Sufjan Stevens - Javelin (2023)

Tijdens de uitzending van De Witte Trui op Orinoco merkte ik het (weer): Sufjan Stevens heeft zo'n beetje alle ingredienten om favoriet te zijn bij mij, maar verder dan "best een mooi liedje" kom ik niet. Zijn muziek, hoe persoonlijk ook, gaat voor het grootste deel langs mij heen.

Ja ik merk dat ik zn stem en die koortjes waarschijnlijk een beetje zat begin te worden. Die devote, zalvende monotone zang. De gitaartjes vind ik welweer prachtig
Ik weet het niet. Zn vorige werk vond ik super.
Kwestie van vaker beluisteren of is Sufjan een gepasseerd station ?

Herkenbaar hoor, ook voor mij zit Sufjan (en dan specifiek zijn zang) de ene keer net onder die irritatiegrens en de andere keer er net een stukje boven. Bij Carrie & Lowell werkte het allemaal uitmuntend met elkaar, maar Illinois deed mij vrij weinig. Ligt vooral ook aan hoe prominent de zang in de mix van het album naar voren komt.

Ik zet dit toch niet zo graag op merk ik. Het album rijpt niet zo goed. Het is me allemaal iets te neurotisch en vaak net over het randje van kitsch.
Na het heftige nieuws over zijn gezondheid en overlijden van zijn partner had ik juist verwacht dat het album een diepere snaar zou raken, maar het tegenovergestelde blijkt waar.
Telkens als ik javelin opzet, merk ik dat ik na een nummer of 4 geen zin meer heb om verder te luisteren. En dat is geen goed teken.

So You Are Tired en Shit Talk blijven wel prachtig, maar voor de rest is raakt het me eigenlijk steeds minder. Het gebeurd me eigenlijk niet zo vaak dat een album krimpt bij me, zeker niet als ik in eerste instantie zo enthousiast ben. Dat blijft toch het wonderlijke van muziek.
Ik vraag me af hoe vaak ik nog vaak terug zal keren naar dit album, temeer omdat Sufjan ons al zoveel prachtigs heeft voorgeschoteld.
Ster er af dus. En zo komt dit album voor mij op 3,5 ster. Nog steeds een ruime voldoende, want het blijft wel Sufjan.