The Last Dinner Party - Prelude to Ecstasy (2024)

Ik val volgens mij volledig uit de doelgroep als man van 38 maar wow wat een album. Nog geen minder nummer ontdekt. Integendeel: het wordt beter en beter.

haha, herkenbaar... ben ook benieuwd hoe dat bij het concert gaat zijn...

Overigens is er een nieuwe versie van het album. Het is dat ik hem al heb, ander zou dit een goede reden zijn om hem aan te schaffen..

Prelude To Ecstasy: Acoustics And Covers Limited Edition Deluxe Amber - The Last Dinner Party - shop.thelastdinnerparty.co.uk

Wel leuk dat ze Sparks coveren, dat is natuurlijk een hele logische qua sound. Toch blijft het origineel onverwoestbaar, al is het geen onverdienstelijke cover.

...ik wacht even op de superduperdeluxe 1,23 years anniversary special limited edition cotton candy triple swirl 120kg recycled vinyl in quadruple foldout-sleeve met 130 demo's en outtakes uitgave....

Tja.
Er zijn genoeg andere deluxe edities te vinden die veel en veel minder om het lijf hebben dan dit exemplaar.
En om in het thema te blijven: de uitgeklede, akoestische versies kunnen een mooi contrast vormen met hun bombastische pop.
Voor deze keer mag het wel van mij.

brengen ze "this town ain't big enough for the both of us" uit als single, om vervolgens dit nummer niet meer live te spelen de afgelopen maand maar wel de cover van "call me" ( die niet op de bonus cd staat) op de setlist te zetten. Vreemde keuze.

Vandaag op de dag van concert, luister ik pas de plaat voor het eerst. En onder de indruk, een zuivere classic.

Ik ben 43. Ik snap het maar al te goed dat naar leeftijd van van artiest en publiek gekeken wordt. Maar goed is gewoon goed eh..overschrijdt leeftijden.

Effe mijn punten nog verhogen van 4 naar 4,5. Gebeurt wel veel nadat je een groep live ziet..

Sensationeel goed voor een debuut. Nothing Matters behoort absoluut tot de minste nummers op het album. Maar wel het meest toe rechtaan uiteraard.

What a time to be alive: progpop als reactie op de zoveelste postpunkheropleving - de ironie! Juist omdat ik de revival midden jaren 2000 best wel bewust heb meegemaakt, en ook hoe die ontaardde in vervelende landfill indie (wie van jullie denkt nog weleens aan de Pigeon Detectives? Ik wel, maar ik ben er niet blij mee), heb ik niet vaak meer de neiging gehad om naar Britse indie te luisteren. Toen Slowthai een hiphop/postpunkalbum zou hebben gemaakt en dat voor een groot deel gewoon landfill indie met raps was, sterkte dat me in mijn overtuigingen, al kan dat best eens ten onrechte zijn geweest. De controverse rondom The Last Dinner Party maakte mij echter toch best benieuwd naar Prelude to Ecstasy: een band die voor zover ik weet gewoon uit de middenklasse komt, maar onthaald wordt als een stel nepobabies die eigenhandig working-class-muziek de kop hebben omgedraaid. (Het is net zoiets als het dédain waarop sommige mensen die met hun handen werken, praten over kantoorpersoneel. Dat mag blijkbaar allemaal, maar andersom is de kamer - terecht - te klein. Uiteindelijk vervult iedereen gewoon zijn plaats in het geheel en is iedereen nodig. Maar ik dwaal af.)

Behalve dat dit een heel behoorlijk debuut is, een soort rockbandversie van Regina Spektor, merk ik dat ik juist die controverse heel interessant vind (heb me vandaag weer een hele tijd zitten inlezen over de Britse klassenmaatschappij toen ik me verveelde). Gelukkig zijn er heel wat mensen die erop wijzen dat er in de verwijten een bizarre ondertoon zit van 'o, heeft alleen de arbeidersklasse er dan recht op om muziek te maken?' (Veel figuren die het hardst roepen dat 'het gaat me echt puur om de muziek en niet om alles daaromheen', keren zich blijkbaar tegen muzikanten van wie de ouders wat meer verdienen dan die van henzelf.) Maar het fijnste is dat The Last Dinner Party wat intellectueler klinkt, met dat kunstacademiesfeertje en de doorwrochte nummers. Juist 'Nothing Matters' vind ik het minste nummer, met het te platte refrein dat als een soort landfill-meezinger klinkt.

Maar verder heb ik het gevoel dat het goed is dat deze band enig tegenwicht biedt aan anti-intellectuele tendensen, zowel in de muziek, als in de bredere maatschappij - ja, zeker in een jaar waarin de comeback van Oasis zo gevierd wordt. The Guardian heeft ooit een boeiend artikel gepubliceerd over de relatie tussen de klassenmaatschappij en indie, juist in de tijd dat de postpunkrevival overging in landfill indie. Bands als The Twang (denken jullie daar nog weleens aan? #2) werden geacht om een boerenlulimago hoog te houden, terwijl dat ze beperkte. Sterker nog: daarmee zet je een heel beperkt idee neer van de arbeidersklasse, alsof dat een soort bons sauvages zijn, waar populistisch rechts een deel van de werkende, middelbaar opgeleide populatie ook voor aanziet.

Er werd in dat stuk ook kritisch naar Oasis gekeken: 'There was that famous quote of Noel Gallagher saying that he never reads books. Compare that to the Manic Street Preachers - they came from a South Walian valleys tradition, an old Labour tradition of education and hard work and self improvement, which is a very strong part of working-class history, but something Oasis always rejected. Oasis are a very fundamentalist act, in their attitude to class and their attitude to music. In a way they're very reactionary.'

Toen Oasis weer bij elkaar kwam, kreeg ik zin om weer naar Blur te luisteren, maar óók naar Bloc Party. Tijdens de postpunkrevival was dat een van de bands die zich echt aan het ontwikkelen was, waardoor een conservatief luisterpubliek zich van hen afkeerde. Kele Okereke, iemand voor wie ik veel respect heb, merkte op dat Oasis 'made stupidity hip. They claim to be inspired by the Beatles but, and this so saddens me, they have failed to grasp that the Beatles were about constant change and evolution. Oasis are repetitive Luddites.'

The Last Dinner Party is voor mij een soort Blur of Bloc Party van dit tijdsgewricht: trots dat ze wat kunstzinniger en intellectueler zijn, maar het blijft ook gewoon heel fijn luisterbare muziek. In die zin is dit gewoon heel erg een band in het midden: ergens tussen donkere postpunk en lichtvoetige Abba, volop citerend uit andere muziek ('Nothing Matters' klinkt als 'Would I Lie To You' van Charles & Eddie; voor 'The Feminine Principle' is goed naar 4 Non Blondes geluisterd). Bovendien, is het zo'n probleem om in deze zware tijden toch enig escapisme te bieden? Kon je de crisis van 2008 terughoren bij The Arctic Monkeys of The Wombats, of was dat gewoon popmuziek met gitaren waar je niet te veel bij naast moest denken?

Het is wel echt problematisch dat zo'n centristische positie als van The Last Dinner Party tegenwoordig als controversieel gezien wordt (want eerlijk is eerlijk, de middenklasse betaalt tegenwoordig de rekening voor de samenleving, zolang populistisch rechts - terecht - de armeren in de samenleving wil ondersteunen, maar daar - onterecht - niet de zeer rijken voor belast). David Bowie werd en wordt toch ook door de arbeidersklasse omarmd? Punk was toch ook een beweging die verschillende klassen bij elkaar bracht? Waarom kan dat dan niet ook gewoon met The Last Dinner Party? Prelude to Ecstasy verdient het.

Klopt volledig, zeker niet het beste nummer maar wel een rechtoe rechtaan hit.

De nieuwe nummers waren zeer veelbelovend in het koninklijk circus. Bij het einde van The Killer kwamen er herinneringen aan Nick Cave naar boven. Een paar bands hebben me volledig omgekregen vanaf noot 1( dEUS, libertines, Arcade fire) en nu dus ook TLDP.

Poef, dat maakt benieuwd naar morgen, als ik ze live ga zien!

Ik vreesde een uitgebluste band te zien omwille van het korter maken van de tour maar niets was minder waar. Ok, 90 % is voorbereid en weinig spontaan maar de songs staan er en Abigail is wow. Echt ongelooflijke frontvrouw.

Ja, echt he? ik was ook onder de indruk zeg. Iets met een x-factor.. Je kon ook een speld horen vallen tijdens rustige momenten, en dat voor een band die pas 1 album uit heeft

De X factor is inderdaad zeer hoog. En de gunfactor ook, door het zorgeloze enthousiasme?

Had precies dezelfde ervaring. Tijdens bv Beautiful Boy, toch niet het makkelijkste nummer, was het op een bepaalde moment muisstil in de zaal.

Abigail Morris is een zeer goede frontvrouw, wat een zangeres, maar viel me ook op dat TLDP veel meer is dan Abigail + band. De rest heeft ook een belangrijke eigen inbreng.

De rustigere nummers ( beautiful boy, on your side) sloegen ze geregeld over op de festivals wat begrijpelijk is ( zeker beautiful boy) maar hier kwamen ze prachtig tot hun recht en de stilte versterkte enkel maar hoe goed de nummers zijn. Hopelijk op de 2de plaat ook zo'n paar intiemere nummers.

Sublieme live band, ben nog steeds compleet overdonderd van hun optreden afgelopen zondag in Utrecht

https://www.youtube.com/watch?v=t_NwXhoIVpM

Dit album nog eens wat vaker aanslingeren komende weken en dan misschien nog met een halfje verhogen.

Mee eens Gretz! Fantastisch optreden en daardoor toch ook een herwaardering van deze plaat.
Nog geen review geschreven zie ik, binnenkort doen.

Fijn betoog Slowgaze. Roerend eens met je voornaamste conclusies (m.u.v. de stelling dat Nothing Matters het minste nummer is op het album). Eigenlijk ben je wel een beetje de Sander Cornelis graaf SP van MusicMeter , in de zin dat je vrijwel altijd gelijk hebt Ook als het een boze, harde waarheid is.

Haha, fijn stukje van Slowgaze idd.
Alles is politiek!

Dit is goed zeg...ik had dit boek eigenlijk al op de kaft beoordeeld en links laten liggen. Maar de positieve reacties (en zo'n prachtig betoog van Slowgaze) gaven me een goede reden om het een kans te geven. Was meteen hooked; helpt ook als je Sparks geweldig vindt. Ook wat op Youtube zitten snuffelen, maar het charisma is groot inderdaad.

Dit is toch wel een van de leukste nieuwe bands van 2024.
Fantastische live band, en Prelude to Ecstasy is voor mij een groeiplaatje gebleken.
Veel verschillende invloeden: Bowie, Kate Bush, Queen, Sparks, Marina & the Diamonds, maar toch ook gewoon een heel eigen sound. Plaat is prachtig gearrangeerd ook, zeker voor een debuut album. En mooie teksten van Abigail Morris.

En veel potentie te horen in dit nog jonge vijftal. De nieuwe nummers die ik onlangs hoorde in Utrecht klonken ook erg goed. Je weet gewoon: dit is een band die we met album nr 2 waarschijnlijk alleen nog in grote zalen gaan zien, en natuurlijk de grote festivals.

Favoriete nummers hier: 'The Feminine Urge', 'On Your Side', 'Portrait of a Dead Girl' en 'Nothing Matters'. Alleen 'Mirror' en 'Gjuha' vind ik wat minder.

Fijne plaat; over-the-top schiet mij normaalgesproken in het verkeerde keelgat, maar hier is het juist een lust voor het oor hoe alle registers worden opengetrokken.