The Decemberists - As It Ever Was, So It Will Be Again (2024)

Afschuwelijke hoes maar 2 prachtige singles. Kijk er enorm naar uit.

Geweldige hoes! Joan in the Garden is echt heel tof, had op Crane Wife kunnen staan w.m.b.

Komt vooral door het lettertype denk ik?

Albums staat nu net op! Fijne liedjes vooralsnog.

Yes! Hier heb ik een tijdje naar uit gekeken. Terug naar vorm? Meer traditionele liedjes, en speciaal gemaakt voor een dubbel vinyl! Ik ga hem hier via spotify opzetten.

De eerste vier nummers zijn uitstekend, het slotepos is fan-tas-tisch, de liedjes ertussenin willen voorlopig nog niet echt landen.

Zo dan, goeie plaat, zeg! Superafwisselend, veel variatie in instrumenten. Beste plaat sinds King is Dead, zo op het eerste gehoor.

Wat een fijne band is dit toch eigenlijk...

Heerlijke band! Toch wel één van mijn favoriete bands. En weer terug in vorm, na het tegenvallende vorige album weer een sterke plaat! Prachtige opener en weer zo’n heerlijk epos als afsluiter. Hopelijk komen ze snel weer eens in Nederland.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Decemberists - As It Ever Was, So It Will Be Again - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Decemberists - As It Ever Was, So It Will Be Again
De kwaliteit van de albums van The Decemberists zakte het afgelopen decennium wel wat in, maar op het fraaie As It Ever Was, So It Will Be Again presteert de Amerikaanse band weer op de toppen van haar kunnen

Colin Meloy schreef de afgelopen drie bijzondere boeken (verzameld als Wildwood Chronicles), maar ging vervolgens weer aan de slag met zijn band The Decemberists. Ook As It Ever Was, So It Will Be Again bevat mooie verhalen, maar ook in muzikaal opzicht is het ruim een uur durende nieuwe album van de band uit Portland, Oregon, zeer de moeite waard. Ook op haar nieuwe album is de band niet vies van Britse folk(rock), maar de songs van The Decemberists staan dit keer bol van de invloeden. Het zijn invloeden die een plek hebben gevonden in een serie zeer aansprekende songs. Het was lang stil rond The Decemberists, maar de band is gelukkig weer helemaal terug.

De Amerikaanse band The Decemberists maakte tussen 2002 en 2018 een achttal uitstekende albums. Het zijn albums waarop de band uit Portland, Oregon, in eerste instantie vooral haar liefde voor Britse folk(rock) liet horen, maar naarmate de jaren vorderden werd de muziek van de band rond voorman Colin Meloy steeds veelzijdiger. De albums van The Decemberists waren stuk voor stuk van hoog niveau, maar op een of andere manier bleef de band redelijk onbekend, al zou ik het persoonlijk geen cultband noemen.

De afgelopen zes jaar hoorden we niet veel van The Decemberists, in de tussentijd schreef Colin Meloy wel een drietal succesvolle boeken, maar deze week keert de Amerikaanse band terug met een nieuw album. Op As It Ever Was, So It Will Be Again pakt de band meteen flink uit, want het album bevat ruim een uur muziek. In dat ruime uur passen slechts dertien tracks, waaronder het negentien minuten durende epos waarmee het album afsluit.

Colin Meloy produceerde het nieuwe album van The Decemberists samen met de gelouterde producer Tucker Martine, met wie de band ook in het verleden werkte, en haalde verder een aantal gastmuzikanten naar de studio, onder wie James Mercer van The Shins en R.E.M.’s Mike Mills.

As It Ever Was, So It Will Be Again opent met een rijk ingekleurde song, die direct laat horen dat The Decemberists zich al lang niet meer alleen laten beïnvloeden door Britse folkrock. De gitaarlijnen doen denken aan de muziek van R.E.M., de koortjes aan The Beach Boys en als er dan ook nog wat blazers opduiken sleept de band uit Portland er nog wat meer invloeden bij.

As It Ever Was, So It Will Be Again klinkt als een album dat met minstens één been in het verleden staat, maar wat klinkt het ook lekker. De laatste twee albums van de Amerikaanse band vond ik persoonlijk net wat minder dan zijn voorgangers, maar op haar negende album heeft de band de goede vorm weer gevonden.

Na de Amerikaans aandoende openingstrack duiken invloeden uit de Britse folkrock op in de tweede track, al geven de wat exotische ritmes en blazers een bijzondere draai aan de song. De sfeer zit er direct goed in, de zon schijnt uitbundig eigenlijk laat alleen de buitentemperatuur het nog even afweten.

Colin Meloy liet op de vorige albums van zijn band al horen dat hij een uitstekend verhalenverteller is en ook As It Ever Was, So It Will Be Again staat vol prachtige verhalen. Het zijn verhalen die zijn verpakt in uitstekende songs. Het zijn songs die citeren uit de folkrock en Westcoast pop van weleer, maar de meeste songs op het album hebben ook een zeer aangename R.E.M. vibe en zo sleept de band er nog wel wat invloeden bij, om uiteindelijk toch weer vooral als The Decemberists te klinken.

Ruim een uur muziek is meestal te veel van het goede, maar door de kwaliteit van de songs, de verschillende invloeden en het veelkleurige geluid houdt het album makkelijk de aandacht vast. As It Ever Was, So It Will Be Again is op vinyl een album met vier plaatkanten en die klinken allemaal wat anders. De ene keer wat uitbundiger, de volgende keer grotendeels akoestisch en meer folky, dan weer wat veelzijdiger, om te eindigen met een prachtig, indrukwekkend en bijna proggy epos over Jeanne d’Arc. Sterk album weer van de Amerikaanse band. Erwin Zijleman

Een album van The Decemberists is eigenlijk altijd de moeite waard en ook de moeite van het ontdekken waard. Hier speelt de band op veel plekken de jaren 60 kaart zoals tijdens het psychedelische hippy anthem Born to the Morning maar net zo makkelijk ook een wat moderner geluid zoals bij het fraaie R.E.M. achtige Never Satisfied welke een prachtig electrisch gitaargeluid heeft. Het album sluit af met een Joan of Arc epic. Nu zijn er wel meer liedjes over haar verschenen en met twee is het lastig concurreren ( )maar deze is ook prachtig met zijn Byrds/R.E.M. achtige koortjes, indrukwekkende electrisch gitaar getokkel, bronzen bel geklater en een fantastische Pink Floyd jaren 70 achtige opbouw. De epic van het jaar tot dusver!

Hosanna, hosanna, hosanna yeah!

De eerste indruk is positief, klinkt beter dan de twee voorgangers. Maar (op Spotify althans) laat de geluidskwaliteit wat te wensen over, behoorlijk veel clipping, wat een lage DR verraadt. Hopelijk is de CD beter gemasterd.

Een erg mooi album dit. Ik kende de band eigenlijk alleen van naam maar besloot mij eens aan het album te wagen omdat het hier voorbij kwam. De eerste twee nummers zijn helemaal geweldig, maar dat geldt eigenlijk voor het hele album wel. Het 19 minuten durende epos over Jeanne d’Arc is prachtig, alleen het voortslepende tussenstuk had wat korter gemogen. Al dat gegalm dat maar duurt als ik het op de fiets heb opstaan waardoor ik op een gegeven lichtelijk geïrriteerd maar stop om het op mijn telefoon een paar minuten door te skippen had niet echt gehoeven, het haalt de vaart er behoorlijk uit.

Een ijzersterk album dat per draaibeurt groeit en groeit. Steeds meer geweldige details komen als het ware vrij. Ik begin te neigen naar hun beste plaat tot op heden. Dat betekent concurrentie met 'The Hazards Of Love'. Ik ben heel plezierig verrast door wat toch bijna een comeback album kan worden genoemd.

Oke, het is pas de tweede luisterbeurt, maar ik durf toch wel stellig te beweren dat ze met Joan in the Garden echt een nieuw hoogtepunt in hun carrière heben weten te fabriceren. Wat een nummer!

Goeie plaat van the Byrds euh Decemberists.

inderdaad hoog Byrds gehalte. Topplaat!

Mooi verzorgde hoes, met tekstboek en leuk kaartje. (Zo moesten meer LP's uitgewerkt worden..; gewoon fijn om in je handen te hebben.) Veelzijdig met een hele mooie (bijna 20 minuten) afsluiter op kant 4 van de dubbel lp.

Ai...... band bestaat al sinds 2000 lees ik. Ik had er nog nooit van gehoord, maar zag dat dit album op 2 staat in de rotatielijst. Dus vanochtend maar eens opgezet. Zéér de moeite waard! Leuke nieuwe ontdekking dankzij deze website.

Interessante tekst, maar ik heb geen idee wat er staat. Ligt dat aan mij? Graag uitleg (ben nooit te oud om te leren)

DR is dynamic range, ofwel de verhouding tussen hard en zacht. Als deze heel laag is klinkt de muziek vrij hard, en weinig dynamisch. Omdat drums etc vaak heel hard zijn 'drukken' ze deze omlaag bijvoorbeeld. Wanneer een geluidsgolf te hard is, dan vervormt het geluid, dat klinkt dat als kraken, dat noemen ze clipping. Zoek ook eens op loudness war.

Ken je The Shins al? Niet helemaal hetzelfde maar wel een vergelijkbare sound

James Mercer doet niet voor niets mee op Burial Ground.

Die zijn nog wel een paar klassen beter dan The Decemberists, maar inderdaad een redelijk vergelijkbare sound.

Inmiddels meerdere keren beluisterd en het is een fraai album vind ik. Opvallend dat het album al een tijdje op nr. 1 in de rotatielijst staat doch dat er weinig berichten hier worden geplaatst.

Het middenstuk van het laatste nummer doet een beetje denken aan de vroege Pink Floyd jaren. Nou was er weinig mis met de eerste periode Pink Floyd maar bij deze groep/op dit album vind ik het een beetje detoneren.

Afgezien van wat losse songs nooit echt bekend geworden met de reguliere albums van The Decemberists. Nieuwsgierig geworden door de positieve geluiden rond deze plaat, deze maar eens beet gepakt.
Hoewel uit de USA klinkt de band tamelijk Brits (mede ook de tongval van Colin Meloy) en zijn de typische folkgerichte composities die met name regelmatig 70's gerelateerd zijn. Echter is het door de frisheid nooit gedateerd en is het duidelijk dat we hier te maken hebben met een kundig groep muzikanten die ook makkelijk andere genres aan kunnen.
Hoewel de folkrock hier wel de dienst uit maakt uiteindelijk.
Een mooie plaat vooral met een niet al te hoog tempo, maar melodieus en warm klinkt.
Oh No! met toevoeging van wat fijne horns is licht, maar heel pakkend en had het pakweg 30 jaar geleden misschien nog wel goed gedaan hebben als een single, wie weet.
Zoals vermeld hier eerder is Meloy een boeiend verteller van verhalen en lijkt geschiedenis een boeiend terugkerend onderwerp. Wellicht zal wijlen Robbie Robertson van The Band een voorbeeld geweest zijn.
Verrassend is de afsluiter Joan in The Garden (gebaseerd op Jeanne d' Arc).
The Decemberists zijn als band ook niet vies van prog en psychedelia, en ruim 19 minuten zet de band iets totaal anders neer dan het voorgaande van deze plaat.
Dreigend en onheilspellende klanken is wat de klok slaat.
Mij persoonlijk duurt het wat te lang, met name omdat men ergens halverwege erg blijft voortborduren op een thema.
Maar apart is het zeker.
Aangenaam verrast door dit album en ga mij meer verdiepen in hun oevre.
Een ouder album als The Crane Wife al een draaibeurtje gegeven.
Daar kom ik zeker op terug.

Een album vol “meezingers” en dat bedoel ik zeker niet denigrerend. De teksten zetten zich snel vast in het hoofd blijkbaar, wat maakt dat ik luidkeels meeschal (dat doet ie anders nooit…..).
Ik draai het album zeer regelmatig en vind het stuk voor stuk pareltjes. Het laatste nummer zet ik overigens na een minuut of vier uit, maar gezien de vele positieve reacties over juist dat nummer ligt dat aan mij.

De link met Neutral Milk Hotel ligt er soms wel erg dik bovenop - bij zo'n track als Black Maria kun je al bijna spreken van regelrecht plagiaat van Oh Comely. Maar verder is dit best een aardige plaat.

Oef deze vind ik vrij saai, voor mij te traditioneel, ver weg van het prachtige Picaresque, een Engine driver staat hier niet op. Moet eerlijk zeggen dat ik ze de afgelopen jaren niet gevolgd heb.

The Decemberists verstaat al ruim twintig jaar de kunst om tijdloze muziek te maken. Albums die niks in hun kracht verliezen en altijd een genot zijn om te draaien. Frontman Colin Meloy bezit het vermogen om de liedjes van beeldende verhaaltjes te voorzien, een eigenschap die hij ook gebruikt om kinderboeken te schrijven. Na het onverwachte succes van de roman Wildwood volgen er nog een aantal verhalenbundels en is de terugkeer in het muziekgebeuren een onzeker gegeven. Dan komt in de lente van 2023 het bericht naar buiten dat er serieuze plannen voor een negende studioplaat zijn, die de hoopvolle As It Ever Was, So It Will Be Again titel draagt.

In de ruim negentien minuten durende Joan in the Garden aankondiging van het te verschijnen nieuwe materiaal komt alles samen. Paisley Underground psychedelica met een voorliefde voor het betere sixties werk. Hemelse onaardse engelenzang, en waterval heldere akoestische gitaarakkoorden. Bombastische kerkklokken die de tragiek van de huwelijkse voorwaardes aankondigen. Een muur aan geluid die het nummer dichtmetselen totdat alle ruimte opgevuld is. Dramatische wendingen en een emotionele Colin Meloy die zich er bovenuit schreeuwt. Geweldig dat persoonlijke R.E.M. held van de band Mike Mills zijn medewerking verleent, op de achtergrond meezingt en de zwartwit toetsen opwarmt. Hoe krijgen ze het voor elkaar om in het serene werkveld van de folk te starten om vervolgens in symfonische metal te eindigen.

En dan heb ik het nog niet over de krankzinnige Bijbelse verwijzingen gehad. De hulpvraag van de hoofdpersoon die moedeloos met afkerende blik het verval van het wereldse imperium in zich opneemt, en concludeert dat de mensheid niet meer te redden is. Joan in the Garden staat voor de moedige verzetsstrijder Joan d’Arc die haar leven opoffert om de vrijheid van Frankrijk te verzilveren. Een garantie die niet vanzelfsprekend is en waarmee ze alle krachtige vrouwen uit de geschiedenisboeken symboliseert. Ja, en dat wekt terecht je nieuwsgierigheid. Wat heeft The Decemberists ditmaal in petto. Nou, heel wat dus. Joan d’Arc is niet de enige historische persoon die aangehaald wordt. William FitzWilliam verwijst naar de metgezel van Koning Henry VIII van Engeland. Niet de meest frisse beschermheer die verschillende doden op zijn conto heeft staan.

De aanloop naar dit epische eindoordeel begint in het aan The Byrds refererende Burial Ground. Een voorliefde die ze met James Mercer van The Shins delen. Niet vreemd dus dat hij medecomponist van deze openingstrack is en zelf ook zijn vocale en sprankelende gitaar stempel op de song drukt. Prachtige melodieuze samenzang waarbij de twee zangers elkaar volledig in hun waarde laten en elkaar slechts adembenemend aanvullen. Het is de trompet van Beirut bandlid Kelly Pratt die er eigenwijs bovenuit tettert en probeert om de aandacht op te eisen. Een waarde die zich vervolgens in een handvol aan nummers laat gelden.

Zijn aandeel wordt geprezen en zo siert hij vervolgens het zomerse beweeglijke Oh No! op. Broeierig warm als het ophitsende Zuid Amerika met de Latin exotica en de ritmische Bossanova invloeden. Zo vieren ze daar een huwelijksvoltrekking, met veel dans en duivelse verlokkingen die binnen de gesloten slaapkamerdeuren hun doel treffen. Liefde leidt tot ontrouw en verraad, en ondanks dat het vrolijke countrynummer Long White Veil anders doet vermoeden komt er hier een einde aan de gelukkige tijden. Een murder ballad met een misleidende omlijsting, zonder berouw. Dat de liefde ook mooi kan zijn, blijkt wel in het kleingehouden lieve beminnende All I Want Is You. Het onthaastende Never Satisfied is het besef dat we onszelf voorbij rennen, en we de tijd aan nutteloosheid verspillen. Een volle agenda aan onzinnigheden. Eventjes aarden om te relativeren.

The Decemberists romantiseert zijn geschiedvertellingen in landelijke slidegitaar countryfolk. Als rondtrekkende troubadournomaden nemen ze de omgeving in zich op, filteren deze, totdat er een prachtig songresidu overblijft. In de duistere bossen van Kansas City gebeuren taferelen die het daglicht niet kunnen aanschouwen. Het grimmige Don’t Go to the Woods is te herleiden tot de opkomst van de rassenhaat, alweer ruim honderd jaar geleden. The Black Maria voedt zich als een zwarte weduwe met de angst van haar slachtoffers, zuigt ze zodanig leeg dat de ziel zielloos achter blijft. Kelly Pratt is hierbij het treurende geweten die zijn laatste adem uitblaast. In de America Made Me soulpiano stamper houdt de Amerikaanse Droom juist Colin Meloy wakker. In deze haat liefde relatie met de Verenigde Staten is schaamte de heersende factor, al is het moeilijk om die achtergrond te verloochenen. Het groovende Tell Me What’s on Your Mind is de opluchtende openbaring, eventjes alles eruit gooien wat je dwars zit.

Het ontwakende The Reapers herplaatst je naar de woeste verwilderde boerderijgronden waar slaven hun treurliederen zingen en een plan beramen om zich met die blues te bewapenen. Hier is het Midlake kameraad Jesse Chandler die al fluitend de nodige hand en spandiensten verricht en er een retro twist aangeeft. Born To The Morning is het indirecte vervolg hiervan, een hedendaagse psychedelische blues rocker met de nodige vervreemdende elektronica. Colin Meloy voorziet zijn verhalen van filmische beelden die de luisteraar er zelf maar bij moet bedenken. Hij is de aangever die het basismateriaal aanlevert. Wat fijn dat The Decemberists weer helemaal terug is, en dat ze de moeite nemen om ons op zoveel moois te trakteren. Een glorieuze comeback van deze vergeten idolen. We hebben ze gemist!

The Decemberists - As It Ever Was, So It Will Be Again | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Het laatste nummer kan me gestolen worden, dat drukt het cijfer voor het verder prima album nogal.

Mooi hoe we kunnen verschillen, voor mij tilt Joan nu juist het album naar een hoger niveau!