David Bowie, Nick Cave of Thom Yorke nu met The Smile. Binnen de hiphop heb ik daar geen kijk op, misschien als Dr. Dre ooit nog samen met Snoop Dogg een mooi project opstarten. Maar nogmaals, daar kan ik niet echt over oordelen.

Hoho genoeg voobij de 50 die prachtwerken maken Cash, tom waits, Daan, cohen

Johnny Cash maakte inderdaad daarna nog meesterwerken, verder is er voor mij een groot verschil tussen goede platen en meesterwerken. Zelf vind ik Mule Variations van Tom Waits zijn laatste meesterwerk. Zelfs denk ik dat puristen vooral Rain Dogs en Closing Time echte meesterwerken noemen.

Jay-Z was ook nog geen 50 toen ie 4:44 uitbracht maar ik denk dat die plaat mooi laat zien dat je op latere leeftijd nog mooie volwassen hiphopplaten kan uitbrengen. Jouw voorbeelden zijn inderdaad ook sterk.

Ehm.. nr. 4 vind ik toch echt het hoogtepunt.

Pocket Revolution?
Bad Timing en Sun Ra spelen ze wel vaak live, zeker niet verkeerd, maar voor mij was deze plaat toch wel een forse stap terug.

Charles Bradley, Leadbelly, Thelonious Monk, Scott Walker, Nina Simone, Buena Vista Social Club, RL Burnside, Seasick Steve, Sharon Jones en natuurlijk Scatman John

An sich geen echt slecht album, maar ik mis toch echt de scherpe kantjes van hun oude werk.

Er even vanaf gezien dat rockmuziek langer bestaat, snap ik even niet waarom hiphop hierbij gehaald moet worden. Slug (Atmosphere), Aesop Rock en Black Thought (The Roots) hebben allang vóór hun vijftigste prachtige, volwassen hiphopplaten gemaakt waarop ze zware onderwerpen op een intelligente manier behandelen. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Ik zie ze daar na hun vijftigste nog niet mee ophouden.

Daarnaast vind ik dat toch behoorlijk wat rockmuzikanten al over hun uiterste houdbaarheidsdatum heen zijn; de Rolling Stones bijvoorbeeld vind ik al jaren echt triest. In plaats van waardig oud worden blijf je dezelfde repetitieve gitaarriffs spelen, omdat kalende mannen met verwassen bandshirts luchtgitaar willen spelen. Tja.

Het publiek bij de Rolling Stones bestaat niet alleen uit kalende mannen hoor. En ook de jeugd draagt graag verwassen bandshirts. Wat betreft de luchtgitaar en de rest van je bericht ben ik het wel met je eens.

Het was niet mijn bedoeling om hiphop neer te sabelen, in tegendeel. En met dat laatste album van Black Thought bewijs je inderdaad mijn ongelijk. Het ging mij er meer om dat er bij hiphop (en bijv house) toch iets meer een houdbaarheidsdatum lijkt te zijn, of althans door het grote publiek zo wordt gezien. Terwijl je als rockmuzikant tot je dood mee kunt (ben het ook eens over de Rolling Stones, maar er zijn genoeg oude knarren die tot late leeftijd interessant blijven, zoals Bowie of Cohen).

Om daar nog heel brutaal aan toe te voegen dat het onderwerp van creatieve piek en de schijnbare onmogelijkheid daar weer op terug te komen na een bepaalde periode of leeftijd één van de interessantste onderwerpen vind rond de kunst. Hoe komt dat? Een beperkte hoeveelheid ideeën, creativiteit, energie, motivatie?
Helaas ontbreekt het me nu even aan tijd om daar een topic over te starten, want ik vind het een fascinerend onderwerp.

dEUS dus weer nu..
Positieve noot: ik vind dit album zeker geen achteruitgang t.o.v. de laatste 3, waarvan Following Sea alweer 11 jaar geleden was. Het lijkt steeds meer een album zonder uitschieters naar boven of beneden.
7,5 voor deze relaxte dEUS afgerond naar 4* uit waardering dat de heren de instrumenten weer hebben opgepakt.

Ik beschouw How To Replace It niet als een meesterwerk. Voor mij is Worst Case Scenario een meesterwerk en de daarop volgende In a Bar, Under the Sea en The Ideal Crash vind ik wel meesterlijke platen, maar net iets minder. How To Replace It ligt een beetje in de lijn van Pocket Revolution. Niet vreemd dus dat van die plaat tijdens de laatste tour ook tracks als Sun Ra en Bad Timing gespeeld worden. De uitblinkers op How To Replace It zijn voor mij het Pet Shop Boys achtige 1989 en het heerlijke tegendraadse How To Replace It titelstuk. Live ook een heerlijke opener en misschien wel het beste dEUS nummer sinds The Architect.