De eersteling van A Certain Ratio uit de regio Manchester. Volgens MuMe verschenen via Factory in 1979,
volgens Discogs in februari 1980. Waar ken ik die verwarring van? Juist, vorige maand leerde ik bij het debuut van The Durutti Column via
dit en latere bericht(en) van enkele kenners hoe het eraan toeging bij het piepjonge Factory, dat in september hun eerste muziek ooit had uitgebracht, single
All Night Party van eveneens ACR.
Daarom ga ik ervan uit dat het album eigenlijk al klaar lag aan het einde van 1979, maar door zaken als de fabricage van de diverse oplages niet meteen verscheen. Die hebben ieder een andere kleur; werd ook deze ACR door één of meer leden van Joy Division in elkaar geknutseld? Het verscheen slechts op cassette en niet op vinyl; pas in 1994 op cd, in 2004 was daar dan eindelijk de vinyleditie. Geproduceerd door de befaamde Martin Hannett.
Zoals de titel aangeeft is het album verdeeld in een zijde
Graveyard (vernoemd naar de studio) en een zijde
Ballroom (live, vernoemd naar de zaal). Sommige nummers staan daardoor zowel op de eerste als op de tweede helft.
Qua muziek klinkt dit als een iets lichtere variant van Joy Division met als voornaamste overeenkomst de fraaie monotone zanglijnen. Houd ik van.
Bij onder meer
Faceless en
Choir doet de stem van Simon Topping bovendien aan die van David Bowie ten tijde van
Low denken, waarbij het gitaarspel en ritme wel wat van funk hebben. Wat zegt u? Nee, FUNK, niet punk, al is die laatste stijl hier eveneens aanwezig op z'n postpunks. Maar de funk maakt dat de overwegend korte nummers nogal eens swingen; heerlijk in vleermuizenjas rondjes draaien op de dansvloer.
Bij de tekst van
Crippled Child moet ik bovendien denken aan de verlangende teksten die Morrissey vanaf drie jaar ging delen via The Smiths:
"A home, I've always wanted a home (...) of my own, a wife with eyes of green." Zelfmedelijden en verlangen strijden om voorrang. Onverwacht is de trompet die opduikt in
The Fox, bespeeld door Peter Terrell; ja, dit ACR was alwéér een eigenwijs bandje in de periode eind jaren '70, begin '80.
Mijn reis door de albums achter mijn afspeellijsten met new wave kwam van single
White Mice van
Mo-dettes en vervolgt bij de derde van
999, in januari 1980 verschenen.