Leonard Cohen - Songs from a Room (1969)

Op het eerste gehoor lijkt dit misschien een flauw, iets kaler geproduceerd doorslagje van het debuut. Maar ik vind het spartaanse van de songs net het sterkste punt van dit album. De teksten zijn, naast opnieuw fenomenaal goed, ook al een stuk duisterder vergeleken met het debuut en lijken hierdoor het opstapje te zijn naar de nog duisterdere lyrics van opvolger Songs Of Love And Hate.

Hoe dan ook, dit is zeker geen moeilijke tweede, maar een verzameling geweldige songs, waaronder een paar van de best bewaarde Leonard Cohen-pareltjes. Seems So Long Ago, Nancy, You Know Who I Am en Lady Midnight, bijvoorbeeld.

Niet het soort muziek dat ik vaak beluister, maar soms, als de stemming er naar is, kan het goed vallen. Soms ook niet trouwens. Dat ligt vooral aan die typische monotone klank van de stem van Cohen. Als nog jonge luisteraar in de tijd dat dit album en zijn voorganger uitkwam kon ik er weinig mee. Vandaag de dag hoor ik echter wel wat deze troubadour bijzonder maakt: de verhalen die hij vertelt, de eenvoud van de liedjes zelf vaak in tegenstelling tot de teksten.
Maar dan hoor ik zijn latere werk, zoals op I'm your Man, toch eigenlijk nog liever dan de toch wel tamelijk somber stemmende liedjes op deze plaat.

Laatst een vinyl exemplaar uit de 2e hands bak gevist en toch maar meegenomen . THE price was right en het is zo'n album wat je eigenlijk moet hebben als je "fan" bent van LC. Merendeel van de songs zijn (over) bekend. Toch is het gaaf om de oorspronkelijke takes en stem van LC te horen. Wat heeft zijn stem in die ruim 40 jaar een verandering ondergaan. Dat is goed te horen als je Songs from a Room vergelijkt met albums van de laatste jaren. Sex, drugs and rock&roll eist z'n tol maar je stem wordt er alleen maar mooier van. Win win situatie

A Bunch of Lonesome Heroes lijkt toch wel erg veel op So Long, Marianne zeg. Toch is dit één van mijn favoriete nummers van dit wel aardige album.

The story of isaac vind ik werkelijk prachtig.
Op de eoa manier raakt dit nummer mij zeer.

Ja, vind ik ook. Beste nummer van deze cd en een hoogtepunt in zijn discografie. Zeker als je het Bijbelse verhaal van Isaac kent een nummer vol suspense.

Thought I saw an eagle
But it might have been a vulture,
I never could decide.
Then my father built an altar,
He looked once behind his shoulder,
He knew I would not hide.

Kippenvel.

Ik wilde het ook tikken; kippenvel

En toch is het beste nummer van de cd niet van de man zelf: The Partisan

Beter laat dan nooit... Dit weekend mij aan het onderdompelen met Cohen's oeuvre. Wat heeft die man veel uitgebracht en wat is dit een ontdekking voor mij. Ik kende de bekendste nummers van hem en had nooit de drang of nieuwsgierigheid om verder te ontdekken.
Dit album na het debut opgezet. Wat een fijn, relax, schitterend album. Elke song is raak! Seems so long ago, Nancy... heerlijk en nog veel, heel veel te ontdekken.

Hoog gemiddelde.....ik vind deze wel een pak minder dan het debuut, maar blijkbaar vinden anderen deze ook wel top. Ik vind dan toch SOLAH uit '71 weer een stuk beter, maar enfin.

Eens Cured, album dat volgt is ongelofelijk mooi (begin met Avalanche is werelds). Eerste drie albums hebben voor mij echt een stijgende lijn qua kwaliteit. Goed te horen dat Cohen's stem echt in per album verder ontwikkeld.

Wat is The Partisan toch ook een geweldig nummer. De nonchalante manier van zingen die Leonard bezigt in combinatie met de prachtige, bescheiden muzikale begeleiding en uiteindelijk het koortje wat het Franstalige gedeelte nog meer kracht geeft. Een parel op deze toch al zeer sterke plaat.

Ik twijfelde altijd of ik deze moest aanschaffen gezien de wat lagere waardering vergeleken met zijn voorganger en opvolger. Ik ben heel blij dat ik hem wel heb nu. Het is te vroeg om grote conclusies te trekken maar vooralsnog bevalt hij mij beter dan Songs of Love and Hate. Geen enkele mindere noot. Ik moest wel even wennen aan Bird on a Wire omdat ik de versie van mister Cash al zo gewend ben .

Ik kwam dit tegen toen ik op zoek ging naar achtergrond bij dit verhaal. Dan kun je dus helemaal niet meer luisteren zonder kippenvel te krijgen:

Seems So Long Ago, Nancy | Tim Challies

Voor mij is dit een groeiplaat. Heb hem al wat jaren in jaartjes in huis.

Naarmate dit album en ik ouder worden kan ik er steeds meer van genieten.
Met name "Story of Isaac", "The Partisan", "You Know Who I Am" en "Tonight Will Be Fine" zijn fantastische nummers.

Dat zijn inderdaad de vier hoogtepunten van dit album en ook gewoon toppers binnen Cohen zijn discografie. Het is dat de rest minder boeiend en op momenten zelfs storend is - hallo mondharp - anders had dit een 4,5*-album kunnen zijn. Tel daarbij op dat ik op één of andere manier niks met Bird on the Wire heb, en er blijven "slechts" 3,5* over.

Ook ik ben met terugwerkende kracht de Leonard Cohen catalogus aan het uitdiepen. Zijn laatste werk vind ik echt fantastisch en het oude werk vond ik vroeger altijd stoffige saaie muziek. Dat blijkt dus een misconceptie geweest maar het kan ook zijn dat ik nu zelf saai en stoffig aan het worden ben. Anyway, ik ben opgegroeid in de jaren 70/80 en toen was dit soort muziek zeker niet in schwung. Het eerst nummer van dit album is (voor mij) even wennen maar daarna wordt het snel beter met Story of Isaac en A Bunch of Lonesome Heroes. Het is niet allemaal even zuiver, vooral de stem van Leonard zakt af en toe wat door het ijs, maar dat heeft ook wel weer zijn eigen charme. Het is een plaat uit 69 dus toen lagen de criteria ook wat anders. Ik ga 'm deze week nog wat uitvoeriger draaien maar voor nu zeker 3.5 ster.

Toen ik deze plaat voor het eerst hoorde vond ik het na het indrukwekkende debuut eigenlijk een beetje een tegenvaller, maar in de loop der jaren ben ik het toch steeds meer gaan waarderen. Cohen hecht zelf veel belang aan het openingsnummer ("The song is so important to me. It's that one verse where I say that I swear by this song, and by all that I have done wrong, I'll make it all up to thee. In that verse it's a vow that I'll try and redeem everything that’s gone wrong. I think I've made it too many times now, but l like to keep renewing it"), en dat belang kan ik helaas niet delen omdat het nummer voor mij een te matige melodie en een te lethargisch tempo heeft, en The butcher is een beetje stuurloos, maar daar staat tegenover dat de thema's van revolutie, verzet, zelfmoord, bedrog en mensenoffers dit album een vrij unieke compromisloze en (het woord is hier al vaker gevallen) grimmige sfeer meegeven. Door de bijbehorende intensiteit blijft het daardoor voor mij niet ver bij het debuut achter, en als de melodieën en de ritmes van Cohens rudimentaire gitaarspel soms doen denken aan die eerdere plaat, dan is dat maar zo – voor mij is dit zeker geen herhalingsoefening, eerder een verdieping. (Maar ik had het best zonder die mondharp kunnen stellen.)
        Overigens heeft mijn versie uit 2007 nog twee bonustracks, Like a bird (een vroege versie van Bird on the wire) en Nothing to one (een vroege versie van You know who I am), beide uit de afgebroken sessies met producer David Crosby.