Jason Isbell and the 400 Unit - Weathervanes (2023)

Geweldige plaat! Wellicht groeit ie nog verder maar voor nu 4,0.

Wat een plaat levert dhr. Isbell hier af zeg! Dat het album een uur duurt zou je niet zeggen, want iedere keer als de laatste klanken van Miles wegebben ben ik weer verbaasd dat de plaat alweer is afgelopen. De afwisseling tussen kleine nummers en het ‘stevige’ werk is ontzettend fijn en zorgt ervoor dat de plaat nooit verveelt. Aanrader!

Heb hem bewust een flink aantal draaibeurten gegeven. En het is inderdaad een prachtalbum! Hoog niveau van de songs, dat vind ik erg belangrijk. Nu al heeft zich een aantal in mijn muzikaal bewustzijn genesteld.

Ook vind ik het gitaarwerk erg fijn. Vooral van de met elkaar dansende gitaren op This Ain't It kan ik erg genieten. En het 'Down By The River-begin van Miles kan ik Jason dan ook best vergeven.

Ik ben een kind van de vroeg jaren zeventig en ben opgegroeid met geweldige, en soms lange gitaarduels. Zoals Duane Allman & Dicky Betts, diezelfde Duane & Eric Clapton, diezelfde Eric & George Harrison, Steve Stills & Neil Young, diezelfde Neil & Frank Sampedro (later met Nils Lofgren) en Dick Wagner & Steve Hunter op de lied-albums van Lou Reed. En dat is zomaar even een greep.

Dit type gitaarwerk leek wel decennialang verboden (enkele uitzonderingen daargelaten). Maar gelukkig mag het weer. Zo hoor ik het ook regelmatig bij Dawes langskomen.

Dit album gaat waarschijnlijk hoog in mijn jaarlijst komen.

Wat is Cast iron skillet toch een prachtig nummer hè
Ik zie bij de stemmen dat deze nog wat ondergesneeuwd raakt, maar het is toch echt het centerpiece van dit geweldige album.

*Life and death songs for and played by grown ass people

We zijn een aantal dagen en een aantal draaibeurten verder en ik kan me aansluiten bij de vele berichten hierboven
Een prachtalbum, meer dan een waardige opvolger van Reunions. Misschien vind ik deze zelfs een tikje beter. Het zijn allemaal sterke songs, mooie melodieën en dat alles prachtig uitgevoerd.
Er zit voldoende afwisseling in de plaat, mooie uptempo songs met prachtig gitaarspel wisselen elkaar af.
Ook qua tekst is er niets mis mee. If You Insist, Death Wish, prachtig.
Ik las het stuk op Allmusic ook, prima, maar de directe link naar Born in the U.S.A. moet ik nog ff ontdekken denk ik.
Net als Tonio hoor ik ook wederom Neil, inderdaad met Down By The River op Miles. Prachtig, niet gejat maar mooi geleend zullen we maar zeggen, net Overseas met een schuin oog keek naar Like A Hurricane.
Ik dacht zelfs de Counting Crows even te horen ergens maar ik ben er nog niet uit.
Samengevat, geweldig album, geweldige artiest en een geweldige songwriter. Hoop dat hij ons land vereert met een bezoekje, ik ga!

Die link zie, hoor en voel ik ook totaal niet. Voor mij is Born in the USA vooral een hele toegankelijke en popy plaat in het oeuvre van Springsteen, dat vind ik van deze Isbell zeker niet.

De Neil Young vibes in Miles hoor ik dan wel weer duidelijk.

Bij het opzetten van het album wordt al duidelijk dat ze voor een bredere sound kiezen dan voorheen. Ik ging er vanuit dat dit ook inhield dat het (nog) toegankelijker zou worden, maar dat blijkt niet zo. Sterker, dit album had echt tijd nodig om in te dalen. Het valt direct op dat er iemand anders - Jason Isbell zelf - achter de knoppen zit. Iets waarmee hij ook al experimenteerde op hun vorige album Georgia Blue. Hoewel ik dat album nog steeds zie al een tussendoortje zijn er wel lijnen te trekken met Weathervanes. Er is veel meer aandacht voor de muzikale begeleiding. In tegenstelling tot het volle geluid van de albums met Cobb kiezen ze hier vaker voor meer gelaagde, opbouwende producties en een universeler geluid. Soms heel subtiel, soms heel stevig en rechttoe rechtaan. Naast het geweldige gitaarspel blijft het vioolwerk van Amanda Shires ook wonderschoon.

En los van de muziek vind ik Jason Isbell zelf ook bijzonder sterk op dit album. Heel persoonlijk en kwetsbaar. Hij wordt altijd (zeer terecht) geprezen vanwege zijn teksten, maar hij doet er hier toch wel een schepje bovenop. Net als bij de muziek is qua zang ook genoeg variatie. Van het rauwe Death Wish tot het breekbare Cast Iron Skillet en krachtige Save The World. IJzersterke teksten, perfecte muzikale begeleiding en altijd met een donker, melancholisch randje.

Misschien wel zijn beste werk en sowieso één van de beste albums van dit jaar!

Eens in de zoveel tijd komt er een album uit dat je echt raakt en volledig in zijn greep krijgt. Het bevat alles wat je mooi vind aan muziek. Dat heb ik met dit album. Ik begreep hier thuis in de wandelgangen dat er morgen met vaderdag mogelijk een fysiek exemplaar van dit album zal zijn, dus dan is het feest helemaal compleet . 5*

Een album vol met bloedmooie nummers. Helaas zorgt het ook weer voor een flink portie neerslachtigheid in mijn hoofd, maar ergens verlang ik er wel naar. Het leven van een droevige muziekluisteraar valt soms niet mee, maar ook zeker niet tegen.

Ik herken je gevoel wel. Mij doen de laatste platen van Jason Isbell & the 400 Unit ook minder dan zijn eerdere albums, vooral omwille van het vollere geluid dat je aanhaalt. Deze gaat sowieso nog meer luisterbeurten krijgen, want ik heb Jason Isbell hoog zitten. Maar voorlopig ben ik niet even enthousiast als velen hier.

Misschien trouwens een tip: ik zie dat je nog niet gestemd hebt op zijn albums voor Southeastern. Geen idee of je ze ooit beluisterd hebt? Persoonlijk vind ik vooral 'Here We Rest' en ook wel 'Sirens of the Ditch' toch wel echte aanraders. Het geluid op die albums leunt wat mij betreft veel dichter aan bij Southeastern dan dat de latere albums dat doen.

Mooie plaat waarop ik voorlopig nog niet uitgeluisterd raak.
Save the World is fantastisch.

Erg mooie plaat. Goede songs. Het enige wat me stoort is de productie van de zang. De stem van Jason Isbell klinkt wat ver weg en dun - een beetje de sound Mick Jagger op de Stones-platen van begin jaren '70. Die platen vind ik fantastisch, maar hier irriteert dat retro-sausje me. Even laten liggen en later opnieuw proberen, want als het me lukt om daar omheen te luisteren, hoor ik heel erg veel moois.

Wat een gemiddelde inmiddels, staat dichtbij Southeastern. Maar ja die heeft nog wel wat meer stemmen. Maar ik moet zeggen hij staat bij mij bijna op repeat (af en toe nog wat andere nieuwe albums tussen door), maar hij komt bij mij ook steeds dichterbij mijn favorieten Something More Than Free en Southeastern.

En bij mij is hij deze albums inmiddels gepasseerd.

Ik blijf enorm enthousiast over dit album. Heb vrijwel niets anders gedraaid de laatste weken. Vinyl (zwarte variant) is nu ook binnen en klinkt als een klok.
Ik zit nu te overwegen om te verhogen naar 5 sterren maar dan zet ik m’n eigen gouden regel opzij dat een dergelijke score alleen is weggelegd voor album die de tand des tijds doorstaan hebben.
Maar dat dit het AOTY gaat worden, staat voor mij wel vast.

veel aandacht hier op de site voor deze Weathervanes van Jason Isbell. vraag me af of dit het soort albums zijn die over pak 'em beet 30/40 jaar "classics" zullen worden genoemd. heb alleen Sirens Of The Ditch (Deluxe Edition) in mijn bezit, die ik redelijk tot goed vind maar mij niet zo overtuigde. daarnaast van de DBT "Southern Rock Opera" en "The Dirty South". ben ook een kind van de seventies dus bekend met de hier door Tonio aangehaalde gitaarduels van bijv. de onovertroffen Duane Allman/Dicky Betts, maar inmiddels ben ik wat minder gecharmeerd van het zeg maar "ruigere' werk en luister ik meer naar het wat rustiger werk van singer/songwriters uit de roots/americana hoek zoals Doug Paisley en John Gorka. wellicht een beetje off-topic maar zijn er albums van Jason Isbell die enigszins in dit genre vallen?

Pfff… wat een plaat. Southeastern en SMTF zijn all time favorites, dit album evenaart deze twee op zijn minst. Heerlijk!

Is er een betere verhalenverteller in de moderne rock/country-scene dan Jason Isbell? Wat kan hij met weinig en simpele woorden toch beeldend taferelen scheppen.

Ik verwonder mij hier ook steeds over. Hij heeft toch een beperkt aantal woorden om te gebruiken en toch voelt het als een heel verhaal. Uit de documentaire blijkt dat hij hierbij ook hulp krijgt van zijn vrouw, die - als ik het goed heb opgevangen - creatief schrijfster is.

Dit album pakt gelijk. Heerlijk afdraaien in de auto rijdend naar Zuid Frankrijk.

eindelijk een album van Jason Isbell die ik helemaal goed vind. Meestal waren het een paar nummers en het meerendeel dat me niet kon boeien. Toch altijd nieuwsgierig als hij weer wat nieuws uitbracht. Daarvoor ben ik nu beloond.

dan zou ik voor zijn solo album "Southeastern" gaan. 1 van zijn beste werken. En niet te ruig.

Plaat pas net ontdekt maar Death Wish is nu al een van m’n favoriete nummers van het jaar! Ongelooflijk goed, absolute buitencategorie!
De rest klinkt ook goed maar moet nog even landen.

Was benieuwd hoe dit album zich na vele maanden zou houden.

Nou, prima dus. Nog altijd heerlijk om naar te luisteren en dus eindigt hij ook vrij hoog in mijn jaarlijstje.