Depeche Mode - Memento Mori (2023)

Zo was ik een paar weken terug bij de Lidl en nam ik Depeche Mode - Paradiso Amsterdam 1983 mee voor een zachte prijs. Bij het afrekenen riep de 15-jarige kassamedewerker verrukt uit: “ha, Depeche Mode, wat een gave muziek maken die jongens!”. DM leeft dus kennelijk onder de jeugd. Mijn pubers vinden het niets….

Ja Deric Raven, dit album vind ik vele malen mooier dan het laatste Cure album.

Minstens zo intens, afwisselender en een veel helderder productie, minder dichtgeslibd.

En als ik zie dat dit album door honderden mensen van een stem is voorzien en de hoogste score levert sinds Ultra kunnen we dit toch niet afschrijven als een slecht album, maar ik besef dat dat ook een persoonlijke opvatting is.

Ik heb beslotens Songs of the Lost World even een paar maanden te laten rusten, misschien dat ik het beter kan beoordelen.

Roxy6, grappig, ik vind dit een grote karaoke show met een New Order beat eronder. Martin Gore kan zoveel meer, en zeker de gouden jaren met Alan Wilder waren zo veelzeggend. Leg deze plaat eens langs Some Great Reward, Black Celebration, Violator en Songs of Faith and Devotion, dan hoor je daar toch echt een band, dat mis ik hier. En ik ben een zeer groot Depeche Mode liefhebber, die bij Ultra langzaam afhaakte. Ook de live optredens begin jaren negentig waren echt heel goed. Een soortgelijk geluid met gospelsoulkoor gebruikt Nick Cave nu ook, echt een andere beleving.

4,5* voor deze karaoke show en de nummer één van 2023 voor mij. The Cure mag blij zijn als het überhaupt mijn top 50 haalt

Ik geef ze net evenveel zie ik. Het pleit is dus beslist

Zelf heb ik het idee dat jij het oeuvre van Depeche Mode op deze manier uit elkaar trekt, terwijl ik heel duidelijk het beeld heb dat er een duidelijke groeicurve waarneembaar is. In die zin zie ik meer een ontwikkeling per decennium. en Vind ik de songs uit die verschillende periode niet altijd met elkaar te vergelijken.

In de tijd van de release vond ik Some Great Reward goed en voorganger A Broken Frame idemdito, maar er hangt ook wel een eighties jasje overheen. Alhoewel ik The Sun and The Rainfall nog steeds super vind.
Met Black Celebration (een van mijn grote DM favorieten) koos de band duidelijk voor een voortgaande weg omhoog en de diepte in, het werd donkerder en industriëler. Music for the Masses (met het nog immer grote Never Let Me Down Again, (dat het beeldschone refrein…..... en Violator zijn daar heel duidelijk opvolgers van.

Enjoy The Silence, één van de grote evergreens in de Britse Pop (hoort mijns inziens zeker in het rijtje van One, Vienna, Don't You Want Me, Starman, Love is the Drug, Living in Another World e.a.) de versie van dat nummer op de live dvd One Night in Paris is schokkend goed, de manier waarop Gahan het Volledige Parijze stadion op zijn kop zet is fenomenaal en speel ik ieder jaar wel een keer af.

We gaan nog even door: de echt zwarte jaren van de band (de nineties) zijn aangebroken.
Songs of Faith and Devotion en Ultra zijn prachtig in hun macabere opzet.
In de nieuwe eeuw blijft de band voor mij overeind staan, zij perfectioneren hun stage shows (onder leiding van het Art Department van Anton Corbijn) en brengen gedegen albums uit. Wanneer je zo'n grote discografie hebt als Depeche Mode dan is het vrij logisch dat daar ook mindere broeders tussen zitten.
Maar ALLE albums worden met een ruime voldoende tot goed en zeer goed beoordeeld. (laagste een 334)

En dat vind ik een prestatie van formaat! Om bijna 45 jaar continu zo aanwezig te zijn in het muzikale veld, zonder dat de band erg onderuit gegaan is.

Memento Mori vind ik ook weer hun beste album sinds Songs Of Faith and Devotion.
Met daarop nummers als Walking In MY Shoes en In Your Room, die toch wel een evolutie hebben doorgemaakt vergeleken me de songs uit hun begin periode.

Op beider band topics heb ik al enkele keren aangegeven dat ze mij beiden aan het hart gaan, maar nu ik dit zo schrijf bemerk ik wel bij mezelf dat mijn waardering voor DM grote is. omdat ze die continuïteit en kwaliteit zo lang achtereen hebben voileghouden, daar bij zijn er bij The Cure meerdere albums die echt bijna volledig langs mij heen zijn gegaan omdat ik ze te eenzijdig vond.

Oh ja … nog even over New Order, die vind ik 'aardig" maar niet van het kaliber Depeche Mode.

Dit album is top en heeft niets met New Order te maken, dat is klinkklare onzin!

Eens, daarom snap ik niet dat ze op deze plaat zo als New Order klinken, maar nogmaals, ik ben een groot Alan Wilder liefhebber, die voegde echt iets toe. Martin Gore hield zich prima staande nadat Vince Clark vertrok, maar het donkere geluid, daar zorgde vooral Alan Wilder voor. Martin Gore zorgde voor de meer sprankelende melodielijnen, die Alan Wilder vervolgens toen inkleurde. De chemie tussen Wilder, Gore en Gahan was heel bijzonder, zeker omdat Gahan de teksten van Wilder zo goed aanvoelde. Pas later is hij zelf gaan schrijven. Op de latere platen mis ik iets, het aandeel van Wilder.

Ha Luigifort, ben ik met je eens, maar dit deel van de discussie heeft zijn oorsprong vandaag in topic van The Cure: het Songs F~rom The Lost World.

Ik denk dat je de invloed van Alan Wilder enorm overschat, ervan uitgaande dat Martin Gore echt ALLE grote hits (Enjoy the Silence, People are People, Personal Jesus, Never Let Me Down Again, Precious, It's No Good etc.etc.~) en belangrijke albumtracks van de groep heeft geschreven. Dave Gahan is duidelijk de zanger en het gezicht van Depeche Mode, maar Gore eist -terecht- ook zijn momenten op tijdens de optredens en bij de plaatopnames, de meestal balad-achtige nummers die hij dan zingt.

Vince Clarke was bij het eerste album de grote contributor van het materiaal.

Nee Roxy6, ik overschat het aandeel van Alan Wilder zeker niet, Martin Gore levert de basis, hij kleurt deze in. De interactie tussen Wilder en Gore was zo belangrijk, ze vulden elkaar duidelijk hierin aan. Beide behoorlijk veelzijdige muzikanten trouwens. Daarvoor volg ik de band al lang genoeg en heb ik verschillende documentaires van de band gezien. Kijk 101 alleen maar, daar legt Alan Wilder haarfijn uit hoe hij het Black Celebration titelnummer perfectioneert. Martin Gore komt als zanger er niet altijd even sterk uit, maar Somebody, The Things You Said en A Question of Lust zijn wel juweeltjes.

Op de eerste plaat staan zeker al een paar duistere nummers, Ice Machine en Photographic. A Broken Frame is voor mij een mooie romantische herfstplaat, sinds Alan Wilder in beeld komt is het net wat industriëler, met meer Einstürzende Neubauten invloeden, die toevallig ook op hetzelfde label zitten. Depeche Mode maakt een mooie mix tussen alternatief en mainstream, en bouwt dit verder uit.

Bij de nieuwe van de Cure refereerde ik aan het feit dat ik zou willen dat DM nog eens zo’n oprechte en lekker donkere, maar ook melancholiek romantische plaat zou maken zoals the Cure heeft gedaan. Nou is er op Songs of a Lost World wat mij betreft best wel wat af dingen, maar op alle albums van Depeche Mode sinds Exciter valt er helaas weinig meer te genieten. En er is sinds Playing the Angel geen oprechte toffe song meer door Depeche Mode geproduceerd vind ik. En dat is op dit Memento Mori helaas ook niet zo, hoewel het algemene niveau van dit album wel wat hoger ligt dan de laatste 3. In de kern zijn het sinds 2005 vooral albums om het publiek warm te maken voor de tekens terugkerende en repeterende tournee’s. Artistieke waarde is er bijna niet meer, maar dat wil niet zeggen dat het soms best nog lekker wegluistert. Maar ondanks dat spijt het me te moeten zeggen dat DM, ooit mijn favoriete band, tot dit niveau is afgezakt. Daar helpt ook dit Memento Mori niets aan.

Mark Boon, je geeft mijn gevoel precies weer. Depeche Mode was in mijn puberjaren ook mijn favoriete band, alles vanaf Some Great Reward tot en met Songs of Faith and Devotion is prachtig duister, en die albums draai ik nog steeds met plezier. De albums die Dave Gahan met Soulsavers maakt hebben nog wel wat van dat donkere geluid. Zeker aanraders!

Deze is oneindig beter dan de nieuwe van The Cure.

Beide zijn meesterwerken

Is dat zo?

Qua intentie wellicht niet onjuist, maar inhoudelijk lijkt het me een fikse onmogelijkheid: de titel zelve - memento mori - verwijst immers al de eindigheid des levens

Ja.

Berichten verplaatst naar Depeche Mode