The Smashing Pumpkins - ATUM: Act II (2023)

Het blijft apart om dit album als drieluik op de site te zien, maar ook als drie aparte delen. Maar goed....

Het moge duidelijk zijn dat ik Act I erg matig vind en mijn hoop op een beter vervolg was dan ook niet groot. Ik probeer echt om de oude Pumpkins helemaal los te laten en het allemaal neutraal te benaderen, maar ik merk dat het moeilijk is.

Ook nu weer veel synths, koortjes en meer pop. Niet erg als het goed gebeurt, maar zoals verwacht laat ook dit tweede deel uit het drieluik me volledig koud.
De zang van Billy past ook niet lekker bij dit soort nummers vind ik, als cirkelzaag door zijn rocksongs uit de beginjaren werkte veel beter. Avalanche als opener is dus niet aan mij besteed.

Maar dan komt Empires en hoor ik een beetje de sound die we hoorden op Oceania. Dat bevalt me veel beter. Nee, het is geen Gish. Siamese Dream of Mellon Collie, maar ik moet me dan ook wel houden aan mijn eigen afspraak het daarmee niet te vergelijken.

Helaas zakt het met Neophyte weer als een plumpudding in. Dreinerige zang en dito achtergrondzang en ronduit lelijke synths. En wat de zo geweldige Jimmy hier op drums doet? Weinig indrukwekkend allemaal.

Moss bevalt weer beter. het gaat een beetje overal en nergens naartoe, maar die gitaren maken het in elk geval al wat beter te pruimen voor me. Gek dat ik nu al met dit soort middelmatige rockers blij kan zijn.

Maar Billy doet er om, want Night Waves klinkt als een lelijke flipperkast. Het is best een schattig nummer, op Mellon Collie staan ze ook, maar waarom maken ze de sound zo lelijk. Is James hier aanwezig? Jimmy? Mijn hemel ik vraag me echt af waar ze mee bezig zijn als ik dit soort nummers hoor.

Space Age dan maar. Wederom luchtig en ietwat zweverig. Ik heb er niks mee. Ook niet met Every Morning, ook luchtig, maar hier vind ik het wat minder lelijk klinken, ook al is het wederom van dik hout zaagt men elektronische planken. Jammer dat het zo'n saai geval is dat ruim zes minuten duurt.

To the Grays is nogal nietszeggend. Beguiled klinkt dan weer beter (wederom dat Oceania geluid), maar te laat om dit tweede deel (en eerste deel) nog te redden. The Culling is namelijk gewoon weer een lelijk prul.

Springtimes sluit Act II lekker saai af en daarmee kan ik concluderen dat Atum gewoon voor tweederde een gedrocht is. helaas.

Hier zelfde gedachten. Sommige mooie dingen gaan soms over. Dat moeten we accepteren.

Ja, idem, maar waarom lukt het pak-m-beet Placebo, Suede en tegenwoordig zelfs Metallica, wél om geïnspireerd te klinken. Het is wat mij betreft niet eens de sound-wijziging, maar de zielloosheid die er van af druipt....

Ik lees hier en daar wat commentaren dat deze toch wat beter is, en zowaar wat meer gitaren bevat, dan Act I. Straks eens beluisteren en zelf een oordeel vellen.

Ik vind een koerswijziging niet erg. Electronica? Op Mellon Collie staan de mooiste nummers van de Pumpkins zonder ronkende gitaren. Ik noem een Beautiful of We Only Come Out At Night. Ik hou enorm van die nummers.

Maar dit is zo zielloos, zo niks. Dat was op Cyr ook al zo. Het klinkt lelijk en ongeïnspireerd. Alsof Billy geld nodig heeft, wat nummers in elkaar flanst, er een drieluik van maakt en dat rock opera noemt zodat ie goed kan cashen. Voeg er dan ook nog even aan toe dat het het vervolg is op Mellon Collie en hoppatee.

En het erge? Ik als groot fan twijfel gewoon nog ook om het straks toch te kopen omdat ik compleet wil blijven. Dus wat moet ik dan voor zo'n lp box neertellen? Misschien moet ik hier toch ernstig over gaan nadenken, want voor de muziek hoef ik het niet te doen.


Tja, ze zijn er..... een beetje..... maar het is ook wel zoeken hoor.

Even voor de duidelijkheid: Oceania heeft van mij 4,5* gekregen, dat vond ik echt een goed album en die werd door heel veel mensen al niet gepruimd. Ik wil ze echt een kans geven, maar het wordt door albums als deze en Cyr wel moeilijk. Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 was ook te doen voor mij. Monuments to an Elegy dan weer niet. Atum is echt een dieptepunt.

En dan lees ik de commentaren van fans op hun FB pagina... alsof er een meesterwerk is gemaakt. Het zal wel aan mij liggen dan.

Meesterwerk..?? Hoe dan..?? Gisteren weer geprobeerd, maar ik hoor het echt niet... Zoals hierboven wordt gezegd; het is niks.... En inderdaad We Only Come Out at Night, Eye, Behold.... Prachtige, elektronisch-gedragen, nummers....
De productie is ook zodanig dat alles klinkt alsof het in een enorm koekblik is opgenomen...
En nee, dit ga ik echt niet kopen. No way! Obligaat, plichtmatig, inspiratieloos, ik ga het zeggen: troep!

We kunnen er nu ook wel van uitgaan dat deel 3 niet veel beters zal opleveren. Dat zou wel heel vreemd zijn dan.

Het valt te prijzen dat Billy Corgan ondanks alle negativiteit en het bekende '''maak een mellon collie 2.0'' toch voor een ander geluid gaat maar ik kan niet anders dan het deels eens zijn met bovenstaand commentaar.
Het is allemaal wat slapjes met hier en daar wat redelijke nummers.
een voorzichtige 3.0
Al wel ietsjes beter dan deel 1 imo

Dat er nummers als Empire, Moss en Beguiled erop staan zorgt ervoor dat ik die al beter vind dan het album van een aantal jaar geleden. En inderdaad een nummer als Avalanche vind ik dan weer jammer.

Ik heb begrepen dat er ook een act1 is en dat act3 nog moet verschijnen. Die sla ik beide maar over.

Raar maar waar ik blijf toch maar weer luisteren

Beter dan ik had durven hopen, geen klassieker maar ook niet de draak die deel 1 was.. Ook al doet Billy toch soms z'n best: die lelijke synth in het anders beste puike Neophyte, saaie automatische pilootrock in Every Morning/To The Greys...

Beguiled heeft ook wel z'n goeie momenten met die onderkoelde riff die heel het nummer doorgaat. Beste nummer is dan voor mij Moss.

Ik lees hierboven verschillende opmerkingen over de productie, dit valt mij ook wel op: ietwat dof, een afstandelijk geluid als het ware..

Net als Act I een wisselvallige bedoening, met een nogal dubieus zingende Corgan en songmateriaal dat soms acceptabel maar vaak benedenmaats is. Productioneel is het album aan de kale en steriele kant, iets dat de muziek niet bepaald ten goede komt. Met een warmer, meer gelaagd geluid had het songmateriaal wellicht beter tot zijn recht gekomen, maar nu moeten we het helaas doen met dit halfbakken resultaat.