Coldplay - Moon Music (2024)

Ik. De eerste drie albums waren geweldig en het vierde mocht er ook nog wel zijn, maar daarna hadden ze gewoon moeten stoppen in plaats van gedrochten blijven uitbrengen.

Ik zal deze nog wel gaan beluisteren, maar ik verwacht er eerlijk gezegd niet zoveel van.

Zwakke track helaas , dat feels like, jammer.

Het zijn stiekem toch wel lekkere tracks om aan te horen. Niets meer niets minder.

Berichten verplaatst naar Coldplay

Nee.

Ja (dat zijn nog eens lekkere korte recensies).

Onverstandig, dat geeft geheid krassen.

Wat een ravage die single
Word er verdrietig van

Je vindt mijn iets uitgebreidere mening op 22 september.

Zoals door anderen al aangegeven een hoop gelalalala. En verder tikt het keurig de hedendaagse-populaire-muziek-vakjes aan, veel reverb en zo. Een subtiel millennial-whoopje ("who-o-o-o") zit er ook nog in. Dat was eigenlijk wat jaren geleden in de mode, maar voor veel mensen werkt het nog steeds. Voor mezelf heeft het nooit gewerkt, in 2008 al niet.

Eigenlijk gebeurt er helemaal niks in dat nummer. Vlak radiobehang.

Bij Q, Sky, enzovoort was het vast weer feest toen dit gereleased werd. Ik zet Trouble oid nog maar eens op.

Nog maar 1 dag en 9 uur geduld mensen...

Heb hem zelf nog niet gehoord gelukkig; eerste ervaring is in HiFi kwaliteit.

Coldplay.... ik wil niet meegaan in het algehele bashen van de band. Ik hou te veel van die eerste door mij zeer hoog gewaardeerde albums. Maar ik moet ook gewoon eerlijk zijn: daarna werd het al rap minder en minder.

Waarom dan toch weer gaan luisteren naar dit nieuwe album? Tja, toch ergens wel de hoop op iets fraais en dat mag best heel anders zijn dan wat de eerste twee albums boden.

En eigenlijk valt feelslikeimfallinginlove best nog wel mee. Ja, dat infantiele lalala is niks, maar van andere favorieten accepteer ik dat wel, dus hup daar zet ik me overheen. Gewoon een prima deuntje.
En daar zit het probleem met de latere Coldplay. Zo slecht is het allemaal niet: lekkere deuntjes. Maar ik hoor liever een lekker deuntje als Yellow en met de fletse pop die ze ons al een aantal albums lang voorschotelen kan ik niet veel. Is het wel zo flets? Misschien ook niet. Ze hebben gewoon de pech dat ze die eerste twee albums gemaakt hebben denk ik. U2 kan er over meepraten.

Moon Music is precies wat je kan verwachten. Popliedjes schrijven kan Chris wel. Volle stadions trekken ook. Moet ik daar mijn neus voor ophalen? Welnee. Maar ik wil gewoon best nog mild zijn voor de band.
Is het mijn ding? Nah, zo af en toe vluchtig kan best en vluchtig is het wel. Of beter: luchtig. Vergeet Parachutes en A Rush of Blood to the Head gewoon. Andere band, zelfde naam. Klaar.

Lalala ik eventjes mee op Moon Music (en die lalala komt vaker terug dit album) en zijn liedjes als Jupiter, IAAM (beetje ABBA-vibe af en toe) en All My Love zo beroerd nog niet en krijg ik dan weer geen 'good feelings' van een nummer als Good Feelings.

Gehoord in de cinema in HiFi. Helaas helaas, dit is een honds beroerde plaat van een totaal uitgebluste band. Op vorige albums werd dat nog weleens gemaskeerd met een paar sterke tracks , maar hier vallen ze genadeloos door de mand. De Lalalalala's, de strijkers , de Afrikaanse invloeden, het kan allemaal niet maskeren dat het bijna allemaal, track 7 uitgezonderd, zeer simpele liedjes zijn met buitengewoon cliche matige teksten. In the end its just love jaja. Stoppen lijkt het enige juiste devies.

Ook maar eens een analyse van mij. Wat zou ik doen als ik dit voorgeschoteld zou krijgen en de mogelijkheid/macht had om dit langs de muzikale meetlat te leggen?
Ik zou track 1,6,7 en 10 op een ep zetten en uitbrengen zonder vocals. Dan heb je volgens mij best wel een behoorlijke ep.

Lalala,nanana,tralala en who-o-o-o gebruik ik meestal als selectiecriteria om een heel album te skippen. Net zoals de woorden pig,fascist, motherfucker.

Nou probeer ik me even voor te stellen wat er zonder vocalen over zou blijven van de eerder al door mij besproken tweede track, maar het idee dat het dan wel opgezet zou worden heb ik nog steeds niet.

Dat kan je tegenwoordig trouwens daadwerkelijk doen, met AI-software waarmee je vocalen kunt verwijderen (een van de weinige positieve kanten van die ontwikkeling).

Wat een dichtgesmeerde boel.

Bij deze muziek (de clip nr.2) moet ik ineens aan de smeerbare boter denken, smeuïg tot op de bodem, beproefde receptuur.

In de liedjes waar mijn bijna zes jarige dochter naar luistert, hoor ik ook regelmatig lalala en wohohoho.
Dat mag je op dat niveau verwachten, en, eerlijk is eerlijk, binnen dat genre zit behoorlijke goede muziek met soms rake, doordachte teksten. Coldplay? Nee. Dit heeft geen bestaansrecht.

Laatste track van dit album:

[Part I]

[Verse: Chris Martin]
Oh, one world
Only one world
Oh, one world
Only one world
Oh, one world
Only one world
Oh, one world
Only one world
Oh, one world
Only one world
Oh, one world
Only one
[Instrumental Break]

[Chorus: Chris Martin]
In the end, it's just love
In the end, it’s just love
Love
In the end, it's just love
In the end, it's just love
In the end, it’s just love

[Part II]

[Outro: Chris Martin, Chris Martin & Will Champion]
La, la, la-la-la-la-la
La, la-la, la-la
La-la, la, la-la-la-la-la
La-la, la-la, la-la
La, la, la-la-la, la
La-la, la, la-la-la
La, la-la, la-la-la, la
La-la, la-la, la-la
La-la, la-la, la
La-la-la, la-la, la
La-la, la-la-la
La, la-la
La-la-la, la-la-la
La-la-la, la-la-la
La, la-la, la-la-la-la
La-la, la-la, la-la

Geschreven door:
Guy Berryman, Jonny Buckland, Will Champion, Chris Martin, Apple Martin, Brian Eno, Bill Rahko, John Metcalfe, Denise Carite & Shaneka Hamilton.

Gewoon 10 man!

Ik weet genoeg...

Over de la-lala's. Ik had het album vanavond in de auto opstaan in het kader van 'draai ook eens iets wat je partner waardeert'. Een partner die niet zo'n moeite heeft met commerciële muziek en daardoor de latere Coldplays wel kan waarderen. Maar toen kwam de opmerking: 'dit is toch wel erg infantiel zeg'. 'Wat een flutplaat is dit'. Iemand die niet als wij hier op dit forum muziek beluistert en beoordeelt. En toen dacht ik: oei, dit zegt wel iets...

Het zijn een paar liedjes die de boel voor mij nog wel ophalen naar 3*, maar het is krap. Heel krap.

Wat een verschrikking. Nee, de oude Coldplay komt niet meer terug. Dat is wel duidelijk.
Ik snap niet hoe je als band zo je legacy kan vergooien. Achja, viva la vida is ook het laatste goede album van deze band.
Ik zet zo snel het nieuwe album van Godspeed op om even als lijm te dienen voor de oorwond die ik heb opgelopen.

Ook Stefan Raatgever van Parool doopte zijn toetsenbord in de azijn.

Het viel mij mee, de beluistering van dit album; lekker relaxed in m'n bed met koptelefoon. Misschien kwam het mede doordat ik geheel relaxed was met de koptelefoon op de oren, maar ik ervoer het als dreampop.
En wat dat la-la-la-la-la betreft: ik hoor het vele malen liever dan het dronken lal-lal-lal-lal-lal op een terrasje op de Grote Markt in Groningen (of waar dan ook), ten hore gebracht door studenten zonder dat ik erom gevraagd heb...

Eens met Papaver dat dit album erg relaxed overkomt. Mooie vind ik de flow die het heeft: van uptempo tot bijna klassiek (zoals de start van het album). Dat la-la-la is echt het bashen want vele gerenommeerde artiesten en groepen kennen ook wel zo’n soort refrein (qua repeat en nietszeggend refrein) en dan hoor je de fans ineens niet .
Enige nummer dat ik niet vind passen in het geheel is We Pray. Het doorbreekt een beetje de sfeer, maar verder een lekker album. Wellicht komt het doordat ik Coldplay een tijdje niet meer heb gevolgd… Moon music en All my love tot nu toe mijn favo’s.

Het is toch wel pikant dat een album welk vandaag verschijnt nu steekt op een score van 3.05
Terwijl het meestal andersom is, een hoge start en dan daalt de score vaak iets in de eerste weken.

Coldplay heeft zich blijkbaar na het vierde album op een andere luistergroep gericht, de grote stadion vullende jongelingen die met fris knisperende blik de toekomst in kijken, zich inzetten voor de planeet , inclusief zijn en volop de lalalal's mee brullen….. Al dan niet vergezeld met oplichtende mobieltjes, gekleurde neonarmbandjes of wat dies meer zij… een gouden greep die ze geen windeieren legt blijkbaar. dat ze wat kunnen op muziekgebied hadden ze tenslotte al laten zien. ik denk dat ze hard mee lachen. En wat wij hier op MM bazelen zal ze een zorg zijn….

Wat betreft de lavala's ik meen mij te herinneren dat een van de grootste bands ever, the Fab Four zich hier ook regelmatig aan hebben overgegeven in hun songs, en ook bij de Stones heb ik het meerdere keren voorbij horen komen.

Net als andere keren bij een Coldplay release ga ik dit album trachten zonder enige vooringenomenheid tot mij te nemen. Daarbij is er een reële kans dat ik wat herken in de berichten van Papaver en InroMusic, deze muziek kan als muziek op de achtergrond een goede functie vervullen.

Gisteren schreef ik hier een bericht bij Dream of Life van Patti Smith, muziek die werkelijk volledig aan de andere kant van het moderne muziekspectrum staat, maar beiden hebben bestaansrecht denk ik.
Voor alls is een moment.

LALALALALALALALA het is wel echt een van de betere teksten van die Chris Martin. Dat ze daar 10 man voor nodig hebben om die tekst te schrijven Misschien kunnen ze hun volgende plaat maken door middel van AI. Ik denk niet dat iemand dat door heeft.

"Moon Music telt tien nummers, waaronder een (telkens te lange) intro, outro en interlude, en van de overige zeven hangen er welgeteld zes aan elkaar met een makkelijke ‘la la la’. Om je dus maar een idee te geven."

Dit is natuurlijk een beetje een schot voor open doel. Heus niet 10 man hebben meegeschreven aan de tekst. De muziek moet ook gecomponeerd worden.
Ik zal het vanmiddag eens aan een luisterbeurt onderwerpen. Hun laatste album was een gedrocht, maar op Everyday life stonden best een aantal aardige nummers.

Gewoon een méér dan prima album! Ik doe niet mee met die ongein.

Binnenkort ga ik het helemaal objectief beluisteren.

Een ieder die – fan of niet van Coldplay – afgelopen zomer heeft gekeken en geluisterd naar de BBC-registratie van Coldplays optreden op festival Glastonbury, moet bijna wel onder de indruk geweest zijn van dit twee uur durende spektakel. Naast de aaneenschakeling van de tientallen hits die langskwamen, was voor velen het gitaarspel van de in een rolstoel zittende Michael J. Fox (Back To The Future) bij het lied Fix You het meest ontroerende hoogtepunt van de show. Maar zelfs voor een band als Coldplay geldt: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.

Zoveel is duidelijk na het beluisteren van hun tiende studioalbum Moon Music. Het album begint met de naamgever van de plaat, waarvan de eerste twee minuten klinken als muziek uit de film Apollo 13. Daarna krijgt het een vervolg als pianoballade waarin tekstueel één zin de aandacht opeist: ‘Maybe I'm just crazy, I should just be a brick in the wall.’ Is dit een openlijke flirt met Pink Floyd? MOON MUSiC als song is van het niveau hap-slik-weg en vloeit in eenzelfde sfeer over in de eerste single van deze plaat feelslikeimfallinginlove. In dat lied toont Coldplay waar ze zo ontzettend goed in zijn: liefdesliedjes maken met sfeervolle coupletten en catchy refreinen die zich na één keer luisteren vastbijten in je brein.

Vanaf dit tweede lied schiet Moon Music werkelijk alle kanten die het maar kan het muzikale universum in. WE PRAY doet qua stijl denken aan Imagine Dragons en is een prima track, totdat Elynna en Burna Boy het nodig vinden om zich er – totaal overbodig en niets bijdragend – mee te gaan bemoeien. Daardoor klinkt WE PRAY als een hopeloze poging van Coldplay om een jonger publiek aan te spreken zoals ze dat in het recente verleden even nodeloos deden met BTS en Selena Gomez.

Als na pakweg drie minuten het lied JUPiTER eindigt volgt plots een soort demo-LoFi-versie van hetzelfde lied dat weer wordt opgevolgd door eenzelfde soort versie van een ander lied. Geen touw aan vast te knopen en de bedoeling blijft verre van duidelijk. Klip en klaar is dan wel de volgende track GOOD FEELiNGS. Een Kylie Minogue-achtige discostamper onder de begeleidende klanken van niemand minder dan Nile Rogers. Ook de bijdrage van Ayra Starr is geslaagd, waardoor dit nummer meteen aan de ‘greatest hits’-collectie van Coldplay mag worden toegevoegd. Ook al is het dan nog geen hit, het moet wel heel raar lopen wil dit nummer die status niet halen. De buitenspelende kinderen die te horen zijn doen overigens wel sterk denken aan School van Supertramp.

Rainbow is onnavolgbaar. In de negatieve betekenis van het woord wel te verstaan. Rainbow is een zes minuten durende track waarin het lijkt alsof Coldplay Pink Floyd-je probeert te spelen in de trant van Shine On You Crazy Diamond. Jammerlijke, veel te lang durende misser.

Dat Coldplay begaan is met onderwerpen als duurzaamheid en klimaatverandering is bekend en het siert de leden dat ze hun bekendheid gebruiken om hier aandacht voor te vragen. Ook in het lied iAAM lijken deze thema’s aangestipt te worden. De makers van EA voetbalgame fc25 hoorden dat blijkbaar anders, want zij hebben dit lied opgenomen in de soundtrack behorende bij dit spel. Volgens EA sports gaat het lied over doorzettingsvermogen, veerkracht en persoonlijke prestatie. Welke betekenis ook waar is, misschien wel allebei tegelijk, je hoort in dit lied voorzichtig een flirt met de Coldplay van twintig jaar geleden, zeg rondom het album X&Y. Mogen ze vaker en meer doen.

Zaklampjes bij de hand houden als het Beatle-eske ALL MY LOVE wordt ingezet door Coldplay. Hoewel de songtekst je wellicht doet schuimbekken met zinnen als ‘Whether it rains or pours, I'm all yours’ (het kan niet anders dan dat er Hallmark-kaarten bestaan met precies dezelfde tekst), is het effect ervan tijdens een concert voorspelbaar. Duizenden zaklampjes, veel la-la-la’s en een betraand oog bij iemand die oprecht geraakt wordt door dit lied. Prima aanvulling op de setlist van Coldplay die sowieso rijk bedeeld is met dergelijke songs.

Het bijna zeven minuten durende slotlied ONE WORLD bestaat lyrisch uit de volgende elementen: zes keer ‘Oh, one world, only one world’, vijf keer ‘In the end it's just love’ en tweeëndertig keer ‘la-la-la’. Om dit op papier te krijgen waren er maar liefst tien(!!!) tekstschrijvers nodig, waaronder Brian Eno (Roxy Music). Ook hier is het laatste deel van het lied een toegevoegde opname die klinkt als een LoFi-demo en ook hier is deze toevoeging een raadsel.

Zoals eerder al geschreven schiet Moon Music alle kanten op. Van aanstekelijke dance-pop, via gewichtige eclectische rock naar weinig tot het gehoor sprekende productie-experimenten. Hierbij bedient Coldplay zich van een overdaad aan la-la-la’s, oh-oh-oh’s en na-na-na’s die slechts een enkele keer iets toevoegen, maar veel vaker – vooral de la-la-la’s – klinken als een soundtrack voor de eerstvolgende Smurfen-tekenfilm. Toch weet Coldplay ook op dit album weer een viertal tracks te produceren die hoogstwaarschijnlijk tot het vaste repertoire zullen gaan behoren tijdens concerten: feelslikeimfallinginlove, iAAM, GOOD FEELiNGS en ALL MY LOVE zijn gewoon goede, sterke songs. Om in ruimtetermen te blijven is de conclusie dus: Moon Music bereikt middels individuele tracks vier keer zijn doel, maar faalt in zijn missie om als heel album tot grote hoogten te reiken.

Recensie | Coldplay - Moon Music | Nieuweplaat.nl