(This review) wil not be televised
Er is een ware soul revolutie bezig in huize Peerdeman. Sterke zang. Soms zelfs duistere klaagzang met het grootste gevoel gezongen, Repetitieve ritmes wat zowel swingend als jazzachtig kan overkomen, geweldig, ik hou er wel van. Natuurlijk zal ik altijd een rockliefhebber wezen. Maar soul jazz en funk zullen toch zeker mijn muziekcollectie verfraaien.
Het eerste wat me opvalt aan Gil Scott-Heron is zijn stem. Het is (voor mij althans) geen stem die je gelijk kan waarderen. Op het eerste gehoor heeft het iets zeurderigs(vooral bij de uithalen). Maar na een tijdje wen je aan zijn stem en worden de uithalen en haast klaagzangachtige manier van zingen zijn grootste pluspunten. De sproken word/Proto rap stukjes vind ik smaakvol omdat het hier bij het ritme en sfeer past en daadwerkelijk iets toevoegt aan de nummers. zijn stem werkt soms ontzettend hypnotiserend . je word als het ware in de nummers gesleurd.
De tekstuele passages variëren van normaal, niks op aan te merken, tot absoluut briljant. the Prisoner is een van de nummers met een absoluut briljante tekst.
On my way to work in the morning when I don't give a damn
Can't nobody (x4) see just who in hell I am
Hemmed in by a suit, yes all choked up in a tie
Ain't no wonder some times near morning I hear my woman cry
She knows her man is a prisoner, won't you hear my plea
Yeah, cause I need somebody, wooo, to listen to me
De teksten van gil scott heron zijn weleens waar simpel en bevatten weinig dichterlijke poeha maar ze zijn zeker doeltreffend en geven het beoogde gevoel mee aan de luisteraar. De teksten gaan vaak direct in op de sociale problemen en hebben daardoor een klagend en protesterend karakter.
De sfeer van deze plaat is aan de ene kant typisch (begin)jaren 70. Onbezorgd laidback en groovend. Aan de andere kant staan de wat duistere protestsongs als the prisonor en the revolution will not... deze afwisseling tussen protestsongs en de onbezorgde grovende jaren 70 soul geeft het album een zekere snelheid. het is heerlijk oppeppend op sommige momenten.
De instrumentatie is een mix van repetitieve soul(met name de keyboards en de gitaren) jazz en R&B. De drums zijn helaas niet goed gedaan. Nergens werken de drums samen met de rest van de instrumenten. Het drumwerk is houterig ,weinig verfijnd en kortom baggerslecht. De drums hebben nergens de ritmiek van het album. De drums lopen de rest van de instrumenten maar wat achterna. erg jammer.
Conclusie: voor mij een heerlijk album. Vooral door de het beklag van prisoner. Een van de beste soul nummers die ik tot nu toe gehoord heb. Een waar klagend meesterwerk. Niet altijd past mij de muziek even goed maar zeker driekwart van de nummers klinken briljant en gemeend. Ik denk dat ik deze plaat 4 gouden glitterdingen ga geven.
beste nummers: the revolution will not be televised,prisoner,pieces of a man
slechtste nummers: a sign of the ages.