Spinvis - Be-Bop-A-Lula (2023)

Het album een weekje aan de kant gelegd en vandaag nog eens integraal beluisterd.
Ook ik ga nog een halve ster omhoog.

Het is een album geworden waar ik weer veel plezier aan beleef.
2 nummers komen net iets harder binnen dan de rest.
-Paradijs: blijft toch een geweldig tof nummer en een instant Spinvis meezingklassieker. Ik las hierboven door Cannabooze de vergelijking met Balthazar en had zelf die link nog niet gelegd, maar hij klopt.

-Speel Dat Ik Leef: minder bejubeld hier, maar ik hou echt van dit nummer. Instrumentatie doet denken aan een rustigere versie van Ik Wil Zwemmen of Tienduizend Zwaluwen. Tekstueel wat mij betreft het beste op het album.

Minste nummers: Wie Zag Het Licht (instrumentaal) en Portugal (tekstueel).

Spinvis, geweldenaar! Gewoon zes goede tot uitmuntende albums produceren, hoe doet hij het? Na de herfstige melancholie van voorganger 7.6.9.6. is het nu soms wat rafeliger en rammelende, maar die licht overpeinzende toon ontbreekt gelukkig niet. Vintage Spinvis en toch weer anders, Erik de Jong is fantastisch. De lichtheid van 'Lente '22', de chaos van 'Tingeltangelhersenpan' en de stoempende, doordenderende groove van 'Oogstlied', geweldig allemaal. Een zwak nummer aanwijzen zit er niet in, ook deze keer niet. Spinvis, kunstenaar!

Deren Bliksem - Doe eens luisteren dan!

Fantastisch album weer, samenhangend maar alle kanten op. Ben benieuwd naar de clubtoer, want Spinvis is live altijd goed.

De vinylversie klinkt trouwens ook geweldig. Vergelijk die maar eens met de laatste Lana Del Rey. Het kan dus wel....

Totaal geen behoefte aan.

Staat in mijn to listen lijst, doe morgen appen dan anders vergeet ik het weer jw.

Ik heb extra lang gewacht voordat ik hier probeer te schrijven wat ik van de nieuwe van Spinvis vind. Bij zijn vorige albums had ik telkens de ervaring dat ik bij de eerste luisterbeurten wat verward, en soms licht teleurgesteld was. Terwijl het album na heel veel keren luisteren ging groeien.

Dus heb ik nu vele luisterbeurten erop zitten. En ja: ook dit keer zorgde Erik weer voor dit ontwrichtend effect. Maar waar dit bij zijn vorige albums dus omsloeg in enthousiasme, is dat bij dit album voor mij slechts deels het geval.

Dat begint al bij het openingsnummer: ik begrijp de bedoeling van dit nummer en het lukt Erik prima om dit muzikaal te verbeelden. Maar het drukke, chaotische zorgt voor mij voor nèt iets te veel Tingeltangel in mijn hersenpan.

Het daaropvolgende Wie Zag het Licht is mij daarentegen weer veel te statisch en kan mij daarom ook niet echt bekoren. Hierna bekruipt mij een verontrustend gevoel van teleurstelling. Want ik wil toch zo graag alles van Spinvis goed vinden?

Maar dan kantelt voor mij het album en volgen met Portugal, Lente '22, Weg Zijn Doet Geen Pijn, Zelfde Tafel, Ander Jaar en Paradijs maar liefst 5 onvervalste Spinvis-parels!

Komt het dan toch nog goed? Nou ja, deels: de overige nummers zijn niet slecht, maar ook weer niet écht goed. Alleen Speel Dat Ik Leef is ook weer zo'n geweldige song.

Op de een of andere manier mis ik een beetje samenhang in het hele album. Eigenlijk zoals bij Goochelaars & Geesten (waarom wordt die trouwens als verzamelaar gezien?). Maar ja, niet zo gek omdat de plaat drie nieuwe versies van songs van de Sunon-EP bevat.

Neuriënde Auto-Tune-Spinvis.

Ik heb sinds een paar jaar niet zo veel meer op met mijn eigen verjaardagen, maar ik kijk stiekem toch wel erg uit naar 28 juni. Dat ik 's ochtends opsta, mijn telefoon met de soundbar connect en vervolgens op volumestandje 90 Lang Zal Hij Leven door de speakers heen laat gieren

Zeker, zo bekend als de weg naar Rome dat Het Vaticaan de thuisstudio is van De Jong

Op het moment van schrijven - maandagavond 22 mei - nam Erik de Jong (Spinvis) de Lennaert Nijgh prijs in ontvangst voor de beste tekstdichter van dit moment. Een terechte winnaar die meer dan twintig jaar boeit en verbaast met zijn talent om lullige dagelijkse onderwerpen om te toveren tot prachtige poëtische pop. De 1 noemt het geneuzel, de ander uniek en briljant. Ongelooflijk toch, dat het zo lang geleden is dat zijn gelijknamige debuut verscheen.

Zijn woorden weegt hij nog altijd op een gouden schaaltje. Zo ook op zijn nieuwe schijf Be-Bop-A-Lula die hij in Nieuwegein opnam in zijn thuisstudio ‘Het Vaticaan’, en onmiskenbaar klinkt als Spinvis. Een eigenwijs aandoende popstijl waar je van moet houden. Deed je dat nooit, dan is het luisteren naar deze plaat zonde van je tijd. Een albumtitel, die verwijst naar het legendarische rock ’n roll nummer van Gene Vincent uit 1956, wiens stem bovendien is te horen aan het begin van de opener Tingeltangelhersenpan.

Be-Bop-A-Lula laveert tussen vrolijk en uptempo (Lente 22, Lang Zal Hij Leven, Paradijs) en kleingehouden melancholie (Portugal, Weg zijn doet geen pijn en Speel Dat Ik Leef). Een uitstekende worp met een hoeveelheid aan pareltjes van de woordkunstenaar. Een bespiegeling van zíjn leven of in ieder geval zijn kijk op het leven.

Het gaat me maar niet lukken met Spinvis. Muzikaal ben ik een hele fan maar de zang en deze teksten?? Is er geen muzikale uitvoering van deze band zonder Erik de Jong?

Maar daar zou geen zak aan zijn…

Ik heb gehoord dat ergens in het multiversum Frank Boeijen Spinvis is, maar of dat nou een verbetering is.

Ik zou Icarus er nog aan toe willen voegen. De eerste nummers van deze plaat doen me ook minder (ik start hem nu nog regelmatig bij Portugal) en naar het einde verzwakt mijn aandacht ook weer wat. Het nummer Lang Zal Hij Leven is niet slecht, maar hij heeft zoiets al wel eens beter gemaakt.

Ik had gehoopt dat Paradijs een bescheiden zomeranthem a la Kom Terug zou worden, maar ik hoor 'm helaas weinig. Het blijft wel het absolute hoogtepunt van dit album.

Twee nieuwe nummers op spotify: "Het volgende moment" en "We kunnen niet zoveel"
https://www.youtube.com/watch?v=jgZq4ruhK-g

Artwork verraadt een link met dit album, dus waarschijnlijk B-kantjes, maar kan er niet zoveel over terugvinden verder.

Felt…

Wat was daarmee? (Heb die niet gehoord)

Kwalitatief niet goed (hoop bijgeluiden, pops en clicks).

Wat is dat toch. Was er ook niet zoiets bij de laatste TWOD?

Het blijft opvallend hoe consistent het oeuvre van deze man is. Weeral een uitstekende plaat. Ietwat luchtiger dan sommige voorgaande platen en er keert ook wat meer van de speelsheid terug van zijn eerste platen. Zijn latere platen hebben een meer volwassen (maar ook conventioneler) geluid en zijn wat minder zolderkamergeknutsel dan zijn eerdere (uniekere) platen. Deze zit daar wat meer tussenin. En tekstueel blijft het knap hoe deze man ondanks een hoog kleinkunstgehalte zelden lijkt te verzanden in clichés. Je zou ook kunnen zeggen dat Spinvis nog een van de weinigen is die de hoofdletter op de tweede k van kleinKunst zet.

Een typisch Spinvisalbum, met beeldende verhalen, interessante geluidseffecten en fijne taalvondsten. Het is bijzonder wat er elke keer weer uit zijn tingeltangelhersenpan komt.

Ik luisterde deze plaat vandaag tijdens het boodschappen doen en het is dan een vreemde gewaarwording om de AH-geluiden ineens luid en duidelijk door te horen komen. Je denkt eerst: hoe kan ik dat geluid nu ineens zo goed horen, om er daarna achter te komen dat het in de plaat zit. Toen ik later weer buiten was, moest ik mijn hoofdtelefoon afdoen om te checken of de vogel die ik hoorde "echt" was of niet.

Bee-Bob-A-Lula is toch wel een staalkaart van wat Spinvis allemaal kan. Zo doet 'Tingeltangelhersenpan' me denken aan zijn vroege knip-en plak werk, maar nummers als 'Portugal' of 'Weg Zijn Doet Geen Pijn' hadden ook best op een van de laatste platen kunnen staan.

Het is een gevarieerde en kleurrijke plaat, met een aantal erg sterke nummers, zoals 'Lente '22', 'Paradijs', 'Weg Zijn Doet Geen Pijn', 'Portugal', 'Icarus' en 'Oogstlied'. Zoals op de meeste Spinvis platen ook wel wat mindere momenten ('Zelfde Tafel, Ander Jaar', 'Speel dat ik Leef', 'Lang Zal Hij Leven'). De kracht van Bee-Bop-a-Lula is misschien ook wel een beetje de zwakte. Er wordt niet echt een andere nieuwe richting ingeslagen; Spinvis doet wat hij zo goed doet. Tekstueel weer dik in orde. Sommige teksten zijn zelfs heel aangrijpend, zoals in 'Lente '22', waarin kleine portretjes worden geschetst van mensen die Spinvis observeert, en waar het soms niet goed mee afloopt:

het huis vanaf de straat
en hier ben je net vier jaar
een glas in iemands hand
hier met je ouders op het strand
dit is je school hier ben je mager en verliefd
hier heb je dromen over ooit hier met de kerst
hier met je man
hier wordt het donker in je hoofd
hier kijk je weg alsof je het zelf niet meer gelooft
hier gaat het snel op deze ook
hier sta je al niet meer op

Ach, weer een hele fijne plaat dus van Spinvis. Een goede instapplaat zelfs. Melancholisch als altijd, met een lach en een traan. Ik ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk. Misschien slaat hij dan weer wat nieuwe wegen in.

geluk schijnt te bestaan
maar met iedereen die ik ken
is wel wat