menu

Dream Theater - Parasomnia (2025)

mijn stem
4,04 (79)
79 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Rock
Label: Inside Out

  1. In the Arms of Morpheus (5:22)
  2. Night Terror (9:55)
  3. A Broken Man (8:30)
  4. Dead Asleep (11:06)
  5. Midnight Messiah (7:58)
  6. Are We Dreaming? (1:28)
  7. Bend the Clock (7:24)
  8. The Shadow Man Incident (19:32)
totale tijdsduur: 1:11:15
zoeken in:
avatar van Edwynn
Als ik de eerste drumroffels van Mike Portnoy op dit album hoor, moet ik steeds denken aan hoe hij een Hello Kitty speelgoedkit zat te verbouwen door er stukken als Holy Wars op te spelen.

Link voor de liefhebber

Ik snap werkelijk niet waarom ook dit album weer positieve reviews krijgt. Leuk hoor, dat Portnoy terug is. Maar het is allemaal zó voorspelbaar geworden, met of zonder Portnoy in de band.

Zeker, genoeg onverwachte wendingen, maat- en tempowisselingen, maar tegelijkertijd is dat precies wat we van Dream Theater verwachten. Bij elk nummer kreeg ik het gevoel: dit heb ik eerder gehoord. De melodieuze tussenstukken van Petrucci, de op elkaar lijkende zanglijnen van Labrie, de synthdeuntjes van Rudess en dezelfde clichématige fills van Portnoy.

Deze band voegt al jaren niks wezenlijks meer toe aan zijn catalogus. Feitelijk al niet meer sinds Train of Thought.

Ik snap het, een band is de som der delen en in het geval van Dream Theater komt dit soort muziek eruit. Maar het klinkt na al die jaren zo ontzettend ongeïnspireerd, zo formule-achtig. Het is een trucje geworden. En op artistiek vlak is dat dodelijk.

Deze band zou wat mij betreft alleen met een totale koerswijziging (andere stijlen en instrumenten, rock in plaats van metal of wat dan ook) nog kunnen verrassen.

Parasomnia doet dat in ieder geval niet. Net zoals de acht (!) albums daarvoor. Ik val ervan in slaap.

avatar van crosskip
Ik vind uiteindelijk alleen het instrumentale stuk van The Shadow Man Incident wel gaaf. Denk uiteindelijk dat ook grotendeels komt doordat Rudess daar met z'n piano aan de slag gaat. Verder gebruikt hij weer overaal dezelfde bejaarde kitscherige patches die hij al 15/20 jaar lang uit de kast trekt. Bij mij houdt het qua luisterplezier dan al gauw op.

avatar van jellylips
4,5
ShredderSepp schreef:
Ik snap werkelijk niet waarom ook dit album weer positieve reviews krijgt. Leuk hoor, dat Portnoy terug is. Maar het is allemaal zó voorspelbaar geworden, met of zonder Portnoy in de band.

Zeker, genoeg onverwachte wendingen, maat- en tempowisselingen, maar tegelijkertijd is dat precies wat we van Dream Theater verwachten. Bij elk nummer kreeg ik het gevoel: dit heb ik eerder gehoord. De melodieuze tussenstukken van Petrucci, de op elkaar lijkende zanglijnen van Labrie, de synthdeuntjes van Rudess en dezelfde clichématige fills van Portnoy.

Deze band voegt al jaren niks wezenlijks meer toe aan zijn catalogus. Feitelijk al niet meer sinds Train of Thought.

Ik snap het, een band is de som der delen en in het geval van Dream Theater komt dit soort muziek eruit. Maar het klinkt na al die jaren zo ontzettend ongeïnspireerd, zo formule-achtig. Het is een trucje geworden. En op artistiek vlak is dat dodelijk.

Deze band zou wat mij betreft alleen met een totale koerswijziging (andere stijlen en instrumenten, rock in plaats van metal of wat dan ook) nog kunnen verrassen.

Parasomnia doet dat in ieder geval niet. Net zoals de acht (!) albums daarvoor. Ik val ervan in slaap.


Je besteedt wel verdacht veel moeite aan een bericht over een band die je niet goed vindt. En 0,5* voor OK Computer, een van de hoogst gewaardeerde popalbums aller tijden.. oke. Daartegenover geef je 5 sterren aan Underworld van Symphony X, een plaat waar toch, laten we eerlijk zijn, niet veel meer nieuws gebeurt qua prog metal dan op deze laatste van DT.

Je besteedt wel verdacht veel moeite aan een bericht over een band die je niet goed vindt. En 0,5* voor OK Computer, een van de hoogst gewaardeerde popalbums aller tijden.. oke. Daartegenover geef je 5 sterren aan Underworld van Symphony X, een plaat waar toch, laten we eerlijk zijn, niet veel meer nieuws gebeurt qua prog metal dan op deze laatste van DT.

Ach, meneer is het oneens. En kan dan alleen zo, in plaats van inhoudelijk te reageren…

Veel aandacht, ja... In drie minuten getypt.

avatar van Leptop
Ik heb de eerste nummers kunnen luisteren en snap op onderdelen wel wat ShredderSepp bedoelt al ben ik wel wat positiever in mijn eindoordeel.
In mijn woorden: het klinkt ouderwets vertrouwd, met de energie van weleer. Maar eerlijk is ook dat er niets nieuws onder zon is. DT hoe velen willen dat DT klinkt. Wellicht het beste dat ze de laatste 15 jaar hebben uitgebracht, maar het komt op mij niet meteen over als een meesterwerk. Gewoon een goed album met vooral veel bekende deuntjes, breaks, fills en wat nog meer zij. De bekende formule dus. Maar vooruit, we luisteren verder!

1,5
Enorm teleurstellende plaat. Een herhaling van zetten, op geen enkel vlak vernieuwend en het songmateriaal is ronduit ongeïnspireerd. 1,5 ster slechts.

avatar van milesdavisjr
Dream Theater lijkt wel veel verschillende gevoelens op te roepen bij de luisteraars. Ik ben nooit groot fan geweest van de band, ondanks het technisch vernuft van de bandleden.
LaBrie is geen slechte zanger maar heeft aan power ingeboet, dat is ook niet onlogisch als je een dikke 30 jaar verder bent.
De songs zitten gedegen in elkaar, zijn verzorgd en de productie valt mij ook niet tegen.
Wat is het dan wel; iets wat mij op den duur is gaan tegenstaan is de benadering en invalshoek van de band.
De technische vaardigheden hebben voor mijn gevoel altijd bovenaan gestaan, daar is niks mis mee, echter wordt het op den duur altijd wat klinisch voor mijn gevoel.
Uitstekend verzorgd en de meeste songs zitten weer vol met breaks, overgangen en een ieder wil zijn ding doen.
Gevolg; ellenlange nummers met technische spielerei waarbij ik het na een minuut of drie wel geloof.
Slecht vind ik Parasomnia allerminst, maar bovenstaande elementen staan de spontaniteit en daarmee 'het idee' in de weg. Minder is soms meer, een dergelijk motto is niet aan de band besteed.
Voor de ene liefhebber juist een aanbeveling, voor mij juist niet.

avatar van legian
Ladies and gentleman. After 23 years Dream Theater presents you all the follow-up of Scenes From a Memory: Metropolis Part 3 Parasomnia. James Labrie is back on vocal duty after collaborating with the great gods of singing. John Petrucci brings all new explorations of the guitar like no one before ever could. Jordan Rudess became a half cyborg to get the absolute maximum out of his digital instrumentation. John Myung is still an unknown entity that no one ever has seen. And of course, the big man himself, founding member Mike Portnoy is back behind the drums!(big cheers) After years of delving into new territories he has found a renewed passion, knowledge and inspiration to bring us his best drumwork to date. Together the band delves deeper into the Dream aspect of the Theater they’ve created. There biggest, boldest and most creative work yet. Where they search for unexplored soundscapes, intriguing lyrical escapes and a whole lot of dreamscapes. The journey they started in 1991 with The Miracle and the Sleeper now comes to a beautiful conclusion with Parasomnia. People, please enjoy Dream Theater at its finest.



Ja, DT is weer terug in oude bezetting. Het leverde enorm veel blije fans op en nu bij dit album dus ook enorm veel enthousiaste fans. De lyrische reacties zijn er genoeg. En ja, het klinkt allemaal weer erg lekker. Maar ik hoor toch vooral heel veel van hetzelfde. De opening lijkt eventjes iets interessants te brengen, maar de band valt al snel weer in hun oude patroon. Ofwel 23 jaar na Scenes From a Memory krijgen we nog steeds meer van hetzelfde voorgeschoteld.
Labrie klinkt hier ook weer erg gemaakt, gelukkig staat zijn zang niet zo op de voorgrond. De rest doet weer waar ze goed in zijn. En Portnoy laat vooral weer horen een veel levendigere drummer te zijn dan Mangini. Want hoewel Mangini absoluut geen slechte drummer is, weet hij geen indruk achter te laten. Het is vooral erg netjes, strak en klinisch en drumt vooral in dienst van de rest. Terwijl Portnoy er vooral veel meer energie en levendigheid in gooit en veel meer de regie pakt. Dat is live ook al te merken natuurlijk waar Portnoy duidelijk de gangmaker is van de twee (en ook wel de grootste van DT denk ik). Persoonlijk waardeer ik zijn drumstijl ook meer dan die van Mangini. Maar de laatste 2 platen met Mangini waren juist weer lekker uitgewerkt en klonken weer wat frisser.

Parasomnia gaat daar wel op door trouwens. Want slecht is dit zeker niet. Maar (opnieuw) klinkt dit weer erg als een herhaling van zetten. Iets nieuws ten opzichte van de vorige doen ze dan ook zeker niet. En ik vermoed dat de lyrische reacties voornamelijk komen omdat Portnoy zijn stempel er weer op weet te drukken. In plaats van dat ze muzikaal echt bijzonder sterke dingen laten horen.

Parasomnia is best vermakelijk, maar daar houd het (vooralsnog) voor mij wel bij op.

avatar van MetalDad
3,5
Het eerste wat in me opkwam was "beter goed gejat, dan slecht verzonnen".

Alle vinkjes worden gezet, maar er worden geen nieuwe vakjes toegevoegd. Het klinkt allemaal lekker, maar het is verschrikkelijk voorspelbaar. Betrapte me er een paar keer op dat ik de zang of riff van een ouder nummer inzette omdat de muziek zowat hetzelfde is. Dat stuk hebben we met The Shattered Fortress al gehad en als je als band na 40 jaar denkt dat nodig te hebben om een goed album af te leveren, dan is er ergens onderweg iets niet goed gegaan.

Was inmiddels behoorlijk gewend geraakt aan/gecharmeerd van het drumwerk van Mangini en vind de vorige twee albums (nog) steeds erg prettig/steeds prettiger. Er werden een soort van grenzen verlegd en ik moest regelmatig moeite doen om nummers te doorgronden. Hier niet. Dit is op safe spelen, zieltjes (terug?)winnen en teren op oude successen. Dat is helemaal niet erg, maar dat heeft dan bij mij wel invloed op de score. Miste nog net de voice-over: "Previously at Dream Theater HQ...". Hoop dat een volgend album toch weer wat spannends weet te brengen, want als ik iets voorspelbaars (en ook erg prettigs) op wil zetten, trek ik AC/DC wel uit de kast.

Kan me nog een YT-filmpje herinneren van een paar maanden geleden waarin Petrucci en Portnoy (helemaal lyrisch) meldden dat het schrijven erop zat. En dat ze vertelden iets neergezet te hebben waardoor de aarde zou stoppen met draaien (mijn interpretatie). Bedacht me na het luisteren van Parasomnia dat ze de globe op het bureau van één van de kinderen bedoeld zullen hebben.

A.s. zomer op Graspop denk ik overigens dat de meeste nummers van dit album het erg goed gaan doen. Mainstream progmetal. Niks mis mee, maar ik had het graag wat complexer gehad. Een 3,5.

avatar van jasper1991
3,5
Goede, maar niet heel bijzondere Dream Theater. Natuurlijk is het drumwerk wat beter, maar ik heb de invloed door de afwezigheid van Portnoy altijd wat overdreven gevonden. Toch wel degelijk wat stoere fills in het intro. Night Terror is heel vertrouwd. Goede rockriff, lekker tempootje, maar wel wat tam refrein. A Broken Man vind ik denk ik nog in zijn geheel het beste nummer met uiteenlopend soleerwerk en beukende vijfkwarts. The Shadow Man Incident wil nog niet echt landen hier. Midnight Messiah is aardig, vrij rechttoe rechtaan, maar niet zonder spanning. Ook Bend the Clock kan er wel mee door als ballad. Het is eigenlijk allemaal een zeventje, ook het album als geheel en de andere albums die Dream Theater de laatste jaren uitbrengt.

avatar van james_cameron
4,0
Solide album met een hoofdrol voor de op het nest teruggekeerde Mike Portnoy. Zijn virtuoze drumpartijen spelen een belangrijke rol in het avontuurlijke, zij het verder weinig verrassende songmateriaal. Qua geluid doet het album wel wat denken aan Train Of Thought, dat ook beschikte over de nodige ruige riffs en uptempo tracks. Beste tracks zijn wat mij het lange Night Terror en de nog veel langere afsluiter The Shadow Man Incident.

avatar van Eddie
5,0
Wat een plaat, wat een plaat. Heerlijk. Alles wat ik ervan vind is al wel zo'n beetje gezegd. Ik vond Portnoy altijd al een meesterlijk drummer, maar op deze plaat lijkt hij er echt een schepje bovenop te doen. ALsof hij aan wil geven dat HIJ en niemand anders DE drummer van DT is! Dit zou zomaar eens mijn persoonlijk favoriete DT plaat kunnen worden!!! (Kunnen we geen 6 sterren aan plaat geven ?)

avatar van The_CrY
Hier komt ie nog niet echt binnen. Klinkt bij vlagen wel lekker, vooral herkenbaar, maar de laatste twee platen met Mangini kwamen toch wat frisser over op een of andere manier. Misschien moet ik deze nog wat tijd geven, gezien de goede ontvangst.

avatar van Robertoooooh
4,0
Niets nieuws onder de zon. Volkomen inwisselbaar album. Maar daar ik de rest van hun discografie gemiddeld toch zeker op 4 sterren waardeer, past deze daar dus mooi tussen

4,5
Dat Portnoy een nieuwe impuls, een substantiële progressie zou brengen is een illusie gebleken (voor wie die illusie had tenminste). Integendeel ze grijpen nadrukkelijk terug op oude albums. Train of Thought wordt dan vooral genoemd. Aan de ene kant snap ik dat, de duistere sfeer, het hoge metal-gehalte, de intensiteit, maar aan de andere kant .. nee. Voor mij barst ToT van de, soms ongepolijste, creativiteit. Elke song is daar een avontuur, vaak brilliant, je denkt waar halen ze het vandaan. Op Parasomnia is alles veel meer bedacht. Bijna alle songs kennen een solide herkenbare structuur. Is dat erg? Nee voor mij niet. Als je van Dream Theater houdt, en doe ik, dan kom je wel aan je trekken. Maar ToT is wel echt buitencategorie.

Het concept vind ik aardig uitgewerkt. Natuurlijk de creepy sfeer, achtergrondgeluiden, de thematische verwantschap van de songs. En ook het verbindende leitmotiv dat in de prelude geïntroduceerd wordt (C-C-F-F-C-C-Bes-C etc.), in de meeste songs weer ergens opduikt en helemaal aan het einde het album afsluit.

Voor mij is dit album niet beter dan de 2 voorgaande DT albums, AVFTOTW nog iets beter en frisser. Ik was zeer gecharmeerd van het creatieve en verfijnde percussiewerk van Mangini. Dat raakt mij meer dan de album-brede, soms wat al te dominante roffels van Portnoy. Begrijp me niet verkeerd, ik heb groot respect voor Portnoy en de terugkeer in de band is gezien de langdurige vriendschap en chemie tussen de heren, zeer begrijpelijk.

Maar wie ik liever op het schild zou hijsen is John Petrucci. Stelt die man ooit teleur? Ook op dit album is hij weer fenomenaal. Voorbeeldje : de ballad, voorlaatste track, heeft voor mij niet zoveel om het lijf, beetje clichématig. Maar dan vanaf de 5e minuut lanceert hij een solo, niet alleen virtuoos maar ook met grote emotionele zeggingskracht die onder mijn huid kruipt en uiteindelijk veel goed maakt. Ik hoor hier het beste van David Gilmour en Steve Hackett bij elkaar komen. En dat doet mij als ouwerwetse progrocker bijzonder goed.

Tot slot nog even de Epic. Die stijgt voor mij met kop en schouders uit boven alle andere tracks. De ideeënrijkdom van melodieën, riffs, akkoordentransities. Zo’n stuk waarbij je aan het einde denkt: ‘is het al afgelopen?’ Ongeveer vanaf de 11e minuut stijgt het naar grote hoogte en dan die bloedmooie melodie die ons naar het einde voert, toch maar mooi gezongen door James..

Gast
geplaatst: vandaag om 04:32 uur

geplaatst: vandaag om 04:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.