Real Estate - Daniel (2024)

Water Underground, wat een Real Estate heerlijkheid weer

De eerste drie Real Estate-platen zijn altijd klassiekertjes voor mij gebleven, de vierde vond ik ietsje minder, de vijfde nogal niksig (die twee soloplaten van Martin Courtney draaide ik met meer plezier). Maar hier is dan nummertje zes en wat een zalige terugkeer naar hun oude niveau blijkt dit opeens te zijn. De band doet precies doet waar het zo goed in is, maar weet tegelijk voldoende toe te voegen aan die sound om het fris te houden. Geen enkele andere band die ik ken weet zo schijnbaar vanzelfsprekend te laveren tussen dreutelende druilerigheid en zonnige extase, en dat doen ze hier weer elf harmonieuze popparels lang. Dit is nou echt een album om de winter in de lente mee te zien overgaan, dus laat dat nou maar gebeuren.

Het (logische) vertrek van gitarist Matt Mondanile in 2016 is Real Estate nooit te boven gekomen. Zonder zijn jangly gitaarwerk blijft er gewoon niet zoveel over van deze band. Net als bij voorgangers In Mind en The Main Thing lijkt de inspiratie erg ver zoek op Daniel. Afsluiter You Are Here is nog best aardig, voor de rest wil het nergens echt spannend worden.

Nou, zoals gezegd vond ik de platen na die eerste drie briljantjes wat wisselvallig - In Mind met nog wel aardige momenten, The Main Thing echt ondermaats - maar ik heb dat eigenlijk nooit gekoppeld aan de noodzakelijke breuk met Matt. Een betere opvolger dan Julian hadden ze toch ook niet kunnen vinden. Enerzijds stond hij al bekend om een heel eigen stijl, tegelijk heeft die stijl voldoende raakvlakken met die van Matt om haast vanzelfsprekend in dat gat te springen. Bovendien vond ik beide, in dezelfde periode gemaakte, soloplaten van Martin wél heel fraai, en hij lijkt me toch de voornaamste songschrijver van het gezelschap. En Daniel vind ik dus wel écht een return to form. Kan me moeilijk voorstellen dat je vind dat er 'niet zoveel over is' van de band, klinkt voor mij juist alsof ze zichzelf helemaal hebben teruggevonden.

Days en Atlas blijven absoluut de hoogtepunten uit het oeuvre van deze band. Vind deze Daniel qua niveau vergelijkbaar met de twee voorgangers. Prettig luistervoer, maar weinig echt memorabele nummers. Door een relatief groot aantal uptempo nummers kakt het, itt tot The Main Thing, nergens in. Net als op de vorige twee platen steken ook hier 1 a 2 nummers er duidelijk bovenuit voor mij. Airdrop vind ik bijvoorbeeld een zeer geslaagd nummer.

In een grijze wereld is een band als Real Estate pure noodzaak om deze opnieuw in te kleuren. En hoe pak je dit in de praktijk dan aan? Nou, door een album met zonovergoten beeldende zomermelodieën te vullen. Is het winterse februari dan wel de meest geschikte maand om dat nieuwe werk te presenteren? Blijkbaar wel, de behoefte is nu zo groot dat je er niet langer mee moet wachten, de tijd is er rijp voor.

Martin Courtney zal altijd die dromerige verhalenverteller blijven, welke de pandemie benut om alleen in het donker aan zijn Magic Sign soloplaat te knutselen. De Haunted World speelt zich dus tevens in de nachtelijke leegte van zijn kelderisolement af maar is in dit geval eenvoudig naar de afgesloten maatschappij te projecteren. De wereld slaapt, Martin Courtney is klaarwakker. Een zware bevalling welke vooral zijn duistere kant van zijn bestaan belicht. De behoefte om letterlijk en figuurlijk opnieuw het licht te betreden is blijkbaar zo groot dat hij met zijn medebandleden van Real Estate aan een luchtigere softpop opvolger van het toch wat wisselvallige The Main Thing werkt. Zou de rol van producer Daniel Tashian zo groot zijn dat de Daniel plaat naar hem genoemd wordt. Een amicale knipoog voor het vertrouwen. Misschien bekt het gewoon lekker en moet je er vooral geen diepgang achter zoeken.

Die diepgang is weldegelijk op Daniel aanwezig. We ontvluchten in Flowers het leven, de negatieve gedachtes en maken ons klaar voor een nieuwe lente. Waarom jezelf verzetten in het verleden als de toekomst genoeg kansen aanreikt. Die rol van beroepsoptimist ligt Martin Courtney goed, soms heb je gewoon een klein beetje geluk nodig, bij het gebrek hieraan creëer je zelf die kleine gunfactor geluksmomenten. En daar past die glasheldere productie van Daniel Tashian perfect bij. Hij maakt geen onderscheid tussen de instrumenten en de vocalen en plaatst deze prominent naast elkaar in de mix op de voorgrond. Water Underground mengt nineties indie met eighties Paisley Underground en een mespuntje Velvet Underground. Een herdopen Martin Courtney die een licht evangelische bezieling aan zijn woorden toevoegt.

Het opbeurende Somebody New. Iedereen zit in datzelfde zinkende schuitje en houdt amper zijn hoofd boven water. Hoe fijn is het dat alles weer gewoon zijn gangetje gaat. Dat geldt zeker voor Real Estate. Ze hebben het allemaal al eerder en beter gedaan, maar dit is het normale nu. Geen poespas, gewoon de start van een elftal typische Real Estate tracks. Vreemd genoeg voelt het nog steeds als een Martin Courtney soloproject aan. Dat begrijpen bassist Alex Bleeker en de kersverse drummer Sammi Niss ook, die op de overduidelijk op Nashville grond gecomponeerde Interior deze roestoestand doorbreken en de song eigen maken. Dat gevoel houden ze in het ritmische Freeze Brain vast en ook de slidegitaar country folk van Victoria ademt in alles de nieuwe werkplek uit.

De bescheidenheid in het begin is slechts een moment waarbij de ernst van de situatie echt doordringt. Ook Real Estate ontwaakt en gaat vervolgens op verkenningstocht. Af en toe druppelen de songs neder in stilstaand water en zorgt de Say No More psychedelica en de Airdrop pianoregen voor een licht fris stuwende effect. In het afsluitende You Are Here kruipt Martin Courtney uit zijn schaduw, toch heeft hij hier voor mij net te lang mee gewacht. Daniel is vooral een niks aan de hand plaat. En ook niks aan de hand platen zijn nodig om de dagelijkse gang van zaken weer op te pakken.

Real Estate - Daniel | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Real Estate - Daniel - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Real Estate - Daniel
Real Estate wist me de afgelopen jaren niet meer echt te overtuigen met haar albums, maar het deze week verschenen Daniel verrast met sterke songs met een vleugje nostalgie en een flinke dosis zonnestralen

Net iets meer dan vier jaar na de release van The Main Thing keert Real Estate terug met een nieuw album. Ik was eerlijk gezegd wat uitgekeken op het werk van de band uit Brooklyn en had daarom geen hoge verwachtingen van Daniel, maar het nieuwe album van Real Estate is veel beter dan ik had verwacht. Het is deels de verdienste van de productie van Nashville wonderboy Daniel Tashian (die mogelijk wordt geëerd in de titel van het album), maar het is vooral de kwaliteit van de songs die het nieuwe album van Real Estate zo goed maken. Daniel verleidt makkelijk met flink wat zonnestralen en een vleugje nostalgie, maar heeft al snel veel meer te bieden.

Bij mijn eerste beluistering van Daniel, het nieuwe album van de Amerikaanse band Real Estate, had ik ongeveer dezelfde ervaring als bij mijn eerste kennismaking met het nieuwe album van Grandaddy een week eerder. Net als Blu Wav van Grandaddy is Daniel van Real Estate een album dat vanaf de eerste noten bijzonder lekker klinkt, maar dat wanneer de aandacht wat afdwaalt ook wat fantasieloos voort lijkt te kabbelen.

Net als Grandaddy is Real Estate een band die ik bij de release van de eerste albums heel hoog had zitten, maar uiteindelijk wat uit beeld raakte. Ik heb hiermee nog niet alle overeenkomsten tussen de beide bands genoemd, want net als Blu Wav van Grandaddy is ook Daniel van Real Estate een album waarop uiteindelijk alles op zijn plek valt en dat zich kan meten met het beste werk van de band.

Dat beste werk van Real Estate stamt wat mij betreft uit de periode 2009-2014, toen de Amerikaanse band met Real Estate (2009), Days (2011) en Atlas (2014) drie geweldige albums uitbracht. Albums vier en vijf deden me een stuk minder, al is het lastig om uit te leggen wat er nu precies minder is aan In Mind uit 2017 en The Main Thing uit 2020. Ik ga geen poging wagen, want met het deze week verschenen Daniel is mijn liefde voor de muziek van Real Estate weer helemaal opgebloeid.

Het zesde album van Real Estate strooit vanaf de eerste noten met onweerstaanbare melodieën en laat de zon uitbundig schijnen. Het is dan ook geen toeval dat de donkere wolken even worden verdreven door zonnestralen op het moment dat ik deze recensie aan het typen ben. De inspiratie voor de zonnige klanken vond de band uit Brooklyn, New York, niet in de eigen thuisbasis, maar in Nashville, Tennessee, waar de band de samenwerking zocht met producer Daniel Tashian.

De Nashville producer zette zichzelf op de kaart met de productie van het briljante Golden Hour van Kacey Musgraves, maar deed de afgelopen jaren ook mooie dingen voor Birdy, Becca Mancari, Lily & Madeleine, A Girl Called Eddy en recent nog voor Brittney Spencer en Sarah Jarosz. Daniel Tashian heeft buiten een af en toe opduikende pedal steel geen grote veranderingen aangebracht in het geluid van Real Estate, maar heeft het album wel voorzien van een mooi warm geluid.

Real Estate doet op Daniel vooral wat het ook haar eerste albums deed en tovert het ene na het andere prachtige popliedje uit de hoge hoed. Het klinkt onmiskenbaar als Real Estate, maar op een of andere manier doet het me meer dan op de vorige twee albums van de band. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder aangenaam, maar de gitaarakkoorden op het album zijn meer dan eens prachtig en ook de stem van Martin Courtney overtuigt makkelijk.

Het knappe van Daniel (en van de eerdere muziek die Real Estate maakte) is dat het een eigentijds klinkend album is, maar op hetzelfde moment ook een album met een nostalgisch tintje. Dat nostalgische tintje vergroot de kracht van de zonnestralen op het album, maar Real Estate is zeker geen dertien in een dozijn retro bandje.

Ik had Daniel na te vluchtige beluistering bijna terzijde geschoven, maar inmiddels ligt het zesde album van Real Estate, dat veel beter en knapper is dan snelle beluistering doet vermoeden, op het stapeltje potentiële soundtracks voor de lente en zomer van 2024 en op het stapeltje met de beste albums van deze week. Erwin Zijleman

Ik had mij nog niet verdiept in het verhaal achter de titel van dit album, ze hebben het toch niet simpelweg naar hun producer vernoemd?

Dat is niet duidelijk. Het is wel toevallig

Na twee tegenvallende albums lijkt Real Estate bij vlagen weer het niveau van Atlas en Days aan te tikken. Afsluiter You Are Here en Say No More zijn in ieder geval al hele fraaie nummers. Ik heb nog meer tijd nodig om de rest van het album te laten landen. Op Victoria staat de zang me wederom tegen (net als dat gebeurde bij Diamond Eyes twee albums terug).

Hier dan weer niet het niveau van de eerste vier van Real Estate. Die vond ik toch niet wat scherper, puntiger en dwingender, dan de laatste twee (waaronder deze). Het klinkt als een klok, is haarscherp geproduceerd, maar heb kabbelt toch iets teveel in dezelfde toonsoort door. De afsluiter is dan wel weer heerlijk.

Een heel prettig album en bij nadere beluistering een stuk steviger dan ik eerst dacht. Dit zit hem in al die prachtige details in de arrangementen, waar steeds weer iets verrassends opduikt. Bij mij is de manier waarop een Real Estate album landt altijd hetzelfde. Er lijkt niets te gebeuren. Soms blijft dit ook zo en komt voor mij de muziek niet tot leven. Bij 'Atlas' en nu 'Daniel' gebeurde dit wel. Een heel prettig album; o, dat schreef ik al.

Heerlijk voorjaarsweer met de nieuwe Real Estate op de achtergrond. Kan slechter verkeren.

Fijn plaatje weer.

Ik vind het album echt weer ouderwets lekker. Ik durf bijna te zeggen dat de tijden van Days en Atlas herleven op deze Daniel. Traditiegetrouw laten ze de kraai uit de band ook een nummertje zingen: Victoria. Bij mij een vast skipnummertje geworden op een verder hele fijne plaat. Zin in het optreden in Utrecht in september.

Elk nummer 3 sterren gegeven, mis een uitschieter , zoals een Wonder Years op Days of Holding Pattern op In Mind. En daar ben ik naar op zoek.

Zoals altijd delicaat en subtiel plaatje, verraderlijk ‘saai’ maar tegelijkertijd weer zeer aanstekelijk
Stuk beter dan hun vorige worp, en in tegenstelling tot
gtenbosch hierboven vind ik er wel uitschieters op staan, namelijk Somebody New, Water Underground en Interior
Helaas verbreekt Victoria, met op zang bassist Bleeker, de flow een beetje
Mooie productie ook!

Ik dacht serieus dat mijn Spotify naar een andere artiest was doorgeschoten, heel vreemd nummer ja. Verder erg fijn plaatje idd, hier komen we de lente/zomer wel mee door

Fijne zanger. Fijne sound. Fijne plaat.
Ik wordt hier wel vrolijk van.

Gisteren live mogen aanschouwen in de Tivoli. Was een fijne show van de sympathieke band. Voor die reden gisteren ook nog ATLAS weer eens opgezet. Daar kan dit album niet aan tippen, maar desondanks toch wel een fijn herkenbaar geluid van Real Estate. Het is een fijn consistent album dat nooit stoort, maar ook nergens heel spannend wordt. We kennen de formule, maar het blijft een lekker hapje.