deric raven schreef:
Roxy6, grappig, ik vind dit een grote karaoke show met een New Order beat eronder. Martin Gore kan zoveel meer, en zeker de gouden jaren met Alan Wilder waren zo veelzeggend. Leg deze plaat eens langs Some Great Reward, Black Celebration, Violator en Songs of Faith and Devotion, dan hoor je daar toch echt een band, dat mis ik hier. En ik ben een zeer groot Depeche Mode liefhebber, die bij Ultra langzaam afhaakte. Ook de live optredens begin jaren negentig waren echt heel goed. Een soortgelijk geluid met gospelsoulkoor gebruikt Nick Cave nu ook, echt een andere beleving.
Zelf heb ik het idee dat jij het oeuvre van Depeche Mode op deze manier uit elkaar trekt, terwijl ik heel duidelijk het beeld heb dat er een duidelijke groeicurve waarneembaar is. In die zin zie ik meer een ontwikkeling per decennium. en Vind ik de songs uit die verschillende periode niet altijd met elkaar te vergelijken.
In de tijd van de release vond ik Some Great Reward goed en voorganger A Broken Frame idemdito, maar er hangt ook wel een eighties jasje overheen. Alhoewel ik The Sun and The Rainfall nog steeds super vind.
Met Black Celebration (een van mijn grote DM favorieten) koos de band duidelijk voor een voortgaande weg omhoog en de diepte in, het werd donkerder en industriëler. Music for the Masses (met het nog immer grote Never Let Me Down Again, (dat het beeldschone refrein…..... en Violator zijn daar heel duidelijk opvolgers van.
Enjoy The Silence, één van de grote evergreens in de Britse Pop (hoort mijns inziens zeker in het rijtje van One, Vienna, Don't You Want Me, Starman, Love is the Drug, Living in Another World e.a.) de versie van dat nummer op de live dvd One Night in Paris is schokkend goed, de manier waarop Gahan het Volledige Parijze stadion op zijn kop zet is fenomenaal en speel ik ieder jaar wel een keer af.
We gaan nog even door: de echt zwarte jaren van de band (de nineties) zijn aangebroken.
Songs of Faith and Devotion en Ultra zijn prachtig in hun macabere opzet.
In de nieuwe eeuw blijft de band voor mij overeind staan, zij perfectioneren hun stage shows (onder leiding van het Art Department van Anton Corbijn) en brengen gedegen albums uit. Wanneer je zo'n grote discografie hebt als Depeche Mode dan is het vrij logisch dat daar ook mindere broeders tussen zitten.
Maar ALLE albums worden met een ruime voldoende tot goed en zeer goed beoordeeld. (laagste een 334)
En dat vind ik een prestatie van formaat! Om bijna 45 jaar continu zo aanwezig te zijn in het muzikale veld, zonder dat de band erg onderuit gegaan is.
Memento Mori vind ik ook weer hun beste album sinds Songs Of Faith and Devotion.
Met daarop nummers als Walking In MY Shoes en In Your Room, die toch wel een evolutie hebben doorgemaakt vergeleken me de songs uit hun begin periode.
Op beider band topics heb ik al enkele keren aangegeven dat ze mij beiden aan het hart gaan, maar nu ik dit zo schrijf bemerk ik wel bij mezelf dat mijn waardering voor DM grote is. omdat ze die continuïteit en kwaliteit zo lang achtereen hebben voileghouden, daar bij zijn er bij The Cure meerdere albums die echt bijna volledig langs mij heen zijn gegaan omdat ik ze te eenzijdig vond.