Steely Dan - Pretzel Logic (1974)

Laat ik met de deur in huis vallen: Pretzel Logic en Katy Lied zijn de zwakste albums van Steely Dan. Maar liever een zwak Steely Dan-album dan een goed album van een willekeurige artiest. Het drukke tourschema (waar Fagen en Becker hierna een punt achter zetten) en de korte periodes tussen albums is goed te merken. Een aantal oude demo's zijn afgestoft, zoals Charlie Freak, Barrytown en Parker's Band. East St. Louis Toodle-Oo is een Duke Ellington-cover. Feitje: Donald Fagen heeft de single van East St. Louis Toodle-Oo opgestuurd naar Duke Wellington als cadeau voor zijn 75e verjaardag, maar deze jazzlegende overleed een maand voor zijn verjaardag en heeft de cover mogelijk nooit gehoord. 'With A Gun' is een plezierig nummer, maar het schijnt dat Donald Fagen er een hekel aan heeft en nooit live zingt. 'Through With Buzz' wordt door fans gezien als het slechtste SD-nummer ooit. De klassieker 'Rikki Don't Lose That Number' heeft dit album gered. Het nummer kwam hoog binnen in de Amerikaanse hitlijsten, waardoor ook het album goed verkocht.

De Duke of Wellington was die man van de regenlaarzen, Wellies in de volksmond .........

Toen ik dat las ben ik gestopt met lezen

Katy Lied vind ik persoonlijk 1 van hun beste. Geweldige sfeer heeft die plaat. Lekkere produktie ook- beetje droog, maar wel straight en helder.
Pretzel is ietwat afwijkend. Waarschijnlijk hun meest afwisselende plaat. Springt een beetje van de hak op de tak, maar luistert lekker weg.

AstroStartzegt:Oor zei destijds dat "met Pretzel Logic het supertrio van Steely Dan een aanvang nam. Bij Aja werden de nummers langer (en Jazzier), bij Gaucho minder." Ik zou daartegenover willen stellen dat er t/m Gaucho, of eigenlijk t/m Fagen's The Nightfly niets van Steely Dan/Donald Fagen uitkwam wat maar enigszins neigde naar middelmaat. De voortdurende hoge kwaliteitsstandaard is bijna saai te noemen. Wel is er een soort ontwikkeling waar te nemen van het nog behoorlijk rock-georiënteerde debuut naar een steeds Jazzier geluid. Natuurlijk hoor je wel dat dit muziek uit de 70s is. Maar voor mij zijn dat juist positieve referenties, die mij ook voornamelijk nostalgisch stemmen. De tijd die er toen nog werd genomen om b.v. die fantastische gitaarsolo's uit te bouwen. Ik ben ook wel benieuwd hoe de jongere, serieuze popliefhebber van pakweg 18-25 jaar naar dit album luistert. Maar wat mij betreft is dit album dus 'gewoon' superkwaliteit.

Zaten ook gewoon een jaar in de studio om een top album uit te brengen!

Ik luister graag naar Steely Dan. Ze hebben ook een formidabele stroom aan albums gehad, je kan ze haast niet betrappen op een misstap. Pretzel Logic is ook weer een sterk staaltje groovy songwriting en het is niet eens een top 3 Steely Dan album voor mij.

HAHAHA! Dat ‘zijn’ ook, in plaats van ‘vind ik’. Right.

Het album krijgt overigens nog steeds 4 sterren he. Zwak is relatief. Vooral de eerste helft is subliem. Daarnaast is iedere reactie op deze site subjectief - incl mijn hersenscheten - dus om nu overal “ik vind” te zeggen gaat ook wel wat ver. Vind ik.

Je had het bijna 6 jaar geleden al prima uitgelegd, totaal overbodig dus om er nu nog over in de verdediging te schieten, AstroStart, alleen omdat spruitje 11 je openingszinnetje nu pas leest en blijkbaar ook niet meer dan dat.

Wel bedankt trouwens spruitje, dankzij je 'bijdrage' net op het moment dat ik wat CD's voor vanavond aan het uitzoeken was, draait deze sinds lang weer een rondje. Heerlijke plaat, heerlijke band, Aja staat niet voor niks in mijn top 10. Had een beetje een kutdag vandaag, helemaal natgeregend tijdens de ochtendwandeling en het chagrijn daarover (dankjewel buienradar die 'm niet had gezien) is de hele dag bij me gebleven, maar zo tegen het einde komt het toch nog helemaal goed met een goed plaatje in de speler en een Glenlivet Nadurra 16 jr. in de hand. Hierna staat ook The Nightfly nog op het programma. En zo eindigt de dag met een lach.

Nee prima hoor, het stond er nogal stellig en ik begrijp best dat de reacties vaak subjectief zijn. En ‘zwak’ is bij deze jongens nog steeds bovengemiddeld goed natuurlijk. En vergeef me Tony dat ik niet dagelijks – of zelfs maar jaarlijks – alle commentaren lees bij platen die me op dat moment aanspreken. Dat ‘11’ is dus nergens voor nodig. Toch mooi dat ik je weer naar een CD van Steely Dan heb kunnen bewegen!

Ja, okee, maar ik vond 'm gewoon te spitsvondig van mezelf om 'm niet in te koppen.

Mijn eerste plaat van Steely Dan weer na een lange tijd uit de kast gepakt. Toen ik hem voor het eerst hoorde was ik direct onder de indruk. Ben een groot fan van de band. Nu ik alles van die heren in huis heb moet ik toch zeggen dat ik dit album zelden uit de kast haal. A-kant is lekker constant en erg goed, maar het niveau van de periode hierna wordt niet gehaald. De laatste 3 vind ik zelfs ondermaats voor de band. Al met al toch een 4*, het blijft Steely Dan.

Fijn album van Steely Dan. Is niet hun beste, maar meer dan ruim voldoende om van te genieten.

Vooral de nummers: "Rikki Don't Lose That Number", "East St. Louis Toodle-Oo", "With a gun" en "Charlie Freak" springen er voor mij uit.

Verder een perfecte mix tussen jazz en pop.

Vond dit album samen met Can 't Buy A Thrill, Katy Lied + The Royal Scam juist bij hun meest afwisselende en sterkere albums behoren. Maar ja: zoveel smaken - zoveel meningen natuurlijk. Mijn eerste kennismaking vond plaats tijdens het uitkomen van Pretzel Logic. Het titelnummer hoorde ik via de radio ergens via een Engelstalig middengolf station voor 't eerst. Het duurde vervolgens zeker een maand of 4 voordat ik bij een (grotere)platenzaak buiten ons dorp eens iets van ze wist te vinden. De naam Steely Dan had ik indertijd nog niet direct mee gekregen overigens. Ben dus maar eens in Amsterdam verder op zoek gegaan naar andere platen van dit illustere gezelschap..

48 later nog altijd kippenvel.

Ben weer eens begonnen aan het herbeluisteren van de eerste zeven albums van de Steely Dan catalogus (de twee 'nakomertjes' zijn zeker niet slecht maar omdat ze toch een heel stuk minder zijn laat ik ze hier buiten beschouwing). Eens kijken of mijn beeld hetzelfde is als in mijn herinnering. In die herinnering ontlopen de eerste zeven albums elkaar niet veel in kwaliteit, hoewel ik toch zo mijn voorkeuren had.

Pretzel Logic was (na Katy Lied) 'mijn' tweede kennismaking met Steely Dan. Ook een beetje vreemd album, want sommige nummers zijn niet zo gelaagd als op het vorige album. Ook is dit het Steely Dan album met de meeste afwisseling. En wellicht is het daardoor een van mijn meest geliefde SD-albums.

Ik heb de grootste voorkeur voor de melodie en tekst van Barrytown ("In Barrytown They do Things very Strange") en het springerige (en ook de gekke tekst) van Charlie Freak..

Becker en Fagan schreven Barrytown al in de 60s of vroege 70s, in ieder geval voor ze aan de Dan begonnen. Als je het zingt met een akoestiese gitaar als begeleiding, blijkt het nummer een perfekte Dylan pastiche te zijn.

Charlie Freak is wel een bijzonder nummer.

Het is wat mij betreft in elk geval de meest wisselvallige plaat in het oeuvre van The Dan. Inderdaad: de hit Rikki redde het album qua verkoopcijfers, want die vielen van het voorgaande album toch wat tegen ten opzichte van het debuut. En ik denk dat deze derde eenzelfde lot beschoren had kunnen zijn, ware het niet dat er - net als op het debuut - een flinke hit op stond die de band in de kijker speelde.

Op de navolgende LP's had de band al zoveel eigenheid opgebouwd, en dus een hechte en grote schare fans, dat hits niet meer nodig waren - al scoorden ze er in hun thuisland nog een handvol. Maar hier is het materiaal wat wisselvallig, waarbij ik met name Charlie freak, Through with buzz en de Duke Ellington-cover tot de (iets) minder inspirerende momenten reken.
Die pedal steel-interpretatie van de trombone in het laatste nummer vind ik nog wel leuk gevonden, maar die talkbox verstoort het nummer enigszins. Ergens jammer, dat laatste, want ze wisten natuurlijk allang waar Abraham de jazz-mosterd vandaan haalde, gezien de nagespeelde riff van Charlie Parkers Bongo Beep aan het slot van Parker's Band.

Daar staan evenwel een flink aantal klassesongs tegenover, zoals Rikki, Any major dude, Night by night en het geniale titelnummer. Per saldo goed voor vier sterren, want zoals anderen hierboven ook al stellen: zelfs een minder album van Steely Dan is in mijn beleving nog altijd beter dan de top-albums van veel andere artiesten.

Dit album is bij mij een tijdje het ondergeschoven kind geweest. Beetje triest eigenlijk. Want dit was mijn eerste Steely Dan plaat, en ik was direct verkocht. Nu is het eenmaal zo dat de meeste andere SD platen mij beter bevallen.

Vanavond weer even op de pickup gelegd en heerlijk genoten van deze Pretzel Logic. De A-kant bevat voor mij de fijnste nummers. East St. Louis Toodle-Oo is wat flauw, maar kunnen we als een tussendoortje beschouwen. De tweede helft zakt vooral bij de laatste 3 nummers wat in. Daarmee sluit het album toch wat ongelukkig af. Maar wat is Pretzel Logic een dijk van een nummer zeg.

Het laatste album met de "orignele band". Min of meer dan. Drummer Jim Hodder was al een beetje gepasseerd tijdens de opnames van dit album.

Was ook mijn kennismaking met deze super formatie, Dirruk.

Die tijd is helaas voorbij.

Ik dacht recent nog hetzelfde... Ik blader nog altijd hoopvol door de bakken op de markt, maar de pareltjes zijn altijd al lang weg.

Dit geldt overigens voor alle vintage-gerelateerde hobbies. Er is weinig meer waar je nog kwaliteit voor een spotprijs haalt.

Toen ik gisteren in de platenkast met metal lp's aan het bladeren was dacht ik ook weemoedig aan die goeie tijd terug. Veel platen komen uit de Record Collector. Daar kocht ik bijvoorbeeld Seventh Son of a Seventh Son van Iron Maiden, zowel lp als hoes in near mint conditie, voor 8 euro (de prijzen stonden altijd aan de binnenkant van de hoes geschreven). Blij dat ik in die dagen een mooie vinyl collectie heb kunnen opbouwen.

Pretzel Logic kocht ik overigens voor maar 2 euro. Ook in Antwerpen gevonden. In een klein winkeltje dat pas geopend was door een verliefd koppeltje. Dat winkeltje was snel weer verdwenen. Samen met hun verliefheid misschien.

Hoewel ik best fan ben van Steely Dan doet dit album me niet veel. Het basloopje waar Rikki Don't Lose That Number mee begint doet me altijd denken aan Song for My Father van Horace Silver. Maar het nummer en de rest van het album is me te gezapig. Maakt niet uit. Alleen de hoes is al 2 euro waard.

In de laatste anderhalf jaar ruim 20 stemmen erbij en ook 8 berichten. Dit album is dus nog altijd populairder dan zijn voorganger.

En daar kan ik het best mee eens zijn. De voorganger is prachtig, maar dit album vind ik dus nog altijd weer een tikkie beter.

Geregeld beluister ik weer eens de eerste zeven albums van Steely Dan.

Ben nu dus toe gekomen aan een van mijn favorieten: deze Pretzel Logic. Waar ik Countdown to Ecstacy en Katy Lied vind uitblinken in consistentie vind ik het diverse karakter van Pretzel Logic juist weer heerlijk. Niet zo logisch, ik weet het.

Barrytown en Charlie Freak blijven mijn favorieten.

Ook een prima plaat waar Fagen en Becker hun liefde voor jazz laten gelden, al is de pop/rock ook goed vertegenwoordigd.
Vrij korte nummers, maar met Ricky Don't Lose That Number en de titeltrack als klasbakken en klassiekers.
Heeft mij iets minder kunnen bekoren dan het meeste van hun albums, maar dat is puur persoonlijk.
Kwalitatief zonder meer dik in orde.