Between the Buried and Me - Colors (2007)

en?

ik vond het al erg goed, hij is alleen maar beter geworden.op vakantie aan het zwembad minstens 2 keer per dag colors in zijn geheel kunnen beluisteren.een van de beste groeiplaten die ik ken

Cult of Luna het kleine broertje van Neurosis noemen. schaam je!

Nu even hierover: Sterke plaat. Echter
als harde metal stukken intens zijn en ook echt inslaan, mogen ze van mij een hele cd vullen. De harde stukken hierop weten me echter niet te boeien, en nemen naar mijn idee een veel te groot stuk van de cd in.
Balans is wat mij betreft niet goed genoeg om het de ultieme progmetalplaat te noemen.

21 stemmen nog maar? Hele goede, creatieve, afwisselende plaat. Van begin tot eind luisteren is absolúút noodzakelijk om het goede plaatje te krijgen.

Toch maar een verhoginkje naar 4*. Zit toch een flink aantal verdomd indrukwekkende passages in.

Wat ik in deze plaat mis is opbouw en samenhang. Ik kan gedurfde muziek zeker waarderen, maar dan moet er meer achter zitten dan 'kom we plakken de moeilijkste en afwisselendste riffs die we kennen aan elkaar', al zijn ze nog zo goed.
Bij bands als Opeth, Mastodon, Extol en Meshuggah worden even ingenieuze riffs toch net wat knapper in een nummer geplaatst.

Kan je mening waarderen. Aanvankelijk kwam dit album ook redelijk random op mij over, maar de bands met wie jij ze vergelijkt zijn natuurlijk wel van een hele andere orde. Vergeleken met die bands is Between the Buried and Me vrij avantgardistisch, als in 'gebruik van veel verschillende instrumenten'. De focus ligt dan ook heel anders dan die dat die bij bijv. Meshuggah of Mastodon ligt.

Ik Colors juist fantastisch doordat ze een divers pakket van genres en instrumenten weten te mixen tot één homogeen geheel. Ik snap daardoor de opmerking ook niet, dat er een gebrek is aan opbouw en samenhang. Dat steekt hier juist fantastisch in elkaar.

Je moet er wel even met een goed oor naar luisteren. De eerste luisterbeurt kwam bij mij ook wat onsamenhangend over.

Inderdaad. Dat gevoel had ik eerst ook, maar iedere volgende luisterbeurt begon ik het beter te waarderen. Duidelijk een groeiplaat, zeker niet afrekenen na hem één keertje te hebben beluisterd.

Werd laatst op de fiets toch weer keihard overdonderd door White Walls. Dat gitaarwerk is werkelijk hemels. Het kwam lang niet alle luisterbeurten zo geniaal over, maar opeens klopte werkelijk elke noot.

Jammer genoeg mis je wel wat als je 'm luistert zonder Viridian ervoor, waarbij je wat mist als je m luistert zonder Prequel to the Sequel ervoor, waarbij je wat mist als je m luistert zonder Ants of the Sky, waarbij je wat mist als je m luistert zonder Sun of Nothing, waarbij je wat mist als je m luistert zonder Informal Gluttony, waarbij je wat mist als je m luistert zonder The Decade of Statues, waarbij je wat mist als je m luistert zonder The Backtrack... wacht eens even...

dat is nou precies de kracht van deze plaat wat mij betreft. Je moet(!) m echt volledig luisteren om de muziek echt tot zijn recht te laten komen.

Ik ga de plaat zeker nog een paar keer draaien door alle positieve reacties hier. Misschien dat het cijfer echter laag blijft omdat deze 'avantgardistische' muziek, zoals andnino goed uitdrukte, waarschijnlijk niet helemaal mijn ding is (heb bijv. ook niet zoveel op met Dillinger Escape Plan, of is dit geen goede vergelijking?) ...

Zit wel wat in inderdaad. Ik houd persoonlijk niet echt van DEP, omdat het allemaal wat random overkomt. De drukte is iets waarin de bands redelijk overeenkomen. Between the Buried and Me is naast de hectiek echter toch echt wat anders. Ik zou nog eens een luisterbeurt of twee wagen. Als het na drie keer luisteren nog steeds niet boeit, kun je het beter laten liggen.

Eindelijk dit album vandaag kunnen kopen. Mijn eerste exemplaar bleef haperen en ik heb lang moeten wachten op een nieuwe.

Maar al meteen nu ik 'm weer hoor weet ik dat het het wachten waard was. Erg hoog gegrepen, deze muziek, maar deze jongens kunnen dat aan en het klinkt allemaal vrij van pretenties.

Cd een aantal dagen binnen, zaterdagnacht om half 5 van Kaatsheuvel tot Amsterdam op een haast vrije snelweg voor het eerst in zn geheel beluisterd.

Ben behoorlijk onder de indruk, enige waar ik erg aan moet wennen is zn grunt, ben niet vies van een stevige grunt, maar vind hem wat eentonig.

Ik wacht nog even met een cijfer, ik moet ook nog the Great Misdirect luisteren (zit nog in de verpakking) om tot een beoordeling te komen!

Ja. Eentonig. Niet alleen de grunt, maar ook de muziek vind ik nu.

Misschien moet ik 'm nog honderdduizend keer beluisteren om er verschillende nummers in te gaan horen.

De muziek eentonig vinden? Dan ben je bijna doof zeker?

Bijna ja. Maar nog niet doof genoeg om niet te horen wanneer iemand bijna stom is.

Die climax in White Walls rond 7:40... Die breakdowns in The Decade of Statues en Prequel to the Sequel...

Ik luister dit album gewoon als een grote monstertrack van 64 minuten. 2 favoriete nummers uitkiezen was dan ook erg moeilijk

....... deze plaat

Dit album staat nu nog eens op terwijl ik met andere dingen bezig ben en zo als achtergrondmuziekje vind ik het wel erg lekker. De rustiger stukken die mij soms aan The Beatles en Grandaddy doen denken komen aangenaam herkenbaar voorbij dartelen.

Deze staat al een hele tijd op mijn ipod...nu heb ik hem eens een goede luister beurt gegeven...ben bang dat ik weer naar de winkel moet!!

Doe dat maar al op voorhand

Ik ga Colors toch maar eens naar 5 sterren schoppen, de voorkant lijkt op The Dark Side of the Moon van Pink Floyd en beide albums kun je gewoon luisteren als 1 nummer. Wat dit album is gewoon een monsternummer van 64 minuten. Ik heb het album al vanaf dat het uitkwam en iedere keer als ik het luister wordt het steeds beter. Zo veel stijlen zonder uit de bocht te schieten, de ene keer klinkt het als The Dillinger Escape Plan, de andere keer als Coldplay (wel beter dan ). Waren maar meer metalbands zo divers, en hoe ze de nummers live spelen is helemaal indrukwekkend, vooral die hemelse gitaarsolo in White Walls! De albumcover lijkt op Dark Side of the Moon, qua kwaliteit van de muziek is dit net zo goed als Dark Side of the Moon! Weer in mijn top 10 ermee, ik was gek om het album er uit te gooien

Zie, zo krijg ik dus zin om een album nog eens een kans te geven. De link met the Dillinger Escape Plan betwist ik nog altijd. De zang is echt niet te vergelijken, en ook qua sound zijn ze serieus verschillend. Dit is regelrechte metal met progressieve rock invloeden (als één van de vele invloeden), terwijl DEP hardcore is met (tegenwoordig erg sterke) metalinvloeden. Dit album is ook véél veelzijdiger. Meer afwisseling, meer rustmomenten en minder chaos, ten voordele van songstructuur. Maar uiteindelijk blijf ik bij mijn mening van 2,5 jaar geleden: De muziek heeft (vooral door de zang) iets uitermate zwaar en logs zodat ik er slechts met grote moeite naar kan luisteren. Ik hoor natuurlijk wel dat er technisch fantastische muziek gespeeld wordt, ook veel gave riffs enzo, maar die zang... dat klikt echt niet.

Na een jaar luisteren ben ik eruit, dit is meesterlijk.

Ik heb het album al een jaar, maar moet dan maar eens beginnen met luisteren. Anders ben ik er na honderd jaar nog niet uit.