Coldplay - Moon Music (2024)

Een regenboogemoji als titel. I'm getting too old for this shit..

Frans Bauer en Marianne Weber gingen jaren geleden samen al naar de regenboog en waren ook nog eens omringd door een bloementoog. Wat dat betreft loopt Coldplay dus ver achter.

Vind de hoes overigens wel aardig.

Ik had ergens gelezen dacht ik dat Nile Rodgers ook op dit album zou staan.

Ben toch wel benieuwd naar 3 en 5!

En die 'titel' spreek je gewoon als 'rainbow' uit?

Die nieuwe single klinkt wel heel erg Imagine Dragons. Verwachtingen zijn erg laag voor dit album en dat terwijl ik Music of the Spheres prima kon hebben.

Volgens Wikipedia heet het nummer "Alien Hits / Alien Radio".

We are getting waaaay to old for this shit

Elk album nog meer pussy album.

Hoes is ok.

"Allen Hits", lijkt wel K-Tel titel uit 1977.

Weer gejank van de eerste richel, achja lekker makkelijk en waar MuMe ook om bekend staat.
Feelslikeimfallinginlove Klinkt als een lekker poppy nummer met een mooie clip. Ik geef het album eerst maar eens een kans.

Je leest t niet goed…

Jawel! Alien hits. Flauw titel, flauwe emicon, flauwe band.

Hoogconjunctuur schreef:



Heeft hij een zgn. advanced copy thuisgestuurd gekregen dan?

Het laatste goede album van deze band is al ff geleden en heet "viva la vida or..."
Ik verwacht hier dan ook niet veel van maar ik laat me graag verrassen. De features beloven ook niet veel goeds
De laatste 5 albums waren namelijk niet veel soeps
Wel een erg mooie hoes overigens!

Heeft iemand van de familie van Coldplay al gestemd? 5 sterren, en dat geloof je echt?

Ze hebben twee redelijke albums gemaakt maar daarna is de zanger gaan klinken alsof ie continue een voortijdige zaadlozing beleefd. Ook dit album zal weer vol staan met dat wee-ige gekweel van die gast.

De muziek van Coldplay is sinds Viva La Vida erg wisselvallig en vaak ronduit slecht, hoewel ze soms genietbare nummers uitbrengen. Feelslikeimfallinginlove is bijvoorbeeld best aardig. Qua structuur is het wellicht wat clichématig, maar met name de stijkers(?) op de achtergrond vormen een mooi detail. Het doet denken aan X&Y qua stijl. Verder blijf ik de band relatief sympathiek vinden; wellicht omdat ze niet steeds hetzelfde kunstje herhalen, waardoor ik ze toch weer een kans wil geven.

Ik ben er ook geen fan van maar om nu al een maand voordat het album verschijnt 1 ster uit te delen is ook zo wat, straks blijkt hij heel goed te zijn, zit je met je één ster...
En volgens mij mag je er ook nog niet op stemmen...:)

3 zojuist op Radio 2 gehoord. En daar werd ik niet echt blij van. Mocht Imagine Dragons je ding zijn, dan zal 3 je best bevallen.

Jammer dat de lengte van de tracks nog niet vermeld word. Op het vorige album stonden enkele korte tracks die namelijk wel goed waren. Een beetje soundtrack achtig zelfs.
https://youtu.be/cZYKKcof30Q?si=wpJSaVd5A9bLqDun
https://youtu.be/Q-HuE3VaT4I?si=f_ujY1KJ-Qb0kWyq

Tegenvaller inderdaad.

Ik zie een paar songs boven de 6 minuten. Hopelijk Coloratura toestanden

feelslikeimfallinginlove is weleenleuknummer. Niet heel bijzonder, maar prettig in het gehoor liggend. Beetje de lichte electronica invloeden à la Ghost Stories, zonder dat niveau echt te halen.

We pray is skipmoment. Maar dat vermoedde ik al op basis van de gastartiesten.

Ik ben verder wel benieuwd naar de overige nummers. Hopelijk weer een opleving als Everyday Life, maar ik vrees een vervolg op Music of the Spheres. Het artwork wijst er al wel op.

Zo is dat. Ik geef "Moon Music" vanaf 4 oktober ook een eerlijke kans zonder mij te laten beïnvloeden door alle negatieve berichten op MuMe die er al zijn en die er ongetwijfeld nog gaan komen.

Zoals post hiervoor geef ik deze toch weer een kans.
Vanaf Viva en zijn vrienden miste ik een vonk, het was te geproduceerd, wie weet nu weer wel

Chris Martin, 47 jaar, vader, gescheiden man zingt: feels like I am falling in love, maybe for the first time (over lalalala nog maar te zwijgen). Voor wie is dit nou bedoeld? Tieners? Kidults?
Wat een vreselijk gehengel naar commerciele relevantie. En dat stoort, omdat Coldplay (lang geleden) heeft bewezen artistiek relevant te kunnen zijn.
Het is muziek passend bij de tijdsgeest: oppervlakkig, snel en makkelijk succes.

De beste band van de maan is terug op aarde en daar zijn wij heel erg blij mee.

Ah, Coldplay, de band die ooit onze zielen streelde met melancholische meesterwerken, nu het muzikale equivalent van een regenboog-unicorn-latte met extra schuim. Chris Martin, op z’n 47e, vader en gescheiden man, probeert ons nog steeds wijs te maken dat hij voor het eerst verliefd is. “Feels like I’m falling in love, maybe for the first time.” Ja hoor, Chris, en ik ben een elfje dat woont in een boterkoek. We weten allemaal dat dit niet je eerste ritje is in de liefde-trein, maar goed, het verkoopt natuurlijk lekker.

En dan die "lalalala". Serieus? Het lijkt wel alsof ze in de studio dachten: "We hebben geen tekst meer nodig, we gooien er gewoon wat klankgeluid overheen, de kids zullen het geweldig vinden!" En weet je wat? Ze hebben gelijk. Het werkt. Voor elke liefhebber van hun diepere, oudere werk is er tegenwoordig een TikTok-publiek dat alleen die catchy lalala’s nodig heeft om de dag door te komen. Het is alsof je een heerlijke driegangendiner had en nu ineens genoegen moet nemen met een zak snoep – maar hé, snoep kan ook lekker zijn, toch?

Het probleem is niet zozeer dat Coldplay commercieel is geworden, maar meer dat ze dat op zo’n overduidelijk, bijna knuffelbare manier doen. Het is moeilijk om echt boos te worden op ze. Ze zijn niet cynisch, ze zijn gewoon een beetje... tja, onschuldig in hun poging om relevant te blijven. Het is alsof je kijkt naar je favoriete oom die nog steeds denkt dat hij hip is omdat hij een "cool" T-shirt draagt dat hij bij de H&M heeft gekocht. Je zucht, maar je houdt wel van 'm.

We kunnen ze niet echt kwalijk nemen dat ze meegaan met de tijd. Dit is Coldplay 2.0 – de band die je troost met zachte beats in plaats van je te raken met rauwe emotie. Het zijn niet meer de mannen van "Fix You" of "The Scientist," maar de wereld is ook niet meer dezelfde. Dus ja, we missen het oude Coldplay, dat ons dwong om na te denken, ons aan het huilen maakte, en ons de diepte in trok. Maar we geven ook stiekem toe dat die "lalalala" toch wel catchy is, zelfs als het voelt alsof je net een suikerspin hebt gegeten.

Ze zijn nog steeds onze jongens, alleen wat ouder, wat zachter, en misschien wat meer gesuikerd – maar kom op, wie kan nou echt boos blijven op Coldplay?