menu

Bob Dylan & The Band - The Basement Tapes (1975)

mijn stem
3,94 (215)
215 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Country
Label: CBS

  1. Odds and Ends (1:46)
  2. Orange Juice Blues (Blues for Breakfast) (3:37)
  3. Million Dollar Bash (2:31)
  4. Yazoo Street Scandal (3:27)
  5. Goin' to Acapulco (5:26)
  6. Katie's Been Gone (2:43)
  7. Lo and Behold (2:45)
  8. Bessie Smith (4:17)
  9. Clothesline Saga (2:56)
  10. Apple Suckling Tree (2:48)
  11. Please, Mrs. Henry (2:31)
  12. Tears of Rage (4:11)
  13. Too Much of Nothing (3:01)
  14. Yea Heavy and a Bottle of Bread (2:13)
  15. Ain't No More Cane (3:56)
  16. Crash on the Levee (Down in the Flood) (2:03)
  17. Ruben Remus (3:13)
  18. Tiny Montgomery (2:45)
  19. You Ain't Going Nowhere (2:42)
  20. Don't Ya Tell Henry (3:12)
  21. Nothing Was Delivered (4:22)
  22. Open the Door, Homer (2:49)
  23. Long Distance Operator (3:38)
  24. This Wheel's on Fire (3:49)
totale tijdsduur: 1:16:41
zoeken in:
avatar van Maartenn
3,5
Maartenn (crew)
Gewoon wachten tot de prijzen dalen. Tot die tijd - lekker links laten liggen !

avatar van Stalin
Op deze site kost hij 121 euro.

Op Duitse Amazon maar liefst 180 euro

avatar van Stalin
Amazon in Canada heeft vooralsnog de beste prijs.

CDN$ 93.31 wat omgerekend op zo'n 65 euro komt.
Dit is voor 6cd's en 120 pagina tellend boekwerk zeer schappelijk.
Rest alleen de vraag hoeveel extra kosten er met verzending en douane bij gaan komen

edit: ik zie net dat ze de prijs in Canada alweer verhoogd hebben naar CDN$ 149.98.

avatar van henk01
Niet de eerste willen zijn, bespaart geld.

Fedde
Persoonlijk zou ik voor de 2CD-versie gaan. Niet alle 138 tracks zijn van topkwaliteit en dan heb ik aan een collectie hoogtepunten wel genoeg. Minder fanatiek natuurlijk, maar ik ben nu eenmaal niet een die-hard fan en betwijfel of ik die 6 CD's erg vaak ga draaien. Die 2CD zal rond de 17 euro gaan kosten. Lijkt me beter passen in het pakje van de Sint.

avatar van Stalin
Laat die veel te dure Basement Tapes maar zitten.
Ik ga wel voor deze box van Rory Gallagher.

7 cd's en 1 dvd voor maar €37.99

kistenkuif
De tracks 3, 5,12,19, 21 en 24 van deze sessies uit 1967 door Dylan en The Hawks (hoorbaar zonder Helm) bevielen me goed. De rest overtuigde me te weinig om dit 'reguliere' album destijds aan te schaffen. De recent uitgebrachte luxeversies van deze dubbelelpee kunnen me dan ook gestolen worden. Gelukkig verscheen dat jaar ook Dylan's meesterwerk Blood on the Tracks.

avatar van kort0235
4,0
Een heel leuk en best goed dubbelalbum van The Band met af en toe Bob Dylan. Daarom noem ik het als artiesten The Band & Bob Dylan.
Ik heb er met plezier naar geluisterd, maar het is niet een album dat ik herhaaldelijk zal opzetten.
Maar het krijgt wel een dikke voldoende: 4.0*

avatar van Wandelaar
4,0
Huisvlijt van de eerste orde. Tekstje schrijven, beetje jammen en dan direct opnemen op dat bandrecordertje daar in de hoek van de basement. Niks meer aan doen. Dat was het idee, in 1967, een plaat maken was niet echt de bedoeling. Later, in 1975, mixte en schaafde Robbie Robertson met technicus Rob Fraboni de opnames wat bij en werd het als dubbelalbum uitgebracht bij Columbia. Het is een Dylanalbum, maar zeker niet minder een hoogtepunt voor The Band. En een bron van eindeloze discussie voor de fanaten.
De nieuwe versie uit 2014 met beter geluid, naar men zegt, heb ik aan me voorbij laten gaan. Je moet niet verder sleutelen aan de geschiedenis. Met deze versie blijf ik gelukkig.

avatar van jorro
Ik ben nooit een Dylan en/of The Band fan geweest, Op de een of andere manier ligt hun muziek mij niet zo. Desondanks vind ik dit album wel OK dus deel ik 3,5* uit. Ook bijzonder hoe dit album tot stand is gekomen.
Voor de echte fans, het album staat in heel veel lijstje:
- 1e in de Village Voice lijst 1975
- 6e in de NME jaarlijst 1975
- gedeeld 46e in de Oor jaarlijst 1975
Waaruit maar weer blijkt dat oor de plank destijds heeft misgeslagen.....
- eveneens 46e in de Oor eeuwlijst (1987)
- nr. 291 in The 500 greatest albums of all time van Rolling Stone
- nr. 406 in de Acclaimed music 3000 albums (april 2019)

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Vroeger had ik bijna een hékel aan dit album vanwege de overdaad aan muzikaal en vooral tekstueel onbenullige nummers die het zicht op de wèl goede en mooie nummers van zowel Dylan als de Band-solo enigszins ontnamen, hetgeen voor mij in schril contrast stond met het belang dat binnen Dylans discografie in het bijzonder en de popmuziek in het algemeen aan deze verzameling wordt toegekend. Dat heeft ook wel wat te maken met Greil Marcus: in zijn boek Invisible republic vertelt hij hoe hij in en tussen en onder de nummers van deze sessies echo's hoort van het mythologische vroege Amerika zoals weerspiegeld in oude folkmuziek, sterke verhalen en anekdotes zonder pointe, maar die echo's kan ik zelf maar zelden bespeuren, hoezeer ik ook mijn best doe en hoezeer ik ook houd van èn Bob Dylan èn The Band èn het proberen om "aan te voelen" waar je zulke verbanden zou kunnen horen. (Dit alles los van het feit dat het warme geluid vol traditionele instrumenten van The Band sowieso wel altijd aan het verleden refereert.)
        De laatste jaren heb ik me wat meer met dit dubbelalbum verzoend, dankzij het evidente spelplezier, de superbe ambachtelijkheid van de Bandleden en de toch wel èrg bijzondere hoogtepunten. En ook al hoor ik hier dan niet de echo's waar Marcus het over heeft, nummers als Tears of rage en This wheel's on fire –niet voor niets door Robertson gekozen als de afsluiters van beide elpees– hebben van zichzelf al genoeg Dylaneske magie om me mee te voeren naar een plek waarvan niemand behalve Dylan de sleutel heeft. (Dat gezegd hebbende moet ik bekennen dat ik van die nummers de covers van Gene Clark resp. Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity prefereer boven de versies op zowel The basement tapes als Music from Big Pink.)
        Uiteindelijk wordt de impact van prachtige nummers als Katie's been gone, Too much of nothing en You ain't goin' nowhere té vaak ondermijnd door melige dingen als Lo and behold!, Apple suckling tree en Don't ya tell Henry om over de hele linie enthousiast te kunnen zijn over dit album, maar de beste nummers van zowel Dylan als The Band hier zijn meesterlijk, met een speciale vermelding voor het sublieme en sfeervolle orgelspel van Garth Hudson, dat vooral goed tot z'n recht komt op de heldere CD-transfer van 2009. Toch niet slecht voor liedjes die volgens de overlevering alleen maar zouden zijn bedoeld om gezellig samen onbezorgd wat muziek te maken.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:13 uur

geplaatst: vandaag om 14:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.