dEUS - How to Replace It (2023)

Sylvie Kreusch horen op Simple Pleasures ♥

Op z'n matigste momenten neigt dit dan ook behoorlijk naar Warhaus, dat geforceerd zwoelige. Faux Bamboo is echter een klapper.

Simple Pleasures is echt een nummer waar Tom zich duidelijk mee geamuseerd heeft. Heerlijk gek tripje dat. De echo's van Sylvie Kreusch op de achtergrond maken het echt af.

Zo van die kleine dingen, hé?

Wat fijn om te horen dat dEUS weer sluipt, gluiperig, vies en gemeen durft te zijn.

Ondertussen een 5 tal keer beluisterd, wel niet in de ideale omstandigheden ( altijd wel een kind in de omgeving). De eerste 5 songs blijven voorlopig goed hangen, de andere kan ik nog niet van elkaar onderscheiden. Heeft nog wat tijd nodig. Voorlopig prijsbeest is Man of the House. Ik krijg er the ideal crash vibes van. Voorlopig een 4 maar kan nog groeien.

Afgelopen jaren met enige regelmaat dEUS live gezien. Bijna altijd gingen ze er vol passie tegenaan. Maar het werden zo langzamerhand wel best of shows. Nu is 'How to replace it' om de boel weer op te schudden. En dat doen ze big time. Wat een heerlijke plaat. Hij staat hier on repeat en wordt bij elke draaibeurt beter. Met 'Man of the house' als absolute topper. Erg veel zin in het concert in TivoliVredenburg.

Een sterk dEUS-album (ik had niet minder verwacht) maar het heeft toch niet de magie van de eerste 3 albums. De songs zijn voor hun doen misschien ietsje te gewoontjes al valt er op zich weinig tot niets aan te merken.

Ik blijf het een voortzetting vinden van het voorafgaande vinden, de makkelijke weg. Zal het prima doen in de Lage Landen en straks de podia. Het spreekt mij dus weinig aan.

Toch wel wat absolute stinkers op dit album ook.. Why Think it Over is echt tenenkrommend, zowel muzikaal als de lyrics.

Ik ben over het algemeen niet zo enthousiast; komt misschien nog wel op een voldoende uit, maar het blijven voor mij toch voornamelijk oude, arrogante, irrelevante rockers.

Het was al duidelijk dat Mauro een grote stempel op het werk van dEUS zette, en hoewel ik veel nummers uit zijn periode best kan waarderen (zoals The Architect), was ik van het gros niet kapot. Het zal wel weer vloeken in de kerk zijn, maar na mijn favoriete album The Ideal Crash zijn er geen albums meer geweest die ik graag van A tot Z op zet. Niet geheel onverwacht -door het ontbreken van Mauro- vind ik deze dan weer wèl goed! Wie weet ga ik eens sterren uitdelen. Tot op heden is Simple Pleasures ook mijn favoriete nummer van dit album.

Mauro Pawlowski is alweer een tijdje terug bij dEUS, ik weet niet hoe ver ze met de plaat waren toen Bruno De Groote vertrok.

Veel mensen hier die hun mening al klaar lijken te hebben, maar met een dEUS-plaat moet je wat mij betreft toch wel even geleefd hebben voor die al zijn geheimen prijsgeeft. Bij The ideal crash heeft het bij sommige nummers ook lang geduurd voor ik ze geweldig vond, zoals Let's see who goes down first en One advice, space. Pocket revolution blijft zelfs na meer dan 15 jaar nog wat verder groeien nu ik die de laatste tijd ook weer wat vaker speel.

Genoeg intrigerends voor mij in ieder geval op deze How to replace it, maar voorlopig nog moeilijk in te schatten wat ik van het geheel vind. Gezien ik een enorme dEUS-fan ben (en toegegeven, zo goed als in de jaren '90 wordt het ook volgens mij niet meer), ben ik ook wel bereid om er tijd in te investeren. Iets wat ik bij veel andere bands niet doe. Maar sowieso zijn er genoeg momenten te vinden op deze plaat die me nu al weten mee te slepen en mij er steeds opnieuw doen naar teruggrijpen

Ongeveer de helft van de songs op How to replace it kan ik stilaan wel op waarde schatten. Benieuwd hoe ze zich staande houden na nog wat meer luisterbeurten, en of de andere nummers nog kunnen groeien. Sowieso tof dat er weer eens een nieuw dEUS-album is om een paar weken of maanden in te verdwalen.

Gijsbert Kamer weet enkele kritische noten te kraken:



3 sterren zie Volkskrant vandaag.

Die recensie van Kamer verwoordt dan precies wat ik zelf na een paar luisterbeurten van de nieuwe dEUS dacht...

Ik las ergens hierboven dat dEUS een andere band is geworden. Dat is voor mij ook de juiste conclusie en zeker al een paar albums lang. Ik volg dEUS al van in hun prille begin van hun carrière. De eerste keer dat ik dEUS zag was in het voorprogramma van Freedy Johnston in de oude Kreun in Bissegem. Zea greep mij meteen naar mijn nekvel alsook later het debuutalbum WCS. Ook Op het tweede album In A Bar Under The Sea stonden er songs die me wisten te raken en belangrijk waren in mijn leven als twintiger. Na Vantage Point ben ik stilletjes aan beginnen afhaken. De nieuwe weg die ze hebben ingeslagen is minder my cup of tea. Ik heb het album zeker al 4 keer beluisterd. De productie is prachtig, er staan mooie songs op maar het weet me minder te raken. Ik geef het zeker nog een kans.

Ondanks dat ik er zelf, zeker op dit album, minder last van heb snap ik de kritieken wel. Zelf noem ik het vertrek van Stef Kamil Carlens altijd een kantelpunt.

Luister maar eens naar het spelplezier op zijn nieuwe Bob Dylan cover album, wat je bijna geen cover-album meer kunt noemen. Leg dat album naast deze van dEUS en dan besef ik het weer: wat een gouden combi was Stef met Tom dan toch.

In het begin was het hoe dan ook een behoorlijke experimentele band, misschien ook een beetje druggy. Die gekte kwam niet alleen door Stef Kamil Carlens, onderschat Rudy Trouvé niet. De tegendraadse samenzang bij Suds & Soda blijft uiteraard geniaal. De gekte bereikte het kookpunt bij de My Sister =.My Clock, waarna de Theme from Turnpike single daar mooi op aansloot. Vervolgens werd de gekte al gestructureerd. Instant Street heeft een manisch einde, maar is wel degelijk gecontroleerd.

Ik heb het altijd een nogal logische evolutie gevonden. Bands worden vanzelf professioneler en het onbevangene van de beginperiode gaat wat verloren. Het zou gek en geforceerd overkomen als dEUS nu zo jeugdig zou willen klinken als op hun twee eerste albums. Vantage Point blijft wellicht het zwakste album maar Keep You Close en Following Sea vind ik nog steeds erg sterke albums.

How to Replace It kan bij mij (nog) niet dezelfde interesse opwekken. Het is zeker een album dat er mag zijn maar het klinkt niet alsof het er moest zijn en dat ervaar ik voor het eerst bij dEUS.

Klopt helemaal.

Ik ben wat dat aan gaat blij dat ik ze in 1994 al gezien heb nog voor het debuut uitkwam. Wat een samenstelling had die band toen, ook met een grotere rol voor de viool van Klaas.



Eens! Ik heb er dan ook minder moeite mee dan anderen denk ik. Maar ik snap het gevoel wel en mijn favorieten blijven zoals voor velen de eerste drie albums. Veruit!

Simple pleasures; de titel van het nummer dekt de lading. Lekker funky. Vooral dat drum roffeltje.

De twee zijn trouwens herenigd in Dino and the Chicks en doen in april een tourneetje.
De gekte zijn ze nog niet afgeleerd.

Wow!
Dat wist ik niet

Echt een heerlijke nieuwe plaat van dEUS. Voorlopige hoogtepunten zijn het ontspannen 1989, het warme en mooi opgebouwde Pirates en vooral (vooral!) slotsong Le Blues Polaire.

Een nieuwe dEUS is nog altijd een gebeurtenis, daar kan je dus nooit te vroeg of... ook nooit te laat iets over schrijven.

dEUS - How To Replace It

Elf jaar na 'Following Sea' serveert dEUS je hier 'How To Replace It'. Dixit Tom Barman, omdat het kon en omdat het moest. Sierlijk twaalf nieuwe songs, zo breed in genres en stijlen en met uitputtend engelengeduld eerst liefdevol helemaal binnenstebuiten gekeerd totdat ze onmiskenbaar het dEUS-label mochten dragen. 'How To Replace It', moest samenvatting worden van alles wat al aan dEUS voorafging. Het simpele, minimale artwork op de hoes, van de hand van frontman-fotograaf Tom Barman zelf, is tekenend, de zwoegende, nettenstrekkende Portugese visser op een vlakgele achtergrond als metafoor voor het hele trekken en sleuren tijdens de making-of van dit 'How To Replace It'. Alles onder leiding van een Barman die zelf ook al vier maanden per jaar Portugese zeelucht zit op te snuiven en overigens ook nu weer in zijn lyrics zijn verbondenheid met het ruime sop niet kan wegsteken. De plaattitel wil, zoals ook de teksten van het album, enkel spiritueel prikkelen. Een dEUS dat wel stilstaat bij de grote en kleine levensvragen die in de loop der jaren het pad kruisten, bij liefde en sterven, bij bezigheden, levensstijlen, levensstandaarden tot en bij de zorg voor planeet aarde. Maar dat als altijd bescheiden blijft in het nooit willen geven van moraliserende antwoorden.

dEUS zat in juni 2022 op Live /s Live in Zeebrugge al hoog in zijn wolk met het komende album. Nog even wachten tot oktober 2023, debiteerde fiere Barman toen wat omfloerst. Sedert 2018 was alles inderdaad weer beginnen borrelen, de eerste ideeën staken de kop op en het jazz-album 'Artificial Horizon' van Barman's project TaxiWars uit 2019 werd uiteindelijk het uitgangspunt. Met de 'The Ideal Crash'-Anniversarytour van 2019 kwam de groep pas helemaal op scherp en tijdens de verlammende pandemie konden ze gelukkig op tijd de creatiebubbel in. Serieën van korte jams waaruit songs gedistilleerd werden, heel wat 'killing of your darlings' tot er enkel songs restten waaraan verder mocht worden geboetseerd, gepolijst en gefinetuned. Dan moest dEUS in 2021 onverwacht nieuweling Bruno De Groote, getroffen door een herseninfarct, al weer laten gaan. De kersverse muziekintellectueel had dan toch al bijna de hele plaat lang het nieuwe geluid mogen meebepalen en had alles met zwierige gitaarpartijen, dito verbeten jazz-akkoorden ook ingespeeld. Resteerden alleen 'Love Breaks Down' en de outro van 'How To Replace It', die in de eindfase aan een inderhaast bijgeroepen topper moesten worden overgelaten. Mauro Pawlovski dus, zanger-gitarist met de eeuwige cool, hij weer in het huidige dEUS, bij de van de oerbezetting enkel nog overblijvende leadzanger-gitarist Barman en violist-toetsenist Klaas Janzoons en verder drummer Stéphane Misseghers, bassist Alan Gevaert en de tegenwoordig altijd ergens in de verte aanwezige Barman-copain CJ Bolland. Hoe democratisch nu ook de dynamiek, Barman omschreef in een interview met Knack laatst de actuele constellatie binnen dEUS hilarisch als die van de familiale 'The Godfather's Corleone-clan: Klaas Janzoons, de onbewogen Brando, het oudste dEUS-lid Alan Gevaert in Fredo, Stéphane Missegeers, de fixer Sonny met het korte lontje, insider-outsider Mauro als de consigliere, en tenslotte zichzelf, de man van het laatste woord, de over alles heersende Michael Corleone. Dit dEUS en de afwezige Bruno De Groote vereeuwigden 'How to Replace It', twaalf gracieuze songs vol weloverwogen arrangementen, details en diepere lagen.

Het openende titelnummer 'How to Replace It', filmische topsong, was er allereerst, samen met 'Faux Bamboo' en 'Man of the House'. Het is dEUS' eigenste dwarse Carmina Burana in z'n minimalistische opstart, met Barman's parlando en fraaie nieuwe bombast van machtig doorslaande pauken. Episch is het woord, almaar aanzwellend en uitdeinend, Barman afwisselend fluisterend, zingend, eigenzinnig jazzy gitaargepingel, strijkers, schallende blazers. Opbouwend en helemaal afrondend kortom volgens een klassiek dEUS-stramien, maar in een nieuw jasje. Net als toen in 'Instant Street', tot in de luide dreiging, de gejaagde chaos. Grandioos.

Eerste single 'Must Have Been New' is dEUS dan karakteristiek midtempo. Wispelturige gitaren en piano met blazersgeluiden verenigd, Barman gedreven en fel, met in z'n kielzog een vreedzaam meedeinend vrouwenkoor.

Het sterke 'Man of the House' is clever opgebouwd. Spannende intro met diepdreunende synths van CJ Bolland en, recht opverend uit een of andere movie, een verrassende turning-point-sample "This was very disrepectfull", waarna zich tikkend tegen de klok dreigende gitaarrock doorspekt met heel wat dEUS-grilligheid ontspint. Heerlijk.

Rust dwarrelt onverwacht neer over '1989'. De warme retro van de song is niet onmiddellijk te linken aan dEUS' opstartjaar 1989. Hier kijkt een in zijn poëzie wel heel persoonlijke Barman vooral relaxt en nostalgisch terug op zijn 17-jarige zelf in het jaar van overlijden van zijn vader. Het bevat zowat het hele elektronisch klankenspectrum uit de eighties. Zalige bas. En de LinnDrum moest en zou, aldus Barman, gaan klinken als Bruce Springsteen's 'Streets of Philadelphia'. Bovendien is '1989' opgefleurd met de bevalligheid van Mintzkov's Lies Lorquet, wiens uitzonderlijke stemtimbre al eerder zo goed matchte met dat van Barman. Boven alles onderscheiden van vorige platen haalt Barman hier uit zijn verbazende kelderdiepten steeds perfecter the voice van zijn idool Leonard Cohen vanaf zijn zestigste naar boven. Een heel bewuste, helemaal geslaagde hommage.

'Faux Bamboo'. Hola, fraaie song en arrangementen volledig van de hand van Klaas Janzoons. Met variatie troef en gaandeweg zelfs letterlijk op hartslagritme. De samenzang Barman-Misseghers verloopt hier in een voor dEUS onuitgegeven, wel heel hoog register.

Valt dan 'Dream Is a Giver' in met elektronische beat en nachtelijk donkere synths. Een break-upsong met sterke hiphop-feel à la The Roots en Dr.Dre. Zoals Barman hier zijn haast voelbaar diepe smart brengt: kippenvel. Een soort 'Dream Sequence #2' als op 'The Ideal Crash' toen, weer, zoals in de titel aangegeven, een door de droomengel Barman's oor ingefluisterde song.

Gitaarsong 'Pirates', met een sereniteit in het eerste deel van een achtermiddernachtelijk Steely Dan. Ook Janzoons' viool duikt weer eens op en het geheel sleurt je behendig mee, ontplooit zich in fraai kamerbreed geluid.

Het dartele 'Simple Pleasures' is een knetterende jam met een heerlijk hartstochtelijke groove en Barman, hij croont klassiek dEUS. Weer een klepper, de schitterende Sylvie Kreusch in de achtergrond. Barman, Janzoons en Bolland, ze vullen elkaar met z'n drieën aan op de synths van 'Simple Pleasures' dat wegdeint als in een Morricone-thrillertrack.

Na het frivole 'Never Get You High', zeg maar een transcendent dEUS goes Santana, over naar het funky 'Why Think It Over (Cadillac)'. De Cadillac sjeest met ferm onderliggende groove recht de psychedelica in, evengoed vergezeld ook weer door mooie piano en warempel ook oosterse sitar.

Tweede, verpletterend schone break-upsong is dan het fragiele 'Love Breaks Down'. Een treurige pianoballade teruggrijpend op Barman's meest recente liefdestroubles. Geweldige song, haast met de allures van 'Nothing Really Ends'.

The final touch komt even overweldigend met 'Le Blues Polaire'. Als in een rockopera invallend met De Groote's breed, vuil aandraaiend gitaargeluid en met weer onverholen uitstalling van Barman's grote voorliefde voor Gainsbourg's franse praatzang, al roept het evenveel timbre en sfeer op van The Limiñanas' laatste, 'De Película' met Laurent Garnier.


Wat is het prettig thuiskomen met dit dEUS. De mannen zijn nog verre van tot een nostalgie-act verworden. Het nieuwe album onderstreept dat Barman en Co. de fans niet uitmelkend op oude krakers zullen laten drijven, dat de groep integendeel nog boordevol adrenaline zit en ze daarmee altijd, uiteenlopend, authentiek en met nieuwe accenten, naar die nieuwe hoogten op zoek zijn. Het resultaat is een fantastisch werkstuk wat je eigenlijk in je stoutste dEUS-dromen nooit meer had verwacht. Bezig bijtje Barman op zijn persoonlijkst nu wel helemaal in het midden, maar kortom de beste dEUS die je sinds jaren hebt gehoord. We gaan zelfs helemaal terug tot bij 'The Ideal Crash'. Voilà. Laat ze dit dus vooral live goed en uitgebreid in de vingers krijgen op hun Europese clubtournée van straks en op die vier maal Ancienne Belgique in maart 2023. Gefeliciteerd!

Met excuses voor het foeilelijke woord dat bij gebrek aan alternatief maar weer eens van stal moet worden gehaald, maar deze plaat blijkt toch wel een ‘groeibriljant’ van jewelste. Zoals ik hier eerder schreef was ik bij m’n eerste luisterbeurten al behoorlijk positief, maar hoeveel dat precies zei was nog moeilijk te beoordelen aangezien mijn verwachtingen vrij laag waren (mede vanwege de singles; Must Have Been New blijft ook wel met afstand mijn minst favoriete track van het album, al is-ie in de context van het album stukken beter te verteren). Inmiddels vele luisterbeurten later, spelen verwachtingen natuurlijk minder een rol en kan ik dit album steeds meer op zichzelf beschouwen.

Al bevat het genoeg herkenbare dEUS-elementen, valt het toch met geen van hun eerdere platen te vergelijken. Vooral kenmerkend en sterk vind ik de ingehouden spanning die de aandacht weet vast te houden juist doordat het niet wordt ingelost, terwijl de band voorheen altijd toewerkte naar van die heerlijk uit de bocht vliegende climaxen. Hier gebeurt dat enkel lichtelijk in Le Blues Polaire, dat zowel naar Quatre Mains als naar Put The Freaks Up Front knipoogt en daarmee voor elke andere dEUS-plaat dé perfecte opener geweest zou zijn. Dat ze ervoor kiezen met dit nummer hier juist de boel mee uit te blazen, zegt genoeg over zowel de bijzonderheid van dit album als het zelfvertrouwen van de heren erachter.

Het daadwerkelijke openingsnummer doet met z’n paukenslag dan weer denken aan de ernstige epiek van Keep You Close, tot de rokerige electro-jazz van In A Bar z’n intrede doet. Verder horen we vleugjes Vantage Point (Why Think It Over), Magnus (Simple Pleasures) en TaxiWars (Faux Bamboo). Als totaalbeleving doet het album het meest denken aan Pocket Revolution, de vorige plaat waarop dEUS zich na ellenlange afwezigheid van zich liet horen. Maar waar daar de nummers bol stonden van de bewijsdrang, lijkt deze plaat dat niet nodig te hebben. Dit is geen plaat die je bij je lurven grijpt, maar een die zich haast ongemerkt onder je huid nestelt. Er zijn momenten dat de band daar naar mijn smaak nét iets te ver in doorschiet, zo mag een Simple Pleasures van mij gerust nog een paar minuten naar een ouderwetse freakout toewerken, nu begint elke keer dat ik er lekker inzit net de fade-out (ik blijf er wel intrappen, ook knap, misschien toch wel zo plagerig bedoeld dan). Maar goed, daar staat tegenover dat deze plaat je ook niet snel uitput, zoals een Pocket Revolution dat duidelijk wél doet, en je hem daarom steeds opnieuw op wil zetten om er nieuwe dingen in te blijven ontdekken. De productie is dan ook nog eens subtiel gelaagd, er gebeurt zoveel meer dan je aan de oppervlakte zou vermoeden. En het vormt een wonderlijk mooi geheel, terwijl elk nummer toch een eigen sfeer en een eigen emotie meebrengt.

How To Replace It is met gemak het meest consistente dEUS-album sinds Pocket Revolution (de drie tussenliggende albums kenden - met een Slow, Ghosts en Quatres-Mains - wel duidelijkere hoogtepunten, maar ook een hoop dEUS-onwaardige zooi) en voelt zowel als een soort afronding als een mogelijk nieuw begin. Maar dit is bovenal binnen dit briljant schizofrene oeuvre een hoofdstuk dat zichzelf niet zomaar prijsgeeft, maar waar je in kan blijven rond dwalen; een waar geschenk!

Ik ben misschien de vreemde eend in de bijt hier. Heb de plaat nu echt al veel beluisterd en ze luistert goed weg hoor. Zo goed dat ik elke keer vergeet dat ze opstaat, nu ben ik sowieso niet de grootste dEUS fan, maar het voelt allemaal wat saai aan. Ja, Barman weet hoe je een liedje schrijft, Bruno speelt heel goed gitaar, de rest zijn ook een stel heel goede muzikanten maar het doet me gewoon erg weinig. Misschien dat het deze zomer in de Middenvijver live het wel gaat overkomen, maar op plaat wat teleurstellend.

Na het "Must have been new" had ik er meer van verwacht. Iemand maakt wat de vergelijking met Warhaus en die begrijp ik. Dit klinkt veel als iets van Balthazar of Warhaus maar net iets minder. Die staan ook op de middenvijver, en daar kijk ik toch meer naar uit.

Faux Bamboo is wel een killer.

Grappig, zoals ik hierboven schreef is dat nou juist met afstand mijn minst favoriete track van het album.
Zo zie je maar weer hoe verschillend muziek ervaren kan worden, mooi is dat toch. Ik ben trouwens groot fan van Balthazar, Warhaus, en al die andere bands eromheen, maar op wat echo's hier en daar hoor ik daar op dit dEUS-album toch weinig van terug.

Weet iemand trouwens wie deze plaat geproduceerd heeft? Ik weet dat bij PR Barman zelf achter de knoppen zat, maar zich had voorgenomen dat nooit meer te doen. Toch voelt deze qua sound daar dichter tegenaan zitten dan die vorige paar, waar onder meer Dave Bottrill voor was ingehuurd.

De eerste helft is ijzersterk, anders als magnum opus The Ideal Crash maar sterk. De tweede helft ligt me voorlopig wat minder, duidelijk dat dit deel nog moet groeien. Love breaks down is ook wel een hoogtepuntje, naast Man of the house.

Anders dan bijvoorbeeld hiphop (wanneer zien we de eerste vijftiger die een tijdloze klassieker uitbrengt?) zit er op rockmuziek geen houdbaarheidsdatum. Ook als je ver over de AOW-gerechtigde leeftijd bent, kun je met ongekend veel distortion een D-akkoord aanslaan zonder aan overtuigingskracht in te leveren. De mannen van dEUS hebben wat dat betreft nog flink wat jaren voor de boeg en hoeven zich niet per definitie zorgen te gaan maken over relevantie. Maar hoe langer je nieuw materiaal blijft uitstellen, en hoe langer je blijft touren met je ‘meest recente’ materiaal dat al ouder is dan het hele bestaan van The Beatles, hoe vaker mensen zich toch aan die vragen gaan wagen. Kunnen ze het nog? Zitten mensen er nog op te wachten? De tour die dEUS vorig jaar speelde, zo las ik in vele recensies, kwam over als een ietwat uitgedoofde kaars. Ook Tom Barman was zelf wel klaar met die collectie Greatest Hits. Nu is er dan eindelijk een nieuwe plaat.

Ik heb het vroege werk van dEUS wel geluisterd, maar nooit heel intensief. Het debuutalbum kwam uit in een tijd dat ik net mijn eerste stapjes zette. Ten tijde van The Ideal Crash viel ik zelf nog regelmatig op minder fortuinlijke wijze van mijn fiets. Mijn eerste echte aanraking met de band was met Keep You Close (2011) en ook zag ik Magnus eens live tijdens een gratis zomeravondconcert in Groningen. Het Grote Verlangen naar de begindagen is bij mij dus iets minder aanwezig, maar toch ging ook ik met eerder genoemde vragen het album in.

Ze kunnen het nog. Dat antwoord kunnen we al wel geven. Of ze nog relevant zijn, bewijst de nummer 1 positie in de rotatielijst. Toch heeft het album wat mij betreft twee gezichten en dan weet de doorgewinterde recensielezer voldoende: dat betekent goed en slecht nieuws. Eerst het goede nieuws. Het openings- en titelnummer blies mij behoorlijk omver en komt in het nog bescheiden lijstje Topnummers 2023. Franz Joseph Haydn componeerde De Symphonie met de Paukenslag, maar mocht er ooit een Pauken Greatest Hits uitkomen, dan mag dit nummer erop. Zo goed als het titelnummer wordt het niet meer. Gelukkig zijn er nog genoeg andere hoogtepunten in de vorm van het drieluik Man of the House - 1989 - Faux Bamboo en later nog Pirates en Simple Pleasures.

Ik stel me voor dat ze al heel wat jaartjes met nieuwe nummers bezig waren en dat één van de bandleden tijdens een repetitiemiddag ineens zegt: ‘ja maar luister jongens, we zijn wel gewoon nog een rockband he!’ En daar, in dat moment, zijn de mindere Goden van dit album geboren. Want dat andere gezicht is een verwrongen gezicht, met jeugdige ogen die vastzitten in een oud lijf. Must Have Been New is nog redelijk, maar vooral niet erg veelzeggend. Bij Why Think It Over (Cadillac) is er te veel geluisterd naar Balthazar, die andere grote Belgische band, ‘want die jonge jochies waren nooit zo ver gekomen als ze ons niet als voorbeeld hadden’, maar als de meester zijn leerling gaat nadoen, dan is dat vragen om problemen. De ballad daarna doet me weinig en van een Belg mag je verwachten dat ze Frans spreken, dus van het slotnummer ben ik ook niet onder de indruk.

Tot nummer 8 is het echt een puike (pauke?) plaat, met hier en daar wat inwisselbare nummers. Daarna zet ik hem vaak af en ga ik mijn eigen flink ingezette kaalheid en beginnende buikje te lijf met nieuwe bands die amper van de middelbare school af zijn. Over ontkennen van ouder worden gesproken.

3.5*